Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009

Τι απόγευμα το σημερινό. Έμεινα να μετράω τα σύννεφα μέσα απο την ασφάλεια του λεωφορείου. Είχε καιρό να βρέξει και να με κάνει να νιώσω τόσο ανάλαφρη. Ο ουρανός σιγά σιγά καθαρίζει. Μαζί του και η θολούρα στις σκέψεις μου. Αυη η στιγμή κοιτάζω έξω. Ένα απίστευτα γλυκό γαλανό σαν ξεπλυμένο δίνει έναν τόνο μελαγχολίας απόψε.

Οι άνθρωποι είναι άστατοι σαν τον καιρό. Εκεί που περιμένεις ζέστη σου ρχεται μια μπόρα και ψάχνεσαι. Εκεί που λές οτι γνώρισες τον άλλον, σε εκπλήσει. Κάθε σχέση μπορεί να είναι ξάστερη ή και συννεφιασμένη. Νομίζω οτι είναι απαραίτητα και τα δύο. Χωρίς λίγα σύννεφα ο άλλος σε έχει δεδομένο. Με πολλά σύννεφα δεν σε έχει καθόλου.

Σήμερα είναι τεράστια η ανάγκη μου να γράψω μια πραγματικότητα και να ζήσω ένα παραμύθι. Κάπου εκεί. Στα σύννεφα.