Κυριακή, Σεπτεμβρίου 25, 2011

Τα όνειρα της Κυριακής

Όσοι με παρακολουθείτε θα παρατηρήσατε την αλλαγή της playlist. Ήθελα να ξεκινήσω από εκεί γιατί οφείλω να ευχαριστήσω τον φίλο και εξαιρετικό-από κάθε άποψη- blogger kittaro που μου χάρισε αυτές τις νέες μελωδίες. Μιλώ για τα πρώτα δυο κομμάτια Her της Claire Voyant και το Mad World του Gary Jules. Αν δεν έχετε δει το music video του δεύτερου χάνετε και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Ποτέ μου δεν προσδιόρισα τι αισθάνομαι για τις Κυριακές. Όταν πήγαινα σχολείο (Χριστέ μου πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια!), μου την έδιναν κάπως γιατί έπρεπε να διαβάσω. Ύστερα, στο πρώτο έτος, οι Κυριακές άρχισαν να γίνονται πιο ζωντανές μέρες γιατί έβγαινα. Και πάλι όμως, διατήρησαν εκείνο το μελαγχολικό τους αίσθημα. Δεν ξέρω γιατί. Τώρα, στα 21 μου, εργαζόμενη και φοιτήτρια είναι απλά ένα μικρό κενό σε μια γεμάτη ρουτίνα καθημερινότητα. Ίσως θα έπρεπε να τις αντιμετωπίζω πιο θετικά. Είναι που ξυπνάω συνήθως με το κεφάλι μου βαρύ από τα ποτά της προηγούμενης μέρας ή από κάποιον εφιάλτη.

Χθες είδα στον ύπνο μου το χώρο της δουλειάς. Μου αλλάξανε λέει γραφείο για κάποιο λόγο και θα έπρεπε να δουλεύω σε έναν πιο απομονωμένο χώρο. Όπως πολλοί θα προβλέψατε υπήρχε κάτι μυστήριο εκεί... Κουρασμένη καθώς ήμουν από τις πολλές ώρες στον υπολογιστή, βρίσκω ένα κουτί. Γκρί και μεταλλικό. Παγωμένο και ανοιχτό από την πάνω πλευρά. Είχε παράξενο βάθος. Άρχισα να το περιεργάζομαι μέσα που λέτε μέχρι που κάτι αντιστράφηκε. Αντί να κοιτάζω από πάνω το κουτί όπως θα έπρεπε, εκείνο ευθυγραμμίστηκε με το πρόσωπο μου και σηκώθηκε προς τα πάνω. Στην άλλη πλευρά φάνηκε ένα δεύτερο πρόσωπο. Μια κοπέλα με κόκκινα μπερδεμένα μαλλιά καστανά μεγάλα μάτια και ωχρό δέρμα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο γρήγορα που νόμιζα θα έσπαγε!

Τρεκλίζοντας, απομακρύνθηκα για να την αντικρίσω μπροστά μου. Το σώμα της δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο το πρόσωπο της. Τη ρώτησα ποια είναι και μου απάντησε ότι θα μπορούσα να μαι και εγώ. Και μετά ο χρόνος σταμάτησε. Σαν να πατάς pause σε μια ταινία σκεφτείτε! Για λίγο είδα τον εαυτό μου σαν τρίτος, σαν ένας παρατηρητής αυτής της παράξενης συντροφιάς. Ύστερα με είδα να τρέχω προς τους άλλους συναδέλφους που δούλευαν με σκυφτά κεφάλια.

Μία από αυτούς μου έδειξε τρία βιβλία τα οποία βρίσκονταν στη βιβλιοθήκη πίσω από το γραφείο που σαν μανιακή είχα εγκαταλείψει. Θυμάμαι ένα κατακόκκινο με μαύρα γράμματα πάνω. Ήταν η ιστορία της λέει. Και την έλεγαν Σεσίλια. (Χαχα άκου Σεσίλια) Ήταν το πνεύμα που στοίχειωνε το μέρος για καιρό λέει. Όταν γύρισα θυμάμαι μόνο ότι την ξαναείδα. Της φώναξα ότι εγώ δεν είμαι νεκρή άρα δεν έχει καμία σχέση μ εμένα. Μου ζήτησε συγνώμη και με παρακάλεσε να τη θάψω. Νομίζω είχε παρασυρθεί από κάποιο πνεύμα που την έκανε να τον ερωτευτεί και την έπεισε να αυτοκτονήσει για να ναι μαζί. Μπρρρ....

Αυτό πως μου ρθε δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον πρέπει να κόψω το διάβασμα πριν τον ύπνο... Είδα κι άλλα όνειρα, όχι τόσο υπερπαραγωγές όπως αυτό. Αλλά ξύπνησα με ένα κεφάλι καζάνι.

Φιλιά και καλή ξεκούραση...!