Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2009

Αυτά τα μάτια σου...

Άλλο ένα βράδυ η λογική μου πολεμάει να κρατήσει τη σκέψη μου μακριά σου. Είναι πιο μάταιο και απο την προσπάθεια να μειώσω τους τρελούς χτύπους της καρδιάς μου κάθε φορά που είσαι κοντά. Δεν υπακούν τα θέλω της καρδιάς σε κανόνες της λογικής και ξέρω πως για πρώτη φορά επιθυμώ να βιώσω κάτι χωρίς τα "μη" και τα "πρέπει". Τί γίνεται όταν οι συνθήκες απαιτούν κανόνες όμως για να μην ξεφύγει η κατάσταση; Κάπου διάβασα οτι εμείς φτιάχνουμε τις συνθήκες... Δεν έχει σημασία... Σ αυτό το παιχνίδι όση βαρύτητα και να έχουν οι άγραφοι νόμοι της καθημερινότητας ένα λυπημένο βλέμμα κάνει τα πάντα να ξεχαστούν.

Έρωτας είναι... Να μαι δίπλα σου, να νιώθω την ανάσα σου και το ρολόι να τρέχει σα δαιμονισμένο. Να μιλάς και να καταβάλλω υπεράνθρωπη προσπάθεια να συγκεντρωθώ στα λόγια σου και να μη σκέφτομαι την χροιά της φωνής σου, ούτε τη ζεστασιά του δέρματος σου... Έρωτας είναι να κοιτάζω μέσα στα μάτια σου και να μην βρίσκω ούτε αρχή ούτε τέλος σ αυτό που νιώθω. Και τί είναι τελικά κάτι δίχως αρχή ή τέλος; Σίγουρα κάτι που δε μπορεί κάποιος εύκολα να το συλλάβει και άρα ίσως κάτι έξω απο τον κόσμο των αισθήσεων. Ή μήπως τελικά είναι εκείνος ο κόσμος των αισθήσεων που ξύπνησαν με ένα σου άγγιγμα; Αισθήσεις, παραισθήσεις σκέψεις και χαμόγελα στο κενό.

Το μυαλό μου έχει ξεφύγει εντελώς, για την καρδιά μου δε, αδυνατώ να βρώ λέξη. Φοβάμαι. Μην με παρεξηγείς, αλήθεια φοβάμαι. Κάποιες φορές απλά δεν μπορείς να πολεμήσεις το παρελθόν. Μένει σαν αγκάθι να τρυπάει το μέσα σου με την δικαιολογία να σε προστατέψει. Μιλάω σκληρά κάποιες φορές... Ίσως άθελα μου να σε πόνεσα σήμερα... Με συγχωρείς...
Είναι τόσα που θέλω να σου πώ... Τόσα πολλά που μπλοκάρουν στο μυαλό μου και το μόνο που βγαίνει είναι απλά ένα "Μου αρέσεις πολύ..." ή... "Μου λείπεις..." Ουσιαστικά δηλαδή ένας ασφαλής τρόπος να σου πώ "Είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου Νίκο, θέλω να σε βλέπω συνέχεια..."

Μια απορία μόνο... Γιατί τα μάτια σου να έχουνε τέτοια αφοπλιστική δύναμη; Δεν θέλω να τα ξαναδώ ποτέ ποτέ λυπημένα... Χαμογελάς ε; Ετσι μπράβο μάτια μου. Θα τα πούμε αύριο. Να προσέχεις...

Υ.Γ. Κάπου εδώ τελειώνει μια μικρή εκδίκηση...


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2009

Χριστουγεννιάτικη Ουτοπία

Καλησπέρα σε όλους...! Πάνε 21 μέρες απο την τελευταία μου ανάρτηση και τόσο το blog όσο και σεις είχατε αρχίσει να μου λείπετε απίστευτα...

'Εφτασαν λοιπόν τα Χριστούγεννα. Παγωμένες μικρές λαμπίτσες στους δρόμους, στις πλατείες, στα σπίτια μας προσπαθούν να ζεστάνουν το μέσα μας και οι γιορτές ξεκινούν. Ναι είμαι απο εκείνους που μελαγχολούν τέτοιες μέρες αλλά σπάνια το δείχνουν. Το θετικό της υπόθεσης είναι οτι μένω ίδια ακόμα και όταν τα φωτάκια σβήνουν για λίγο μέχρι να ξανανάψουν...

Φέτος όλα μου φαίνονται μάλλον μακρινά και παγωμένα. Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να ακούσω τα κάλαντα μήπως έστω και τελευταία στιγμή με θυμηθεί αυτό το τόσο πολυάσχολο πνεύμα των Χριστουγέννων και μου κάνει καμία επίσκεψη. Δεν σταματώ ούτε να ελπίζω ούτε και να χαμογελώ βέβαια. Άλλωστε τέτοιες μέρες δεν είμαι σίγουρη αν επιτρέπεται να μην είμαι χαζοχαρούμενη!

Μπορεί τα Χριστούγεννα φέτος να μην ξυπνάνε μέσα μου εκείνη την παιχνιδιάρικη διάθεση αλλά ο Άγιος Βασίλης με αποζημείωσε και ήρθε νωρίτερα φέτος. Έφερε στη ζωή μου ένα πρόσωπο που με κάνει να χαμογελάω, να σκέφτομαι, να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι... Το πιο όμορφο δωράκι που μου έκανες ποτε Άγιε μου Βασίλη...Με όλο τον σεβασμό όμως, ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση. Αφού κοιτάζεις τη λίστα σου δύο φορές για να δείς ποιος είναι καλό παιδί και ποιός όχι γιατί τα κακά παιδιά παίρνουν και τα δώρα των καλών; Ξέρω οτι θέλεις να είσαι καλός και δίκαιος...Γι αυτό στο αναφέρω... Εύχομαι όλα να συνεχιστούν τόσο όμορφα όσο ξεκινάνε...

Και τώρα η ώρα να σας ευχηθώ μέσα απο την ψυχή μου, υγεία ευτυχία και μια ζωή ονειρεμένη να ξεδιπλωθεί μπροστά σας! Δεν ξέρω αν υπάρχουν ξωτικά, καλικάτζαροι, Άγιος Βασίλης, ή πνεύμα των Χριστουγέννων. Το σίγουρο είναι οτι μέσα μας υπάρχει αρκετή αγάπη για να κάνει την κάθε μας μέρα μια ατελείωτη γιορτή. Να στε καλά. Θα τα πούμε ξανά σύντομα... Φιλιά πολλά.







Xρόνια πολλά!

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 03, 2009

The Big Bang

Πάντα πίστευα οτι οι άνθρωποι είμαστε τα πιο υπέροχα και τα πιο άθλια πλάσματα ταυτόχρονα. Αυτό που γίνεται μέσα μου δεν μπορώ να το ταυτίσω ούτε καν με τον δυνατότερο κεραυνό της ημέρας. Απογοήτευση, μελαγχολία, κούραση... Πολλά...και ήρθε η ώρα για το μεγάλο μπαμ...

Ο ήλιος δεν μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί σήμερα. Κρύβεται πεισματικά στα μαύρα φουστάνια της συννεφιάς. Η βρεγμένη άσφαλτος μοιάζει με κατάμαυρο φίδι έτοιμο να σε καταπιεί όταν φτάσεις στο τέλος του, και συ τι κάνεις; Αυτό που κάνεις πάντα όταν δεν μπορείς να φρενάρεις. Γκαζώνεις κι αμα είναι να φύγεις έφυγες. Που πάς; Θ αργήσεις; Πάρε κλειδιά... Δεν σου έδωσα ποτέ ε; Καλά... δε θα γυρνούσες άλλωστε. ΔΕ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ. 

Οχι οχι καλύτερα. Εχω κουραστεί. Εχω σιχαθεί. Είναι εμετικοί όλοι εκείνοι οι εγωκεντρικοί, ζηλόφθονες και αδιάκριτοι άνθρωποι που σου μιλούν πιστεύοντας οτι σε ψαρεύουν. Το μυσικό είναι ένα, να τους απαντάς ειλικρινέστατα αναφέροντας "λεπτομέριες" που ξέρεις οτι θα τους εκνευρίσουν. Είναι κακό αυτό ε; Ναι είναι βασικά, αλλά δε θυμάμαι να δήλωσα πουθενά "άγγελος" στο βιογραφικό μου. 

Η βροχή συνεχίζει και απο την πολλή υγρασία οι ψυχές μας αρχίσανε να μουχλιάζουνε. Δε μας νοιάζει τι κάνει ο άλλος αρκεί να μας ακούει. Φτάνει να μας λύνει τα προβλήματα. Τότε ειναι καλός. Τότε είναι φίλος. Όταν υποφέρει, αγχώνεται, πονάει και δε μπορεί, απλά δε μπορεί να κάνει πλέον τον ψυχολόγο δε λέμε να το βουλώσουμε. Εχουμε πρόβλημα που δε μας κάθεται η Α ή ο Β. Τα Γμήσαμε όλα τελικά. Συγνώμη. Δε μπορώ ν ακούσω άλλο. Θέλω αλλά η ριμάδα η βροχή κάνει παράσιτα. Άλλωστε ούτε ψυχολόγος δήλωσα στο βιογραφικό μου.
Και τι δήλωσες; 

Ξέρω οτι στην Ελλάδα ο,τι δηλώνεις είσαι. Ξέρω επίσης οτι οι ταμπελίτσες είναι λίγες και θέλω να πιστεύω οτι δεν με καλύπτουν. Δήλωσα Μαρία. Μια Μαρία απο τις χιλιάδες Μαρίες του κόσμου. Η καταιγίδα συνεχίζει. ΓΙΑ ΠΟΣΟ;

Οχι οτι με νοιάζει πλέον...τώρα...φεύγω μακριά...



Ασάλευτος ο ουρανός αγέρας που με χωράει
δαίμονες που μου στέρησαν οργή
Ασάλευτες οι μέρες πια που ονόματα αλλάζουν
φίλοι που τις ανάγκες μας κρυφά αρπάζουν

Και φεύγουν μακριά και χάνονται

Σωρός μου κάτω οι ψυχές η μια πάνω στην άλλη
αγγίζουνε αγγίζονται στης μοίρας το μαγκάλι
κι εσύ που χρόνια μου ζητάς θεούς να βρεις να κάψεις
στα σύννεφα να ξενυχτάς να τρέξεις να πετάξεις

Να φύγεις μακριά να χάνεσαι

Δεν ξέρω αν οι αλήθειες μου αντέχουν στο χρόνο
η αν είναι μόνο ψέματα που έφτιαξα κρυφά
Δεν ξέρω αν η ανάσα μου έμαθε απ' το δρόμο
η αν απλά με συγχωρώ πριν βάλω τη θηλιά

Και φεύγω μακριά και χάνομαι