Κυριακή, Απριλίου 29, 2012

Είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις ή αλλιώς ωδή στη θλίψη

father into your hands I commend my spirit

Είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις. Περνούν οι ώρες, οι νύχτες και μένω εκεί να κοιτάζω τα δάκρυα σου που πέφτουν στο μαξιλάρι. Θα ορκιζόμουν ότι βλέπω μικρές φωτιές κάθε φορά που υγραίνουν το ύφασμα. Σαν τις φωτιές στα πυρακτωμένα σου μάγουλα. Κι όμως είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις. Ανοιγοκλείνεις τα ματάκια σου αργά και κοιτάζεις το κενό. Που να ήξερες το βλέμμα σου πως χτυπάει την ψυχή μου εκείνες τις στιγμές...

Είσαι όμορφη όταν κλαις γιατί γεμίζεις θλίψη. Το νιώθω στις φλέβες σου που πάλλονται, στο στομάχι σου που γυρνάει κόμπος και είμαι εκεί ξέρεις. Εκεί ψάχνω μια θέση στο κρεβάτι σου. Μπορώ να έχω όσες θέλω, έτσι που τυλίγεσαι. Θα θελα να χα χέρια να σε αγκάλιαζα. Ίσως το μοιραζόμασταν τότε. Μπορεί και να έκλαιγα και εγώ μετά από τόσα χρόνια. Ω πάνε τόσα χρόνια...

Ντρέπομαι λίγο που το λέω και μη με παρεξηγείς, μα νιώθω κομμάτι σου τις ώρες που κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Εκείνες τις ώρες είμαι ο μόνος που ακουμπάω το κορμί σου και ακούω την καρδιά σου να χτυπά αδύναμα. Εκείνες τις ώρες είσαι δική μου, δική μου μόνο, δική μου μ ακούς; Φυσικά και όχι. Ξέρω πως είναι ότι αγγίζεις να το καταστρέφεις. Ξέρω πως είναι να μην ορίζεις την αγάπη. Να σου γλιστράει σαν το χέλι μέσα από τα χέρια. Να νιώθεις ένοχος...ένοχος μέχρι θανάτου. Εδώ που τα λέμε... Τον έχω τον θάνατο στο πετσί μου. Στο πετσί που θα χα αν ζούσα δηλαδή.

Είσαι προκλητική όταν κλαις. Είσαι κακιά και το πληρώνεις. Σχεδόν σου αξίζει, σου συμβαίνει γιατί έτσι πρέπει να σου συμβεί. Είναι ένα καταραμένο γονίδιο που κουβαλάς από τη γέννησή σου. Είσαι λάθος. Και είσαι όμορφη όταν κλαις. Εγώ σε νιώθω ξέρεις. Είναι κρύα εκεί μέσα. Εκεί στο αίμα σου όταν φωλιάζει η μοναξιά. Ξέρω από κρύο καλή μου. Είναι το πρώτο που νιώθεις μετά το μούδιασμα όταν...

Μη τα συγκρατείς... έλα τώρα. Ξέρεις ότι όλα είναι ψέμα. Είσαι τελικά όντως ένοχη. Για όλα και το ξέρεις. Μεταξύ μας είμαστε. Εγώ και συ. Το ένιωσα και γω κάποτε. Όταν έλεγαν ότι είχα ψυχολογικά προβλήματα ενώ ούτε ένας δεν είδε την ψυχή μου. Όταν ανακοίνωναν με πάθος χαμηλή αυτοεκτίμηση ενώ στην πραγματικότητα κανείς ποτέ δε ρώτησε τι πιστεύω για το είδωλο στον καθρέφτη κι όταν... όταν έκλαιγα και γω σαν εσένα. Στο ίδιο δωμάτιο, στο ίδιο κρεβάτι. Και δεν είχα κανέναν να βλέπει πάνω από το δικό του πόνο. Πρώτα εκείνοι, μετά τι θα πει ο κόσμος και τέλος αν περίσσευε χρόνος εγώ. Ίσως και μια αγκαλιά στο τέλος για να μην μπω στον πειρασμό να πέσω από την υψηλότερη γέφυρα του πλανήτη. Ή έστω να αναζητήσω την πλησιέστερη θανατηφόρα πτώση. Και που να ξέρανε. Που να ξέρανε ότι οι επιλογές δεν είναι πάντοτε μια γέφυρα. Αρκεί και μια θηλιά στο λαιμό και...

Είσαι τόσο όμορφη όταν κλαις...