Βγαίνω απο την πόρτα του έξω κόσμου και βυθίζομαι στην δική μου αλήθεια. Ίσως εκεί τα πράγματα είναι το ίδιο χάλια όμως...Είμαι παγδευμένη μέσα στον κόσμο μου που υψώνεται σαν γυάλινο τείχος. Φοβάμαι να το χτυπήσω γιατί εαν σπάσει τα γυαλιά θα με σκοτώσουν. Και πάλι όμως να μείνω σε μια γυάλινη φυλακή δεν με ενθουσιάζει σαν ιδέα. Τριγύρω απο το γυάλινο κλουβί μου υπάρχουν φτερωτά πλάσματα. Δεν είναι όμορφα. Τα φτερά τους θυμίζουν ξεσκισμένο δέρμα και το σχήμα τους τηλεόραση. Με βομβαρδίζουν με πράγματα συνετά και κλείνω τ αυτιά μου και τα μάτια μου. Οι άνθρωποι στη ζωή μου πάνε κ έρχονται, πιο γρήγορα και απο μεθυσμένο οδηγό στην εθνική... Ρίχνουνε μια ματιά μέσα στο γυαλί και νομίζουν οτι με μάθανε κιόλας. Hello? Είναι η ζωή μου θα με ρωτήσει κανείς τί σκέφτομαι; Τι θέλω; Μπα... Τους αρκεί το γυάλινο image μου. Και αφού εγώ δε με ξέρω, εσείς πώς μπορείτε να λέτε οτι με ξέρετε;
Ω ναι... είμαι χαμένη ψυχή τελικά. Πότε να τρέχω στα στενά της Αθήνας προσπαθώντας να ξεφύγω απο την καθημερινότητα και πότε να βηματίζω αργά στο σκοτάδι και να μην βλέπω ουσιαστικά την σαπίλα τριγύρω... Σταματήστε τη γή να κατέβω! Γυρνάει γρήγορα και δε προλαβαίνω να πάρω ανάσα..Σταματήστε τη γή να κατέβω λέμε! Βαρέθηκα!
How much is real? So much to question
An epidemic of the mannequins, contaminating everything
We thought came from the heart
But never did right from the start
Just listen to the noises
(Null and void instead of voices)
An epidemic of the mannequins, contaminating everything
We thought came from the heart
But never did right from the start
Just listen to the noises
(Null and void instead of voices)
Before you tell yourself
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen...
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen...