Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2012

Συγγραφείς. Σάπιες, λευκές σελίδες.

Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε μία εργασιομανία και τον κόσμο της φαντασίας μου. Πιάνω τον εαυτό μου συχνά πυκνά να μονολογεί. "Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση. Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έρχεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει". Ίσως είναι αρχή σχιζοφρένειας. Ίσως πάλι άγχος, μοναξιά ή ίσως και τίποτα. Μεγαλώνω κάθε μέρα. Φοβάμαι μην ξυπνήσω ώριμη. Φαντάζομαι το γραφείο μου να βγάζει σίδερα και να με εγκλωβίζει μέσα στις ατελείωτες εκκρεμότητες, τα τηλέφωνα, τον υπολογιστή, τα άδεια συρτάρια, τα χαρτιά. Σχεδόν μπορώ να νιώσω την ψυχή μου να την κατασπαράζει όλη αυτή η ματαιότητα. Και όσοι θαύμαζα τελικά, φούσκες στον αέρα που έσκασαν και πάνε.

Η έμπνευση χάθηκε στο τελευταίο αντίο. Δεν μπορώ να γράψω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Ίσως έφυγε και ο εαυτός μου μαζί σου. Μην το παίρνεις πάνω σου. Δεν μου λείπεις. Απλά να... με φοβίζει η σκέψη ότι κάθε μέρα που φεύγει, με κάνει να ξεχνάω το πρόσωπό σου, το δέρμα σου, τις στιγμές. Πως εξαϋλώνονται έτσι οι στιγμές.... Κι αν αυτό που είμαστε καθορίζεται απ όσα ζήσαμε τότε γιατί κάθε μέρα σηκώνομαι από το κρεβάτι και ζω τη ζωή μιας άλλης; Ποιας άλλης; Κι αυτή η άλλη... Ποια να είναι; Που να είναι; Ξεχνώ σου λέω. Τα βασικά. Τα όμορφα. Με καταπίνει ένα lifestyle καπιταλιστικό, με ζαλίζουν οι βιτρίνες, οι κενές εκφράσεις, τα χαμόγελα υποκρισίας, τα λεφτά, η τηλεόραση. 

Οι συγγραφείς είναι σάπιες, λευκές σελίδες. Τους διαβάζω ασυγκίνητη στο μετρό, στο λεωφορείο, στο τζάκι δίπλα. Οι εκφράσεις δεν φτάνουν στο μυαλό μου. Βαδίζουν μηχανικά στις γραμματοσειρές και αφήνουν ένα γλιτσιασμένο ερωτηματικό στο πέρασμά τους. Κανένα συναίσθημα. Επανάληψη. Χειραψίες. Ακριβά ρούχα. Μπερδεύομαι. Δεν είμαι εγώ πια. Δεν υπάρχω όπως υπήρξα. Με θυμάσαι;



Μην με ρωτάς τι κάνω

μη με ρωτάς που πήγα
πετάω σα πεταλούδα 
και τσιμπάω σα την σφήκα
μισώ το άδικο με ένα μίσος μοναδικό
πέθανα και είμαι ελεύθερος 
σε ένα τρελάδικο
Μην μου ζητάς να ζήσω 
ούτε να σου μιλήσω
Μην μου ζητάς να πάω μπροστά
έχω γυρίσει πίσω