Παρασκευή, Μαρτίου 26, 2010

Carpe Diem

Ή πιο απλά, άδραξε τη μέρα... Η αλήθεια είναι οτι έχει γίνει ιδιαίτερα κοινότυπη η εκφραση, αλλά ποτέ δεν ακολουθούμε αυτά τα λόγια όσο κι αν τα αποδεχόμαστε. Στο μυαλό μας "έχουμε παντα χρόνο" και φερόμαστε σαν να προκειται να ζήσουμε για πάντα...

Θέλει δύναμη να κάνεις τη ζωή σου ξεχωριστή. Να μεταμορφώσεις την κάθε μέρα σου σε κάτι μοναδικό και χαρούμενο. Κάθε λεπτό που περνάει μπορεί να κρύβει όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε να κάνουμε παρότι τα θέλαμε. Είναι ατελείωτες οι επιθυμίες μα η ζωή είναι μία. Κάποια στιγμή θα τελειώσει και τότε συνειδητοποιούμε οτι την χαραμίσαμε για πράγματα άσκοπα...Που δεν μας οδηγησαν πουθενα. Εγκλωβιζόμαστε σε μικροψυχίες και ασχολούμαστε με άνευ λόγου και άνευ σημασίας γεγονοτα, άτομα, πείσματα...


Κάνουμε τα όνειρα μας στην άκρη και βάζουμε τα πάντα στον αυτόματο πιλότο. Μα γιατί; Σήμερα παίζεται το παιχνίδι... Οι ανάσες μας μοιάζουν μεταξύ τους αλλά ποτέ δεν είναι ίδιες! Δεν αξίζουν τα πάντα τελικά.Και αυτά όπως και αυτούς που δεν αξίζουν καλό θα είναι να τα αγνοούμε. Απλά...Δεν υπάρχουν.

Οι μεταπτώσεις, οι φάσεις που αφήνεσαι και απλά παρακολουθείς τον χρόνο να περνάει είναι αναγκαίες. Αν συνεχώς βρίσκεσαι σε μια κατασταση κυνηγητου καταλήγεις μάλλον με υπερκόπωση. Το βασικό ωστόσο πιστεύω είναι να μην αδρανοποιούμαστε εντελώς. Βολεψάκιδες στην ιδέα των απραγματοποιητων. Τα πάντα είναι δυνατά. Αρκεί να το θέλεις....Γιατί δε το εκμεταλεύεσαι λοιπόν....; Τα πάντα είναι στο μυαλό. Τα πρέπει, τα σωστά, τα ηθικα, τα λάθος, οι φοβοι...Και οι ευκαιριες πίσω δε γυρνουν...ουτε ο χρόνος...

Μου λείπουν πολλοί άνθρωποι... Ο φίλος μου Α, η φιλη μου Ε, ο Κ... Γιατί να είστε τόσο μακριά...γιατί ρε γαμώτο...; Και γιατί κάθομαι αυτη τη στιγμη και γράφω ανάρτηση αντι να τρέξω να σας βρώ;

carpe diem, seize the day, αδραξε τη μέρα...

Carpe Diem! Seize the day,
Do not let them finish without having grown a little,
without having been a little more happy,
Without having fed your dreams.

Do not forget overcome by encouragement.
Do not let anyone
You remove the right of
Express that it is almost a duty.

Do not leave your desire to make your life,
Something extraordinary....

Be sure that the words, laughter and poetry,
It can change the world...

We are beings, humans, full of passion,
Life is desert and is also oasis
It knocks down,we hurt, makes us
Protagonists of our own history ...

But do not let never dreaming,
Because only through their dreams
Can be free men.

Not caigas at worst mistake silence.
Most live in a dreadful silence.

Must see ...
Not betrayals your beliefs. Everyone needs
Acceptance, but we can not rowing in
Against ourselves.
That transforms life into hell.

Enjoy having caused panic
Life ahead ...
Live hard,
Without mediocrities.
Think that you are the future and
Tackle your task with pride, momentum
And without fear.


-Walt Witman


Mε κατέστρεψε τελικά αυτη η ταινία....


Φεύγω απόψε... Ξεφευγω απο τον εαυτό μου και απλά είμαι αποφασισμένη...Να ζήσω... 

Gather ye rosebuds while ye may,
Old Time is still a-flying:
And this same flower that smiles to-day
To-morrow will be dying.

-Robert Herrick

Τρίτη, Μαρτίου 09, 2010

Ο πρίγκιπας της γομολάστιχας

Kαλησπέρα...Πριν ξεκινήσουμε να τονίσω οτι η ιστορία δεν ανήκει σ εμένα... Σαν ιδέα την άκουσα απο κάπου αλλού...Απλά αισθάνθηκα μια απίστευτη ανάγκη να την αποτυπώσω με δικό μου τρόπο.

Μια φορά και έναν καιρό, στο βασίλειο των Μολυβένιων Σχεδίων ζούσε ένας μοναχικός, μελαγχολικός πρίγκιπας. Τα πάντα γύρω του κινούνταν σύμφωνα με τις διαβαθμίσεις του γκρί και του μαύρου και είχαν μονο δύο διαστάσεις που χόρευαν με τις ψεύτικες σκιές τους. Οι άνθρωποι, ήταν μονότονοι, κουραστικοί και οι ερωτήσεις τους τον ενοχλούσαν πολύ. Ζώα δεν υπήρχαν, ενώ τα λουλούδια ήταν μαύρα. Πόσο τυχερός ένιωθε αν τυχαία έβρισκε κάποιο κάτασπρο κρινάκι στους άγριους, μαύρους αγρούς, νότια της περιοχής της Ακουαρέλας!

Δεν είχε όνομα. Κανένας δημιουργός δεν χαρίζει ονόματα στα δημιουργήματά του άλλωστε. Όλοι τον φώναζαν υψηλότατο, ή πρίγκιπα... ή με διάφορα μεταχειρισμένα και φθαρμένα ονόματα που είχε βαρεθεί να προσπαθεί να συγκρατήσει. Όλοι οι φίλοι του επαναλάμβαναν τα ίδια λόγια, κάθε μέρα, με την ίδια χροιά στη φωνή τους και το ίδιο χρώμα στα μάτια τους. Εκείνο το μονότονο χρώμα που τον αρρώσταινε. Οι γονείς του, λέγεται οτι είχαν εξοριστεί λόγω χρώματος. Τί χρώμα απο την παλέτα του απαγορευμένου τους ξεχώριζε, κανείς ποτέ του δεν έμαθε. Τί σημασία είχε άλλωστε; Ο ασπρόμαυρος πρίγκιπας ήταν μόνος στις γκρίζες του σελίδες. Έπληττε και έβλεπε τη ζωή του να περνάει χωρίς κανένα νόημα. 

Μια μέρα, γκρίζα και συννεφιασμένη όπως κάθε άλλη μέρα, βγήκε στον κήπο του παλατιού για να περπατήσει στο μουντό δρομάκι που σχημάτιζαν οι παλιές ασύμμετρες πέτρες στο πλακόστρωτο. Σε κάθε βήμα, αισθανόταν την καρδιά του σα να την έπνιγαν χιλιάδες, παγωμένες, μαύρες μέγγενες. Αιμοραγούσε μα το αίμα του ήταν λευκό... Αόρατο. 
"Υπάρχω άραγε; Υπάρχω;" 

Και ήξερε πως δεν υπήρχε. Πώς ήταν ένα σχέδιο και τίποτ άλλο. Μια ζωγραφιά wannabe. Προσπάθησε να κλάψει μα δε τα κατάφερε. Ήταν σχεδιασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μην κλαίει. Ο θυμός μέσα του φούντωνε και τότε ήταν που χτύπησε με δύναμη τον μαυρισμένο τοίχο και το χέρι του σύρθηκε πάνω στην άγρια επιφάνεια του. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Τα μάτια του έτσουξαν και όταν έστρεψε το βλέμμα του στον τοίχο ανακάλυψε οτι εκείνο το κομμάτι που χτύπησε είχε εξαφανιστεί. Αυτή η αναπάντεχη εξέλιξη τον έκανε να κοιτάζει το κενό για λίγο. Ύστερα, όσο πιο απαλά μπορούσε άρχισε να τρίβει την υπόλοιπη επιφάνεια. Τότε ήταν που το κατάλαβε. Είχε μια δύναμη που ούτε καν φανταζόταν. Μπορούσε να σβήσει τον κόσμο!

Και αυτό θα έκανε. Θα τον έσβηνε...ξεκίνησε πρώτα με το περιβάλλον γύρω του. Όσο περισσότερο έσβηνε τόσο περισσότερο πονούσε. Τα χέρια του κοκκίνιζαν σιγά σιγά απο αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν αίμα. Υπέφερε, έκλαιγε μα δε σταματούσε να σβήνει ώσπου τα πάντα έγιναν σκόνη και εκείνος ξεπήδησε μέσα απο τις σελίδες. Ήταν ο πρίγκιπας της γομολάστιχας. Ήταν ελεύθερος... Ελεύθερος και τόσο μόνος. Είχε χρώματα πάνω του, μα, κανένας απο τους μονότονους φίλους του δεν ήταν εκεί για να τα θαυμάσει. Τι να την έκανε τη ζωή του τώρα που δεν είχε κανέναν να τη μοιραστεί; Ζούσε αλλά για ποιόν; Ανάπνεε αλλά για ποιόν; Δεν άνηκε πουθενά. Αυτή τη φορά αποφάσισε να δώσει ένα τέλος μια και καλή στον πόνο που. Έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε το κομμάτι που τον πονούσε περισσότερο. Την καρδιά του. Και μ ένα πικρό χαμόγελο και λίγα δάκρια έσβησε.

Ο κόσμος μας είναι τόσο μουντός... τόσο σκληρός...Κι όμως τι θα ήμαστε χωρίς αυτόν; Κάθε μέρα γκρινιάζουμε για τα ελαττώματα των άλλων...αλλά τι θα ήμασταν χωρίς τους άλλους...;

Με ποιά θα βγείς απόψε; Με την πλήξη ή την μοναξιά;

 


Τετάρτη, Μαρτίου 03, 2010

Φλύαρη Νύχτα

Καλό μήνα σε όλους! Ήρθε η άνοιξη και οι βραδιές μου φαίνεται διακατέχονται απο μια απίστευτα γλυκιά ατμόσφαιρα.

Η πίεση, το άγχος και το στρες των ημερών με έκανε να μην ασχολούμαι με πράγματα που αγαπάω απίστευτα πολύ και όπως καταλαβαίνετε είχα πέσει λιγάκι ψυχολογικά. Το θέμα είναι οτι μετά απο κάθε πτώση, αν περιτριγυρίζεσαι απο όμορφα πράγματα, η διάθεση σου ανυψώνεται και μπορεί να φτάσει τρελά επίπεδα. Οπότε να μαι και πάλι...!

Σήμερα επιτέλους είδα ένα προσωπάκι που μου είχε λείψει τρελά... Συνειδητοποίησα οτι χωρίς την τεχνολογία είμαστε ένα τίποτα. Χανόμαστε με τον κόσμο γύρω μας εύκολα. Άραγε έτσι γινόταν και παλιά; Πώς κρατούσαν επικοινωνία οι άνθρωποι; Το θέμα είναι οτι υπάρχει μια αλλαγή μέσα μου. Αισθάνομαι τόσο ελεύθερη να δεχτώ νέες ιδέες, να ακούσω τον συνομιλητή μου και ακόμα και να αποδεχτώ πράγματα που υπο άλλες συνθήκες δεν θα αποδεχόμουν. Τελικά αντί να μεγαλώνω μικραίνω εγω! Όπως και να έχει είμαι χαρούμενη που μπορώ να νιώσω επιτέλους και να δώ αυτό που έκρυβε εκείνο το προσωπάκι στα λεγόμενά του τόσο καιρό. Αυτό που τελικά μ έκανε να τσακώνομαι με τον καλύτερο μου φίλο... Να συμφωνήσω εν μέρη και να δώ οτι μας ενώνουν πολλές ιδεολογίες τελικά. Ιδεολογίες που συγκρούονταν γιατί ειπώνονταν με διαφορετικές λέξεις. Αχ κι αυτές οι λέξεις...

Ειδικά όταν ακούγονται απο ορισμένα χείλη μπορούν να σε οδηγήσουν στα όρια ακόμα και ενός πλατωνικού έρωτα. Ξέρετε...πλατωνικοί έρωτες που προκύπτουν απο κάποιο αυξημένο συγκινησιακό φορτίο που δημιούργησε κάποιος καθηγητής σου μιλώντας για ποίηση... Τι ψευδαίσθηση κι αυτή...Να ερωτεύεσαι τα λόγια...Να παθιάζεσαι μαζί με έναν άνθρωπο απλά για μια σελίδα με μελάνι. Κι όμως τόσο δυνατό και ξεχωριστό συναίσθημα. Νιώθεις την ομορφιά που φαντάζεται το νου σου να διογκώνεται και να χτυπάει απευθείας στην καρδιά σου. Λόγια...λόγια...λόγια...η επανάληψη των οποίων τα ξεγυμνώνει απο το νόημά τους και τα μετατρέπει σε σκληρούς ήχους. Οι ήχοι την καθημερινότητας που δεν μου κάνουν αίσθηση...το χιλιοφθαρμένο μου όνομα... χιλιοειπωμένο, χιλιοχρησιμοποιημένο, που χτυπάει το ανεκμετάλευτο,- απο τον εαυτό μου τον ίδιο, -έγω μου απλα για να μου θυμίσουν οτι τα πράγματα γύρω μας μπορούν να καταντήσουν απίστευτα βαρετά.


Και τοτε είναι που η ομορφιά ενός νέου κόσμου σε γεμίζει και πάλι. Ο κόσμος της έμπνευσης. Εκεί που τα χείλη ενός ατόμου αποκτούν μια δύναμη απίστευτη, ικανή να γεμίσει τον ακροατή μ ένα αίσθημα παιδικού ενθουσιασμού. Κάτι σαν την χαρά οτι ανακάλυψες κάτι νέο μέσα σου...Και είχα τόσον καιρό να συγκινηθώ κύριε καθηγητά...αυτές τις μέρες η καρδιά μου έχει τρελάνει το είναι μου ολόκληρο με αποτέλεσμα το μυαλό μου να μην υποκύπτει σε κανενός είδους διέγερση. Σήμερα όμως...Όλα ήταν διαφορετικά...αυτό δεν είναι άλλωστε ο πλατωνικός έρωτας; Έρωτας του μυαλού; Κρατάω μια έκφραση σας...

I cannot teach you the beauty of something. You either get it...or not.

Xαμογελάω στην ιδέα οτι ο ψυχισμός μου ξανακύλισε στην αρρώστια που λέγεται ρομαντισμός ακόμα και υπερβατισμός αν θέλετε, και το χρωστάω σ ένα ατομο που δε γνωρίζω προσωπικά. Οτι η καρδιά μου είναι ολοκληρωτικά δωσμένη σ έναν άνθρωπο που μ αγαπάει, με προσέχει, είναι εκεί για μένα, και οτι το μυαλό μου επιτέλους σταμάτησε να με προδίδει αφού ξέφυγε απο το κλουβί που λέγεται απόλυτο...

Είμαι φλύαρη απόψε δεν είμαι; Φιλιά σε όλους.


"Demon or bird! (said the boy's soul,)
Is it indeed toward your mate you sing? or is it really to me?
For I, that was a child, my tongue's use sleeping, now I have heard you,
Now in a moment I know what I am for, I awake,
And already a thousand singers, a thousand songs, clearer, louder
and more sorrowful than yours,
A thousand warbling echoes have started to life within me, never to die.
O you singer solitary, singing by yourself, projecting me,
O solitary me listening, never more shall I cease perpetuating you,
Never more shall I escape, never more the reverberations,
Never more the cries of unsatisfied love be absent from me,
Never again leave me to be the peaceful child I was before what
there in the night,
By the sea under the yellow and sagging moon,
The messenger there arous'd, the fire, the sweet hell within,
The unknown want, the destiny of me."




Out of the Cradle Endlessly Rocking by Walt Whitman
(1819-1892)




...να ήΣουν μονΑχα εδώ ΓιΑ να μΠορουσΑ να πΩ όσα νιωθω...