Κυριακή, Νοεμβρίου 29, 2009

Στον πονοκέφαλο της νύχτας...

Καλησπέρα σας.
Ο τίτλος της αποψινής μου ανάρτησης δεν είναι ούτε λογοπαίγνιο, ούτε ειρωνία και γενικότερα δε διαθέτει καμία κρυφή σημασία. Κυριολεκτώ. Έχω πονοκέφαλο απόψε. Μάλλον κάτι θα κόλλησα...Θα δείξει...Ξέρω οτι δε μοιράζομαι ιδιαίτερα στιγμές απο την καθημερινότητά μου...μα θα κάνω μια εξαίρεση σήμερα...

Ξεκινάω λίγο στραβά, αλλά η αλήθεια είναι οτι νιώθω υπέροχα. Υπάρχει μέσα μου ένας ρομαντισμός που και πάλι δεν έχω ιδέα απο που πηγάζει. Αισθάνομαι έντονα οτι θέλω νέα πρόσωπα στη ζωή μου και η αλήθεια είναι πως υπάρχει κάτι μέσα μου που φωνάζει πως θα έρθουν... Ανυπομονώ και δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω. Και δεν είμαι η μόνη...

Αγαπητέ κύριε άγνωστε,
Βρεθήκαμε στο ίδιο λεωφορείο εχθές, όταν μπήκε μέσα μια τυφλή κοπέλα. Διστακτικός στην αρχή την κοιτούσατε, αλλά στη συνέχεια, τη βοηθήσατε να καθήσει με μια στοργή απερίγραπτη...Σε ειδα που κοιτούσες πότε αδιάφορα ύστερα έξω απο το παράθυρο και μετά το βλέμμα σου ξανά πίσω σ εκείνη. Εκείνη...χαμογελούσε. Ίσως το αισθανόταν. Συνέχισα να σας παρατηρώ... Άνοιξες το στόμα σου να πείς κατι...το μετάνιωσες και μετά ξανα με μια αμηχανία τη ρωτησες που θα κατέβει. Σου έδωσε την απάντηση και χαμογέλασες ακόμα πιο πλατιά αφού συνειδητοποίησες οτι είχατε τον ίδιο προορισμό...Μπήκαμε στο μετρό και σας έχασα... Εφτιαχνα σενάρια στο μυαλό μου, πολύχρωμα σενάρια όταν πριν λίγο το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν μαύρο.

Άλλαξα χαρούμενη το τραγούδι στο mp3 μου και άρχισα να χαμογελάω πλατιά αυτή τη φορά. Ξέρω οτι μπορεί να μοιάζει ηλίθιο να χαμογελάς μόνος σου ενώ όλοι είναι σοβαροί αλλά δε μπορούσα ν αντισταθώ. Χαμογελούσα λοιπόν στο κενό για αρκετή ώρα μέχρι που συνειδητοποίησα οτι δεν υπήρχε κενό αλλά ηταν το πρόσωπο ενος τύπου ο οποίος μου ανταπέδιδε το χαμόγελο. Εσκυψα ντροπαλα το κεφάλι και κατέβηκα. Το ίδιο και εκείνος. Προχωρώντας λίγο σας ξαναείδα αγκαζέ αυτή τη φορά. Πόσο όμορφα την κοιτούσες! Χωρίς ίχνος λύπησης, γεμάτος ευτυχία, τα μάτια σου έλαμπαν! Και εκείνη χαμογελούσε οπως χαμογελούσα και γω. I know you ve got a secret smile...το είδα...Και εκείνη το είδε είμαι σίγουρη απλά με άλλο τρόπο...Σας έχασα και πάλι... Λογικό μέσα σε τόσο κόσμο...

Μετά απο αρκετή ώρα φτάνω στη σχολή...Κάθομαι σ έναν απο αυτούς τους ελεεινούς ξύλινους πάγκους δίπλα ακριβώς απο το κιλυκείο που ήταν γεμάτο κόσμο.
"Συγνώμη να κάνω μια ερώτηση;" Σηκώνω τα μάτια μου και αντικρίζω ένα γνωστό χαμόγελο. Ήθελα πραγματικά να γελάσω με όλη μου την ψυχή.
"Πές μου"
"Το...εμ...το κιλυκείο που είναι;" Σηκώθηκα, του ανταπέδωσα το βλέμμα και το χαμόγελο για δεύτερη φορά και είπα
"Ακριβώς πίσω σου" Γύρισε να κοιτάξει και απλά έφυγα πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει...Δεν είμαι εγώ για τέτοια... -true story

Να χαμογελάτε. Σας φιλώ.



Τρίτη, Νοεμβρίου 24, 2009

Μετανοείτε! Το κουτί απεφάνθη!

Παρακαλείσθε εαν η άποψις και αι ως τώρα εντυπώσεις σας περί εμού είναι θετικαί να διακόψετε την ανάγνωση της παρούσης αναρτήσεως. Ευχαριστώ.

Σαν παιδί και γω, και εν μέσω κρίσης -καλέ όχι οικονομικής αυτή είναι fake εδώ μιλάμε για κρίση καφρουλίασης- παρατήρησα οτι έχουμε γίνει πολύ γκοθάδες και emo τελικά και πρώτοι απ όλους οι δημοσιογράφοι. Ανοίγω την τηλεόραση, Η1Ν1 κρούσματα, συμπτώματα, εμβόλια, νοσοκομεία, γουρούνια, γύρος τζατζίκι, τα πάντα όλα οδηγούν στο εξής συμπέρασμα...ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα λες ντάξει ρε παιδί μου μπορεί να έχω καλά αντισώματα να τη γλιτώσω... Και κει που ηρεμείς, τσακ "το ημερολόγιο των Μάγια σταματάει στο 2012" το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Και να σου Χαρδαβέλας, History Channel, ποπ κορν, νερντς και φυσικά τα πάντα όλα οδηγουν στο εξής συμπέρασμα... ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Οπότε εδώ μου γεννιέται μια απορία. Γιατί να κάνω το εμβόλιο αφού ούτως ή άλλως θα πεθάνω το 2012; Ασε που απ οτι ακούω θα γίνει και τζερτζελές γιατί να το χάσω; Παίρνω μια ακόμα ανάσα και αλλάζω κανάλι...τα φώτα σβήνουν... Οι σκιές μεγαλώνουν και τα μάτια μου δεν αντέχουν το τρομακτικό θέαμα...ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ. Ok ντάξει εκεί πεθαίνεις χωρίς παραπάνω συλλογισμό. Στάνταρ πράγματα...Το αστείο της υπόθεσης είναι οτι μας έχουνε πείσει οτι θα πεθάνουμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο και έτσι έχουμε πάρει τα μέτρα μας! Σταματήσαμε να γουστάρουμε τους άντρες και τις γυναίκες και φαντασιωνόμαστε βρικόλακες...Cooooool!
Τελικά με τόσες ανάσες, υπεροξυγονώθηκε ο λιγοστός μου εγκέφαλος και είμαι και πολύ hi...Κόψτε το μπάφο και ανοίξτε την Tv! Είναι και τσάμπα.

Απορία νούμερο δύο, αυτοί στο Mega, πόσο καιρό σκοπεύουν να γιορτάζουν τα 20 τους γενέθλια; Κοντεύουν τα 21 και ακόμα βλέπουμε top 20. Αλλά κ αυτός ο Καπουτζίδης ρέστα δίνει. Βγάζει όοοολα του τ αποθυμένα. Σκυλού ντύθηκε, Σικ μεγαλοκυρία ντύθηκε, την άλλη φορά γδύθηκε ντάξει τι άλλο θα κάνει πια; Βαρεθήκαμε ρε παιδιά...Έχει γίνει γραφικός και γελοίος πραγματικά..Δεν έχω κάτι με την ομοφυλοφιλία. Αυτός σίγουρα έχει όμως, αλλιώς δε μπορώ να εξηγήσω γιατί να ξεφτυλίζει την σεξουαλική του επιλογή έτσι.

Απορία νούμερο τρία, δε θα σχολιάσω το οτι μας έχουνε πεθάνει στις επαναλήψεις, κάτι άλλο να ρωτήσω, ιδέα μου είναι ή τα περισσότερα σίριαλ είναι εκτός πραγματικότητας; Φτωχές οικογένειες που ζουν σε μεζονέτες, καλοσύνη δίχως σύνορα που κάνει τους χαρακτήρες πιο fake και απο το βυζί της Αλεξανδράτου, όλοι έχουνε πάει με όλους και χαζά σενάρια. God...Δειξε λίγο έλεος... please...θα πάω απο eye cancer...

Απορία νούμερο τέσσερα, αυτές οι καημένες στο top model γιατί κλαίνε συνέχεια; Απαπαπα, λίγο το γυρνάω και νιώθω λές και βλέπω την Μάρθα Βούρτση στις μεγάλες δόξες της! Καλέ κορίτσια καλέ μη κλαίτε! Mη χρυσή μου έχω ευαίσθητα νεύρα... Δε μπορώ τόση κλάψα. Να δείς που κάτι παραπάνω ξέρουνε. Μήπως να το κάνω και γώ; Οχι μωρέ κλαίω άσχημα άσε... Η ζωή είναι ωραία βρε, χαρείτε τη πόσο θα ζήσετε; (οχι χωρίς πλάκα, αμα δε πάτε απο H1N1, απο 2012 ή απο Μητσοτάκη στάνταρ θα πάτε απο υποσίτιση...) Απο τις μοντέλες wannabe, βρίσκομαι μπροστά στην πορνοστάρ wannabe, ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγομεν (ναι τη Πετρούλα Κωστίδου του Star λέω...) και μου γυρνάει το μάτι ανάποδα. Δε θα σας πώ πως γίνεται είναι αηδιαστικό, αλλά θα πώ οτι ειναι και χρήσιμο αφού μπορώ να βρώ το τηλεκοντρόλ που είναι πίσω μου και να την κλείσω ωρέ τη ριμάδα την TV!

Και κεί που κλείνω την τηλεόραση και νιώθω και γώ οτι κάτι έκανα ρε παιδί μου, οτι είμαι μια κοινωνική επαναστάτρια που αντιστέκεται σθεναρά σε οτι της σερβίρουν μπαίνω facebook... Τι να κάνω, να δώ καμια φωτογραφία...Να δώ...
1) Πετρούλες, Βραχούλες, Τσακμακόπετρες, όλα τα χω. Μα καλή μου, γιατί να δείχνεις αρχιτσουλαρά στις "πικούλες" του face? Απαπα απελπισία που έπεσε... Αλλά δεν είναι μόνο οι γυναίκες...
2) Ειναι και οι άντρες! Τσιμεντόληθοι πετρούλιδες που δήθεν τυχαία σηκωσαν την μπλούζα να φανούν οι κοιλιακοί, ή δήθεν τυχαία κρατάνε ένα μπουκάλι μπύρα- ειμαι πάρτι άνιμαλ gamaw kai dernw style- και κανουν αντ την παραπάνω κατηγορία
3) Da burnouts. Εδώ κολλάω και γώ... Καμένες πικ που έβγαλες στο άκυρο και τις έβαλες επειδή έπρεπε κάτι να βάλεις... Yeap... Είναι άθλιες οι περισσότερες και χωρίς καθόλου χιούμορ. Παίζει να γελάς εσύ, άντε και κανας κολλητός απο ευγένεια...
Είναι κ αλλες αλλα βαριέμαι να τις γράφω. Πείτε και σείς καμία.

Να με βλέπεις λοιπόν να χω πάθει έναν ντουβρουντζα, ένα τσιτσίρισμα άλλο πράγμα,να χω μπλοκάρει και να ψάχνω να βρώ και κανα μπλογκ. Αυτά που γουστάρω να διαβάζω most of all είναι κάτι πετυχημένα που
α)βρίζουν χωρίς λόγο και αφορμή -γιατί είμαι και μάγκας να ουμε
β)έχω πρόβλημα μεγάλο φταρνίστηκα-δικαιολογημένα ο συγγραφεύς μ αυτά που ακούει φοβάται και να κλάσει και το κάνει θέμα...Και να σου απο κάτω κάτι σχόλια "τι συγκινητικό...αχ αχ...", "υπέροχη ανάρτηση...", "σε καταλαβαίνω απόλυτα, εγώ εχθές έβηξα!" και όλα να βροντοφωνάζουν: Γινε αναγνώστης μου να νιώσω κάποιος.
Να τονίσω εδώ οτι δεν τους κατακρίνω, αλλά μου είναι αδύνατον να κρατήσω το στόμα μου κλειστό κάποιες φορές. Άλλωστε και γώ σε κάποιες μου αναρτήσεις, μπουρδολογώ ασυστόλως, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Είναι trendy  κάντο και συ! ΜΠΟΡΕΙΣ. 

Ε αυτά... Ήθελα να πετάξω λίγη χολή για να μετανοήσω τώρα με την ησυχία μου...Μετανοείτε συνάνθρωποι και σείς όσο είναι καιρός!!!

Κάντε θετικές σκέψεις...θα πεθάνουμε ακαριαία.

P.S. Αν σας φάνηκε χαζή η ανάρτηση, δε φταίω... είχα προειδοποιήσει... 








Είμαι η Καφρούλα και μόλις τελείωσα.

Σάββατο, Νοεμβρίου 21, 2009

Νύχτες σαν αυτή

Σςςς... Το νιώθεις;

Νύχτες σαν αυτή ψάχνω μέσα μου να δώ τι είναι αυτό που νιώθω. Ακολουθώ βήμα βήμα έναν δρόμο απο σκέψεις. Μα ο δρόμος είναι γεμάτος βράχια, αδιάβατος σχεδόν, πώς να τον ακολουθήσω χωρίς να χάσω το μονοπάτι; Ξεκινάω απο κάπου και καταλήγω κάπου αλλού. Τα χνάρια μου σβήνονται και πίσω δε μπορώ να γυρίσω. Χάνομαι, στριφογυρνάω, πέφτω, σηκώνομαι, γελάω, πονάω...Και νύχτες σαν αυτή αναρωτιέμαι είναι κανείς εδώ;

Είναι κανείς εδώ; 

Ηχώ παρέα με έναν ψυχρό αντίλαλο κεντάνε με ασημένια κλωστή τα όνειρα μου. Μοναχικά κ αυτά, ξεχασμένα, πεταμένα, ανυψωμένα στον κόσμο που ποτέ κανείς δε θ αγγίξει. Δεν υπάρχει αυτός ο κόσμος, είναι ψέμα. Μοναξιά είναι να βαδίζεις στα όνειρα σου παρέα με τις σκιές που κάνουν τα μάτια όταν τα κλείνεις με δύναμη και να νιώθεις το απόλυτο τίποτα. Δε θέλω παρέα. Οχι ευχαριστώ συνεχίζω μόνη. Ναι... Καλά θα μαι. Καλά θα μαι μην ανησυχήτε. Και νύχτες σαν αυτή μιλάω, ψιθυρίζω, φωνάζω, ουρλιάζω, σωπαίνω...

Σωπαίνω

Σωπαίνω κ αφουγκράζομαι το γέλιο της ειρωνίας. Σταματάω το βάδισμα μου και τα μάτια μου ταξιδεύουν στον ουρανό. Νιώθω την κάθε μου ανάσα να μαστιγώνει την καρδιά μου δίχως έλεος. Νύχτες σαν αυτή... Δε θέλω να την ακούω. Ούτε την καρδιά ούτε την ανάσα. Τότε είναι που ξυπνάνε οι ήχοι απο τα ρολόγια στους τοίχους, στο χέρι μου, στο χέρι του διπλανού μου, περνάνε στο μυαλό μου, κλεινω τ αυτιά μου και ακούω αυτό το καταραμένο το τικ τακ που δε λέει να σωπάσει. Και νύχτες σαν αυτή προσπαθώ να δώ τι λείπει...

Τί λείπει;

Λείπει... Μια ζωγραφιά στ όνειρο μου που δε λέει να τελειώσει. Λείπει αυτό το μικρό αποτύπωμα που θα λύσει το μυστήριο των αποψινών συναισθημάτων. Ψάχνω, αναζητώ, ερευνώ, πουθενά...Ακαθόριστα όλα. Mαυρός ωκεανός δακρύων, σηκώνει γιγάντια κύμματα εφιάλτη κατα πάνω μου. Τρέχω σε μια άμμο μουσκεμένη απο το άγνωστο ψάχνοντας κατάλυμα...Και νύχτες σαν αυτή φοβάμαι εμένα, φοβάμαι το κενό, φοβάμαι όσα δεν αισθάνομαι και αυτά που αισθάνομαι, φοβάμαι πώς λιώνω σαν κερί μπροστά στο όνειρο μιας απουσίας.

Σςςς... Το νιώθεις;






Τετάρτη, Νοεμβρίου 18, 2009

Γκουαντάναμο

Χρόνια έρχονται και χρόνια φεύγουν μα μερικά πράγματα μένουν σταθερά. Αναρωτιέμαι, υπάρχει μεγαλύτερο τέρας σ αυτόν τον κόσμο απο τον ίδιο τον άνθρωπο; Δε θα σχολιάσω παραπάνω απλά σας παραθέτω κάποια πράγματα που θα ήθελα να δείτε αν δεν έχετε δεί ήδη δηλαδή...



Ομπάμα για Γκουαντάναμο:«χάσαμε την ημερομηνία»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Στις 22 Ιανουαρίου, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του, ο Αμερικανός πρόεδρος  είχε δεσμευτεί ότι, το αργότερο σε ένα χρόνο, δηλαδή ως το τέλος Ιανουαρίου του 2010, οι φυλακές στον Κόλπο του Γκουαντάναμο στην Κούβα θα έχουν κλείσει.
Σήμερα, παραδέχτηκε για πρώτη φορά, ότι το χρονοδιάγραμμα που είχε τεθεί για το κλείσιμο των φυλακών, δεν είναι δυνατό να τηρηθεί. «Σχετικά με το Γκουαντάναμο είχαμε μια συγκεκριμένη καταληκτική ημερομηνία την οποία χάσαμε», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό
δίκτυο NBC, απαντώντας σε σχετική ερώτηση.
Στην αμερικανική βάση του Γκουαντάναμο παραμένουν συνολικά 215 κρατούμενοι για τους οποίους δεν έχει αποφασιστεί μέχρι στιγμής τι θα γίνει. Πρόκειται για κρατουμένους που, δεν μπορούν να απελευθερωθούν ή να δικαστούν σε αμερικανικά δικαστήρια. Πολιτικοί αλλά και συγγενείς θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου αντιτίθενται στην εκδίκαση των υποθέσεων αυτών σε αμερικανικό έδαφος, επισημαίνοντας ότι, αν δικαστούν στις Ην.Πολιτείες, θα τεθεί σε κίνδυνο η ζωή Αμερικανών. 

Ηλεκτρονικη πηγή: TΑ ΝΕΑ On-line το αυθεντικό άρθρο θα το βρείτε εδώ: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4546734&ct=2


Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2009

(B)log in/ (B)log out : Ζωές πίσω απ τις οθόνες

LOG IN 

Username: Estella
Password: ****** 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιός μπορεί να είναι πίσω απο ένα ψευδώνυμο; Τελευταία, μου συμβαίνει όλο και περισσότερο να νιώθω την περιέργεια μου να φουντώνει κάθε φορά που κάποια "ηλεκτρονική μορφή" κάνει την εμφανισή της στον ηλεκτρονικό μου κόσμο. Ποιός να ταξιδεύει μαζί μου στις σκέψεις και στις ανησυχίες μου; Ποιός να είναι εκείνος που μπορεί να δεί πράγματα άγνωστα ακόμα και στους κοντινότερους ανθρώπους μου ή έστω στους ανθρώπους που με βλέπουν καθημερινά;

Οι ζωές μας εχουν γίνει επικίνδυνα ηλεκτρονικές. Το έχετε παρατηρήσει; Είναι ευκολότερο να γνωρίσουμε άτομα μέσω ίντερνετ παρά στην "πραγματική ζωή". Έχω προσέξει μάλιστα την καψυποψία όσων κάνεις την απόπειρα να γνωρίσεις απο κοντά. Οι περισσότεροι - και γώ μαζί μη νομίζετε οτι διαχωρίζω τον εαυτό μου ή το παίζω σωστή- έχουμε ένα ύφος "Τι θέλεις απο εμένα;" "Γιατί με πλησιάζεις;". Ο λόγος που πιθανότατα συμβαίνει αυτό είναι η ασφάλεια που μας παρέχει ο ηλεκτρονικός κόσμος. Εδώ είμαστε όλοι λιοντάρια στα κλουβιά. Δεν μπορώ να σε βλάψω δεν μπορείς να με βλάψεις. Αν κάνεις μια τέτοια απόπειρα μπορώ άνετα να σε μπλοκάρω και να μην ξαναβρεθούμε ποτέ...

Μερικές φορές είναι διασκεδαστικό το παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα σε δύο συνομιλιτές. Να προσπαθείς να φανταστείς πώς είναι ο απέναντι, τι χαρακτήρας είναι μέσα απο τις λέξεις του... Αρκεί όμως; Μπορείς να ζήσεις χωρίς την συγκίνηση του (τυχαίου και μη) αγγίγματος, της κινησεολογίας, του βλέμματος...; Μπορείς να ερωτευτείς τις λέξεις και όχι το χαμόγελο; Nα γίνεις φίλος με κάποιον που δε μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια; Ίσως και να μπορείς. Δε το κατακρίνω, ούτε το σνομπάρω.

Ζούμε τελικά διπλή ζωή.Ο έξω κόσμος, και ο ιντερνετικός κόσμος...Eδώ είμαι η Εστέλλα σήμερα η Χ αύριο η Ψ μεθαύριο. Εκεί είμαι η Μαρία σήμερα, η Μαρία αύριο και η Μαρία μέχρι να πεθάνω. Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορούμε να δώσουμε νομίζω την ίδια βαρύτητα και στους δύο κόσμους. Σε έναν αφιερωνόμαστε πάντα λίγο περισσότερο και αυτό γιατί ένας μας κάνει να αισθανόμαστε ομορφότερα... Τελικά ίσως όσο περισσότερους φίλους έχεις στο facebook τόσο λιγότερους να έχεις εκεί έξω.

Υπάρχουν λοιπόν διάφοροι τύποι ζωής. Σωστός και λάθος δεν ξέρω και πάλι αν υπάρχει. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι οτι ζούμε μόνο μια φορά... 

Καληνύχτα σας


LOG OUT 






Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2009

Τολμάς;

Μια που όλοι κάτι λένε για αρρώστιες, είπα να ακολουθήσω και γώ τη μάζα. Για αρρώστια θα μιλήσω. Αυτή την αρρώστια της κοινωνίας να μην ξέρει να αποδέχεται το διαφορετικό.

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί πρέπει να περιθωριοποιούμε όποιον είτε δεν έχει την ίδια ταμπελίτσα με μας είτε δεν έχει καν ταμπελίτσα γιατί αποφάσισε οτι δεν γουστάρει. Είναι τόσο εγκληματικό δηλαδή να αγαπήσουμε κάποιον απλά γιατί είναι αυτός που είναι και όχι γιατί είναι υποστηρικτής του οποιοδήποτε κόμματος ή οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας γενικότερα; Το χειρότερο της υπόθεσης δεν είναι μόνο οι "κοινωνικές κλίκες" που σχηματίζονται αλλά και το οτι ο ένας θέλει να φάει τον άλλο απλά γιατί διαφέρουν. Μα τι ωραία δημοκρατία που έχουμε! Σου λένε "εμπρός πες μου την άποψη σου" για κάτι και με του που πας δειλά δειλά να αρθρώσεις μια προτασούλα η σκιά τους διπλασιάζεται απειλητικά μπρος στη φλόγα της πόρωσης τους. Σου λένε "μίλα" και σου κρατάνε το μαχαίρι στο λαιμό. Να νιώθεις την παγωμένη λεπίδα στο δέρμα σου και να ψελλίζεις "απλά...διαφωνώ..."

Βέβαια δεν είναι πάντα μαχαίρι. Υπάρχει και ο ψυχικός εκβιασμός. "Θες να μαστε φιλαράκια; Πρέπει να παραδεχτείς οτι εγώ έχω δίκιο. Οτι ΕΓΩ κάνω το σωστό. Οτι θες να γίνεις σαν ΕΜΕΝΑ. Που ΕΓΩ έγινα σαν τον σύντροφο τάδε, ο οποίος σύντροφος τάδε, είναι ίδιος με τον παραδίπλα σύντροφο- Που κοιτάς ρε μαλάκα; Αυτός είναι της αντίπαλης πλευράς. Εδώ...αυτόν που είναι και γαμώ τα παιδιά. Που είναι και διαβασμένος. Γι αυτό σου λέω... Κάνε το σωστό...Για σένα το λέω. Αλλά ντάξει αμα δε θες δε τρέχει τίποτα. Ξέγραψε με."

Το να υποστηρίζεις ένα κόμμα και να αποδέχεσαι κάποιες απόψεις απο ένα άλλο είναι κάτι εντελώς αφύσικο. Αν είσαι Πασόκος για παράδειγμα, δε μπορείς να συμφωνήσεις με ένα σύνθημα που έγραψε κάποιος αναρχικός. Τι γιατί; Γιατί είναι αναρχικός. Δε σου αρκεί; Είσαι προβληματικός. Τη βγάλαμε τη διάγνωση. Ο διαχωρισμός είναι τόσο απόλυτος και σκληρός που αν πάς να μπείς στη μέση σε κόβουνε τα συρματοπλέγματα των ιδεών τους.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις απόψεις μας. Υπάρχουν μονο διαφορετικές απόψεις στις οποίες πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Οχι να αφήνουμε τον άλλο να μας καβαλήσει απλά γιατί έχει διαφορετική άποψη. Απλά να ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τη διαφορετικότητα του άλλου. Το δικαίωμα του να υποστηρίζει αυτό που πιστεύει και να αναγνωρίζει όμως και σ εμας το δικαίωμα να εκφράζουμε και να υποστηρίζουμε τα δικά μας πιστεύω. Όταν γινόμαστε προκλητικοί και βρίζουμε κάθε αντίθετη άποψη την ίδια στάση θα λάβουμε. Δε γίνεται να πας σε έναν πιστό και να του βρίσεις την θρησκεία και να περιμένεις να σου πει και "μπραβο".

Κλείνουμε τ αυτιά μας σε κάθε διαφορετική μελωδία και κερδίζουμε τείχη στο μυαλό μας. Κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στα άλλα χρώματα τόσο σφιχτά και παθιασμένα που τα πληγιάζουμε και τυφλωνόμαστε. Καίμε τα βιβλία και τα φυλλάδια των "εχθρών" για να κερδίσουμε καινούριες γυαλιστερές παρωπίδες. Ελα τσάμπα είναι πάρε και σύ! Θα γίνεις κάποιος!

"Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά σας τοίχους" διάβασα σε έναν τοίχο. Δε με νοιάζει ποιός το έγραψε. Δε δίνω δεκάρα αν ήταν πράσινος,μπλε,κόκκινος,κίτρινος,μαύρος, ή οτιδήποτε. Ας μάθουμε επιτέλους να ακούμε και μια αντίθετη άποψη... "and nothing else matters..."














Τολμάς να κάνεις τη διαφορά;

Παρασκευή, Νοεμβρίου 06, 2009

Ο παραλογισμός του ξημερώματος...

Σκέψου καρδιά μου...εκεί που είσαι μόνος να νιώθεις τον άνεμο να σου ψιθυρίζει όλα εκείνα τα γλυκά λόγια που ποτέ δε μπόρεσα να σου πώ... Σκέφτομαι πόσο πιο λαμπερά θα είναι τα μάτια σου με ένα χάδι του ήλιου, πόση περισσότερη μαγεία να ακτινοβολούν; Κάθε βήμα σου να σε απομακρύνει απο όλους και απ όλα και να ζηλεύω κάθε στιγμή ο,τι αγγίζεις. Η καρδιά μου να χτυπάει σαν υπνωτισμένη στην ιδέα της ανάσας σου, πιο ευάλωτη απο ποτέ τα γόνατά μου να λύνονται σε κάθε σου τυχαίο άγγιγμα, να ανατριχιάζω και να θέλω να με αγγίζεις περισσότερο...

Εξήγησέ μου, πώς γίνεται κάθε τι που κοιτάζεις να ομορφαίνει; Να μην έχει πουθενά λίγο αέρα να αναπνεύσεις και όταν περνάς να νιώθω να ζαλίζομαι απο το οξυγόνο που φτάνει στον εγκέφαλό μου; Χαμογελάς και τα χείλη σου φαίνονται ακόμα πιο προκλητικά. Απο ποιόν πίνακα ξέφυγες; Ποιός τολμηρός ζωγράφος κατάφερε να σε αποτυπώσει; Αν υπήρχε ο Ντόριαν Γκρέι θα σε ζήλευε... Θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για να γίνει εσύ...

Η φωνή σου είναι μεθυστική και εθιστική, κρύβει ευαισθησία, λυρισμό...μελωδία. Την μελωδία που ποτέ δε θα βαρεθω να ακούω. Τα λόγια σου μοιάζουν με προορισμούς που το μυαλό μου βυθισμένο στη σκέψη σου αρνείται ν αναλύσει... και πώς θα σε φτάσω τώρα που δε μπορώ να βρώ το μονοπάτι...;

Μη με κοιτάς έτσι... Πέφτω σε ένα χάος δίχως γυρισμό. Σου είπα μη... Άφησε με να σε θαυμάζω απο μακριά..  Moυ αρκεί...Μη με πλησιάζεις σου λέω... όχι... Τελικά...Υπάρχεις όντως ή μήπως τρελαινομαι;





Τρίτη, Νοεμβρίου 03, 2009

R.M. Rilke- Ποιητική Διάθεση


ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

  Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,
  σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ' ουρανού·
  πέφτουν με μι' άρνηση στο στόμα του κενού.

  Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,
  από τ' αστέρια προς τη μοναξιά.

  Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.
  Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη.

  Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή
  στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.



ΜΟΝΑΞΙΑ

  Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
  απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
  από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
  στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
  Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.

  Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
  όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
  κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
  δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα·
  κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
  πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται :

  τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια…

 
ΝΕΚΡΟΤΟΜΕΙΟ


  Νά τοι, παραταγμένοι, λες και πρέπει
  να τους δοθεί κι εδώ ένας ρόλος για να παίξουν,
  ώστε όλο αυτό το ψύχος που τους δρέπει,
  την παρουσία του άλλου δίπλα τους ν' αντέξουν·

  σαν να μην τέλειωσε τίποτε ακόμα.
  Τί όνομα βρέθηκε στην τσέπη τους γραμμένο ;
  Της αηδίας τον λεκέ από το στόμα
  οι νεκροκόμοι τούς τον έχουν ξεπλυμένο,

  όμως δεν βγήκε· ας έχουν τώρα στόμα καθαρό.
  Τα γένια εξέχουν αγριωπά στα μάγουλά τους
  κι ας τους τα χτένισαν πιο πριν προσεκτικά,

  μήπως τρομάξει το ευσυγκίνητο κοινό.
  Μόνο τα μάτια κάτω από τα βλέφαρά τους
  έχουν αντιστραφεί· κοιτούν στα ένδον πια.


(Mετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης)



Ράινερ Μαρία Ρίλκε (4 Δεκεμβρίου 1875- 29 Δεκεμβρίου 1926)