Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2012

Συγγραφείς. Σάπιες, λευκές σελίδες.

Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε μία εργασιομανία και τον κόσμο της φαντασίας μου. Πιάνω τον εαυτό μου συχνά πυκνά να μονολογεί. "Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση. Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έρχεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει". Ίσως είναι αρχή σχιζοφρένειας. Ίσως πάλι άγχος, μοναξιά ή ίσως και τίποτα. Μεγαλώνω κάθε μέρα. Φοβάμαι μην ξυπνήσω ώριμη. Φαντάζομαι το γραφείο μου να βγάζει σίδερα και να με εγκλωβίζει μέσα στις ατελείωτες εκκρεμότητες, τα τηλέφωνα, τον υπολογιστή, τα άδεια συρτάρια, τα χαρτιά. Σχεδόν μπορώ να νιώσω την ψυχή μου να την κατασπαράζει όλη αυτή η ματαιότητα. Και όσοι θαύμαζα τελικά, φούσκες στον αέρα που έσκασαν και πάνε.

Η έμπνευση χάθηκε στο τελευταίο αντίο. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Ίσως έφυγε και ο εαυτός μου μαζί σου. Μην το παίρνεις πάνω σου. Δεν μου λείπεις. Απλά να... με φοβίζει η σκέψη ότι κάθε μέρα που φεύγει, με κάνει να ξεχνάω το πρόσωπό σου, το δέρμα σου, τις στιγμές. Πως εξαϋλώνονται έτσι οι στιγμές.... Κι αν αυτό που είμαστε καθορίζεται απ όσα ζήσαμε τότε γιατί κάθε μέρα σηκώνομαι από το κρεβάτι και ζω τη ζωή μιας άλλης; Ποιας άλλης; Κι αυτή η άλλη... Ποια να είναι; Που να είναι; Ξεχνώ σου λέω. Τα βασικά. Τα όμορφα. Με καταπίνει ένα lifestyle καπιταλιστικό, με ζαλίζουν οι βιτρίνες, οι κενές εκφράσεις, τα χαμόγελα υποκρισίας, τα λεφτά, η τηλεόραση. 

Οι συγγραφείς είναι σάπιες, λευκές σελίδες. Τους διαβάζω ασυγκίνητη στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τζάκι δίπλα. Οι εκφράσεις δεν φτάνουν στο μυαλό μου. Βαδίζουν μηχανικά στις γραμματοσειρές και αφήνουν ένα γλιτσιασμένο ερωτηματικό στο πέρασμά τους. Κανένα συναίσθημα. Επανάληψη. Χειραψίες. Ακριβά ρούχα. Μπερδεύομαι. Δεν είμαι εγώ πια. Δεν υπάρχω όπως υπήρξα. Με θυμάσαι;



Μην με ρωτάς τι κάνω

μη με ρωτάς που πήγα
πετάω σα πεταλούδα 
και τσιμπάω σα την σφήκα
μισώ το άδικο με ένα μίσος μοναδικό
πέθανα και είμαι ελεύθερος 
σε ένα τρελάδικο
Μην μου ζητάς να ζήσω 
ούτε να σου μιλήσω
Μην μου ζητάς να πάω μπροστά
έχω γυρίσει πίσω

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2012

28/10/2012 Τα όνειρα της Κυριακής

Σε είδα για άλλη μια φορά στα όνειρα μου. Είχες έρθει λέει απρόσμενα. Το δέρμα σου είχε εκείνο το άρωμα που ακόμα χαρακώνει την καρδιά μου. Με είχες αγκαλιά και περπατούσαμε όπως τότε... Θυμάσαι; Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δεν με ένοιαζε. Ήσουν εκεί, δίπλα μου. Σε ένιωθα και αυτό αρκούσε. Βρεθήκαμε σ ένα σπίτι που δεν είχα ξαναδεί. Θα γινόταν κάτι σαν πάρτι. Δεν θυμάμαι ποιος τι και γιατί... Μόνο εσένα. Τόσο ζεστό όπως πάντα. Τρυφερός και αληθινός όπως ήσουν κάποτε. Έτσι ήθελα να πιστέψω και στο όνειρο. Το μυαλό μου ακόμα και τότε έλεγε ότι κάτι θα συμβεί. Κάτι κακό. Με προειδοποιούσε απελπισμένα. Ήξερα ότι ονειρευόμουν μη νομίζεις.... Αλλά να αισθανθώ τα χείλη σου άλλη μία φορά... Και με πλησίασες... Η ανάσα σου με χάιδεψε όπως παλιά... και λίγο πριν με φιλήσεις απλά έγινες φίδι. Και χάθηκες. Ξύπνησα πιο προδομένη από ποτέ. Απλά.

Η φίλη σας,
Estella



Thought that I was strong
I know the words I need to say
Frozen in my place
I let the moment slip away

I've been screaming on the inside
And I know you feel the pain
Can you hear me?
Can you hear me?
Aaa aaa aaa [repeats]

Say it's over,
Yes it's over
But I need you anyway
Say you love me but it's not enough

Never meant to lie
But I'm not the girl you think you know
The more that I am with you
The more that I am all alone

I've been screaming on the inside
And I know you feel the pain
Can you hear me?
Can you hear me?
Aaa aaa aaa [repeats]

Say it's over,
Yes it's over
But I need you anyway
Say you love me but it's not enough

Not that I'm so different
Not that I don't see
The dying light of what we used to be
But how could I forgive you?
You've changed!
And I'm a liar by your side
I'm about to lose my mind

'Cause I've been screaming on the inside
And I know you feel the pain
Can you hear me?
Can you hear me?
Aaa aaa aaa [repeats]

You've been dreaming
If you're thinking
That I still belong to you
And I've been dying,
Because I'm lying to myself!
Aaa aaa aaa [repeats]

Say it's over,
Yes it's over
But I need you anyway
Say you love me but it's not enough

Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2012

Ξένιε Δία, γεννηθήτω το θέλημά σου...

Beloved visitor of attercop-like sight,
Who reached our country to show thy might,
As hoary Xenius Zeus hither commands,
A gift I am to bestow upon thy hands. 
What else wouldst ever suit thou more,
Than the Raven of Edgar Allan Poe? 
**********************************
Ε.Α.Poe
The Raven
[...]
`Be that word our sign of parting, bird or fiend!' I shrieked upstarting - `Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore! Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken! Leave my loneliness unbroken! - quit the bust above my door! Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!' Quoth the raven, `Nevermore.'

And the raven, never flitting, still is sitting, still is sitting On the pallid bust of Pallas just above my chamber door; And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming, And the lamp-light o'er him streaming throws his shadow on the floor; And my soul from out that shadow that lies floating on the floor Shall be lifted - nevermore!
[...]






Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2012

Αιδιόμορφοι...!

Αναμένω λοιπόν μία εκπομπή διαφορετική από τις άλλες... Χιουμοριστική και από παιδιά δικά μας... Της Blogόσφαιρας...! Θα ευχηθώ προκαταβολικά καλή επιτυχία και καλή αρχή στην διαδικτυακή τους εκπομπή. Προσωπικά θα βρίσκομαι στην παρέα τους... Ελπίζω και εσείς!
Η πρόσκληση λέει για 11/10....! Στα υπόψιν κύριοι...

http://radiq-plus.blogspot.gr/2012/09/blog-post_21.html





Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2012

Μπουρδέλο

Γιατί ο κόσμος είναι μικρός; Το φεγγάρι λάμπει με ξένο φως.
Γιατί ο κόσμος είναι μικρός; Νιώθω σα να γράφω τιμωρία στον πίνακα.

Γιατί ο κόσμος είναι μικρός. Και όλοι καταλήγουμε κοινοί φίλοι και εχθροί.
Γιατί ο κόσμος είναι μικρός. Και ποτέ δε με ρώτησαν αν μ αρέσει ο κλοιός του.

Γιατί ο κόσμος είναι μικρός! Και μισώ κάθε άκρη που θ αντικρίζω τη ματιά σου.
Γιατί ο κόσμος είναι μικρός! Και ασφυκτικά γεμάτος από εσένα.

Γιατί, απλά όλες εκείνες οι σοφές συμβουλές που δίνω θα ξεχνιούνται μπρος στα δικά μου προβλήματα. Δε θα σκεφτώ λογικά για μένα μία φορά. Θα υποκρίνομαι τις μέρες που περνούν χαμογελαστά και θα δουλεύω στο γραφείο σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα βρίσκω καταφύγιο σε δείκτες, στόχους, λεφτά, αυτοκίνητα, τσιγάρα... Ο ουρανός θα σκοτεινιάζει και θα φωτίζει. Ίδια ροή, ίδιες ώρες. Κόσμος θα έρχεται, θα φεύγει. Κατσούφικες φάτσες στο μετρό, χαμόγελα κρυφά στα λεωφορεία. Είναι η ανάγκη του έρωτα που τους παραμυθιάζει όλους. Κι αυτός ο μικρός φόβος... Μία αγωνία... Οι πεταλουδίτσες... Άντε γαμηθείτε πεταλουδίτσες. Γιατί;....



Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2012

Οι άχαρες οι Κυριακές

Έχουν κάτι περίεργο οι Κυριακές. Ποτέ μου δεν κατάφερα να προσδιορίσω τι. Κάθε Κυριακή έχει ένα ψήγμα συναισθήματος, άλλοτε θετικό άλλοτε αρνητικό μα ποτέ κάτι δυνατό, κάτι ολοκληρωμένο.  Σαν κάτι να θέλουν να πουν ρε γαμώτο αλλά να μη βγήκε. Έντονα βλέμματα που ρίχτηκαν στο κενό με την έξοδο από το καφέ φάση.

Η μαλακία είναι ότι δε μπορεί να μου βγει τίποτα λυρικό, λογοτεχνικό, ποιητικό σήμερα. Υποθέτω είναι η βαρεμάρα της ημέρας. Θα μου πεις κάνε κάτι γι αυτό. Θα σου πω η ανία είναι βούρκος και άμα χωθείς δε βγαίνεις. Θα μου απαντήσεις ότι λέω μαλακίες και θα σου πω είναι από την κούραση. Άραγε, αν όντως με τα νέα μέτρα καταλήξουμε να δουλεύουμε και τις Κυριακές πόσο παραγωγικοί θα είμαστε; Θα ναι θέμα των προβληματικών vibes της ημέρας ή λευκή απεργία; Και αν τελικά πέσει η παραγωγικότητα προς λύπη της Τρόικας τότε θα το ονομάσουνε εξέγερση;

Μπερδεμένες καταστάσεις. Μπερδεμένα μυαλά. Λούπα στη λούφα και ο ήχος της φόρμουλα ένα από την TV του απέναντι. Έξω οργή. Μέσα κούραση και σιωπή. Ήχοι από πλήκτρα που χτυπάνε στους τοίχους και οικογένειες καθόλα χαρούμενες και ευτυχισμένες. Τα νεύρα της βδομάδας όλης σε μία μέρα ξεκούρασης. Τη γαμωκυριακή σας.

Εδώ τελειώνει μια μικρή χαμένη ανάρτηση.

Η φίλη σας,
Estella


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 12, 2012

Νυχτερινό μπάνιο...

Να μαι λοιπόν κι απόψε. Στην μέση ενός ωκεανού ντυμένου με λέξεις. Κάθε τόσο τα κύματα να βαράνε το ένα τ άλλο, ν ανταλλάζουν αφρούς,βρισιές και υποσχέσεις. Μου αρέσει η θάλασσα. Μου αρέσει το βράδυ γαλήνια καθώς είναι να κρύβομαι μέσα της. Μπερδεύομαι. Δεν ξέρω αν αναπνέω ή όχι. Και εκείνο το βουητό όποτε απλώνεις το κορμί σου πάνω της... Σα νανούρισμα δε μοιάζει; Αφήνεσαι αφήνεσαι αφήνεσαι....Καλή μου, πόσα μεθυσμένα χαμόγελα να χάρισες το πρωινό σου;

Η άμμος και τ άστρα... Τ άστρα γελούν στον υδάτινο καθρέφτη τους. Μοστράρονται με ξένο φως και πέφτουν πριν προλάβεις να ευχηθείς. Έτσι για να μην αφήσουν κανέναν να χαρεί με το θάνατό τους. Κι ας ήταν ήδη νεκρά. Δε τα νοιάζει, παίζουν κι αυτά στη νύχτα. Παίζουν και τα όνειρα. Κρυφτό. Και οι σκέψεις στα βράχια να περιπλανώνται ύπουλα σαν τους αχινούς. Φύγε από τα βράχια. Μείνε στην άμμο. Ζωγράφισε καρδιές και πάνω που πας να τις θαυμάσεις άσε να τις λυτρώσει το νερό με την ορμή του. Κληρονομιά μια πέτρα να κοιμάται στην παλάμη σου. Είναι κρύες οι πέτρες το βράδυ στη θάλασσα. Αγκάλιασε με.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2012

Ξέρω πώς είναι ο θάνατος

...και θα 'χω αφήσει τόσα πίσω
Ιδέες, αποφάσεις και αυτή τη συγκατοίκηση με τον Μπαχ,
που 'ταν ασφυκτική.
...και ένας ακόμα άγνωστος θα μείνει με τους αγνώστους.
Μπορεί και να θυμάμαι τα χέρια σου, τα μάτια σου, την πέτρα που έσκυψες
και μάζεψες δίπλα από την θάλασσα.
Γι αυτό σου λέω, ξέρω πως είναι ο θάνατος
Μια άλλη βραδιά όπως όλες οι άλλες...

Περικλής Κοροβέσης

Γι αυτό σου λέω... Μην κλαις. Θα γυρίσω. 

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 09, 2012

Τύχη.

Νόμιζε ο δρόμος κοβόταν και έτρεχε να τον προλάβει. Τοίχοι, δεξιά και αριστερά. Τείχη με συνθήματα για έναν άλλο κόσμο. Τύχη στα αίματα βουτηγμένη της επιτηδευμένης ανορθογραφίας και της μορφωμένης απαιδευσιάς. Οίνος ακαλλιέργητος. Φώτα εδώ, φώτα εκεί και λίγο σκοτάδι στην γωνία να παίρνει την εκδίκησή του μέσα στη βουβαμάρα. Βγάζει ένα τσιγάρο. Το τελευταίο του. Το καλεί η βαρύτητα. Βλαστημάει. Κοιτάει την ώρα. Μετά εμένα.
"Καπνίζεις;" Απότομος. Αγενής. Μόνος.
Η φωνή μου μαρμάρωσε. Κουνάω το κεφάλι αρνητικά. Ρίχνει το βλέμμα του και το κοιτάζει με απογοήτευση. Ύστερα ξανά εμένα σα να περιμένει κάτι. Τι ατυχία! 

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 02, 2012

Σου χω πει να μην πίνεις

Περιπλανήθηκα λοιπόν σ έναν κόσμο βαμμένο με τα εντονότερα make up, με ανθρώπους που λούζονται με αρώματα και όχι με νερό. Οι μουσικές αναθυμιάσεις ανακατεύονταν με τον καπνό από τσιγάρα τους ήχους των τακουνιών στην άσφαλτο, τα γέλια της κρίσης τα σφυρίγματα, τα τυχαία αγγίγματα τις φωνές του φλερτ, τις κραυγές μιας ανελέητης μοναξιάς πίσω από τα σοβατισμένα μάγουλα και τα κοκαλωμένα από το τζελ μαλλιά,
Εσύ δηλαδή ήσουν άβαφη; 
Όχι δε λέω αυτό, απλά σχολιάζω. Μπορώ να συνεχίσω; Ευχαριστώ.
Τα κερασμένα ποτά από τους κοινούς φίλους που θα αποκτήσουν στο facebook, οι άνθρωποι και τα πάθη που κρύβουν τα "μου αρέσει" και τα "σχολιάστε" ανάμεσα στις κοινοποιήσεις του εαυτού με κάθε δυνατή μέθοδο. Αντρόπιαστα, αβίαστα, αδικαιολόγητα. Και εκείνα τα φλας. Με ζαλίζουν τα φλας. Δεν μου αρέσουν οι κάμερες. Ποτέ δε συμπάθησα το φακό,
Ότι δηλαδή εσύ δεν έχεις facebook. Ότι είσαι ξεχωριστή και δε φωτογραφίζεσαι με φίλους, ότι δεν κάνεις uploading 
Ε συμβαίνει, αλλά δεν το επιδιώκω ακριβώς... Απλά συμβαίνει και... Μα θα σταματήσεις να με διακόπτεις;
Τα ισπανικά κρασιά είναι ύπουλα. Λίγο ήπια και, χρωματίστηκαν όλα τόσο έντονα. Από το Noir στο 3D από την Χέιγουορθ στην Τζολί με απόσταση λίγων ευρώ
Τίποτα άψυχο δεν είναι ύπουλο. Και ήπιες μισό μπουκάλι και βάλε...
Μια φορά στο τόσο....
Έτσι ξεκινάνε όλοι
Γιατί θέλεις να μου καταστρέψεις την ανάρτηση;
Το φεγγάρι παρέμενε δυνατό η μόνη αληθινή λάμψη, η μόνη ακατέργαστη ομορφιά κρυμμένη πίσω απο το ξασμένο μαλλί, το εκκεντρικό καπέλο, το δήθεν, το ψέμα, τη μέθη, την πρέζα, την καλοπέραση.
Όλα σάπια στη ζωή εκτός από σένα. Τι πνευματώδες, πόσο ανθρώπινο, τρυφερό, χριστιανικό. Είσαι το ίνδαλμα μου Μ. Αλήθεια. Θύμισε μου λίγο, γιατί επέλεξες να μπεις μέσα στους δήθεν αντί να κάτσεις σπίτι σου; Γιατί απορροφήθηκες στον καθρέφτη μαζί με τα καινούρια σου ρούχα, το ακριβό άρωμα, το κόκκινο κραγιόν που σε είδα να βγάζεις βαριεστημένα όταν ανακάλυψες την υπερβολή του για εξήγησε μας...
ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ ΔΕ ΤΟ ΚΑΝΑ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΣΟΥ ΛΕΩ. ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΟΙΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ.
Φυσικά και ξέρεις. Μην συγχύζεσαι. 
 ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. Είμαι τόσο ζαλισμένη... Έχω μπερδευτεί και...
Καλά ψάξε βρες δικαιολογίες. 
Σε βαρέθηκα.
Σπάσε τον καθρέφτη. Θα χει πλάκα. Αλήθεια. 
Και που θα τον σπάσω; Το πολύ πολύ να ελευθερώσω λίγα ψέματα ακόμα... Θραύσματα μιας ψεύτικης ομορφιάς.
Ψέματα...!
Αλήθεια.

Τρίτη, Αυγούστου 28, 2012

Η ζωή ξέρει

Έχω ένα προαίσθημα από το πρωί. Έντονο. Καλό, κακό ούτε και ξέρω. Αισιοδοξώ καλό. Η ζωή προχωράει και μετά από κάθε αναποδιά σηκωνόμαστε και την αντικρίζουμε. Αυτό δεν είναι το βασικό; Το χαμόγελο μετά από κάθε καταιγίδα. Πολλές όμορφες στιγμές τον τελευταίο καιρό. "Βάλσαμο και αφιόνια" στην μιζέρια των τηλεοπτικών επαναλήψεων, των εκτάκτων δελτίων ειδήσεων, της κρίσης. Της κρίσης... Οικονομικής, προσωπικής, ψυχολογικής.

Η ζωή ξέρει. Κάθε ανάσα κουβαλά περισσότερες πληροφορίες απ όσες χωράει το μυαλό. Πάμε λοιπόν.


Τρίτη, Αυγούστου 14, 2012

Πες μου γιατί...

Γιατί τα κατέστρεψες όλα... ; Εμάς δε μας σκέφτηκες; Άξιζε παραπάνω; Άξιζε να μας καταστρέψεις όλους έτσι; Είμαι τόσο απογοητευμένη... Τόσο πολύ... Αυτή ήταν η τελευταία σταγόνα. Εμένα μου χες κάνει πολλά ούτως ή άλλως. Νομίζω όμως ότι αυτή τη φορά γράφονται οι τίτλοι τέλους.

Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2012

Λίγο ακόμα...

Λίγο ακόμα θέλω... Λίγο....




 
Εύχομαι ολόψυχα αυτό που πέρασα σήμερα να σου γυρίσει πίσω. Όχι από εμένα απαραίτητα. Από τον οποιοδήποτε. Δε ξέρω αν ανακαλύψανε εκείνο το γαμίδι το μόριο και έτσι δεν παίζει να υπάρχει Θεός, ξέρω ότι για τον Διάολο δε βρήκανε κάτι. Και αυτός μωρή κουφαλία ούτε ξεχνάει ούτε συγχωρεί. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες και μην εκπλαγείς αν όλα εκείνα τα πτώματα που πατάς τα βρεις μπροστά σου μια μέρα.
Με αγάπη και εκτίμηση,  
Estella

Τρίτη, Ιουλίου 24, 2012

Το ονειροκούτι...

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Σήμερα είπα να δοκιμάσω τις μαγικές μου ικανότητες. Έτσι λοιπόν, ζήτησα από κάποια άτομα που μ ενδιέφεραν να χαμογελάσουν. Να χαμογελάσουν πλατιά λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ύστερα, ζήτησα να σκεφτούν κάτι... Κάτι που να χε κομμάτι από παραλία, φως, άμμο, αλάτι, κύμα... Μετά τους ζήτησα να βάλουν την σκέψη τους μέσα στο κουτί...

Αυτό το κουτί:


Και μετά να σκεφτούν κάτι που θέλουν πραγματικά πολύ... Ευτυχώς μάζεψα τόσες ευχές και θετική ενέργεια που πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε! Αν όχι... Λοιπόν αρκεί που χαμογελάσαμε βαθιά έτσι δεν είναι; Για να δέσουμε και τις ευχές...

Και στους στίχους μου απάνω,
Δυο φωτιές πετώ γελώντας
Λίγη θάλασσας αλμύρα
Πολύ φως σαν μια πλημμύρα.
Και όπως το κουτάκι κλείνω
Το νησί κοιτώ μεθώντας
Από άμμο φτιάχνω πιόμα 
Και από κύμα φτιάχνω ελπίδα...

Για να δούμε....... 

Κυριακή, Ιουλίου 22, 2012

Κόκκινο Κραγιόν

Κόκκινο κραγιόν ανακατεμένο με τα υπολείμματα από κόκκινο κρασί στα χείλη... Η μέθη χτίζει δίχτυα και η θάλασσα ποτίζει φαντασιώσεις... Ύστερα εκείνα τα φώτα από απέναντι που σε προκαλούν σαν τις σειρήνες μέσα στη νύχτα. Ξέχνα τα όλα, ξέχνα τα. Δώσε όρκο σιωπής με το μυαλό σου και άδειασε το σα να μην υπάρχει αύριο.  

Ακούς τη μουσική; Αφέσου και χόρεψε σα να μην σε κοιτάζει κανείς. Ντύσου με την υγρασία των δεικτών που σημαδεύουν τα μεσάνυχτα. Όταν το δέρμα κολλάει μην εκνευριστείς... Απλά δοκίμασε το κόντρα σ ένα δεύτερο... Έτσι...Γι αλλαγή... Για χάρη του ήχου από τα κύματα. Μετά γέλα λίγο με τα ψεύτικα τα φλερτ και ρίξε χώμα στην φωτιά σου πριν κοιμηθείς... Οι καιροί είναι δύσκολοι κι άμα πάρεις φωτιά...Ή μήπως να το ρισκάρεις; Έτσι για να μην πάει στράφι και το κραγιόν; 

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2012

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν

Ήταν νέος, μοναχικός και αλλόκοτος ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Ζούσε με ένα πακέτο ιδιοτροπίες παραμάσχαλα. Πήγαινε ερχόταν μέσα σε ακριβά αρώματα και προσωπεία. Ήταν ψεύτικος ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Όποτε πάγωνε το μέσα του μαστίγωνε τα όνειρά του με ενοχές και μεθούσε στη νηφαλιότητα της δουλειάς του. Ήταν μια μάταιη δουλειά. Μάταιη και ατελείωτη. Τον κυνηγούσε σα τη λερναία ύδρα. Μόνο που εκείνον δεν τον έλεγαν Ηρακλή και κάθε άλλο παρά ήρωας ήταν. Δεν είχε σπαθί. Ένα γαμημένο στυλό είχε κι αυτό τον πρόδιδε συχνά πυκνά.

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν διάλεγε θέσεις πάντα κοντά στο παράθυρο για να χαμογελά στα περασμένα. Έριχνε άγριες ματιές στα φιλήδονα βλέμματα που παραβίαζαν το κορμί του και ξέρναγε κρυφά με την κατάντια και τη δυσωδία των αγγιγμάτων που ποτέ δεν ένιωσε. Κι ας υπήρξαν. Και δεν ήταν πάντα έτσι ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Θυμόταν κάποτε που...

Και τα βράδια άναβε κεριά δίπλα απ το κρεβάτι του. Καλούσε την πράσινη νεράιδα, την βασίλισσα των οραμάτων. Δεν εμφανιζόταν και ας περίμενε. Μέχρι που τον είπανε τρελό. Όχι...όχι για τα αγγίγματα που σιχάθηκε. Για τα όνειρα που περίμενε ξάγρυπνος τις νύχτες.

Ξημέρωσε. Του είπαν πως είναι νεκρός. Ρώτησαν πως τον λένε και δε του επέτρεψαν να απαντήσει. Συγκέντρωσε το βλέμμα του στη λέξη προδοσία. Μα δεν έβλεπαν οι άνθρωποι τους ήχους. Δεν πειράζει. Εκείνη είχε έρθει και τον κοιτούσε. Εκείνη ήξερε πως τον έλεγαν. Και τον χαιρέτησε σα φίλη παιδική.

Ειλικρινά δική σας,
Estella

Λιωμένο Παγωτό

Αμυδρή γεύση μπύρας που πέρασε, ζάλισε και άφησε τη θέση της κομψά στο πιο γλυκό παγωτάκι του καλοκαιριού. Δε ξέρω τελικά τι είναι πιο γευστικό. Ένα παγωτό, μια γλυκιά ζάλη, ένας καλοκαιρινός έρωτας ή ένας περίπατος με την καλύτερη σου φίλη; 

Μάλλον λίγο απ όλα. Κι ύστερα εκείνο το αίσθημα ότι... δε ξέρω που πάω. Αλλά πάω σωστά. Η ζωή ξέρει. Θα μου πείτε είναι κάπως μοιρολατρικό αυτό. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να βασίζομαι στη ζωή ή σε κάποιον αόρατο οδηγό γιατί βαρέθηκα την ανελέητα στοχευμένη τροχιά που με έκανε να τρέχω. Απλά...πάω. Κι όπου με βγάλει. Ως τώρα εδώ που τα λέμε μόνο όμορφες παραλίες συνάντησα. Βράχια τέλος. Ώρα για ηλιοβασιλέματα και λιωμένα παγωτά μέσα στο πορτοκαλί τους...

Θα σας δω αύριο πάλι. Πρέπει να αλλαχθεί αυτή η Playlist. 

Ειλικρινά δική σας... 
Estella




Τρίτη, Ιουνίου 12, 2012

Λίγες μέρες μετά τα 22...

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Μία σε θυμάμαι μία σε ξεχνώ... Είναι και οι ρυθμοί της ζωής. Πόσο γρήγορα περνούν οι μέρες!

Έγινα 22 πριν από μία εβδομάδα ακριβώς. Ήταν ξεχωριστά τα γενέθλιά μου αυτή τη φορά. Έπεσαν σε έναν πολύ σημαδιακό αριθμό και ακριβώς την ίδια ημέρα που είχα γεννηθεί. Μα δεν είναι μόνο η συνωμοσία του ημερολογίου. Άρχισα να βλέπω καθαρά. Για λίγο βγήκα από το βούρκο και τη μαυρίλα που είχα βυθιστεί ή για να είμαστε ακριβείς αφέθηκα να με βυθίσουν πρόσωπα και καταστάσεις και είδα ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται. Νοιάζονται πραγματικά για το πως είσαι, για το αν χαμογελάς που είναι εκεί για σένα ακόμα κι όταν σβήνουν τα φώτα και δε τους βλέπεις. Άνθρωποι που σ αγαπάνε και σ αποδέχονται γι αυτό που είσαι. Που αναγνωρίζουν και δε ζητούν μονίμως υποχωρήσεις ή σε σπρώχνουν σε καλούπια. Όλοι τελικά τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε δίπλα μας.

Νέα πράγματα λοιπόν. Ανακάλυψα έναν ραδιοφωνικό σταθμό που μου φτιάχνει τη διάθεση κάθε φορά, -pepper- χόρεψα στο δρόμο με τους ρυθμούς του Maraveya, χαμογέλασα σε αγνώστους στον ηλεκτρικό και μου ανταπέδωσαν, ο φίλος Κ. μου έμαθε τον καλύτερο τρόπο χαλάρωσης-να σφυρίζω. Κρίμα που δεν το καταφέρνω πάντα. Α και μου έφερε το πιο χρήσιμο δώρο του κόσμου. Λεμόνια από το χωριό του. Τολμώ να πω φίλοι μου ότι η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη καθώς πρώτη φορά παραλαμβάνω τέτοιο δώρο!

Και να μαι στο τώρα. Καθισμένη στο κρεβάτι, με το ραδιόφωνο και τις παιδικές φωνές να στολίζουν ηχητικά το δωμάτιο μου. Σήμερα είχα όμορφες στιγμές είχα και άσχημες. Μάλλον θα κρατήσω τις όμορφες. Λίγο παραπέρα η εισαγωγή στην καθολική γραμματική του Τσόμσκι που θα έπρεπε να χω διαβάσει αλλά δε... Και είναι κι αυτή η μυρωδιά του γιασεμιού... Δάκρυ δροσιάς μέσα στην ξαφνική ζέστη...

Και εδώ κλείνω... Ευχαριστώ όσους μου στέκεστε. Όσους μένετε δίπλα μου και με αγαπάτε γι αυτό που είμαι. Όσους με σκέφτεστε και μου αφιερώνετε έστω και ένα λεπτό από τον χρόνο σας... Ευχαριστώ εσάς που με πικραίνετε γιατί με κάνετε πιο δυνατή κι όσους με πονέσατε-ηθελημένα ή μη. Ευχαριστώ και τη ζωή που προχωράει και με παίρνει μαζί της.



Hello, my love

It's getting cold on this island
I'm sad alone
I'm so sad on my own



The truth is
We were much too young
Now I'm looking for you
Or anyone like you



We said goodbye
With the smile on our faces
Now you're alone
You're so sad on your own



The truth is
We ran out of time
Now you're looking for me
Or anyone like me



Hello, my love
It's getting cold on this island
I'm sad alone
I'm so sad on my own



The truth is
We were much too young
Now I'm looking for you
Or anyone like you


Κυριακή, Μαΐου 27, 2012

Κλόουν (Locura recurre todita mi piel)

Είμαι ένας κλόουν διαφορετικός απ όλους τους άλλους. Το γυαλί σαν κοιτάω λίγο κλαίω γελάω και μετά ένα ρίγος με πιάνει τρελό. Δεν είμαι θλιβερά χαρούμενος, είμαι χαρούμενα θλιμμένος και οι άλλοι κλόουν με ανατριχιάζουν.

Είμαι ένας κλόουν με νεύρα με αγάπη και μίσος και εντάσεις και φωνές και βαψίματα αστεία. Από θρίλερ δε βγήκα κι όμως αμέτρητες φορές φαντασιώθηκα πως κρατούσα ένα μαχαίρι πασαλειμμένο με αίμα καυτό.

Είμαι ένας κλόουν με τις διαστροφές μου και τις αγωνίες μου. Είμαι μόνος κάποιες φορές. Δε μ αρέσει να μαι μόνος και τον κόσμο κάνω να γελά. Αισιοδοξώ και αιδιοδοξώ περί λαγνείας και πόθου μαινόμενος. Σχεδόν περιπλανώμενος.

Είμαι ένας κλόουν λογοτέχνης γλωσσολόγος και φταίχτης της παρουσίας της απουσίας του αοράτου βασιλέως. Βασιλέως το βασίλειο του αλκοόλ το κάστρο και λίγο της ψύχωσης της εμμονικής μου διαστροφής αυτοκράτωρ φιλοσοφώ τα φιλοσοφήματα του άδειου ποτήριου της μαλάκινσης που δέρνει τον διπλανό και μελανιάζει εμέ.

Ω βάσανα της τρέλας και της μέθης! Δαίμονες της ειρωνείας και του φθόνου ψήγματα σε χαμόγελα περιπαιχτικά βασανιστικά ενοχλητικά το θάνατο σας εύχομαι μην τον εννοώντας. Το συντακτικό μου καταριέμαι κάθε τόσο στο βωμό ενός έρωτα ασαφή. Διότι τι είμεθα παρά έρμαια μιας ακράδαντης ασυνεννοησίας και αναγνώσματα τερατογεννημάτων και αρρώστων φαντασιώσεων κύριοι; Κυρίες;

Είμαι ένας κλόουν που δε κοιτάζει το ρολόι όταν τον κοιτούν κι όταν πίνει ξεχνά την ύπαρξη του χρόνου. Είμαι μια κενή θέση που δε γεμίζει κι όταν γεμίσει αδειάζει από τα ξερατά μιας ζωής που κανείς δε με ρώτησε αν θέλω. Και ναι είμαι και λίγο πεισματάρης κλόουν. Λίγο γελοίος κάποιες φορές. Σκέφτομαι και σ άλλες γλώσσες και κάνω σαρδαμ. Παντού. Αλήθεια. Είμαι ένας κλόουν αδέξιος λίγο χαμένος λίγο... λίγο εκτός.

Είμαι ένας κλόουν που δεν αντέχει την ψύχρα κι ας έχει μάθει να την κρατά για ασπίδα. Είμαι ένας κλόουν πιο τρελός από ψυχίατρο. Είμαι ένας κλόουν κακός και εκδικητικός. Σχεδόν ψυχεδελικός. Είμαι... Είμαι ένας κλόουν άρρωστος. Είμαι.... Σε trance....



ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ



No me acuerdo lo que paso
Ni me di cuenta ni que me pico
Todo da vueltas como un carrusel
Locura recurre todita mi piel

Wake me up before I change again
Remind me the story that I won´t get insane
Tell me why it´s always the same
Explain me the reason why I´m so much in pain

Before I change again...
Remind me the story that I won't get insane
Before I change again...
Remind me the story that I won't get insane

Insane(5x), I'm Becoming Insane!!!

Τρίτη, Μαΐου 01, 2012

Τὸ δηλητήριο-Σαρλ Μπωντλαίρ

Ένιωσα μιαν ανυπέρβλητη ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω ποίημα. Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία και τα μηνύματά σας. Ευχαριστώ που μοιράζεστε πράγματα μαζί μου και περνάτε από το δικό μου κουτί σκέψεων.

Δηλητήριο λοιπόν. Φωνή καταραμένου ποιητή εν τη ερήμω. Και μεις κάπου στη μέση της ερμηνείας παλεύουμε με τα σύμβολα και τις αναλύσεις και παρασυρόμαστε από τα ρεύματα τα λογοτεχνικά ξεχνώντας ότι η ψυχή τρέφεται και χωρίς τις σκέψεις. Ότι η καρδιά μας ξέρει το δρόμο. Και μας πάει αρκεί να αφεθούμε. 

Θα θελα να χα μια πένα τόσο δυνατή. Ή τόσο παρεξηγήσιμη. Σκεφτείτε ότι κάποτε τον είχα αντιπαθήσει τρομερά. Τώρα... Νομίζω πρέπει να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Όπως λέει και η αγαπημένη Jeanette Winterson:
No emotion is the last one...

Τὸ δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.
Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.
Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.
Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...

Κυριακή, Απριλίου 29, 2012

Είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις ή αλλιώς ωδή στη θλίψη

father into your hands I commend my spirit

Είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις. Περνούν οι ώρες, οι νύχτες και μένω εκεί να κοιτάζω τα δάκρυα σου που πέφτουν στο μαξιλάρι. Θα ορκιζόμουν ότι βλέπω μικρές φωτιές κάθε φορά που υγραίνουν το ύφασμα. Σαν τις φωτιές στα πυρακτωμένα σου μάγουλα. Κι όμως είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις. Ανοιγοκλείνεις τα ματάκια σου αργά και κοιτάζεις το κενό. Που να ήξερες το βλέμμα σου πως χτυπάει την ψυχή μου εκείνες τις στιγμές...

Είσαι όμορφη όταν κλαις γιατί γεμίζεις θλίψη. Το νιώθω στις φλέβες σου που πάλλονται, στο στομάχι σου που γυρνάει κόμπος και είμαι εκεί ξέρεις. Εκεί ψάχνω μια θέση στο κρεβάτι σου. Μπορώ να έχω όσες θέλω, έτσι που τυλίγεσαι. Θα θελα να χα χέρια να σε αγκάλιαζα. Ίσως το μοιραζόμασταν τότε. Μπορεί και να έκλαιγα και εγώ μετά από τόσα χρόνια. Ω πάνε τόσα χρόνια...

Ντρέπομαι λίγο που το λέω και μη με παρεξηγείς, μα νιώθω κομμάτι σου τις ώρες που κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Εκείνες τις ώρες είμαι ο μόνος που ακουμπάω το κορμί σου και ακούω την καρδιά σου να χτυπά αδύναμα. Εκείνες τις ώρες είσαι δική μου, δική μου μόνο, δική μου μ ακούς; Φυσικά και όχι. Ξέρω πως είναι ότι αγγίζεις να το καταστρέφεις. Ξέρω πως είναι να μην ορίζεις την αγάπη. Να σου γλιστράει σαν το χέλι μέσα από τα χέρια. Να νιώθεις ένοχος...ένοχος μέχρι θανάτου. Εδώ που τα λέμε... Τον έχω τον θάνατο στο πετσί μου. Στο πετσί που θα χα αν ζούσα δηλαδή.

Είσαι προκλητική όταν κλαις. Είσαι κακιά και το πληρώνεις. Σχεδόν σου αξίζει, σου συμβαίνει γιατί έτσι πρέπει να σου συμβεί. Είναι ένα καταραμένο γονίδιο που κουβαλάς από τη γέννησή σου. Είσαι λάθος. Και είσαι όμορφη όταν κλαις. Εγώ σε νιώθω ξέρεις. Είναι κρύα εκεί μέσα. Εκεί στο αίμα σου όταν φωλιάζει η μοναξιά. Ξέρω από κρύο καλή μου. Είναι το πρώτο που νιώθεις μετά το μούδιασμα όταν...

Μη τα συγκρατείς... έλα τώρα. Ξέρεις ότι όλα είναι ψέμα. Είσαι τελικά όντως ένοχη. Για όλα και το ξέρεις. Μεταξύ μας είμαστε. Εγώ και συ. Το ένιωσα και γω κάποτε. Όταν έλεγαν ότι είχα ψυχολογικά προβλήματα ενώ ούτε ένας δεν είδε την ψυχή μου. Όταν ανακοίνωναν με πάθος χαμηλή αυτοεκτίμηση ενώ στην πραγματικότητα κανείς ποτέ δε ρώτησε τι πιστεύω για το είδωλο στον καθρέφτη κι όταν... όταν έκλαιγα και γω σαν εσένα. Στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι. Και δεν είχα κανέναν να βλέπει πάνω από το δικό του πόνο. Πρώτα εκείνοι, μετά τι θα πει ο κόσμος και τέλος αν περίσσευε χρόνος εγώ. Ίσως και μια αγκαλιά στο τέλος για να μην μπω στον πειρασμό να πέσω από την υψηλότερη γέφυρα του πλανήτη. Ή έστω να αναζητήσω την πλησιέστερη θανατηφόρα πτώση. Και που να ξέρανε. Που να ξέρανε ότι οι επιλογές δεν είναι πάντοτε μια γέφυρα. Αρκεί και μια θηλιά στο λαιμό και...

Είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις...  

Παρασκευή, Απριλίου 20, 2012

Ψιτ...

Είμαι ακόμα ζωντανή... What's next?


Σάββατο, Μαρτίου 03, 2012

Liquid Diamonds: Χειροποίητα Κοσμήματα

Δε θα το κρύψω, έχω μια τεράστια αδυναμία στα χειροποίητα κοσμήματα. Ιδιαίτερα όταν είναι φτιαγμένα με προσοχή και μεράκι! Νομίζω αν είστε και σεις λάτρεις μπορείτε να ρίξετε μια ματιά παρακάτω... Είναι πολύ όμορφα σχέδια-διαμαντάκια πραγματικά!- σε καλές τιμές. :) 






Το προφίλ του δημιουργού στο facebookhttp://www.facebook.com/profile.php?id=100003506216495

Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2012

14/02/2012

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο....

Μου αρέσουν τέτοιες μέρες. Οι άνθρωποι μοιάζουν κάπως πιο ζεστοί. Κρατιούνται χέρι-χέρι, ανταλλάζουν δώρα, αγκαλιάζονται... Είναι η μέρα τους και το διασκεδάζουν. Ξέρω τι θα μου πεις... Είναι η ημέρα των εμπόρων, η εκμετάλλευση ενός Αγίου που δεν είναι καν Έλληνας και μπλα μπλα μπλα... Φέτος δεν είδα και πολλά δώρα. Ίσως ένα λουλούδι ανά χείρας και ένα πεσμένο πέταλο μπροστά μου στο μετρό. Ένας κύριος το πατάει. Σαν να το σημάδευε. Τον κοιτάζω κουρασμένα. Ανταποδίδει απορημένος το βλέμμα. Δεν κατάλαβε. Σιγά μην καταλάβαινε. Το κόκκινο πέταλο έγινε μαύρο. Συνέχιζα να το κοιτάζω. Αυτή τη φορά με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να ανιχνεύσω κι άλλα τριγύρω. Όχι. Ήταν μόνο.
Τι έλεγα; Ναι... Δώρα... Δώρα δεν είδα πολλά. Ούτε και βιτρίνες. Ίσως φταίνε τα νέα μέτρα λιτότητας. Ίσως ένα λουλούδι να μοιάζει ακόμα μεγαλύτερη σπατάλη. Με όλα αυτά... Χάσαμε και το χρόνο. Πότε έφτασε 14/2 ούτε και πρόλαβα να το καταλάβω...

Γιορτάζετε δε γιορτάζετε εύχομαι να στε ερωτευμένοι. Χαιρετώ.


Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2012

Αντίστροφη Μέτρηση

Φίλοι μου... Πόσοι από εσάς δε βλέπετε το τέλος;.... Ποίοι είστε αισιόδοξοι; Ποίοι νομίζετε ότι αύριο θα ναι μια νέα μέρα...; Είμαι η Εστέλλα. Και δεν είμαι στο κεφάλι μου πια. Εύχομαι να στε όλοι καλά. Να προσέχετε.


STREETS ON FIRE
I HAVE NO FACE AND I HAVE NO NAME
I BARELY KNOW HOW TO BEHAVE
COUNT ME IN OR COUNT ME OUT
FORTRESS EUROPE RULING OUT

I CAN'T HESITATE
I DON'T HAVE TO WAIT

STREETS ON FIRE
STREETS ON FIRE
WHERE'S MY FUTURE?
TIME EXPIRES

GOT NO CHOISE BUT TO REFUSE
REFUSE TO PLAYDOWN THIS ABUSE
I'VE HAD MY TASTE OF MODERN TIMES
CONSUME AND WASTE. WASTE OUR LIVES

I CAN'T HESITATE
I DON'T HAVE TO WAIT

STREETS ON FIRE
STREETS ON FIRE
WHERE'S MY FUTURE
TIME EXPIRES 

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 06, 2012

Στη Μαρία

Τέτοια ώρα αύριο θα ξέρεις τι έχει γίνει. Μπορεί να ναι θετικό οπότε μπράβο σου που τα κατάφερες να μείνεις ψύχραιμη και δυνατή. Αν πάλι όχι...

Μην ξεχνάς τι πραγματικά θέλω. Αν πάρεις αρνητική απάντηση μην πέσεις πάλι με τα μούτρα στον αρνητισμό και σ αυτά που ήδη έχω και δε μου αρέσουν. Μην το δεις πεισματικά και πεις "καλά είμαι εδώ που είμαι" γιατί ξέρεις ότι δεν είμαι! Αλλιώς δε θα το έκανα όλο αυτό. Έχεις να φας πολλές κατραπακιές Μαράκι αλλά θα δεις, στο τέλος θα τα καταφέρεις!

Σε κάθε περίπτωση μπορεί να σε αφήσει η αυριανή μέρα στην αβεβαιότητα. Που ξέρω ότι μου τη δίνει περισσότερο. Και τώρα δηλαδή μια ουδέτερη απάντηση με εκνευρίζει και μόνο που τη σκέφτομαι. Μπορεί να τη ζήσεις αλλά πρέπει να την αποδεχτείς. Θα δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Το ξέρω. Αρκεί να μην με ξεχάσεις. Μη ξεχάσεις τι πραγματικά θέλω. Τι πραγματικά θέλεις. Και σταμάτα να τους ακούς. Κακό μας κάνουν.

Λίγα λόγια από τον παρελθοντικό σου εαυτό. Μην το βάλεις κάτω. Το έχουμε και το αγαπάμε. Θα το παλέψουμε. Ο,τι κι αν γίνει. Στο υπόσχομαι.




Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2012

Η Σειρά Σου

Κι όλα πήγαιναν καλά. Είχες τη ζωή που ήθελαν, δούλευες εκεί που ήθελαν, σπούδαζες εκεί που ήθελαν, ξόδευες αυτά που ήθελαν, στόχευες αυτά που ήθελαν, ήσουν αυτός που ήθελαν μέχρι που...

Ξυπνάς ξημέρωμα. Χωρίς τίποτα να προδίδει την αιτία. Ανακάθεσαι στο κρεβάτι και κρύβεις το πρόσωπο σου στις παλάμες σου. Είναι εκεί στη γωνία και σε κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα. Αυτό το πράγμα που τσίριζε τις νύχτες στ αυτιά σου και που σε κάρφωνε στο στήθος καθώς πάλευες για λίγα όνειρα. Σχεδόν ακούς την βαριά του ανάσα στο δωμάτιο.

"Πλησίασε" ψιθυρίζεις. Υπακούει. Έρχεται κοντά για να διακρίνεις ότι εσύ ήσουν τελικά. Κατάφερες να πετάξεις τον εαυτό σου σε μια γωνία του δωματίου προς χάρη των θέλω που νόμιζες ότι είχες. Μα ήταν ψέμα. Κοιτάζει απογοητευμένα. Πρέπει ν αλλάξετε θέσεις.
"Δεν είναι αυτό που θέλω." γνέφει με κατανόηση ή μάλλον... Ανακούφιση στη συνειδητοποίηση σου. Πριν το καταλάβεις κοιτάς το κενό. Αυτό ήθελε να σου πει όλες αυτές τις βραδιές εφιάλτη, ουρλιαχτών και ξαφνικής ρίγης. "Κάτι δεν πάει καλά. Ξύπνα... Κάτι δεν πάει καλά... Ξύπνα... Κάτι δεν πάει καλά...."

Ήρθε η ώρα να πάει. Κι αν δεν πάει μόνο του...
Why then the world's mine oyster,
Which I with sword will open.


Όχι άλλον ύπνο... 



Σάββατο, Ιανουαρίου 21, 2012

Γυάλινος Κόσμος-T.Williams

Το κλασσικό έργο του Tenessee Williams στη σκηνή Δημήτρης Χορν. Είχα την τύχη να το παρακολουθήσω την περασμένη εβδομάδα.

Δυνατές ερμηνείες, κινηματογραφική και σκοτεινή ατμόσφαιρα-αποτέλεσμα των εξαιρετικών σκηνικών, και φυσικά μια πετυχημένη μεταφορά του έργου στα ελληνικά το καθιστά μια καλή πρόταση. Προσωπικά θαύμασα την ερμηνεία της Ν. Τσαλίκη την οποία είχα συνηθίσει στην άκρως οικογενειακή πατάτα που βλέπουμε καθημερινά, χρόνια τώρα σε επανάληψη. Ήταν ειλικρινά συγκλονιστική καθώς κατάφερνε να μεταδώσει ένα αίσθημα υστερίας αλλά και απόλυτης θλίψης, αγωνίας και απογοήτευσης. Ευχάριστη έκπληξη ήταν όμως και οι υπόλοιποι,νέοι, ηθοποιοί.

Αν ψάχνεστε για θέατρο αξίζει. Ακόμα κι αν είσαι αρκετά γκαντέμης για να σε βάλουν τελευταία σειρά....


Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2012

I spy...

Τον εαυτό μου πίσω από χοντρά τζάμια.
Είναι μαγικά, εξαφανίζονται λίγο πριν συνειδητοποιήσω την εικόνα μου.
Κι ύστερα... σπρωξιά. Βγες. Βγες. Τερματικός σταθμός. Κατέβα. Αλήθεια, γιατί τόσο αυστηρό και γρήγορο βήμα στους σταθμούς; Υποθέτω θα ναι κάποιος φόβος...μια ψεύτικη βιασύνη. Κοιτάξτε με. Κάπου πάω. Κάποιος με περιμένει. Έχω αργήσει. Δεν θα προλάβω. ΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΛΕΜΕ.

Ω συγνώμη που ήμουν... Στις κυλιόμενες. Η γυναίκα δίπλα μου σιχτιρίζει. Κάποιος στέκεται αριστερά. Δε θα πρεπε. τσκ τσκ τσκ. Ξανά. Κοιτά ρολόι. Ανεβαίνω δυο σκαλιά και τρέχει. Προσπερνά τον κάποιο. Ύστερα εμένα. Μπροστά μου η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ. Κοιτάζω κοιτάζω κοιτάζω... Πόση ομορφιά αντέχει το μάτι σου; Και πόση πικρία. Γιατί τόση στριφνάδα στα χείλη οι γυναίκες του σήμερα; Βάφονται για όσους θα τις προσέξουν και όταν όντως το κάνουν στράβωμα. Επί τόπου. Μπορεί να μην υπάρχει. Ωπ τέλος σκάλας. Βήμα ταχύ κύριοι, κυρίες. Πάμε. Που; Εκεί, παραπέρα, εδώ, βροχή. Μαρμαρώνουν. Χαμογελάω. Μουρμουράω ένα μαζοχιστικό επιτέλους και χάνομαι στην παγωνιά. Νερό... Λύτρωση...

Κάποιος πέφτει πάνω μου. Δε λέει συγνώμη με στραβοκοιτάζει. Χαμογελάω. Στραβοκοιτάζει περισσότερο. Χαμογελώ πλατιά. Στροφή και μπροστά. Όλα ένας χορός, εγώ, αυτή, αυτός και εκείνος και εσύ και όσα δεν υπήρξαν ή κρύφτηκαν στην ψευδαίσθηση μιας ύπαρξης. Σας βλέπω. Βγάζω το χέρι από την τσέπη και σας βλέπω.... Σε βλέπω. ΠΙΣΩ ΣΟΥ.




Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012

Still Alive

Ασκήσεις αντοχής στην ψύχρα. Ακόμα αντέχω. Για να δούμε...



Παιχνίδι...Ονόμασε το παιχνίδι... Κι όλα θα πάνε καλά. Ορκίζομαι.

Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι’ αγάπη...



Κυριακή, Ιανουαρίου 01, 2012

2012!!!

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο, 

Μετά από αρκετά χρόνια εξόδων και κρεπάλης την πρωτοχρονιά εχθές έμεινα μέσα... Έτυχε. Βασικά... Έτυχε και πέτυχε! Ήταν από τις πιο ήρεμες και χαρούμενες πρωτοχρονιές που είχα ποτέ! Μέρες σ αυτήν ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που σε αγαπάνε περισσότερο, που σε νοιάζονται και που σε στηρίζουν! Είναι όλοι εκείνοι που μπορεί να στέκονται κρυφά δίπλα σου μα που το ξεχνάς όταν είσαι στα κάτω σου... 

Είδα ανθρώπους να συναγωνίζονται για το ποιος θα στείλει πρώτος καλή χρονιά με τον πιο απρόσμενο να βγαίνει νικητής, τον εαυτό μου να το ρίχνει στο πιο γιορτινό Αγιωργίτικο του σπιτιού με την επακόλουθη ζαλάδα και βασικό συνοδευτικό τις...καραμέλες! Τα παράξενα όνειρα, τους άγγελους, τους δαίμονές μου να έρχονται να μου ευχηθούν και ένα πρωινό γεμάτο χαμόγελα και βασιλόπιτα! 

Αυτή τη χρονιά, τίποτα δε θα ναι το ίδιο... Το ξέρω και το νιώθω περισσότερο από κάθε φορά! Σας εύχομαι ο νέος χρόνος να σας φέρει ότι σας στέρησε ο προηγούμενος. Να χαμογελάτε και να έχετε ζεστές ευτυχισμένες και ξέγνοιαστες στιγμές! Συμβουλή: Μακριά από τηλεοράσεις κοντά σε ραδιόφωνα, πείτε ναι σε αγκαλιές και νιώστε ξεχωριστοί. Κι όπως λέει και μια από τις αγαπημένες μου ταινίες.... 

Love is actually all around! 

Οπότε ματάκια ανοιχτά!!! Χαιρετώ! 

xoxo
Estella.-