Κυριακή, Οκτωβρίου 31, 2010

Ο τρόπος που αγαπάει μια γυναίκα

Λοιπόν το πρόχειρο μου έχει γεμίσει από πιθανές αναρτήσεις. Η διάθεσή μου είναι πάρα πολύ καλή. Αισθάνομαι ενθουσιασμένη για τα επερχόμενα πραγματάκια... Δε σας κρύβω οτι τις νύχτες η ανυπομονησία μου για το αύριο με κάνει να χαμογελάω και με κρατάει ξύπνια.

Απόψε λοιπόν, θα έκανα μια ανάρτηση γεμάτη ανούσια χαρούμενα λογάκια. Εξαιτίας όμως ενός blogger η ψυχολογία μου άλλαξε... Όχι προς το κακό. Προς το πιο ρομαντικό όμως. Ονόματα δε λέμε. Ξέρει αυτός ποιος είναι. Ερωτικό το τραγουδάκι γι απόψε... Como ama una mujer...

Η μετάφραση είναι δική μου και ελπίζω να βγεί τόσο ποιητική όσο είναι και οι ισπανικοί στίχοι...


Ο τρόπος που αγαπάει μια γυναίκα

Ίσως βιάστηκα 
Να προχωρήσω χωρίς να δω τα βήματα 
Ν αφήσω τις πληγές
Χωρίς να έχουν επουλωθεί πλήρως
Ίσως επειδή παραήμουν ορμητική,
Άφησα τόσα πράγματα
Που ήταν μέρος της διαδρομής
Κομμάτι της ωριμότητας
Ίσως επειδή μόνο ένας υπήρξε
Που ερωτεύτηκε τη σελήνη
Μονάχα αυτή υπήρξε η αμαρτία μου
Ότι ακολουθούσα την καρδιά μου
Ακολουθούσα την τρελή μου την καρδιά παντού

Και έχω αγαπήσει τον τρόπο που αγαπάει μια γυναίκα
Που βλέπει στον άνθρωπο της τον παράδεισο 
Αν έχω παραδοθεί, το έχω κάνει ολοκληρωτικά
Ακόμα κι αν έσφαλα, θα το ξανάκανα 
Και θα στεκόμουν πάνω στον δρόμο 
Και θα αγαπούσα τον τρόπο που μόνο μια γυναίκα αγαπάει
 (κάποια) Που δεν την εγκατέλειψε η ψυχή της

Και εκείνη που προσπαθεί για μια ακόμα μέρα
Και που ονειρεύεται με τα όνειρα
Και που έκανε λάθη, γιατί ερωτεύτηκε (x2)

Ίσως δεν υπήρξε αρκετός χώρος
Ώστε να δω όσο καθαρά θα έπρεπε
Οτι στο τέλος του ταξιδιού
Θα έχανα 
Αν ο άνεμος με έφερε εδώ,
Έζησα τις στιγμές μου 
Και στο τέλος της συνείδησής μου,
Έμεινα μόνο με πίστη. 

Και μόνο για να ακολουθήσω αυτή την τρέλα,
Εκείνου του πάθους που ξεθωριάζει γρήγορα,
Μόνο για να ξαναπιστέψω σ αυτό 
Ώστε να μην πέσω και πάλι, να μην εξαφανιστώ
Επειδή χρειάστηκε να φανώ δυνατή...




Κυριακή, Οκτωβρίου 24, 2010

Ένα όνειρο χωρίς ερμηνεία

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Η χθεσινή νύχτα ήταν δύσκολη. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μου με τίποτα. Έμεινα στο σκοτάδι και κοιτούσα τις σκιές στο ταβάνι να παίζουν η μια με την άλλη. Φορές φορές, έκλεινα τα μάτια και τις άκουγα να γελούν χαρούμενα καθώς χόρευαν στο ρυθμό ενός αισθησιακού, αργεντίνικου τάνγκο. Απόλαυσα κάθε στιγμή της μισοκοιμισμένης μου ύπαρξης και γέλασα με τα χάλια μου το πρωϊνό που ακολούθησε.

"Γιατί δε βγήκα;"
Δεν έχω όρεξη. Δεν είμαι πεσμένη πάλι. Αλλά μερικές φορές νιώθω να μου λείπει επικίνδυνα το σπίτι μου. Ωστόσο μια μικρή βόλτα κατάφερα να την κάνω... Στο γνωστό πάρκο δίπλα απ το σπίτι μου... Σκέφτηκα οτι λίγο περπάτημα θα μου έκανε καλό... Κάθε βήμα στην ησυχία με αρρώσταινε. Τα δέντρα σχεδόν με τρόμαζαν παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Το παλιό φυλάκιο, που τώρα οι άνθρωποι το λένε άλσος αποκτούσε τον παλιό, σκληρό χαρακτήρα του.

Το μυαλό μου. Ένα μάτσο θολά τραπουλόχαρτα. Τα συναισθήματα μου ανύπαρκτα. Και περπατούσα μέχρι που το βήμα μου άρχισε να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα τάγματα των χαλικιών. Λίγο περισσότερα εδώ, λίγο λιγότερα εκεί, νικημένα από το χώμα που τα χε καταβροχθίσει. Με εκνεύριζε ο ήχος τους. Αυτό το κρατς κρατς, το μονότονο που όταν ακούς κάποιον να σου μιλάει γίνεται ανύπαρκτο, τώρα με εκδικούνταν ανελέητα.

Κάθε βήμα και μια φωνή απο το πετραδάκι που πάταγα. "Τι κάνεις...;" ξανά και ξανά μέχρι που το άλλο κομμάτι μου, που υποχωρούσε άρχισε να βράζει. Εκείνο που λουφάζει στο στήθος μου και που μοναχά να ψιθυρίζει έχει μάθει πλέον ούρλιαζε "Ο,τι γουστάρω."

Τα βήματά μου σταμάτησαν μπροστά απο ένα ποδηλατάκι με ένα κοριτσάκι με κοτσίδια να με κοιτάει παραξενεμένο. Χαμογέλασα και μου το ανταπέδωσε. Ένα χαμογελάκι αληθινό και γλυκό... Ακόμα κι αν δεν είχε συμπληρωθεί όλη του η οδοντοστοιχία.

Αυτό είμαι τελικά. Κοριτσάκι. Δε θα μεγαλώσω ποτέ. Είπα μέσα μου. Συνέχισα να περπατάω... Αυτή τη φορά δεν άκουγα τα μνησίκακα χαλίκια, ούτε έβλεπα τα δέντρα να με σημαδεύουν με τις πευκοβελόνες τους.  Η ταχύτητα άρχισε σταδιακά ν αλλάζει. Φόρεσα ακουστικά και πριν το καταλάβω άρχισα να τρέχω. Να τρέχω... Να τρέχω... Όταν σταμάτησα... Το μόνο που άκουγα ήταν η ανάσα μου να παλεύει στα πνευμόνια μου.

Ελεύθερη. Έστω και για λίγο. Δεν είναι κακό...



Η φίλη σας, 
Estella

Σημείωση 1: Ο πιο γλυκός πειρασμός είναι ο απαγορευμένος
Σημείωση 2: Όσοι ήταν αρχίδια φάνηκαν, όσοι είχαν αρχίδια πάλι φάνηκαν
Σημείωση 3: Είμαι ερωτευμένη με τον τύπο στο video clip... 

Σάββατο, Οκτωβρίου 23, 2010

Aϋπνία

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Απο τη ζέστη στο κρύο. Και μέσα μου παγωνιά. Ο εγκέφαλός μου, τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά μου για την ακρίβεια, αισθάνομαι θα εκραγεί. Δεν ξέρω γιατί φουντώνει έτσι. Σήμερα δε συνέβη τίποτα. Είναι απο εκείνες τις ημέρες που απλά δεν θα θυμάμαι.

Τα μάτια μου με τσούζουν. Το δέρμα μου το αισθάνομαι παγωμένο και τα γυαλιά μου σα να βάρυναν κάπως. Απο την άλλη, οι φακοί δεν ενδείκνυνται για δακρισμένα ματάκια. Σωστά; Εύχομαι ώρες ώρες να μην είχα μυωπία. Δεν εννοώ τα μάτια μου. Την καρδιά μου...το μυαλό μου... Γιατί όλα να ναι πάντα τόσο μα τόσο θολά;

Είναι άδεια σου λέω. Τα πάντα. Οι δρόμοι, οι νύχτες, οι μέρες. Το ξημέρωμα που ζω. Γεμάτο απο αυτή την εκνευριστική σαπίλα της υγρασίας. Οι τοίχοι γύρω μου. Σταμάτησαν να γράφουν συνθήματα και γκράφιτι. Το μόνο που βλέπω είναι θεριά, δράκους και βρισιές. Και άκυρους. Άκυρους και άκαιρους ανθρώπους. Τί θέλετε;

Φοβάμαι το πρόσωπο στον καθρέφτη. Πλέον το τρέμω. Δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιος είναι, γιατί φοράει τα ρούχα μου... Γιατί όλοι με θυμούνται όταν μ έχουν ανάγκη; Θες κάπου να μιλήσεις; Σου λείπει ένας φίλος; Θες να βγεις; Θες το κινητό μου;

Και συ ρε μαλάκα. Γιατί... Που ήσουν; Βρήκες γκόμενα και...; Εσύ ήσουν φίλος, αδερφός... Και... Τώρα; Μαζί της. Και... Μου λείπεις γαμώτο. Μου λείπει που προβλέπαμε τις αύρες του κόσμου. Τα ηλίθια αναρχοφιλοσοφικά σου. Μου λείπουνε. Που είσαι...

Ξέρεις, σκέφτομαι οτι μερικοί έχουν δίκιο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να μην σκέφτομαι. Μα δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια σου λέω. Μου συμβαίνει να σκέφτομαι πολύ. Όπως μου συμβαίνει ν αλλάζω διάθεση γρήγορα.

Μαυρίλα. Αλλά σήμερα ένιωσα ελεύθερη. Να κάτι όμορφο. Σκέψου, να περπατάς σ έναν δρόμο ήσυχο. Ήρεμο...και να νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο... Δεν μου αρκεί. Γαμώτο γιατί ΤΙΠΟΤΑ και ΠΟΤΕ να μην μου αρκεί; Τι λείπει...;

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση 1: Γιαγιά... Σ αγαπώ... Να προσέχεις.
Σημείωση 2: ... Βουβαμάρα. Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη.

Τρίτη, Οκτωβρίου 19, 2010

Este(l) la loca

Καλημέρα σε όλους!

Αυτές τις δυο ημέρες ζω μια υπέροχη τρελή παράκρουση. Τα πράγματα φαίνεται οτι φτιάχνουν σιγά σιγά και αισθάνομαι μια ενεργητικότητα άνευ προηγουμένου... Αδυνατώ να βρω τι θέλω ακόμα. Ξέρω οτι κάτι λείπει. Και ξέρω οτι το θέλω τρελά... Απλά δεν ξέρω τι είναι αυτό το κάτι...

Ίσως να μ αρέσει και λίγο αυτή η θολούρα...Είναι σαν..ελαφρύ μούδιασμα μετά απο δυο τρία ποτηράκια κρασί...Μοιάζει με παιχνίδι θησαυρού...Και θα τον βρω που θα πάει.

Προς το παρόν προσπαθώ να μαζέψω τα μαλλιά μου και να σταματήσω να χορεύω στο σαλόνι με τις πιτζάμες. :P Πραγματικά έτσι και βγει κανένας γείτονας στο μπαλκόνι θα με περάσει όντως για loca loca loca!

Eυχαριστώ πολύ για την παρέα και τη συμπαράσταση... Με βοηθάτε περισσότερο απ ότι φαντάζεστε φίλοι μου.

Χαιρετώ με χαμόγελο σήμερα. Μεγααααααααλο χαμόγελο. :)

Πανάθεμα με... Είμαι όντως τρελή...


Dance OR Die 

Η φίλη σας,
Estel la loca :) 

Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010

Bang Bang Bang

Γιατί όταν όλο το σύμπαν γαμιέται ανάποδα το μόνο που μπορεί να χρειαστείς είναι ένα όπλο... Και bang bang bang...! Δε το έχετε νιώσει ποτέ; Και το χειρότερο απ όλα, ΝΑΙ ΡΕ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΗΣΥΧΗ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ.


Σημείωση 1: Ν. Μη μου στέλνεις άλλα μηνύματα
Σημείωση 2: Κ. Το θέμα είναι οτι για έναν περίεργο λόγο όταν αρχίζουν να εκφράζουν εσένα σταματάνε να εκφράζουν εμένα πλέον... 
Σημείωση 3: Λευτεριά στα συντρόφια στο Facebook 
Σημείωση 4: Είμαι γαϊδούρα. Θα περάσω απ τα blogs σας αύριο το βράδυ. 

Η φίλη σας,
Estella 


Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Beautiful People- Ο Χαμένος

Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Και τον έβλεπα κάθε μέρα να κάθεται απέναντί μου στο μετρό. Είχα μάθει να μετράω τον πόνο του από τις φορές που άγγιζε το μέτωπό του. Νιώθω πότε χαμογελάει μέσα του απο τον τρόπο που με κοιτάει. Που με κοιτάει αλλά δε με βλέπει γιατί είναι τόσο μα τόσο χαμένος. Τα ρούχα του ήταν πάντα καθαρά. Πάντα φρεσκοσιδερωμένα και ταιριαστά μεταξύ τους.

Τον έχω πιάσει φορές φορές να κατεβαίνει στην ίδια στάση μ εμένα. Ένα βράδυ ήταν ολομόναχος. Τον πέτυχα σ ένα στενό έρημο. Άγγιζε με τις δυο παλάμες του έναν τοίχο γκραφιταρισμένο δίχως έλεος. Ψιθύριζε στον εαυτό του πράγματα. Με τρόμαζε. Χτύπησε τη γροθιά του στον βαμμένο τοίχο κι ύστερα με πρόσεξε. Να στέκομαι εκεί. Πιο χαμένη και απο εκείνον ακόμα.

Ήθελα να συνεχίσω να περπατάω. Να κάνω ότι απλά κοίταγα το κινητό που κόντευε να γλιστρήσει απο τα χέρια μου. Τί να κάνω και τι να υποκριθώ; Μ είχε αφήσει σέκο.

"Είμαι μόνος" μου είπε τρεκλίζοντας. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου. Αυτή τη φορά ήταν τόσο μα τόσο ατημέλητος. Εντελώς ενστικτωδώς κάνω ένα βήμα πίσω. Κατάλαβε το φόβο μου και κοντοστάθηκε.
"Συγνώμη" Ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Είχα μπροστά μου τον ίδιο άνθρωπο που με συνόδευε κάθε μέρα στη δουλειά. Την ίδια ώρα. Στο ίδιο βαγόνι. Γνωστός, μα τόσο άγνωστος.
"Χαθήκατε...;" Κατάφερα να πω.
"Πάντα χαμένος ήμουν κοπελιά" είπε αυτή τη φορά εκνευρισμένος. Κλώτσησε τον τοίχο και με κοίταξε. Παρα τα 25 του χρόνια φαινόταν τόσο κουρασμένος. Με κοιτούσε σχεδόν παρακλητικά.
Τον πλησίασα. Τον ακούμπησα στο μπράτσο απαλά, ένιωσα το παγωμένο δέρμα του και τον οδήγησα μέχρι τον κοντινότερο σταθμό μετρό. Ερχόταν μαζί μου και κοιτούσε σαν τα πάντα να τα έβλεπε για πρώτη του φορά.

Είχε ένα βλέμμα πανέμορφο και καθώς τα καταπράσινα μάτια του κινούνταν απο σύννεφο σε σύννεφο στον ουρανό τον ένιωσα να σταματάει.
"Πάμε μια βόλτα; Σε παρακαλώ." Για μένα ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Πλέον είχαμε περάσει στον κεντρικό δρόμο. Έγνεψα άθελα μου καταφατικά. Όχι ήθελα να πω.

Τα βήματά μας συγχρονίζονταν. Πότε πότε τον έπιανα να με κοιτάζει. Άναψε ένα τσιγάρο. Πραγματικά ήταν βαρύ. Μύριζε απαίσια. Αν δεν ήμαστε σε ανοιχτό χώρο θα μ ενοχλούσε. Δε μιλούσαμε. Ακουμπούσε συχνά το μέτωπό του και ξεφυσούσε.

"Την έχασα" κατάφερε να πει. Εγώ πάλι, δεν κατάφερα να πω τίποτα. "Ήταν η γυναίκα της ζωής μου και την έχασα" ξαναείπε. Σταμάτησα και τον κοίταξα. Πέταξε το τσιγάρο του κάτω. Φύσηξε τον καπνό απο τα πνευμόνια του και χαμογέλασε.

"Ευχαριστώ" έγνεψε στην είσοδο του επόμενου σταθμού που πλέον είχαμε φτάσει. "Δε μιλάς πολύ" Είπε χωρίς να παραξενεύεται.
"Πώς σε λένε;" Τον ρώτησα.
Αυτή τη φορά χαμογέλασε ακόμα πιο πλατιά.
"'Εχει σημασία; Αύριο λοιπόν; Ίδια ώρα ίδιο μέρος;"
"Αύριο έχω ρεπό."
"Σωστά. Την περασμένη βδομάδα είχες Πέμπτη. Λογικό να χεις αύριο."
Έμεινα να κοιτάζω σα χαζή. Τελικά εκείνες τις μέρες δεν κοιτούσε την θέση πίσω μου.
"Θα γυρίσει" του είπα.
"Μπα...Έφυγε με άλλον. Χάθηκα"
"Αντιθέτως. Μόλις έφτασες στο σταθμό σου."
Γέλασε δυνατά. Καθίσαμε στις ίδιες θέσεις, στο τελευταίο βαγόνι του μετρό. Ο ένας απέναντι στον άλλο. Ναι. Αυτός ο χαμένος τύπος σίγουρα τώρα κοιτούσε εμένα και όχι τη φθαρμένη κακόγουστη θέση μου. Kαι αύριο εδώ θα μαστε.

Δεν ξαναμιλήσαμε. Και ούτε πρόκειται. Ο "Χαμένος" σήμερα άγγιξε το μέτωπό του λιγότερες φορές. Και γω, θέλοντας να ξεφύγω είπα να του αφιερώσω αυτή την ανάρτηση. Όπως και στους επόμενους, όμορφους ανθρώπους που γνώρισα ή και που δε γνώρισα.


Χαιρετώ,
Η φίλη σας, 
Estella

Παρασκευή, Οκτωβρίου 08, 2010

The odour of melancholia

I have no idea why I long to write in English. I feel attacked by thoughts, people, ideas, responsibilities, relationships and even worst  myself. God, I m so damn defenceless. Everytime I look at the mirror I come across this familiar stranger smiling back at me, trying to comfort me, persuade me that my life is not full of shit. Well, yeah it's not. Not full anyway. Let's say sort of filthy.

Filth. That's the right word at the right spot. All my actions, all my thoughts... Such a mess... MESS! Mess... miss... I miss you. I don't want to see your fucking cute face again with that sort of flirty blush and those horrible warm eyes of yours... but I sort of miss you. Yeah great now from mess I ve stretched my heart-strings into miss. No ms! no sir! Pfff lame...

That's paranoia I know. But so what? My brain was always like an endless maze, torturing me every single day with nonsense... SHUT UP. Ok... Silence. For a while... Everytime I try to stand up to myself I end up even more lonely. Why? And why the fuck I am writing this bullshit in English anyway!?

Nothing more to say... I love the weather. Clouds know how to show compassion... Bastard sky. Full of fake dreams and lights pretending to be stars. I ll find the meaning of today's life in an old, decayed wall garnished with some sort of wisedom never to be explicit, written by a poet never to be acknowledged. Hell... What's wrong with me?

Have a nice day...



Η φίλη σας,
Estella