Πέμπτη, Δεκεμβρίου 03, 2009

The Big Bang

Πάντα πίστευα οτι οι άνθρωποι είμαστε τα πιο υπέροχα και τα πιο άθλια πλάσματα ταυτόχρονα. Αυτό που γίνεται μέσα μου δεν μπορώ να το ταυτίσω ούτε καν με τον δυνατότερο κεραυνό της ημέρας. Απογοήτευση, μελαγχολία, κούραση... Πολλά...και ήρθε η ώρα για το μεγάλο μπαμ...

Ο ήλιος δεν μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί σήμερα. Κρύβεται πεισματικά στα μαύρα φουστάνια της συννεφιάς. Η βρεγμένη άσφαλτος μοιάζει με κατάμαυρο φίδι έτοιμο να σε καταπιεί όταν φτάσεις στο τέλος του, και συ τι κάνεις; Αυτό που κάνεις πάντα όταν δεν μπορείς να φρενάρεις. Γκαζώνεις κι αμα είναι να φύγεις έφυγες. Που πάς; Θ αργήσεις; Πάρε κλειδιά... Δεν σου έδωσα ποτέ ε; Καλά... δε θα γυρνούσες άλλωστε. ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ. 

Οχι οχι καλύτερα. Εχω κουραστεί. Εχω σιχαθεί. Είναι εμετικοί όλοι εκείνοι οι εγωκεντρικοί, ζηλόφθονες και αδιάκριτοι άνθρωποι που σου μιλούν πιστεύοντας οτι σε ψαρεύουν. Το μυσικό είναι ένα, να τους απαντάς ειλικρινέστατα αναφέροντας "λεπτομέριες" που ξέρεις οτι θα τους εκνευρίσουν. Είναι κακό αυτό ε; Ναι είναι βασικά, αλλά δε θυμάμαι να δήλωσα πουθενά "άγγελος" στο βιογραφικό μου. 

Η βροχή συνεχίζει και απο την πολλή υγρασία οι ψυχές μας αρχίσανε να μουχλιάζουνε. Δε μας νοιάζει τι κάνει ο άλλος αρκεί να μας ακούει. Φτάνει να μας λύνει τα προβλήματα. Τότε ειναι καλός. Τότε είναι φίλος. Όταν υποφέρει, αγχώνεται, πονάει και δε μπορεί, απλά δε μπορεί να κάνει πλέον τον ψυχολόγο δε λέμε να το βουλώσουμε. Εχουμε πρόβλημα που δε μας κάθεται η Α ή ο Β. Τα Γμήσαμε όλα τελικά. Συγνώμη. Δε μπορώ ν ακούσω άλλο. Θέλω αλλά η ριμάδα η βροχή κάνει παράσιτα. Άλλωστε ούτε ψυχολόγος δήλωσα στο βιογραφικό μου.
Και τι δήλωσες; 

Ξέρω οτι στην Ελλάδα ο,τι δηλώνεις είσαι. Ξέρω επίσης οτι οι ταμπελίτσες είναι λίγες και θέλω να πιστεύω οτι δεν με καλύπτουν. Δήλωσα Μαρία. Μια Μαρία απο τις χιλιάδες Μαρίες του κόσμου. Η καταιγίδα συνεχίζει. ΓΙΑ ΠΟΣΟ;

Οχι οτι με νοιάζει πλέον...τώρα...φεύγω μακριά...



Ασάλευτος ο ουρανός αγέρας που με χωράει
δαίμονες που μου στέρησαν οργή
Ασάλευτες οι μέρες πια που ονόματα αλλάζουν
φίλοι που τις ανάγκες μας κρυφά αρπάζουν

Και φεύγουν μακριά και χάνονται

Σωρός μου κάτω οι ψυχές η μια πάνω στην άλλη
αγγίζουνε αγγίζονται στης μοίρας το μαγκάλι
κι εσύ που χρόνια μου ζητάς θεούς να βρεις να κάψεις
στα σύννεφα να ξενυχτάς να τρέξεις να πετάξεις

Να φύγεις μακριά να χάνεσαι

Δεν ξέρω αν οι αλήθειες μου αντέχουν στο χρόνο
η αν είναι μόνο ψέματα που έφτιαξα κρυφά
Δεν ξέρω αν η ανάσα μου έμαθε απ' το δρόμο
η αν απλά με συγχωρώ πριν βάλω τη θηλιά

Και φεύγω μακριά και χάνομαι