Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2011

Ξόρκια

Σκέψου το δυνατά... Πιο έντονα τώρα...Σχεδόν ψιθύρισε το και παίξε με τις λέξεις σου. Ύστερα, λίγο με την ανάσα σου. Έλα... Τι φοβάσαι; Κανείς δεν σ ακούει. Ξανά... Ξανά... Ξανά... 
Ύστερα μια ζάλη, ανεπαίσθητη στην αρχή....μετά ανατριχίλα...μετά...Τσκ τσκ τσκ. Το παρακάνεις και δεν πρέπει...

Κι όπως γλιστράει στα χείλη το μεθύσι των επιθυμιών σου, πες μου, τι ζητάς απόψε; Ένα ποτήρι ακόμα ίσως πριν χάσεις τον έλεγχο; Τι να σου χαρίσω... Το μόνο που έχω είναι αλλόκοτες λέξεις, ανάρμοστες, από τα σκοτεινότερα παραμύθια βγαλμένες για να σε υπηρετούν. Λαξευμένες από αποκαρδιωμένους ήρωες του ποτέ και ερωτευμένους, κολλημένους στο παιχνίδι ψεύδους του πάντα.

Ξόρκια ανείπωτα, χάδια ανύποπτα και να λιώνεις στις σκέψεις τις ανομολόγητες, τις αισχρές, τις πρόστυχες τις κρυφές... Θάλασσα το πάθος με τα κύματα του να σ απειλούν... Δεν υπάρχει γυρισμός το ξέρεις έτσι; Να βάλω λίγο ακόμα...; 

Διψάω να σε δω στην βαρύτερη σου μέθη, υποχείριο της έκλειψης μιας λογικής που σου φόρεσαν.... Κι όταν τα ποτάμια της σκέψης σου κάψουν και τον τελευταίο δισταγμό που σε έπνιγε εκεί να δω πόσο θα αντέξεις πριν σε γδύσω...

Μην μιλάς... Μόνο ψιθύρισε...Άγγιξε... Άκου... Έλα πιο κοντά...ακόμα λίγο... ή...και όχι...