Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

Παράλογα θέλω

Δυο και πέντε... παίζω με τα λεπτά κρυφτό και σκέφτομαι αν τα νεύρα μου αντέχουν το εγώ μου. Αρνητική απάντηση. Λύση; Καμία. Υπομονή. Υπομονή; Για μένα μιλάμε. Αρνητικό. Ξέσπασμα; Εδώ είμαστε. θετικό. Ξέσπασμα μουσικό αλλά δε βοηθάει ιδιαίτερα.

Μερικές φορές τα ανομολόγητα θέλω είναι σαν τον καπνό μέσα στα πνευμόνια σου. Τον γουστάρεις πολύ κι ας σε καίει. Το μονοπάτι των επιθυμιών είναι περίεργη υπόθεση. Απο τη μία θέλεις τον άλλο μαζί σου. Γίνεται πρώτα ιδέα, μετά θέλω και μετά εμμονή. Αν το κάνει ξέρεις οτι θα σου περάσει. Αν δε το κάνει το θέλεις κολασμένα σα την αμαρτία. Καλύτερα σιωπή. Αφήνεις τη φλόγα μέσα να σε κάψει αλλά δε χαλάει τίποτα στον έξω κόσμο. Την βρίσκεις και λίγο, νιώθεις καλλιτέχνης νιώθεις παράλογος, απόκοσμος, μισοτρελός.

Μα τρέλα δεν ειναι; Να σαι φωτιά και να έλκεσαι απο τον πάγο; Σα τον πόλεμο των στοιχείων του Ηράκλειτου. Πρέπει να έρθει η σύγκρουση. ΠΡΕΠΕΙ. Θελεις... Είναι ένταση, είναι πάθος, είναι δύναμη. Ο πόλεμος είναι απαραίτητος στον έρωτα. Δε θες να επικρατήσεις για πάντα. Το παιχνίδι θα γίνει βαρετό. Αλλα θές μια φορά να περάσει το δικό σου κι ας μη λες τι θέλεις. Βγάζει νόημα; Οχι... Οχι δε βγάζει. Αλλά για έρωτα μιλάμε, για θέλω για εγωισμό τι νόημα να βγάλει;

Παίζω κρυφτούλι με τα όνειρα μου. Γελάω με τις παράλογες απαιτήσεις μου και θυμώνω μ εμένα... Θέλω να σου πώ τόσα... ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΕ ΝΙΩΘΕΙΣ; Δε σου λεω τι θελω αλλά το θέλω... Και δε το βλέπεις. Ισως δε θα έπρεπε να το δείς. Ισως θα έπρεπε. Εγω θέλω να το δεις όμως. Αν με αγαπάς γιατί δε το βλέπεις; Γιατί δε με νιώθεις; Οκ είμαι παράλογη δεν εχω απαιτήσεις...Δε στα εχω πει καν αυτά...αλλά...σ εχω ανάγκη... Δε γινεται να μου ζητας να μένουμε περισσότερες ωρες μαζί και μετά...απλα να φευγεις...

Γιατί δε μένεις.....; Μείνε... Πέντε λεπτά παραπάνω...τι θα πάθεις; Ορίστε το είπα. Ναι; Α... ξερεις. Τωρα...Δε θελω εγω. Καλημέρα.




Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη

Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
και δεν υπάρχουν λόγια

Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω

Δευτέρα, Ιανουαρίου 11, 2010

'Ενα μεγάλο ευχαριστώ και βραβειάκι... :)

Παρότι δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα ποτέ με τα βραβειάκια θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ πολύ την κακό λύκο, την σκουλίκι και την Venus που μου το χαρίσανε... :) :) :) Κοπελιές με τιμάτε ιδιαίτερα. Απ οτι κατάλαβα τώρα πρέπει να το απονείμω σε δώδεκα άτομα... αρα μετά δυσκολίας κατάφερα να ξεχωρίσω τα δώδεκα πιο αγαπημένα μου μπλογκς...H σειρά είναι τυχαία.








  1. Ο κακός λύκος κι άλλα πολλά παραμύθια
  2. Skouliki Fan Club 
  3. Venus On Fire 
  4. Gi Gaga Kouni Belli 
  5. Λουλούδι της Κανέλας
  6. O αλχημιστής 
  7. Νeverland 
  8. Eισέρχεστε με δική σας ευθύνη... 
  9. Ελεύθερο Πνεύμα
  10. Έπεα Πυρόεντα 
  11. Winter Night's Dream 
  12. απλο"Ποίηση" 


Καλή συνέχεια και συγχαρητήρια σε όσους πήραν βραβειάκι... Φιλιά και τα πιο γλυκά όνειρα σε όλους.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 06, 2010

Ένα όνειρο... παγίδα

Τι παιχνιδιάρικο ξημέρωμα πέρασε απόψε απο τον κόσμο μου... Μια ιδέα να με φέρνει όλο και πιο κοντά σου και ένας υλικός κόσμος να με απομακρύνει για λίγες ώρες με το έτσι θέλω. Τόσο απάνθρωπα και τόσο σκληρά...Δε μου αρέσει αυτό το παιχνίδι...Μισώ το χάζεμα του χρόνου. Με μισεί κι εκείνος, και όταν είμαι μαζί σου τρέχει σα δαιμονισμένος να μ εκδικηθεί για όσα του φόρτωσα.

Ανασαίνω και το οξυγόνο απλά δεν μου αρκεί. Δεν αρκεί τίποτα σου λέω πλέον. Είναι μια παγίδα ονείρου που τυλήγει το είναι μου ολόκληρο και με κάνει πιόνι των συναισθημάτων μου. Σκύβω το κεφάλι και υπακούω γιατί τα όσα νιώθω δεν μπορώ να τα δαμάσω, να τα ελένξω... Μια παγίδα τρομακτική και τόσο μα τόσο παραμυθένια όμορφη σαν τα σκίτσα της συννεφιας που φοβάσαι να παραδεχτείς οτι υπάρχουν όταν χρωματίζονται απο το ηλιοβασίλεμα. Φοβάμαι. Αλήθεια σου λέω. Εμένα, εσένα, την παγίδα...

Τις νύχτες, όταν δεν σε βλέπω η παγίδα κλείνει την καρδιά μου με τόση δύναμη μέσα που τη ματώνει. Προσπαθώ να κοιμάμαι για να μη νιώθω αλλά ποιά όνειρα να παρηγορήσουν το δρόμο μου πλέον; Εχω ανάγκη απο μια μόνο ευχή... να σε δώ. Να βρεθείς εδώ, τώρα...μα το πηγάδι των ευχών μένει μαύρο όσα νομίσματα και να του χαρίσεις. Δεν θέλουν χρήματα οι ευχές. Ούτε τα όνειρα πληρώνονται με μέταλο...

Δώσε μου μισή απο την ανάσα σου ένα πρωινό και μπορώ να περάσω μια ζωή ολόκληρη χωρίς οξυγόνο. Χαρισε μου μια μονο σκέψη σου και δεν θα έχω ανάγκη να προκαλέσω τα όνειρα ποτέ ξανά. Μείνε μαζί μου... και δε θελω τιποτ αλλο...

Η πρώτη μου ανάρτηση για το 2010.... Ευχομαι σε όλους να είστε καλά και ο καινουριος χρονος να είναι γεμάτος υγεία ευτυχία και πολλα όνειρα. Φιλιά.



Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...