Παρασκευή, Ιουλίου 09, 2010

Κανταδόροι...

Αγαπημένο μου Ονειρολόγιο,

Και πάλι μ έπιασε φαγούρα να γράψω χωρίς να έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, και το χειρότερο απ όλα είναι ότι η όλη φάση μ αρέσει αρκετά μπορώ να πω. Σήμερα μου χε κολλήσει ένα απαρχαιωμένο τραγούδι, το οποίο και με γαλήνευε...

 Κάθε καλοκαίρι, απ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, περνούσαν από τη γειτονιά δυο κύριοι,μεσήλικες, ένας μ ένα ακορντεόν και ένας με μια κιθάρα... Τραγουδούσαν κομμάτια της δεκατίας του 60 (και πίσω...) και αισθανόμουν τόσο μα τόσο όμορφα. Ήξερα οτι πλησίαζε το καλοκαίρι... Ήταν τότε που ο ρομαντισμός μου χτύπαγε κόκκινο και η διέγερση στην ψυχή μου ήταν ανεκδιήγητη... Πάντα τους έδινα ότι ψιλά υπήρχαν στις τσέπες μου, και όποτε περνούσαν σταμάταγαν κάτω απο το μπαλκονάκι μου... Κάθε απόγευμα...Ήξεραν ότι θα μαι εκεί... Σ αγαπώ...Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία... Σ αγαπώ σ αγαπώ γιατί είσαι εσύ... Στα μάτια μου φάνταζαν κάτι εξωπραγματικό, αλλιώτικο, απο άλλη εποχή... άλλο κόσμο... Καθηλωνόμουν στη δύναμη της καντάδας λες και ήταν μια μορφή υπνωτισμού... Όταν τελείωνε το κομμάτι, μου έκαναν μια μικρή υπόκλιση ή έβαζαν το χέρι στο στήθος για να μ ευχαριστήσουν και συνέχιζαν το δρόμο τους... Που πήγαιναν...Ούτε και μπορούσα να φανταστώ. Θα ήταν εκεί την επόμενη μέρα...

Θυμάμαι την μυρωδιά του γιασεμιού εκείνα τα βράδια... Το χρώμα τ ουρανού που πλέον είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και περίμενε τ αστέρια... Τα τζιτζίκια... Ναι είχαμε τζιτζίκια τότε..! Την καρδιά μου... Που χτύπαγε στην ιδέα ότι μια μέρα θα ερωτευτώ...  Τη μητέρα μου... Να σιγοτραγουδάει και να έχει εκείνο το γεμάτο τρυφερότητα βλέμμα... Τον αδερφό μου που μου πείραζε τα πράγματα νομίζοντας ότι δε τον βλέπω... Το απαλό άγγιγμα του πατέρα μου-συνήθως συνοδευόταν από ένα μικρό φιλάκι- που με "ξύπναγε" από την αφηρημάδα μου (ναι από παιδί χανόμουν...)

Από τότε είχα στο κεφάλι μου ιστορίες βλέπετε... Οι κανταδόροι.. Ναι.. Σωστά γι αυτούς μιλούσα. Συγχωρέστε με και πάλι έχασα τον ειρμό μου... Που λέτε τους είδα τελευταία φορά πέρσι. Ο ένας κούτσαινε. Ο άλλος πλέον ακουγόταν πιο φάλτσος. Ήμουν μόνη. Το πεύκο απέναντι απο το σπίτι μου έγινε γκαράζ... Πάνε τα τζιτζίκια... Ο αδερφός μου μεγάλωσε και τα πράγματά μου του περνάνε αδιάφορα... Και γώ μεγάλωσα... Τους χαμογέλασα και τους πέταξα το πρώτο μου χαρτονόμισμα... Υποκλίθηκαν ευγενικά και χάθηκαν... Δε τους ξανάδα...Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ελαφραίνουν έτσι την καρδιά μου όμως... Χμμμ το γιασεμί μου μεγάλωσε..Το ίδιο και οι τριανταφυλλιές μου... Σ αγαπώ... Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία...Και αγαπώ όλο τον κόσμο...γιατί ζεις και συ μαζί... 






Σημείωση 1: Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για ο,τι μας συμβαίνει αγαπητή Κ. Το μυστικό είναι να μπορούμε να βλέπουμε που κάνουμε εμείς λάθος για να γινόμαστε καλύτεροι και όχι να ψάχνουμε δικαιολογίες. Να σαι καλά και πάνω απ όλα μακριά.