Τρίτη, Οκτωβρίου 27, 2009

H ηχώ της φωτιάς

Προσπαθώ να φυλακίσω την ομορφιά του τώρα σε μιαν αδύναμη ανάσα. Την ηχώ απο όλα εκείνα τα όμορφα λόγια που μοιραστήκαμε την νιώθω ακόμα σαν γλυκό βουητό στο μυαλό μου. Πόσο περίεργα νιώθω οταν δεν μπορούν οι γύρω μου να καταλάβουν την ανάγκη μου για όνειρα...

Ναι ο ρομαντισμός υπάρχει μέσα μου σαν μικρή φλόγα που όποιος τη βλέπει θέλει να μου τη σβήσει. Δεν τους κατηγορώ. Φοβούνται μην καώ δεν το κάνουν απαραίτητα με άσχημη πρόθεση... Ίσως αυτή η μικρή φωτίτσα να μου κάνει όντως κακό. "Να με χαλάει" όπως μου είπε μια ψυχή πρόσφατα. Είναι νύχτες όμως, όπως η αποψινή που την νιώθω να μουδιάζει την ψυχή μου γλυκά και να φωτίζει πράγματα που ίσως άλλοι δε μπορούν να δούν.

Είναι φορές που παίζει γλυκές μελωδίες στο μυαλό μου... μα κάθε φορά που πάω να αγγίξω λίγη απο την μαγεία τους ακούγονται όλο και απο πιο μακριά ή μεταμορφώνονται σε εκείνο τον τρομακτικό ήχο των αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας. Άλλες φορές με σπρώχνει με τον καπνό της να βγώ στη βροχή, που όλη η μπλογκόσφαιρα γιορτάζει σήμερα τόσο μεγαλόπρεπα, και να γίνω μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Το αστείο είναι οτι η φωτίτσα φουντώνει και όπως φουντώνει και κατακλίζει το είναι μου κάνει την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Είναι σαν εκείνα τα πανηγυρια με τις τυμπανοκρουσίες και την τεράστια φωτιά στη μέση. Τριγύρω να χορεύουν οι άνθρωποι, οι σκέψεις μου, χωρίς να νοιάζονται ποιός είναι ο διπλανός πάνω στη μέθη τους, στη μέθη των συναισθημάτων μου...

Υπήρξαν φορές που δε σας κρύβω τη σιχάθηκα. Ήθελα να φύγει απο τη ζωή μου και κάθε φορά που κατάφερνα να την αποδυναμώσω ένιωθα κενή. Λοιπόν αυτή είμαι... Δεν μπορώ να αλλάξω. Δεν θέλω να αλλάξω. Θα χορεύω πίσω απο την ηχώ της φωτιάς που καίει μέσα μου είτε αυτή η φωτιά λέγεται ρομαντισμός, είτε τρέλα είτε απλά μαλακία και κάψιμο....

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο μου τον Κώστα γιατί μου απέδειξε οτι τα ποιήματα δεν παύουν να προκαλούν σκιρτήματα ακόμα και αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το αντίθετο. Μην σταματήσεις να γράφεις...