Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 28, 2011

Ενέσεις αυτοεκτίμησης





Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2011

Θέλω κάτι...

Αλλά δεν ξέρω τι...! Κουλό ε; Κάποιος πριν λίγες μέρες. Ψέματα. Ώρες. Ψέματα. Μήνες. Ψέματα. Χρόνια. Νύχτες. Κάποιος. Κάποτε. Κάπου. Μου μίλησε για εκείνα που μου λείπουν. Με ρώτησε. Μα... τι λείπει..; Και γιατί στο διάολο κάθομαι νυχτιάτικα και σκέφτομαι τι έχει στραβώσει και τι μου φταίει;

Είναι που, έχω γεμίσει το σπίτι καθρέφτες σου λέω. Άλλοι για να μεγαλώνουν το χώρο, άλλοι για να τονίζουν την ματαιοδοξία μου, άλλοι για να με μισώ. Κάθε που τους κοιτώ επίμονα κάνω γκριμάτσες. Ίσως είναι για να μην προλάβουν να πάρουν τα ηνία. Για να έχω την κυριαρχία του εαυτού μου. Που είμαι εγώ μέσα σε όλα αυτά; Τι είμαι εγώ στη ζωή μου; Τι ήμουν και τι κατέληξα να είμαι; Και τι λείπει. Τι λείπει.....Τι λύπη!

Δεν είμαι παιδάκι πια. Ούτε έφηβη είμαι για να ξεσπάω όπως θέλω και να το ρίχνω στις ορμόνες. Ξέρεις, ξέρεις σκεφτόμουν. Όταν οι δάσκαλοι κρατάνε το χέρι ενός παιδιού και το οδηγούν να γράψει. Γιατί ποτέ του κανείς δε ρωτάει: Τι θέλεις να γράψεις; Γιατί πρέπει να βάζεις ένα παιδί να γράφει αυτό που θέλεις εσύ με τη δικαιολογία ότι του μαθαίνεις;

Νομίζω μου λείπει το Λονδίνο. Νομίζω θέλω πολύ να γυρίσω πίσω.


Καλησπέρες από ένα ακατάστατο μυαλό. Πολύ ακατάστατο.


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2011

Τα όνειρα της Κυριακής

Όσοι με παρακολουθείτε θα παρατηρήσατε την αλλαγή της playlist. Ήθελα να ξεκινήσω από εκεί γιατί οφείλω να ευχαριστήσω τον φίλο και εξαιρετικό-από κάθε άποψη- blogger kittaro που μου χάρισε αυτές τις νέες μελωδίες. Μιλώ για τα πρώτα δυο κομμάτια Her της Claire Voyant και το Mad World του Gary Jules. Αν δεν έχετε δει το music video του δεύτερου χάνετε και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ποτέ μου δεν προσδιόρισα τι αισθάνομαι για τις Κυριακές. Όταν πήγαινα σχολείο (Χριστέ μου πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια!), μου την έδιναν κάπως γιατί έπρεπε να διαβάσω. Ύστερα, στο πρώτο έτος, οι Κυριακές άρχισαν να γίνονται πιο ζωντανές μέρες γιατί έβγαινα. Και πάλι όμως, διατήρησαν εκείνο το μελαγχολικό τους αίσθημα. Δεν ξέρω γιατί. Τώρα, στα 21 μου, εργαζόμενη και φοιτήτρια είναι απλά ένα μικρό κενό σε μια γεμάτη ρουτίνα καθημερινότητα. Ίσως θα έπρεπε να τις αντιμετωπίζω πιο θετικά. Είναι που ξυπνάω συνήθως με το κεφάλι μου βαρύ από τα ποτά της προηγούμενης μέρας ή από κάποιον εφιάλτη.

Χθες είδα στον ύπνο μου το χώρο της δουλειάς. Μου αλλάξανε λέει γραφείο για κάποιο λόγο και θα έπρεπε να δουλεύω σε έναν πιο απομονωμένο χώρο. Όπως πολλοί θα προβλέψατε υπήρχε κάτι μυστήριο εκεί... Κουρασμένη καθώς ήμουν από τις πολλές ώρες στον υπολογιστή, βρίσκω ένα κουτί. Γκρί και μεταλλικό. Παγωμένο και ανοιχτό από την πάνω πλευρά. Είχε παράξενο βάθος. Άρχισα να το περιεργάζομαι μέσα που λέτε μέχρι που κάτι αντιστράφηκε. Αντί να κοιτάζω από πάνω το κουτί όπως θα έπρεπε, εκείνο ευθυγραμμίστηκε με το πρόσωπο μου και σηκώθηκε προς τα πάνω. Στην άλλη πλευρά φάνηκε ένα δεύτερο πρόσωπο. Μια κοπέλα με κόκκινα μπερδεμένα μαλλιά καστανά μεγάλα μάτια και ωχρό δέρμα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο γρήγορα που νόμιζα θα έσπαγε!

Τρεκλίζοντας, απομακρύνθηκα για να την αντικρίσω μπροστά μου. Το σώμα της δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο το πρόσωπο της. Τη ρώτησα ποια είναι και μου απάντησε ότι θα μπορούσα να μαι και εγώ. Και μετά ο χρόνος σταμάτησε. Σαν να πατάς pause σε μια ταινία σκεφτείτε! Για λίγο είδα τον εαυτό μου σαν τρίτος, σαν ένας παρατηρητής αυτής της παράξενης συντροφιάς. Ύστερα με είδα να τρέχω προς τους άλλους συναδέλφους που δούλευαν με σκυφτά κεφάλια.

Μία από αυτούς μου έδειξε τρία βιβλία τα οποία βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο που σαν μανιακή είχα εγκαταλείψει. Θυμάμαι ένα κατακόκκινο με μαύρα γράμματα πάνω. Ήταν η ιστορία της λέει. Και την έλεγαν Σεσίλια. (Χαχα άκου Σεσίλια) Ήταν το πνεύμα που στοίχειωνε το μέρος για καιρό λέει. Όταν γύρισα θυμάμαι μόνο ότι την ξαναείδα. Της φώναξα ότι εγώ δεν είμαι νεκρή άρα δεν έχει καμία σχέση μ εμένα. Μου ζήτησε συγνώμη και με παρακάλεσε να τη θάψω. Νομίζω είχε παρασυρθεί από κάποιο πνεύμα που την έκανε να τον ερωτευτεί και την έπεισε να αυτοκτονήσει για να ναι μαζί. Μπρρρ....

Αυτό πως μου ρθε δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον πρέπει να κόψω το διάβασμα πριν τον ύπνο... Είδα κι άλλα όνειρα, όχι τόσο υπερπαραγωγές όπως αυτό. Αλλά ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι.

Φιλιά και καλή ξεκούραση...!



Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 22, 2011

Αύριο...και αύριο...και αύριο..

Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow,
Creeps in this petty pace from day to day
To the last syllable of recorded time,
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death
.. Out, out, brief candle!
Life’s but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage
And then is heard no more: it is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury,
Signifying nothing

Shakespeare W.  Macbeth. (Act 5: Scene 5).


Πρώτα λένε βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και ύστερα το χούι. Εν αναμονή κάποιας παράστασης Lady Macbeth. 

P.S. I m fine. Seriously. 

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2011

Do I love days like this?

Όταν ένιωσα τη βροχή πάνω μου για λίγο ακινητοποιήθηκα. Έκανα μια στροφή στη μέση του δρόμου και για λίγο απέβαλα εκείνο το γιγάντιο L* που ένιωθα να με σημαδεύει στο κούτελο. Μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ ο παλιός αυθορμητισμός, η ανεμελιά που θα έπρεπε να έχουν τα φοιτητικά μου χρόνια... Θα μου πεις, έχω κερδίσει άλλα πράγματα. Άλλες εμπειρίες, ανεξαρτησία και δουλειά. Κάτι που τείνει να γίνει πολυτέλεια από δικαίωμα που εθεωρείτο. Και πάλι... Δε νιώθω πλήρης.

Και είναι και αυτό το μοναχικό ξύπνημα ρε γαμώτο... Εκεί που σε ονειρεύομαι ξαφνικά να ανακαλύπτω τον Alex να ασφυκτιεί στην αγκαλιά μου αντί για σένα. Και δεν έχω παράπονο, όσο τρυφερός και απαλός και να ναι όμως... Δεν είναι εσύ. Παραμένει ένα αρκουδάκι με το όνομά σου... (Η απόλυτη ξεφτίλα να κοιμάμαι με αρκουδάκι στα 21; Χμμμ.... Μπααα, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν εχεμ εχεμ εχεμ... Όχι πολιτικά... διώξε κάθε πολιτική σκέψη...ουφ... έτσι μπράβο...)

Μπορώ πλέον να σας ευχηθώ καλό φθινόπωρο με τις ευλογίες των λίγων αστραπών που φώτισαν το παράθυρο μου το απογευματάκι... Μπορώ να σας ευχηθώ ένα γλυκό φθινόπωρο γεμάτο συγκινήσεις και τρυφερές στιγμές. Μα σε κάθε περίπτωση. Προσέξτε. Οι δρόμοι θα παραμένουν γλιστεροί και τα φύλλα, όπου ακόμα υπάρχουν δέντρα, είναι ικανά να σε παρασύρουν σε μια άσχημη τούμπα σαν τον διάβολο. Θα μου πείτε που είναι το πρόβλημα αν υπάρχει κάποιος εκεί κοντά για να σε πιάσει...; 

Χαιρετώ γι απόψε... I hate days like this as well MIKA. Especially when he is not with me... Άτιμο lifestyle. Ρουτινιάσαμε πάλι............

Εσάς; τι σας ψιθύρισε η βροχή; Φιλιά...

*α και όπου L=Loser.





Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2011

Pet Shop

Για το καλωσόρισα.