Τετάρτη, Οκτωβρίου 05, 2011

Τώρα αυτό πως να στο πω...;

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου φοβάμαι μην και ξυπνήσω και όλα είναι ένα όνειρο... Τι τραγικός φόβος και πόσο μικρή μοιάζω στην στενή μου φυλακή. Πόσο φοβάμαι να ξερες μόνο την τρέλα που κουβαλάω μέσα μου...Που με κοιτάζει έτσι ειρωνικά απ τον καθρέπτη και φωνάζει κάθε τόσο το όνομα που μου μαθαν να υπακούω. Πόσο μισώ τον εαυτό μου κάθε που φουντώνω και πνίγομαι για ηλίθια πράγματα. Και θυμώνω, θυμώνω γιατί κατάφερνα να ζω χωρίς να σε γνωρίσω. Κι ακόμα... Δε σε γνώρισα αρκετά. Μετά από δέκα μήνες και δεν ξέρω πως να σε κάνω χαρούμενο.

Σκέφτομαι πόσα πολλά αξίζεις και θαμπώνομαι από τα όνειρα μου. Νιώθω άρρωστη και ζωντανή ταυτόχρονα. Είναι όλα τόσο... Θολά σαν να κοιτάζω από καλειδοσκόπιο. Να σαι λέει κάπου ανάμεσα στα χρώματα ε...; Να κάνω πως πάω να σε αγγίξω και να χάνονται τα δάχτυλα μου κάπου ανάμεσα στις αντανακλάσεις. Γιατί να ζητάω τόσο πολύ από εσένα; Γιατί να χω γίνει χώμα ενώ όλα πάνε καλά; Πάντα...να θέλω περισσότερο...πάντα...να δακρύζω και να μην ξέρω γιατί... Γιατί;


Μου λείπεις γιατί...
Σε θέλω γιατί...

Με κάνεις να τρέμω από φόβο μη σε χάσω
Και σε ξεπεράσω...


Καληνύχτα...