Τετάρτη, Δεκεμβρίου 28, 2011

Ωραία Κοιμωμένη.

Στα κλινοσκεπάσματα του ίσως και του μπορεί χουζούρευε τεμπέλικα. Μια ομορφιά ανείπωτη και ανύποπτη, πλάνη περιπλανώμενη και παραπλανημένη από τις λέξεις. Λέξεις κοσμήματα στον κόρφο της. Ψεύτικα, πανηγυριώτικα και εκείνα τα τριαντάφυλλα παραδίπλα πλαστικά να την κοιτάζουν να γερνάει.
"ΞΥΠΝΑ!", πνίγηκες στο παραμύθι που σου φτιάξανε τόσο χρόνια και τώρα τι περιμένεις; Να ρθει να σε βρει; Δε θα ρθει καλή μου. Αν ήθελε να ρθει δε θα σ άφηνε να κοιμάσαι.

Πάρε το δράκο σου, οργή στ αγκάθια που σε προστατεύουν και άναψε την μεγαλύτερη φωτιά που αντέχει η ψυχή σου. Κάψε μέσα της ότι σε πονάει, ότι σε φθείρει και σαν τον φοίνικα ξεκίνα...-Για να σε δω τώρα πριγκιπάκο. Πόσο αντέχεις τη φωτιά; Ποιος έχει ανάγκη ποιον;- Ζήσε... Όσο περισσότερο κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις... Τι περιμένεις; ΞΥΠΝΑ!!!





Κυριακή, Δεκεμβρίου 25, 2011

25/12/2011

Χριστούγεννα. Οικογενιακά, στο τζάκι δίπλα. Γεμάτα σκέψεις, απουσίες, παρουσίες και διηγήματα. Τεμπέλικα και μεθισμένα. Ζαλισμένα μέσα στην μελαγχολία και τη χαρά των πεταμένων περιτυληγμάτων... Μήπως και τα περιτυλήγματα έχουν κάτι να πουν; Ποτέ μου δεν μου άρεσε να τα σκίζω. Προσπαθούσα να τα αφαιρώ προσεκτικά...

Πλάκα έκανα! Δε θα σας μιζεριάσω σήμερα! Παραδεχτείτε ότι την πατήσατε και θα κάνετε και σεις ένα παιδάκι χαρούμενο για τα Χριστούγενα :D

Εύχομαι χρόνια πολλά με υγεία και ευτυχία. Καλά Χριστούγεννα γεμάτα ζεστασιά και χαμόγελα σε όσους μας αγαπάνε, μας πρήζουν, μας σκέφτονται ή... εξαφανίστηκαν από τη ζωή μας χωρίς να πουν έστω ένα αντίο. Ειδικά σ εσάς τους τελευταίους να ξέρετε: "Ό,τι αφήνεις...σε αφήνει!".

Την είπα την κακία μου και σήμερα. Ελπίζω ο Άγιος Βασίλης να μην είναι στη λίστα των αναγνωστών μου....

Να στε πάντα καλά!

Η φίλη σας,
Estella





Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2011

Αυτός ο κόσμος με τρομάζει... πολύ.

Τρέχοντας να προλάβω τις χαμένες ανάσες, συνειδητοποίησα ότι ο πιο καθαρός κόσμος, είναι ο κόσμος των τυφλών. Τουλάχιστον εκείνοι, δεν υποκρίνονται κανένα φως. Ωραία τα παραμύθια, μα η ψευδαίσθηση με αρρώστησε. Μάνα, αυτός ο κόσμος με τρομάζει... πολύ. Τρέμω στη θέα του λανθάνοντα κανιβαλισμού του και αναρωτιέμαι...τι διάολο κάνω εδώ; 

GALA 
Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι.

Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλείνει προτού δακρύσει.
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρέβει ορθός. 
Κλαίει παρακάτου η βρύση.

Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ' ασημοδάχτυλά του.

Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό
κι εμείς θαν το γλεντήσουμε το βράδυ,
όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό
και μέσα μας τον άδη.

Οι μπάγκοι μας προσμένουν.Κι όταν βγει
το πρώτο ρόδο στ' ουρανού την άκρη,
όταν θα σκύψει απάνου μας η αυγή
στο μαύρο μας το δάκρυ

θα καθρεφτίσει τ' απαλό της φως. 
Γιομάτοι δέος ορθοί θα σηκωθούμε,
τον πόνο του θα ειπεί καθε αδερφός
κι όλοι σκυφτοί θ' ακούμε

Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη.

Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για ναν το ζήσουμ' όλοι. 


Κ.Γ. Καρυωτάκης




Παρασκευή, Δεκεμβρίου 16, 2011

Παράλυση

Αόρατα χέρια έπνιγαν τα ουρλιαχτά στη σιωπή. Βουτούσαν την καρδιά μου στο βυθό τους και κάθε λίγο την πίεζαν κόντρα στην παλάμη τους μέχρι να νιώσω το πρώτο αίμα να κυλά απ τα χείλη... Σιχτιρίζω...Προσπαθώ να νιώσω τα δάχτυλά μου. Είναι τόσο μάταιο. Όσο να νιώσω και τα πόδια μου. Δε μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να τρέξω... και το μολύβι να γλιστράει σαν την κακιά στιγμή στο παρατσάκ. Πως γίνεται... Πως γίνεται το μολύβι μου, η πένα, το πληκτρολόγιο να γίνεται ένα σύμπλεγμα από κοφτερά ξυράφια να ξερα... 

Και έχω και το φεγγάρι. Ξέρω, περιμένει να μαζέψει τις σκέψεις μου. Γνέφει αργά αργά το πιο όμορφο μετάξι, στο ασήμι του να διαλύσει ότι καλό άφησα, κράτησα, σκέφτηκα. Τώρα τι; Παρακαλάω τον άνεμο να μου φέρει βάλσαμο ή έστω μια λίμα να γδάρω τα κάγκελα, το δέρμα μου, το μυαλό μου. Ικετεύω τη θάλασσα για λίγο αλκοόλ να πνίξω τον πνιγμό μου κι ύστερα... τα δάκρυα μου να νοθεύσω στην αλμύρα της. Αυτά που όχι, ποτέ δε θα παραδεχτώ ότι υπήρξαν. Και γιατί άλλωστε; Για ένα μανιφέστο ουρλιαχτών στη σιωπή; Για τη βουβαμάρα; 

Πως διάολο γράφεις όταν πονάς; Με τίνος τα δάχτυλα; Είχαν δίκιο τα όνειρα. Ώρα για φευγιό. 




Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2011

Νεκρός Πρίγκιπας

Πίσω από μια πόρτα κρυβόσουν, στο νερό βυθισμένος ζητώντας καταφύγειο. Τα χείλη σου ήταν τόσο κόκκινα... Αίμα παγωμένο τα στόλιζε κόντρα στο χλωμό σου δέρμα, ούρλιαζαν βουβά τον φόβο σου, ποιος ξέρει τι σου συνέβη και γιατί. Γιατί εγώ έπρεπε να σε βρω έτσι. Αν είχες φωνή θα σε ρωτούσα από που με ξέρεις. Από που σε ξέρω. Τι γυρεύεις εδώ, ποιος παραμυθάς σε σκότωσε παρά τις ικεσίες της ομορφιάς σου. Ερωτήσεις με ξεριζωμένα ερωτηματικά. Αυτά είναι για τους ζωντανούς άλλωστε.

Και τ όνομά σου; Άμλετ; Αλαντίν; Charming; Ξέχασα. Τι να μου πεις και πως. Με συγχωρείς. Είναι που οι χτύποι της καρδιάς μου σφυροκοπούν έτσι ανελέητα το κεφάλι μου. Βρωντάνε, χτυπάνε, μαστιγώνουν και αυτή η σιχαμερή η περιέργεια δε με αφήνει να τρέξω. Να φύγω όπως κάθε φορά που φοβάμαι. Να εξαφανιστώ σ ένα δωμάτιο πνιγμένο στη σχετικότητα του χρόνου και της βαρύτητας. Να ακούω συμβουλές, μέντορες της στιγμής μέχρι την επόμενη αμαρτία.Να βαράω τους καθρέφτες και τα χέρια μου να ματώνουν μπροστά στα ίδια τα είδωλα τους. Ή απλά να τα φαντάζομαι όλα αυτά πληγώνοντας λευκές σελίδες με μελάνι.

Μοναχά σε ρωτώ, γιατί με στοίχειωσες; Τι θέλεις να μου πεις; Σωστά... Πάρε τις λέξεις μου όλες τριαντάφυλλα να υποκλείνονται στη νεκρική σου κλίνη και ξέχασε τα όλα. Όνειρα γλυκά εφιάλτη.


 

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 12, 2011

Κεριά

Θα θελα να ήξερα αν όντως στη φωτιά κρύβονται τα πνεύματα που μου λεγαν κάποτε οι γηραιότεροι στο χωριό μου. Αν μπορείς να κάνεις μάγια, ξόρκια, φίλτρα... Αν μπορούν να σου κάνουν παρέα ή να σε παρασύρουν ή να αποπλανήσουν...

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να κρύβεται στον καπνό ή αν ο καπνός κρύβει όσα θα μπορούσαμε να πούμε και να ανάψουμε μια φωτιά...Γιγαντιαία, επικίνδυνη ενοχική. Μαγική το δίχως άλλο. Μην πλησιάζεις. Θα σε κάψει. Και τότε, τότε δεν υπάρχει γυρισμός.

Συλλογίζομαι τις φωνές ανάμεσα στη φωτιά στα όνειρα μου. Τα όχι και τα ναι, τα δεν πρέπει και τα ποιος νοιάζεται... Αν μπορούσα να τιθασεύσω έστω και ένα μικρό κομμάτι από την φωτιά μου τώρα δε θα τα έγραφα αυτά. Όχι, δεν έπρεπε. Έπρεπε. Δεν είναι σωστό. Όχι είναι. Κι αν... Όχι. Πολύ αργά. Τώρα δεν υπάρχει γυρισμός. Ακόμα κι αν τα σβήσαμε, εγώ ακόμα τα βλέπω να λιώνουν. Ενοχικά, παθιασμένα, ερωτικά...

Ο μεγαλύτερος Ιούδας είναι η λογική. Πάντα σε προδίδει όταν τη χρειάζεσαι. Την τρέλα μου...


Τετάρτη, Δεκεμβρίου 07, 2011

Saudade


Γραμμές πάντα καμπύλες

ευθείες μόνο στο χαρτί

παράλληλες πορείες

που τις ενώνει μια σιωπή...

Θέλω... Χρειάζομαι... Είμαι...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2011

Ξόρκια

Σκέψου το δυνατά... Πιο έντονα τώρα...Σχεδόν ψιθύρισε το και παίξε με τις λέξεις σου. Ύστερα, λίγο με την ανάσα σου. Έλα... Τι φοβάσαι; Κανείς δεν σ ακούει. Ξανά... Ξανά... Ξανά... 
Ύστερα μια ζάλη, ανεπαίσθητη στην αρχή....μετά ανατριχίλα...μετά...Τσκ τσκ τσκ. Το παρακάνεις και δεν πρέπει...

Κι όπως γλιστράει στα χείλη το μεθύσι των επιθυμιών σου, πες μου, τι ζητάς απόψε; Ένα ποτήρι ακόμα ίσως πριν χάσεις τον έλεγχο; Τι να σου χαρίσω... Το μόνο που έχω είναι αλλόκοτες λέξεις, ανάρμοστες, από τα σκοτεινότερα παραμύθια βγαλμένες για να σε υπηρετούν. Λαξευμένες από αποκαρδιωμένους ήρωες του ποτέ και ερωτευμένους, κολλημένους στο παιχνίδι ψεύδους του πάντα.

Ξόρκια ανείπωτα, χάδια ανύποπτα και να λιώνεις στις σκέψεις τις ανομολόγητες, τις αισχρές, τις πρόστυχες τις κρυφές... Θάλασσα το πάθος με τα κύματα του να σ απειλούν... Δεν υπάρχει γυρισμός το ξέρεις έτσι; Να βάλω λίγο ακόμα...; 

Διψάω να σε δω στην βαρύτερη σου μέθη, υποχείριο της έκλειψης μιας λογικής που σου φόρεσαν.... Κι όταν τα ποτάμια της σκέψης σου κάψουν και τον τελευταίο δισταγμό που σε έπνιγε εκεί να δω πόσο θα αντέξεις πριν σε γδύσω...

Μην μιλάς... Μόνο ψιθύρισε...Άγγιξε... Άκου... Έλα πιο κοντά...ακόμα λίγο... ή...και όχι... 






Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011

...

Καλό μήνα σε όλους....

Αόριστες σκέψεις, σύντομες αναμνήσεις, λάθη επικείμενα που ξέρω δε θα καταφέρω να αποφύγω και... τελικά; Νόμιζα ότι είχα λογική και πρέπει. Τώρα που ξεθώριασαν έτσι απότομα τι κάνω; Αποσιωπητικά...








Regrets collect like old friendsHere to relive your darkest momentsI can see no way, I can see no wayAnd all of the ghouls come out to playAnd every demon wants his pound of fleshBut I like to keep somethings to myselfI like to keep my issues strongIt's always darkest before the dawn

Ξέρω πως ότι κι αν γίνει, εγώ θα φταίω. Αλλά γιατί συνεχίζω τότε;