Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011

Σκάκι

Δεν έμαθα ποτέ μου να παίζω σωστά. Ξέρεις, όσο περισσότεροι κανόνες τόσο η μνήμη μου πεισμώνει. Είναι κάπως αστείο. Γελοίο θα έλεγα. Πελαγώνω μπροστά στο άσπρο και στο μαύρο και αναρωτιέμαι, που είναι τα άλλα χρώματα;

Μην με παρεξηγείς. Φταίει το κρασί το αποψινό. Όχι, εντάξει δεν ήπια πολύ. Αν έπινα πολύ θα έγραφα κάτι σπουδαίο. Τώρα... λόγια της οκάς να ξεγελάσω τους νυχτερινούς πειρασμούς. Ένα ανελέητο μαστίγωμα του μυαλού μου για να δω που στο διάολο παράπεσαν οι σκέψεις που οργανώνουν τη ζωή μου. Να σου πω ότι τις βρήκα; Μπορεί και να μην τις είχα ποτέ. Μπορεί να τις είχα και όντως να παράπεσαν. Μπορεί να τις έκανα προσάναμμα πριν γεννηθούν ή να γεννήθηκαν και να με σκότωσαν. Άρα εγώ είμαι η σκέψη που παράπεσα στο μυαλό αυτού που θα πρεπε να ναι η σκέψη μου;

Πνίγηκα στο μπέρδεμα και μάτωσα. Ή μάτωσα στο πνίξιμο που μπερδεύτηκα. Ή μπερδεύτηκα στο αίμα που έπνιξα. Σοβαρά τώρα. Όχι σοβαρά, θέλω μια λέξη για τον χρόνο. Ξέρεις, σαν ξόρκι. Έλα τώρα... άσε τις ιστορίες λογικής. Εδώ μιλάμε σοβαρά. Μαγεία φίλε μου. Μαγεία....Αγοράζω όσο όσο. Θέλω κάτι να συμβεί. Πρέπει κάτι να συμβεί.

Πρέπει και θέλω και θα συμβεί. Κι αν δεν συμβεί, συνέβη. Κι αν συνέβη συμβαίνει και αν δεν συμβαίνει θα συμβεί εκτός αν συνέβη και που ξέρεις.... Χρόνος είναι και πηδιέται με ότι βρει... Είναι ωραία η μοναξιά. Αρκεί να την μοιράζεσαι. Μάλλον. Μπορεί. Ίσως. Πάλι χάζεψα στην ίδια θέση να κοιτάω τα ντουβάρια. Έχει κρύο εδώ μέσα. Όχι;

Πάω πάσο. Ψευδαίσθηση. Ούτε πρώτη ούτε τελευταία φορά θα ναι. Ένοχη. Στην πυρά. Ναι ναι... Στην πυρά μπας και ζεσταθούμε στο χάσιμο, το πνίξιμο, το φανέρωμα, τον ήλιο, τη σελήνη, την παρούσα απουσία, την απούσα παρουσία, τα λογοπαίγνια, την ψυχή μου. Την ποια; Α ναι. Που είναι...Κάτσε να δεις....Ξέχασα. Δεν έχω τσέπες. Κάπου στο πορτοφόλι θα ναι...

Ποια παίζουν πρώτα; Τα άσπρα ή τα μαύρα;