Δευτέρα, Νοεμβρίου 07, 2011

Η ανηφόρα

Δεν ξέρω εάν συμβαίνει και σε εσάς αλλά ναι έχω κάποια όνειρα τα οποία είναι μάλλον επαναλαμβανόμενα ως μοτίβα. Ένα από αυτά, είναι μια γιγάντια ανηφόρα. Κάθε φορά που βρισκόμουν μέσα σε κάποιο αυτοκίνητο να την ανεβώ πάντα εκείνο έφευγε πίσω και κατέληγα να παρασύρομαι μαζί του μέχρι να ακουστεί το μεγάλο μπαμ και να ξυπνήσω. Ίσως φαίνεται μάλλον αστείο αλλά πιστέψτε με όταν το "ζεις" είναι φρικιαστικό. 

Το Σάββατο το βράδυ όμως ήταν πολύ διαφορετικό. Ήμουν στην αρχή μιας διπλάσιας σε κλίση ανηφόρας,απόκοσμη όπως και η αρχική και ακόμα χειρότερη. Αυτή τη φορά δεν ένιωθα φόβο. Την κοιτούσα για ώρα μέχρι που παίρνω μια βαθιά ανάσα και πατάω γκάζι. Ήθελα να φωνάξω στον εαυτό μου να μην το κάνει. Να με προειδοποιήσω ότι δεν καταλήγει καλά αυτό το όνειρο ποτέ... Μα παρά τον θόρυβο για πρώτη φορά, την ανέβαινα. Όταν έφτασα στην κορυφή σταμάτησα να βλέπω τον εαυτό μου σαν τρίτο πρόσωπο και έγινα ο εαυτός μου. Στη θέση του συνοδηγού είδα εσένα... 

Μου έδειχνες μια παραλία με λευκά κρυστάλλινα νερά (γιατί ήταν τόσο διάφανα κανείς δεν ξέρει) και λεπτό βοτσαλάκι. Είχα χαθεί στην ομορφιά του και στο χαμόγελο σου. "Είδες που άξιζε;" μου είπες... "Άξιζε." Σου απάντησα.