Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2011

Θέλω κάτι...

Αλλά δεν ξέρω τι...! Κουλό ε; Κάποιος πριν λίγες μέρες. Ψέματα. Ώρες. Ψέματα. Μήνες. Ψέματα. Χρόνια. Νύχτες. Κάποιος. Κάποτε. Κάπου. Μου μίλησε για εκείνα που μου λείπουν. Με ρώτησε. Μα... τι λείπει..; Και γιατί στο διάολο κάθομαι νυχτιάτικα και σκέφτομαι τι έχει στραβώσει και τι μου φταίει;

Είναι που, έχω γεμίσει το σπίτι καθρέφτες σου λέω. Άλλοι για να μεγαλώνουν το χώρο, άλλοι για να τονίζουν την ματαιοδοξία μου, άλλοι για να με μισώ. Κάθε που τους κοιτώ επίμονα κάνω γκριμάτσες. Ίσως είναι για να μην προλάβουν να πάρουν τα ηνία. Για να έχω την κυριαρχία του εαυτού μου. Που είμαι εγώ μέσα σε όλα αυτά; Τι είμαι εγώ στη ζωή μου; Τι ήμουν και τι κατέληξα να είμαι; Και τι λείπει. Τι λείπει.....Τι λύπη!

Δεν είμαι παιδάκι πια. Ούτε έφηβη είμαι για να ξεσπάω όπως θέλω και να το ρίχνω στις ορμόνες. Ξέρεις, ξέρεις σκεφτόμουν. Όταν οι δάσκαλοι κρατάνε το χέρι ενός παιδιού και το οδηγούν να γράψει. Γιατί ποτέ του κανείς δε ρωτάει: Τι θέλεις να γράψεις; Γιατί πρέπει να βάζεις ένα παιδί να γράφει αυτό που θέλεις εσύ με τη δικαιολογία ότι του μαθαίνεις;

Νομίζω μου λείπει το Λονδίνο. Νομίζω θέλω πολύ να γυρίσω πίσω.


Καλησπέρες από ένα ακατάστατο μυαλό. Πολύ ακατάστατο.