Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2010

Όποιος σπέρνει φόβο, θερίζει οργή...

Ναι είπα μετά απο καιρό να κάνω και γώ μια αναρτησούλα... Έτσι για να μην λένε μερικοί μερικοί...Δε σας κρύβω οτι σκεφτόμουν να γυρίσω το blog μου σε εντελώς κοινωνικoύ περιεχομένου αλλά όπως κάθε μου ιδέα δεν άντεξε πολύ. Χύμα στο κύμα λοιπόν, αν και απόψε θ ασχοληθώ με τον κόσμο και όχι με τα παραμύθια μου.

Τρομοκρατία. Πανικός. Υπάρχει το βλέπετε και σεις νομίζω. Εκτός αν έχω αρχίσει να γίνομαι σαν το παιδάκι: Dad... I see paniced people. Δεν είναι οι δυο θάνατοι που προκαλούν τόσο το φόβο. Είναι όλη αυτή η αγωνία, η ένταση που ζούμε καθημερινά. Στα σχολεία, παράδειγμα οι μαθητές δέχονται έναν σκληρό ψυχολογικό πόλεμο "Για το μέλλον σας" "Για την επαγγελματική σας αποκατάσταση" "Για το τι θα γίνετε στην κοινωνία;" Κουκου; Παραλείψαμε να σας πούμε κάτι παιδάκια. Αυτό που θα γράψετε είναι ένα ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ και δεν κρίνει την ποιότητα σας σαν ανθρώπους, απλά θα αποβεί χρήσιμο αν τα πάτε καλά.

Στη σχολή, η αγωνία της ανεργίας, η "προαιρετική" κομματικοποίηση, στη δουλειά όλη αυτή η πίεση, το άγχος ότι αν σε απολύσουν χάθηκες. Γυρνάς σπίτι, ταλαιπωρημένος, κουρασμένος και ανοίγεις την διαπαιδαγώγηση. Τη τηλεόραση που-surprise!-Όσες ίντσες και να είναι δε σε sony... Πόλεμος νεύρων. Και ο μεγαλύτερος τρομοκράτης το lifestyle μας πίνει το αίμα καθημερινά.

Ο μέσος Έλληνας-ναι αυτός που είναι 1,766666 σε ύψος, τρώει ενάμισι χάμπεργκερ και καταναλώνει γύρω στους 32 και 3/4 φραπέδες το 15νθημερο- είναι οργισμένος. Ειδικά όταν είσαι σε μια δουλειά με κόσμο αυτό το βλέπεις. Η χροιά της φωνής, τα μάτια οι αλλόφρονες-διότι περι αυτών πρόκειται- συμπεριφορές δείχνουν ένα πράγμα: Πανικό. Και τί γίνεται όταν το 50% του πληθυσμού κοιμάται και ξυπνάει πανικόβλητο; (το άλλο 50 μόνο κοιμάται οπότε δε μετράει). Ξεσπάει λοιπόν. Ξεσπάει με τον πιο απλό τρόπο, σου τραβάει μια μούντζα παράδειγμα στην κηφισίας, ή μια σπρωξιά στο μετρό... ή με πιο...επικίνδυνο, τα στρατόπεδα. Κάτι δεν πάει καλά μ αυτή τη χώρα που θα έλεγε και ο V. Και δε σας κρύβω ότι δεν είναι η πολυπλοκότητα της καθημερινότητας που με τρομάζει πλέον όσο τα στρατόπεδα. Όλοι καλούμαστε να βρεθούμε σ ένα. Άλλα πιο επικίνδυνα από μερικά. Εδώ το παιχνίδι σοβαρεύει. Σκοτώνονται άνθρωποι... Άνθρωποι που μπορεί να ήταν τίγκα στη βρώμα αλλά που όσον αφορά εμένα δεν άξιζαν το θάνατό τους. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο ή ξεχωριστό λόγο. Απλά γιατί κανένας δεν αξίζει το θάνατο.

Ξαφνικά γίναμε οι αντιεξουσιαστές και οι κωλόμπατσοι. Τα κομμουνια και οι φασίστες. Είμαι μπλογκερ περίπου για έναν χρόνο. Αυτό που βλέπω τους τελευταίους μήνες είναι απίστευτο. Μπλογκς που προσπαθούν να με πείσουν οτι οι Α είναι καλύτεροι και μπλογκς που παλεύουν να καθαρίσουν το όνομα των Β. Δε σας κρύβω οτι χαίρομαι που υπάρχουν επαναστάτες και σκεπτόμενοι άνθρωποι, οτι και να υποστηρίζουν... Απο την άλλη...Μια δολοφονία παραμένει τρομακτική και φρικτή... Κάθε ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο και με όλα αυτά ο κόσμος απλά καταφέρνει να τρομάζει περισσότερο. Αυτό που ξέρω είναι οτι βράζουμε στο ίδιο καζάνι και αντί να παλέψουμε να βγούμε επικεντρωνόμαστε στο να πνίξουμε ο ένας τον άλλο.... Και για να είμαι ειλικρινής... Αυτή τη φορά μας καπακώσανε... Δεν βλέπω τρόπο να βγαίνουμε από εδώ μέσα... Εκτός αν τελικά γίνει το μεγάλο μπαμ...και τότε....

Φοβάμαι... Θυμώνω... Φαύλος κύκλος που όλο μεγαλώνει. Που οδηγούμαστε...; Τα πράγματα θα χειροτερεύσουν. Και το ξέρω.... Σκοτεινιάζει...Φοβάμαι...


Σημείωση: Τους ονειροπαρμένους μου χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους που βρίσκονται μακριά και σε όσους ταξιδεύουν με τη βροχή απόψε. Φιλιά...