Τρίτη, Οκτωβρίου 27, 2009

H ηχώ της φωτιάς

Προσπαθώ να φυλακίσω την ομορφιά του τώρα σε μιαν αδύναμη ανάσα. Την ηχώ απο όλα εκείνα τα όμορφα λόγια που μοιραστήκαμε την νιώθω ακόμα σαν γλυκό βουητό στο μυαλό μου. Πόσο περίεργα νιώθω οταν δεν μπορούν οι γύρω μου να καταλάβουν την ανάγκη μου για όνειρα...

Ναι ο ρομαντισμός υπάρχει μέσα μου σαν μικρή φλόγα που όποιος τη βλέπει θέλει να μου τη σβήσει. Δεν τους κατηγορώ. Φοβούνται μην καώ δεν το κάνουν απαραίτητα με άσχημη πρόθεση... Ίσως αυτή η μικρή φωτίτσα να μου κάνει όντως κακό. "Να με χαλάει" όπως μου είπε μια ψυχή πρόσφατα. Είναι νύχτες όμως, όπως η αποψινή που την νιώθω να μουδιάζει την ψυχή μου γλυκά και να φωτίζει πράγματα που ίσως άλλοι δε μπορούν να δούν.

Είναι φορές που παίζει γλυκές μελωδίες στο μυαλό μου... μα κάθε φορά που πάω να αγγίξω λίγη απο την μαγεία τους ακούγονται όλο και απο πιο μακριά ή μεταμορφώνονται σε εκείνο τον τρομακτικό ήχο των αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας. Άλλες φορές με σπρώχνει με τον καπνό της να βγώ στη βροχή, που όλη η μπλογκόσφαιρα γιορτάζει σήμερα τόσο μεγαλόπρεπα, και να γίνω μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Το αστείο είναι οτι η φωτίτσα φουντώνει και όπως φουντώνει και κατακλίζει το είναι μου κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Είναι σαν εκείνα τα πανηγυρια με τις τυμπανοκρουσίες και την τεράστια φωτιά στη μέση. Τριγύρω να χορεύουν οι άνθρωποι, οι σκέψεις μου, χωρίς να νοιάζονται ποιός είναι ο διπλανός πάνω στη μέθη τους, στη μέθη των συναισθημάτων μου...

Υπήρξαν φορές που δε σας κρύβω τη σιχάθηκα. Ήθελα να φύγει απο τη ζωή μου και κάθε φορά που κατάφερνα να την αποδυναμώσω ένιωθα κενή. Λοιπόν αυτή είμαι... Δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν θέλω να αλλάξω. Θα χορεύω πίσω απο την ηχώ της φωτιάς που καίει μέσα μου είτε αυτή η φωτιά λέγεται ρομαντισμός, είτε τρέλα είτε απλά μαλακία και κάψιμο....

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο μου τον Κώστα γιατί μου απέδειξε οτι τα ποιήματα δεν παύουν να προκαλούν σκιρτήματα ακόμα και αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Μην σταματήσεις να γράφεις... 









Σάββατο, Οκτωβρίου 24, 2009

Why so serious darling?

It's just a game...C'me on...

Αχ αυτή η φιλία... Οχι το εννοώ, αχ!Αυτή η φιλία...! Είναι για γέλια είναι για κλάματα άλλα πάνω απ όλα προσφέρεται για να της τραβήξεις ένα ωραιότατο Χ. Μα πραγματικά τρία χρόνια κάνουμε παρέα και κατάφερες να βγάλεις όοολα σου τα απωθημένα μέσα σε τρείς μήνες.

Make your move...

Κοβόμουν για σένα και συ το μόνο που έκανες είναι να συγκρίνεσαι μαζί μου. ΓΙΑΤΙ; Μα ειλικρινά αυτό σ έκανε να υποφέρεις δε το έβλεπες; Και τώρα τι; Προσπαθείς να μειώσεις εμένα; Δε μπορείς. Πραγματικά και δε το λέω με κακία. Θέλω να πιστεύω οτι είμαι ακομπλεξάριστος άνθρωπος.

Now I make mine....

Σοβαρεύτηκες απότομα μου φαίνεται και χωρίς λόγο. Θέλεις να τα τινάξεις όοολα στον αέρα και νομίζω τα καταφέρνεις άψογα. Εγώ γλυκιά μου έχω μάθει να γελάω με τον πόνο μου. Είμαι τρελή δε το αρνήθηκα ποτέ. Οπότε επέτρεψε μου να γελάσω με την κατάντια μας.


Moving on to...ξεκατίνιασμα

Συνεχίζω να γελάω καθώς πέφτεις χαμηλότερα. Μα είναι δυνατόν να βάζεις στο παιχνίδι ΚΑΙ υποκρισία. "Τι κάνεις γλυκούλα μου; Μου έλειψες;" Kidding me? Λέω να μην απαντήσω στο μηνυματάκι. Όχι γιατί φοβάμαι την επόμενη έκρηξη ανασφάλειάς σου. Αλλά πραγματικά να σου πώ τι; Οτι είμαι καλα; Οτι είμαι χάλια; Αφού δε σε νοιάζει! Ξεκατινιάσου μόνη σου.  Βαρέθηκα να καλύπτω ανασφάλειες.

Αυτή η σοβαροφάνεια μας έχει φάει. Γέλα λίγο. Καλό κάνει... Θα πονέσεις στο λέω αν συγκρίνεσαι με τους γύρω σου...  Δε χρειάζεται να προσπαθείς απλά να είσαι καλύτερος απο κάποιον άλλο. Πάλεψε να γίνεις καλύτερος για σένα. Όχι στο ντύσιμο, όχι στα μαλλιά. Στην ψυχή. Λυπάμαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Ελπίζω να γυρίσει εκείνη η κοπελίτσα που θεωρούσα κολλητή μου σύντομα. Γιατί αυτό που έγινες είναι απλά σιχαμερό και θα σε βλάψει... Σου αφιερώνω αυτή την ανάρτηση γιατί νιώθω πίκρα. Ο πόνος έφυγε καιρό τώρα. Να σαι καλά...

~...End of jokE....~


C'me on people! Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει ανέκδοτο πλέον.  Γελάτε γιατί χανόμαστε...








Τετάρτη, Οκτωβρίου 21, 2009

Ίσως...

Mεγάλωσα πια σου λέω
Σε ποιά κατεύθυνση δε ξέρω
Μεγάλωσα νευρωτικά
και τώρα άντε να εμπιστευτώ
Τι είναι η πίστη; Τι σημάδια κουβαλώ στο κορμί μου;
Απο θάλασσες ψεγάδια
Απο ανθρώπους μισά βράδια
Και η πιο άτιμη νυχτιά, το σκοτάδι
Οι φόβοι σου που μεγαλώνουν
Οι ψεύτικοι, οι επίκτητοι
Ενώ οι επιλογές σου λάθος,
πνίγηκες στο αίμα σου πάλι και μπερδεύτηκες...Ξύπνα!
Αλήθεια δεν είναι τα βάσανα θύμα στο μυαλό σου
Στις αισθήσεις σου θυτης
Τα μάτια σου, το στόμα μου,τ αυτιά τους
Τι είναι αλήθεια;
Μπέρδεμα,ψέμα που είναι σε ποιά διάσταση;
Πες μου χάθηκε η ελευθερία σου;

Οι στίχοι παραπάνω είναι απο ένα κομμάτι των Emes το "Πισώπλατα Μπερδεμένα Σχέδια".  Ενιωσα οτι αυτό που καίει την ψυχή μου αποτυπώνεται άψογα μέσα απο αυτά τα λόγια... ( Το προφίλ τους στο myspace http://www.myspace.com/emes5 )

Αν μπορούσα μόνο να ήξερα ένα μικρό κομματάκι απο τις σκέψεις των γύρω μου... Λίγο μόνο λιγάκι... Πολύ σαδομαζοχιστικά όντα είμαστε τελικά. Δε γίνεται να είμαστε λίγο ξεκάθαροι με τον άλλον; Αν δεν θέλουμε κάτι δεν το αφήνουμε να περιμένει στην αποβάθρα αλλά του δείχνουμε τον δρόμο για την έξοδο απο τον σταθμό. Τόσο δύσκολο είναι; Και μετά έχουν την απαίτηση για εμπιστοσύνη ειδικά αν σ αυτό το ζήτημα, το παρελθόν δημιουργεί τείχη δυσοίωνα; Αυτό το μια κρύο μια ζέστη τι είναι; Πικάρεις τον άλλο για να κολλήσει και καλά ε; Μπα... Μερικές φορές είναι εντελώς αντίθετο το αποτέλεσμα. 

Βαρέθηκα να περιμένω. Λέω να επιβιβαστώ στο επόμενο τρένο. ΙΣΩΣ χαθούμε λόγω συχνών δρομολογίων. ΙΣΩΣ γιατί ο κόσμος στους σταθμούς που προχωράει πάντα αυστηρά και βιαστικά μπορεί να μας απομακρύνει ακόμα περισσότερο. Αυτή τη φορά όμως ξέρω πως δε θα το μετανιώσω που έφυγα. Και ο λόγος; Γιατί όταν γύρισα την πλάτη δεν με φώναξες. ΙΣΩΣ δεν είχες τα κότσια να το κάνεις. ΙΣΩΣ είχες βραχνιάσει απο τις δήθεν ελεύθερες σου σκέψεις και ξέχασες οτι τελικά μόνο όταν θα είσαι ολομόναχος θα ανήκεις εντελώς στον εαυτό σου- που λέει και ο da Vinci. ΙΣΩΣ με σκέφτεσαι όπως σε σκεφτόμουν εγώ σήμερα. ΙΣΩΣ το μετανιώσεις. Φεύγω. Είχες μια ευκαιρία να αποδείξεις οτι είσαι κάτι το διαφορετικό. Την έχασες. Όχι μονο γιατί είσαι ένα με τη μάζα, αλλά γιατί ακόμα και μέσα στη μάζα δεν ξέρεις να συνυπάρχεις με το υπέρμετρο εγώ σου...
"Θα ξαναβρεθούμε;"
"ΙΣΩΣ" ειχες πεί
"NEVER AGAIN" σου απαντώ.

Next station Relief, please mind the gap between ignorance and weariness.



Πάνω στο τρένο φάντασμα
μέσ' τη νύχτα θα χαθώ
μέσ' την έρημο σ' ένα πάρτυ μαγικό
πάνω απ' το γκρεμό τ' ουρανού
θα περνώ
τρένο φάντασμα με σβησμένο αριθμό 

 








Μπορεί να είχαμε μια ελπίδα 
Τώρα για πάντα ελπίδα θα μείνει...

Τρίτη, Οκτωβρίου 13, 2009

Psychic Stigma

Απόψε λέω να αφιερώσω την ανάρτηση μου σε ένα συγκρότημα που πραγματικά με μάγεψε. Εξαιρετική μουσική, απίστευτα φωνητικά και στίχοι που έχουν κάτι να μας πούν... είναι οι Psychic Stigma και είναι πάνω απ όλα μια ιδέα...

Σχηματίστηκαν το 2006 και συνδιάζουν rock opera, goth, country και metal.  Τα βασικά μέλη είναι πέντε. Στα φωνητικά είναι ο Άγγελος Κυπριανός,ντραμς ο Γεράσιμος Ζαβιτσάνος, κιθάρα ο Κώστας Σκέντερης,βιολί ο Τάσος Ηλιόπουλος και,last but not least of course, μπάσο ο Διονύσης Λορέντζος. Ο πρώτος τους δίσκος λέγεται “Scissor Garden” και τώρα ετοιμάζουν την δεύτερη δουλειά τους με τίτλο "Psychography" απ όπου προέρχεται και το κομμάτι "Me and my odds" που θα δείτε παρακάτω...


Aν μπορούσα να τους δώσω έναν χαρακτηρισμό θα ήταν "addictive". Πραγματικά όσο πιο πολύ ακούς τόσο περισσότερο θέλεις... Είναι κομμάτια που προσωπικά με γεμίζουν συναισθήματα... άλλες φορές νοσταλγία,άλλες μελαγχολία όπως και να χει όμως με ταξιδεύουν. Ελπίζω να ταξιδέψουν και εσάς. Καλή ακρόαση εύχομαι και σας διαβεβαιώ είτε είστε φαν του είδους είτε όχι θα σας stigmaτίσουν.... Α και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο μου τον Άγη, γιατί μου έστειλε το λινκ απο το οποίο και τους γνώρισα...




(Ξεκινάω με το Dreamcatcher για ευνόητους λόγους... ;) )












Περισσότερα για τους Psychic Stigma στο Official Site τους: http://www.psychicstigma.eu/
ή στο facebook: http://www.facebook.com/group.php?gid=13481471190

"I scared myself today
I tried to lie to myself
For maybe to long

Sometimes I feel I'm used
But there's no one to use me
None but me..."






Πέμπτη, Οκτωβρίου 08, 2009

"παραμύθα"

Πριν μια βδομάδα έκλεισα τα είκοσι. Ήταν τα πιο πολύχρωμα γενέθλια που είχα ποτέ. Πολύχρωμα και λαμπερά φωτάκια τριγύρω και τα χρώματα να γίνονται πότε πιο έντονα και πότε να ξεφεύγουν απο το περίγραμμα σαν παιδική ζωγραφιά. 

Σήμερα, δε μπορώ να σταθώ, ζαλίζομαι. Κάθε πέντε λεπτά θέλω να ξεράσω. Μάνα πονάει όλο μου το κορμί. Πονάω αφόρητα. Βρίζω τον κόσμο, σπάω τα πράγματα στο δωμάτιο μου και θέλω να πουλήσω το κινητό μου. Δε το κάνω γιατί ξέρω οτι δε θα μπορείς να με βρείς και θα ανησυχήσεις. Ο άλλος μου εαυτός όμως τα θέλει τα λεφτά...Την θέλει την πρέζα κολασμένα. 

Η πρέζα μου έκανε ένα όμορφο δώρο την ημερα των γενεθλίων μου. Έχασα την πιο αγγελική ύπαρξη της ζωής μου. Με άφησε δεν άντεξε την κατάντια μου. Χωρίσαμε όταν ενώ της είχα πεί οτι δε θα ξαναπάρω... Με είδε στην πλατεία όμως... Και μου πε χωρίζουμε. Και ξέρεις ρε μάνα τι της είπα;
"Να πα να γαμηθείς μωρή. Σιγά μη μου λείψεις! Λές και υπάρχει τιποτα καλύτερο απο την πρέζα!" και μάνα... έφυγε τρέχοντας. Νομίζω έκλαιγε, δε θυμάμαι. Ήταν όλα θολά. Και γώ γελούσα ο μαλάκας, γελούσα καταλαβαίνεις; Δεν τόλμησα να της ξαναμιλήσω ή να την πλησιάσω. Καλύτερα μακριά μου. 


Οι φίλοι μου είναι εντάξει παιδιά. Είναι καλά τα παιδιά αλήθεια σου λέω. Απλά μπλέξανε και αυτοί. Θυμάμαι στα δεκάξι μου όταν έβγαινα τις νύχτες, την αγωνία στο πρόσωπό σου. "Που πας πάλι; να προσέχεις! Να προσέχεις τις παρέες σου!" 
Α ρε μάνα... λές και σου δίνει κανείς με το ζόρι... Μόνος μου ζήτησα. Ήθελα να νιώσω αποδεκτός, ξεχωριστός να ξεφύγω απο τη ρουτίνα να παραμυθιαστώ. Συγγνώμη. 


Θυμάσαι που όταν ήμουν μικρός είχαμε περάσει απο την Ομόνοια; Θυμάσαι που μου έλεγες 
"Αγόρι μου είδες πώς είναι; Ερείπια...Ποτέ Μάνο μου να μην το κάνεις αυτό ναι; Και να μην παίρνεις τίποτα απο τους αγνώστους" και γώ φοβισμένος έλεγα μέσα μου "ποτέ ποτέ" και έγνεφα σε εσένα καταφατικά...Πόσο δυνατός ήμουν τότε μάνα! Και πόσο αδύναμος όταν είπα το ναί εκείνη την βραδιά.. 


Πονάω... Δε μπορώ να συνεχίσω να γράφω. Λένε οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Μπορεί να μην τα καταφέρω. Μάνα, ακόμα και να μην πεθάνει το σώμα μου, εγώ είμαι νεκρός. Οι παλιοί μου φίλοι, η κοπέλα μου, ο εαυτός μου... πάει... 


Σ αγαπώ. Σ αγαπώ πολύ. Δε ξέρω αν στο πα πρόσφατα. Αλλά σ αγαπάω. Και τον πατέρα τον αγαπάω. Θα πω όχι όσο δύσκολο και να ναι πλέον... Θα παλέψω. Αυτή τη φορά θα φανώ δυνατός και θα πάρω πίσω όσα μου έκλεψε η πρέζα. Α και αμα δε τα καταφέρω μάνα, άμα φύγω να με θυμάστε σαν τον Μάνο τον αριστούχο,τον φοιτητή ιατρικής, τον τρυφερό, τον ευαίσθητο, τον ΔΥΝΑΤΟ. Δε φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι μήπως κερδίσει ο άλλος μου εαυτός. Δε γυρίζω πίσω. Ή όλα, ή τίποτα. Alea jacta est.



Μάνος.






Παρασκευή, Οκτωβρίου 02, 2009

Γυάλινος Κόσμος...

Εύθραυστος όσο και τα νεύρα μου. Οι πολιτικές δηλώσεις μου προκαλούν πονοκέφαλο, οι αμέτρητοι φάκελοι με τα βιογραφικά τους στην πόρτα μου έχουν δημιουργήσει μια πυραμίδα που μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη του Χέοπα! Υπόσχονται υπόσχονται και ξανα υπόσχονται. Κατηγορούν ο ένας τον άλλο, και εχουν γεμίσει την τηλεόραση και τους δρόμους με τα σκουπίδια τους! Θέλετε να κάνετε κάτι ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ! Τα λόγια τα μεγάλα δε τα βαρεθήκατε; Και καλά εσείς, εμείς γιατί τα υπομένουμε;

Βγαίνω απο την πόρτα του έξω κόσμου και βυθίζομαι στην δική μου αλήθεια. Ίσως εκεί τα πράγματα είναι το ίδιο χάλια όμως...Είμαι παγδευμένη μέσα στον κόσμο μου που υψώνεται σαν γυάλινο τείχος. Φοβάμαι να το χτυπήσω γιατί εαν σπάσει τα γυαλιά θα με σκοτώσουν. Και πάλι όμως να μείνω σε μια γυάλινη φυλακή δεν με ενθουσιάζει σαν ιδέα. Τριγύρω απο το γυάλινο κλουβί μου υπάρχουν φτερωτά πλάσματα. Δεν είναι όμορφα. Τα φτερά τους θυμίζουν ξεσκισμένο δέρμα και το σχήμα τους τηλεόραση. Με βομβαρδίζουν με πράγματα συνετά και κλείνω τ αυτιά μου και τα μάτια μου. Οι άνθρωποι στη ζωή μου πάνε κ έρχονται, πιο γρήγορα και απο μεθυσμένο οδηγό στην εθνική... Ρίχνουνε μια ματιά μέσα στο γυαλί και νομίζουν οτι με μάθανε κιόλας. Hello? Είναι η ζωή μου θα με ρωτήσει κανείς τί σκέφτομαι; Τι θέλω; Μπα... Τους αρκεί το γυάλινο image μου. Και αφού εγώ δε με ξέρω, εσείς πώς μπορείτε να λέτε οτι με ξέρετε;

Ω ναι... είμαι χαμένη ψυχή τελικά. Πότε να τρέχω στα στενά της Αθήνας προσπαθώντας να ξεφύγω απο την καθημερινότητα και πότε να βηματίζω αργά στο σκοτάδι και να μην βλέπω ουσιαστικά την σαπίλα τριγύρω... Σταματήστε τη γή να κατέβω! Γυρνάει γρήγορα και δε προλαβαίνω να πάρω ανάσα..Σταματήστε τη γή να κατέβω λέμε! Βαρέθηκα!




 

 

How much is real? So much to question
An epidemic of the mannequins, contaminating everything
We thought came from the heart
But never did right from the start
Just listen to the noises
(Null and void instead of voices) 

Before you tell yourself
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen...