Τρίτη, Μαΐου 01, 2012

Τὸ δηλητήριο-Σαρλ Μπωντλαίρ

Ένιωσα μιαν ανυπέρβλητη ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω ποίημα. Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία και τα μηνύματά σας. Ευχαριστώ που μοιράζεστε πράγματα μαζί μου και περνάτε από το δικό μου κουτί σκέψεων.

Δηλητήριο λοιπόν. Φωνή καταραμένου ποιητή εν τη ερήμω. Και μεις κάπου στη μέση της ερμηνείας παλεύουμε με τα σύμβολα και τις αναλύσεις και παρασυρόμαστε από τα ρεύματα τα λογοτεχνικά ξεχνώντας ότι η ψυχή τρέφεται και χωρίς τις σκέψεις. Ότι η καρδιά μας ξέρει το δρόμο. Και μας πάει αρκεί να αφεθούμε. 

Θα θελα να χα μια πένα τόσο δυνατή. Ή τόσο παρεξηγήσιμη. Σκεφτείτε ότι κάποτε τον είχα αντιπαθήσει τρομερά. Τώρα... Νομίζω πρέπει να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία. Όπως λέει και η αγαπημένη Jeanette Winterson:
No emotion is the last one...

Τὸ δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.
Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.
Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.
Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...