Παρασκευή, Ιουλίου 30, 2010

Αποχαιρετισμός

Την καλησπέρα μου σε όλους. Αύριο φεύγω, ξεκινάνε οι διακοπούλες μου και είπα να σας χαιρετήσω.
 Εύχομαι πραγματικά να περάσετε τέλεια ο,τι και να κάνετε όπου και να βρεθείτε. Θα μου λείψετε πάρα πολύ... Σε ένα δεκαπενθήμερο περίπου θα επιστρέψω βέβαια γεμάτη ιστορίες και όνειρα να σας εξιστορήσω...

Ανυπομονώ να βρεθώ κοντά στη θάλασσα και ν απομακρυνθώ απ όλα όσα με κουράσανε στην πολυαγαπημένη μεν, στρεσαρισμένη δε Αθήνα. Μερικές φορές έχουμε ανάγκη και λίγη ερημιά για να κατευνάσουμε τα πάθη που μας βασάνισαν και μας βασανίζουν. Σωστά;


Άκυρο 1: Ο τρόπος που άγγιξαν τα χείλη σου το δέρμα μου με άφησαν σέκο... Αν δεν σ εμπιστευόμουν θα έλεγα οτι θες να με μεθύσεις με τις αψυχολόγητες κινήσεις σου ορισμένες φορές... Αν μη τι άλλο έχω κολλήσει πια μαζί σου... Το έχεις καταλάβει άραγε; Νίκο σ αγαπώ! 
Ακυρο 2: Είμαι η μόνη που θέλει να σπάσει το Τζωρτζάτο στο ξύλο; Τί γλοιώδης τύπος Θεέ μου... 
Άκυρο 3: Μια καλή πράξη ή μια γλυκιά κίνηση προς εκείνον που σε αντιπαθεί είναι η σκληρότερη εκδίκηση. Αποδεδειγμένο και πλήρως αθώο. 


Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε, που ταξιδεύετε μαζί μου και ονειρεύεστε... Τί αξία έχουν τα όνειρα όταν δεν μπορείς να τα μοιραστείς; Καλό καλοκαίρι λοιπόν φίλοι μου. Να προσέχετε... Σας φιλώ γλυκά. À bientôt! 
Με αγάπη, 
Η φίλη σας Estella. 


Αφιερωμένο σε όλους σας....



Τετάρτη, Ιουλίου 28, 2010

Sweet Intoxication

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Οι ζαλάδες μου συνεχίζονται. Σε ανησυχητικό βαθμό καθώς συνοδεύονται και από διάφορα σκοτειδιάσματα. Αυτή τη φορά φοβάμαι. Είναι πιο δυνατές απ ότι στο παρελθόν  και κάτι μου λέει οτι θα προσπαθήσουν να μου πλασάρουν σίδηρα και βιταμίνες. Ρε ουστ... Σιγά μην αρχίσω τα χαπακώματα. Ίσως θα πρέπει να πάω σε κάποιο γιατρό. Προς το παρόν όμως, είμαι τόσο χαμένη στις εξελίξεις της ζωής μου που μάλλον λέω να αφήσω για λίγο την υγεία μου. Τι θα μπορούσε να μου συμβεί άλλωστε;

Σήμερα έμαθα τι σημαίνει η λέξη "ρομαντζάδα". Είναι ρομαντική βόλτα. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Α που βρήκε το κουράγιο και την όρεξη να με διαφωτίσει... Αυτή η λέξη εξηγεί πολλά αν και περιπλέκει άλλα. Όμως επί του θέματος. Ρομαντζάδα... Όμορφο συναίσθημα, να περπατάς με τη σχέση σου. Να σου ακουμπάει το χέρι σε μια ντροπαλή προσπάθεια να σου χαϊδέψει την παλάμη...  Κάθε σας βήμα να ναι όμορφο και συγχρονισμένο, αριστερό...δεξί...και πάλι απ την αρχή και ύστερα να σε κοιτάει πότε πότε. Να δει αν γελάς με κάποιο αστείο που μπορεί να πετάξει αντί του σ αγαπώ ή του σε θέλω που τον πνίγει να πει... Τα μάτια του και τα δικά σου να παίζουν με τη λέξη φωτιά και πόθος και η ανάσα σας δήθεν να κόβεται επειδή κουραστήκατε από το περπάτημα και όχι από την απογοήτευση του ότι δεν είστε κάπου μαζί...μόνοι...

Από πάνω η Ακρόπολη. Επιβλητική Θεά του παρελθόντος, προσπαθεί να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον με τα φώτα που τη στόλισαν οι θεοί του μέλλοντος. Κάπου στους κίονες να κρύβεται η Αφροδίτη γελώντας με τον Έρωτα που πάλι έφαγε τα μούτρα του. Καθόμαστε. Λίγο κρασί κι απόψε. Πάλι κρασί, δε γουστάρω τα θολά νερά αυτές τις νύχτες. Μια τσιγγάνα, κρατάει ροζ τριαντάφυλλα. Αρνούμαι. Ευγενικά μεν, αλλά αρνούμαι.
"Είναι αγάπη τα λουλούδια"
"Δε θέλω" της λέω χαμογελαστά. Μα τι λέω; Δε θέλω αγάπη στη ζωή μου; Ύπουλοι, που είναι. Ξέρουν να παίζουν παιχνίδια στο μυαλό. Άτιμη ράτσα...
"Χαμογελάς. Είσαι καλή ψυχή"
"Όχι δε θα το λεγα. " Τα μάτια του στρέφονται πάνω μου. Σαν να παραξενεύονται.
"Είσαι. Εγώ ξέρω. Αισθάνομαι. Έλα, στα χαρίζω. Και η Παναγία μαζί σου..."
"Έλα πίσω...Ορίστε..." αισθάνεται ευτυχία με τα χρήματα στο φθαρμένο μαύρο πορτοφολάκι της. Μου αφήνει ένα δεύτερο μικρό μπουκετάκι.
"Σου είπα... Το πρώτο στο κάνω δώρο. Και να προσέχεις."
Άφησα να μου ξεφύγει ένα ειρωνικό γελάκι εκεί.
"Και γιατί;" Άκουσα τον εαυτό μου να λέει.
"Γιατί όποιος χαμογελάει πολύ...τον ματιάζουνε..."
"Λες να με ματιάξουνε;"
"Πρόσεχε."
Και έφυγε. Τόσο απλά. Εξαφανίστηκε στο σκοτάδι. Ένα χέρι μ ακουμπάει. Είμαι καλά. Αλήθεια είμαι καλά, με έξι τριαντάφυλλα στο χέρι και γεμάτη εικόνες... παραμύθια και ένα ξόρκι που μάλλον μου χάρισε μαζί με τα τριαντάφυλλα. Nα είστε όλοι καλά. Σας ευχαριστώ για όλα. Να καλωσορίσω όλους τους νέους μου φίλους στο μπλογκ μου. Και όσο για τους παλιούς εχθρούς... Από ένα τριανταφυλλάκι. Γιατί σαν εσάς δε θα γίνω ποτέ. Καλημέρα.



Δευτέρα, Ιουλίου 26, 2010

Ουδέν Σχόλιο...

Χωρίς λόγια απόψε... Αφιερωμένο σ όσους κουβαλάνε εμμονές... Σε όσους θέλουν να προκαλέσουν... και τέλος σε όσους νομίζουν ότι είσαι απροετοίμαστος ενώ είσαι ετοιμοπόλεμος... Στην υγειά σας...


Ρε κάντε μου τη χάρη....

Πέμπτη, Ιουλίου 22, 2010

Όποιος σπέρνει φόβο, θερίζει οργή...

Ναι είπα μετά απο καιρό να κάνω και γώ μια αναρτησούλα... Έτσι για να μην λένε μερικοί μερικοί...Δε σας κρύβω οτι σκεφτόμουν να γυρίσω το blog μου σε εντελώς κοινωνικoύ περιεχομένου αλλά όπως κάθε μου ιδέα δεν άντεξε πολύ. Χύμα στο κύμα λοιπόν, αν και απόψε θ ασχοληθώ με τον κόσμο και όχι με τα παραμύθια μου.

Τρομοκρατία. Πανικός. Υπάρχει το βλέπετε και σεις νομίζω. Εκτός αν έχω αρχίσει να γίνομαι σαν το παιδάκι: Dad... I see paniced people. Δεν είναι οι δυο θάνατοι που προκαλούν τόσο το φόβο. Είναι όλη αυτή η αγωνία, η ένταση που ζούμε καθημερινά. Στα σχολεία, παράδειγμα οι μαθητές δέχονται έναν σκληρό ψυχολογικό πόλεμο "Για το μέλλον σας" "Για την επαγγελματική σας αποκατάσταση" "Για το τι θα γίνετε στην κοινωνία;" Κουκου; Παραλείψαμε να σας πούμε κάτι παιδάκια. Αυτό που θα γράψετε είναι ένα ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ και δεν κρίνει την ποιότητα σας σαν ανθρώπους, απλά θα αποβεί χρήσιμο αν τα πάτε καλά.

Στη σχολή, η αγωνία της ανεργίας, η "προαιρετική" κομματικοποίηση, στη δουλειά όλη αυτή η πίεση, το άγχος ότι αν σε απολύσουν χάθηκες. Γυρνάς σπίτι, ταλαιπωρημένος, κουρασμένος και ανοίγεις την διαπαιδαγώγηση. Τη τηλεόραση που-surprise!-Όσες ίντσες και να είναι δε σε sony... Πόλεμος νεύρων. Και ο μεγαλύτερος τρομοκράτης το lifestyle μας πίνει το αίμα καθημερινά.

Ο μέσος Έλληνας-ναι αυτός που είναι 1,766666 σε ύψος, τρώει ενάμισι χάμπεργκερ και καταναλώνει γύρω στους 32 και 3/4 φραπέδες το 15νθημερο- είναι οργισμένος. Ειδικά όταν είσαι σε μια δουλειά με κόσμο αυτό το βλέπεις. Η χροιά της φωνής, τα μάτια οι αλλόφρονες-διότι περι αυτών πρόκειται- συμπεριφορές δείχνουν ένα πράγμα: Πανικό. Και τί γίνεται όταν το 50% του πληθυσμού κοιμάται και ξυπνάει πανικόβλητο; (το άλλο 50 μόνο κοιμάται οπότε δε μετράει). Ξεσπάει λοιπόν. Ξεσπάει με τον πιο απλό τρόπο, σου τραβάει μια μούντζα παράδειγμα στην κηφισίας, ή μια σπρωξιά στο μετρό... ή με πιο...επικίνδυνο, τα στρατόπεδα. Κάτι δεν πάει καλά μ αυτή τη χώρα που θα έλεγε και ο V. Και δε σας κρύβω ότι δεν είναι η πολυπλοκότητα της καθημερινότητας που με τρομάζει πλέον όσο τα στρατόπεδα. Όλοι καλούμαστε να βρεθούμε σ ένα. Άλλα πιο επικίνδυνα από μερικά. Εδώ το παιχνίδι σοβαρεύει. Σκοτώνονται άνθρωποι... Άνθρωποι που μπορεί να ήταν τίγκα στη βρώμα αλλά που όσον αφορά εμένα δεν άξιζαν το θάνατό τους. Όχι για κάποιον ιδιαίτερο ή ξεχωριστό λόγο. Απλά γιατί κανένας δεν αξίζει το θάνατο.

Ξαφνικά γίναμε οι αντιεξουσιαστές και οι κωλόμπατσοι. Τα κομμουνια και οι φασίστες. Είμαι μπλογκερ περίπου για έναν χρόνο. Αυτό που βλέπω τους τελευταίους μήνες είναι απίστευτο. Μπλογκς που προσπαθούν να με πείσουν οτι οι Α είναι καλύτεροι και μπλογκς που παλεύουν να καθαρίσουν το όνομα των Β. Δε σας κρύβω οτι χαίρομαι που υπάρχουν επαναστάτες και σκεπτόμενοι άνθρωποι, οτι και να υποστηρίζουν... Απο την άλλη...Μια δολοφονία παραμένει τρομακτική και φρικτή... Κάθε ανθρώπινη ζωή αξίζει το ίδιο και με όλα αυτά ο κόσμος απλά καταφέρνει να τρομάζει περισσότερο. Αυτό που ξέρω είναι οτι βράζουμε στο ίδιο καζάνι και αντί να παλέψουμε να βγούμε επικεντρωνόμαστε στο να πνίξουμε ο ένας τον άλλο.... Και για να είμαι ειλικρινής... Αυτή τη φορά μας καπακώσανε... Δεν βλέπω τρόπο να βγαίνουμε από εδώ μέσα... Εκτός αν τελικά γίνει το μεγάλο μπαμ...και τότε....

Φοβάμαι... Θυμώνω... Φαύλος κύκλος που όλο μεγαλώνει. Που οδηγούμαστε...; Τα πράγματα θα χειροτερεύσουν. Και το ξέρω.... Σκοτεινιάζει...Φοβάμαι...


Σημείωση: Τους ονειροπαρμένους μου χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους που βρίσκονται μακριά και σε όσους ταξιδεύουν με τη βροχή απόψε. Φιλιά...

Παρασκευή, Ιουλίου 09, 2010

Κανταδόροι...

Αγαπημένο μου Ονειρολόγιο,

Και πάλι μ έπιασε φαγούρα να γράψω χωρίς να έχω να πω κάτι ιδιαίτερο, και το χειρότερο απ όλα είναι ότι η όλη φάση μ αρέσει αρκετά μπορώ να πω. Σήμερα μου χε κολλήσει ένα απαρχαιωμένο τραγούδι, το οποίο και με γαλήνευε...

 Κάθε καλοκαίρι, απ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, περνούσαν από τη γειτονιά δυο κύριοι,μεσήλικες, ένας μ ένα ακορντεόν και ένας με μια κιθάρα... Τραγουδούσαν κομμάτια της δεκατίας του 60 (και πίσω...) και αισθανόμουν τόσο μα τόσο όμορφα. Ήξερα οτι πλησίαζε το καλοκαίρι... Ήταν τότε που ο ρομαντισμός μου χτύπαγε κόκκινο και η διέγερση στην ψυχή μου ήταν ανεκδιήγητη... Πάντα τους έδινα ότι ψιλά υπήρχαν στις τσέπες μου, και όποτε περνούσαν σταμάταγαν κάτω απο το μπαλκονάκι μου... Κάθε απόγευμα...Ήξεραν ότι θα μαι εκεί... Σ αγαπώ...Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία... Σ αγαπώ σ αγαπώ γιατί είσαι εσύ... Στα μάτια μου φάνταζαν κάτι εξωπραγματικό, αλλιώτικο, απο άλλη εποχή... άλλο κόσμο... Καθηλωνόμουν στη δύναμη της καντάδας λες και ήταν μια μορφή υπνωτισμού... Όταν τελείωνε το κομμάτι, μου έκαναν μια μικρή υπόκλιση ή έβαζαν το χέρι στο στήθος για να μ ευχαριστήσουν και συνέχιζαν το δρόμο τους... Που πήγαιναν...Ούτε και μπορούσα να φανταστώ. Θα ήταν εκεί την επόμενη μέρα...

Θυμάμαι την μυρωδιά του γιασεμιού εκείνα τα βράδια... Το χρώμα τ ουρανού που πλέον είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και περίμενε τ αστέρια... Τα τζιτζίκια... Ναι είχαμε τζιτζίκια τότε..! Την καρδιά μου... Που χτύπαγε στην ιδέα ότι μια μέρα θα ερωτευτώ...  Τη μητέρα μου... Να σιγοτραγουδάει και να έχει εκείνο το γεμάτο τρυφερότητα βλέμμα... Τον αδερφό μου που μου πείραζε τα πράγματα νομίζοντας ότι δε τον βλέπω... Το απαλό άγγιγμα του πατέρα μου-συνήθως συνοδευόταν από ένα μικρό φιλάκι- που με "ξύπναγε" από την αφηρημάδα μου (ναι από παιδί χανόμουν...)

Από τότε είχα στο κεφάλι μου ιστορίες βλέπετε... Οι κανταδόροι.. Ναι.. Σωστά γι αυτούς μιλούσα. Συγχωρέστε με και πάλι έχασα τον ειρμό μου... Που λέτε τους είδα τελευταία φορά πέρσι. Ο ένας κούτσαινε. Ο άλλος πλέον ακουγόταν πιο φάλτσος. Ήμουν μόνη. Το πεύκο απέναντι απο το σπίτι μου έγινε γκαράζ... Πάνε τα τζιτζίκια... Ο αδερφός μου μεγάλωσε και τα πράγματά μου του περνάνε αδιάφορα... Και γώ μεγάλωσα... Τους χαμογέλασα και τους πέταξα το πρώτο μου χαρτονόμισμα... Υποκλίθηκαν ευγενικά και χάθηκαν... Δε τους ξανάδα...Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ελαφραίνουν έτσι την καρδιά μου όμως... Χμμμ το γιασεμί μου μεγάλωσε..Το ίδιο και οι τριανταφυλλιές μου... Σ αγαπώ... Σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία...Και αγαπώ όλο τον κόσμο...γιατί ζεις και συ μαζί... 






Σημείωση 1: Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για ο,τι μας συμβαίνει αγαπητή Κ. Το μυστικό είναι να μπορούμε να βλέπουμε που κάνουμε εμείς λάθος για να γινόμαστε καλύτεροι και όχι να ψάχνουμε δικαιολογίες. Να σαι καλά και πάνω απ όλα μακριά.



Τρίτη, Ιουλίου 06, 2010

Κουβέντα να γίνεται...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα δεν έχω τίποτα σοβαρό, φιλοσοφημένο ή λυρικό να πω. Απλά μου ήρθε η διάθεση να παίξω με το πληκτρολόγιο...

Ύστερα από ένα σεμινάριο που παρακολούθησα συνειδητοποίησα πόσο με πορώνουν οι δυναμικοί άνθρωποι... Οι άνθρωποι που φτάνουν ψηλά γιατί έχουν τα κότσια και το μυαλό να το κάνουν. Τη δύναμη να κάνουν εκείνο το βήμα που οι άλλοι φοβούνται. Με εξιτάρει το I.Q. ρε γαμώτο...! Πείτε το παραξενιά, ανωμαλία, κουφό, αλλά συμβαίνει... Ο καλύτερος τρόπος να τραβήξει κάποιος την προσοχή μου είναι μια έξυπνη ή ψαγμένη ατάκα, και μετά...στα πατώματα η Estella!

Ο δυναμισμός όμως δεν φαίνεται μόνο από τον επαγγελματικό χώρο όπως ήταν η κυρία που με εντυπωσίασε... Είναι στο περπάτημα, στη χροιά της φωνής... στο βλέμμα... Αυτό που με απασχόλησε αρκετά μπορώ να πω σαν σκέψη είναι αν τελικά δυναμικός γεννιέσαι ή γίνεσαι... 

Δεν ξέρω αν είμαι δυναμική... Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να δώσω ένα τέλος στα πισωπατήματα. Μα γιατί να υποκύπτεις στους φόβους σου άλλωστε; Τι κερδίζεις με ένα βήμα πίσω; Η μαγκιά είναι αντί για όπισθεν να το πας τσίτα τα γκάζια...! Το μυστικό είναι να κατανοήσεις πόσο απλά είναι τα πράγματα. Τότε σκέφτεσαι πιο καθαρά και βρίσκεις και τη λύση τους...

Κάτι που επίσης ανακάλυψα για τον εαυτό μου είναι ότι με τρελαίνει η όλη φάση με τα mails μεταξύ των blogger. Μ αρέσει τρελά αυτό το μυστήριο που υπάρχει πίσω από το nickname του καθενός. Μια ιστορία κρυμμένη σε κάθε site και ένα σωρό συναισθήματα που παίρνουν σάρκα και οστά... God... I love blogging!

Οκ, είμαι κυκλοθυμική. Και ναι απορώ πως με αντέχει το αγόρι μου και οι φίλοι μου. Γι αυτό και γω παλεύω να μειώσω τα ξεσπάσματά μου. Αλήθεια παιδιά το παλεύω... Και πιστεύω θα τα καταφέρω. Νίκο μου συγνώμη.... Εσύ την πληρώνεις συνήθως αλλά μ αγαπάς και μου τα συγχωρείς όλα... Σ αγαπάω ματάκια μου κι ας γίνομαι σπαστική και στριμμένη...! Θα επανορθώσω το υπόσχομαι... 

Κάτι τελευταίο και να κλείσω, μπορώ να αισθανθώ πότε ο άλλος μου μιλάει γιατί θέλει να με χρησιμοποιήσει και πότε γιατί με συμπαθεί...Δεν είμαι τόσο αφελής... Απλά κάνω ότι δεν καταλαβαίνω....γιατί...γιατί...ε δεν ξέρω ούτε εγώ γιατί!  Τρελή είμαι ο,τι θέλω κάνω...!

Το παρακάτω βίντεο μ έχει κάνει και ανατριχιάζω κάθε φορά που το βλέπω... Αξίζει να ρίξετε μια ματιά... Όποιος φοβάται να αλλάξει για ν αντιμετωπίσει τον εαυτό του, τους φόβους του είτε αντιγράφοντας είτε παριστάνοντας κάποιον που δεν είναι αξίζει και το κλάμα και τη μιζέρια του. Έτσι είναι η ζωή. Σκληρή. Δεν χρειάζονται κατανόηση τέτοια άτομα. Λύπηση μόνο.  


Υποσημείωση 1: Θυμάστε μια τυφλή κοπέλα που είχα αναφέρει κάποτε σε μια ανάρτησή μου; Την είδα αγκαλιά με εκείνον το νεαρό που την είχε βοηθήσει τότε να κατέβει και να πάει στην αποβάθρα του μετρό... Όσο το σκέφτομαι χαμογελάω...








Σάββατο, Ιουλίου 03, 2010

Bραβείο Ονείρων...

Καλησπέρες!

Πώς σας φαίνεται το blog μου; Μεταξύ βαρεμάρας και δημιουργικότητας είπα να κάνω κάποιες μικροαλλαγούλες...
Παιδιά και πάλι ευχαριστώ για τα βραβεία...Με τιμάτε ιδιαίτερα πραγματικά...Αφού λοιπόν δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με τα βραβειάκια και δεν ξέρω πόσα άτομα πρέπει να βραβεύσω και πως, σκέφτηκα να φτιάξω ως γνήσιον ψώνιον ένα βραβειάκι για όλους τους bloggers που μου έχουν δημιούργησει ιδιαίτερα συναισθήματα απο το ξεκίνημά μου ως blogger μέχρι τώρα... To βραβείο της ονειροπαγίδας απονέμεται λοιπόν με τυχαία σειρά:

Porcupine
Ioanna
Dreamy Cloud
Libertas
Skouliki
Αλχημιστής
Venus
Gi Gaga Kouni Beli
Κορίνα
Erevierax
Raven
Νυχτερινή Πένα
Ginny


 

Σας αγαπώ πολύ πολύ! ^_^ Ελπίζω να συνεχίσουμε να τα λέμε... :D Blogging σημαίνει έκφραση...Επικοινωνία και... Όνειρα! Φιλάκια πολλά!