Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

Παράλογα θέλω

Δυο και πέντε... παίζω με τα λεπτά κρυφτό και σκέφτομαι αν τα νεύρα μου αντέχουν το εγώ μου. Αρνητική απάντηση. Λύση; Καμία. Υπομονή. Υπομονή; Για μένα μιλάμε. Αρνητικό. Ξέσπασμα; Εδώ είμαστε. θετικό. Ξέσπασμα μουσικό αλλά δε βοηθάει ιδιαίτερα.

Μερικές φορές τα ανομολόγητα θέλω είναι σαν τον καπνό μέσα στα πνευμόνια σου. Τον γουστάρεις πολύ κι ας σε καίει. Το μονοπάτι των επιθυμιών είναι περίεργη υπόθεση. Απο τη μία θέλεις τον άλλο μαζί σου. Γίνεται πρώτα ιδέα, μετά θέλω και μετά εμμονή. Αν το κάνει ξέρεις οτι θα σου περάσει. Αν δε το κάνει το θέλεις κολασμένα σα την αμαρτία. Καλύτερα σιωπή. Αφήνεις τη φλόγα μέσα να σε κάψει αλλά δε χαλάει τίποτα στον έξω κόσμο. Την βρίσκεις και λίγο, νιώθεις καλλιτέχνης νιώθεις παράλογος, απόκοσμος, μισοτρελός.

Μα τρέλα δεν ειναι; Να σαι φωτιά και να έλκεσαι απο τον πάγο; Σα τον πόλεμο των στοιχείων του Ηράκλειτου. Πρέπει να έρθει η σύγκρουση. ΠΡΕΠΕΙ. Θελεις... Είναι ένταση, είναι πάθος, είναι δύναμη. Ο πόλεμος είναι απαραίτητος στον έρωτα. Δε θες να επικρατήσεις για πάντα. Το παιχνίδι θα γίνει βαρετό. Αλλα θές μια φορά να περάσει το δικό σου κι ας μη λες τι θέλεις. Βγάζει νόημα; Οχι... Οχι δε βγάζει. Αλλά για έρωτα μιλάμε, για θέλω για εγωισμό τι νόημα να βγάλει;

Παίζω κρυφτούλι με τα όνειρα μου. Γελάω με τις παράλογες απαιτήσεις μου και θυμώνω μ εμένα... Θέλω να σου πώ τόσα... ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΕ ΝΙΩΘΕΙΣ; Δε σου λεω τι θελω αλλά το θέλω... Και δε το βλέπεις. Ισως δε θα έπρεπε να το δείς. Ισως θα έπρεπε. Εγω θέλω να το δεις όμως. Αν με αγαπάς γιατί δε το βλέπεις; Γιατί δε με νιώθεις; Οκ είμαι παράλογη δεν εχω απαιτήσεις...Δε στα εχω πει καν αυτά...αλλά...σ εχω ανάγκη... Δε γινεται να μου ζητας να μένουμε περισσότερες ωρες μαζί και μετά...απλα να φευγεις...

Γιατί δε μένεις.....; Μείνε... Πέντε λεπτά παραπάνω...τι θα πάθεις; Ορίστε το είπα. Ναι; Α... ξερεις. Τωρα...Δε θελω εγω. Καλημέρα.




Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
και δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω