Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 17, 2010

Σαν ηφαίστειο που ξυπνά...

Καλημέρα αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Δε σε ξέχασα. Και όχι δεν σας ξέχασα. Παρότι χάθηκα λίγο... Οκ χάθηκα πολύ... Σόρι απλά πέσανε πολλά μαζί και... Ε με ξέρετε μωρέ τώρα...

Διάβαζα ότι η βιολογική ανταπόκριση του οργανισμού στο άγχος, στο φόβο, στο θυμό και στον έρωτα είναι ακριβώς ίδια. Για σκέψου... Τότε πώς μπορείς να είσαι σίγουρος οτι είσαι ερωτευμένος και όχι φοβισμένος; Και αν τελικά ο έρωτας περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω συναισθήματα;  Που μάλλον τα περιλαμβάνει δηλαδή τότε πως όλα αυτά δεν εκρύγνονται; Ξέρετε... Καμπουμ!!!

Και λάβα....

Απρόβλεπτη...Σαν μια γνωριμία που ούτε καν φανταζόσουν

Όχι δεν είναι σουρεάλ. Είναι η φυσιολογική σειρά των πραγμάτων. Και όχι δεν το μετάνιωσα που σε γνώρισα. Απλά δεν ήθελα να δεθείς μαζί μου. Δεν είχε κανένα νόημα δηλαδή. Μόνο κακό θα σου έκανε και ήδη περνάς πολλά μικρή.

Όσο για άλλους, παραμυθάδες ονειροπόλους που γνώρισα ευχαριστώ που έκαναν το μυαλό μου να δουλέψει. Να αναθεωρήσει να ταξιδέψει να ξυπνήσει..... Ακόμα κι αν νομίζουν οτι με πίεσαν με τον άλφα ή βήτα τρόπο... Ακόμα κι αν απόψε παραείμαι χάλια για να απαντήσω...

Τέλος... μια τελευταία γνωριμία... Μπα. Άστη. Αυτή δεν αξίζει τελικά. Για πολλούς λόγους. Πόσο μάλλον γιατί υπήρξε αναίτιο αντικείμενο ζήλιας. Χαχ...

Καυτή...σαν την ένταση του χωρισμού.

Ένας χωρισμός είναι σαν το λάθος χαρτί που σου ήρθε στη λάθος παρτίδα. Πάντα σε νευριάζει ή σε απογοητεύει. Και αυτό αισθάνομαι. Θλίψη... Όχι δε θα το έλεγα. Βλέπετε η συσσωρευμένη κούραση, η πίεση και η αναίτια ένταση το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι φθορά στα θεμέλια. Και τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν θεμέλια; Ακριβώς..... Σωριάζονται όλα.

Βουβή... σαν το χαμόγελο πριν την ολική έκρηξη.

Χαμογέλαστε... Κάντε τους άλλους να ανησυχούν... Εξάλλου υπάρχει καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις αυτόν τον κόσμο απο ένα χαμόγελο; Σύμφωνα με τους μελετητές όσο πιο πλατύ και μεγάλο είναι αν απο καλύπτει και την κάτω σειρά των δοντιών σημαίνει αυξημένη τάση για επίθεση...

Καταστροφική... Σαν τις αποφάσεις που κι απόψε θα αναβάλω.

Έχω ένα σχέδιο πορείας. Και μ αυτό πηγαίνω για να μη βουλιάξω την καρδιά μου. Πυξίδα ο καπνός του ηφαιστείου. Ελπίδα το κάτι καλύτερο που θα αφήσει η έκρηξη. Η λάβα... Κόκκινη. Το αίμα που πλέον πάλλεται στις φλέβες μου. Πυκνώνει και με ωθεί σ ένα παιχνίδι που δε θα χει γυρισμό. Και δε με χαλάει. Τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν, φεύγουν και χάνονται. Χωρίς επιστροφή. Χωρίς επανάληψη...

Στην υγειά των όσων έρθουν. Των όσων έφυγαν. Και των σκιών που είπαν να με συντροφεύσουν κι απόψε.




Εγώ το φως μετάλαβα
κι εκεί σε πάει η καρδιά συνήθως
Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα
του κόσμου τα χλωμά
Κατάλαβα
Εγώ το φως μετάλαβα
κι αντέχω τη φωτιά
στο στήθος
Υπ' όψιν μου δεν τα 'λαβα
του κόσμου τα χλωμά
κατάλαβα


Σημείωση: Θα περάσω απο τα blogάκια σας πολύ σύντομα να τα πούμε λίγο... 

Η φίλη σας,
Estella