Κυριακή, Σεπτεμβρίου 06, 2009

Βράδυ Σαββάτου

Και η νύχτα με βρίσκει σπίτι. Η αλήθεια είναι οτι δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι έξω. Η βδομάδα ήταν γεμάτη εξόδους και ένιωθα πραγματικά κουρασμένη.

Τα βράδια του Σαββάτου στην Αθήνα είναι γεμάτα διασκέδαση, ποτό και μουσική. Απόψε είναι ένα βράδυ ξεχωριστό. Η Σελήνη αποφάσισε να κάνει παρέα σε όσους επιλέξαμε να μην βγούμε ή σε όσους θυμούνται καθώς περπατάνε να κοιτάξουν που και που λίγο ουρανό.



Υπάρχουν πολλοί μύθοι για την Σελήνη. Το μόνο που μπορώ να της αναγνωρίσω είναι αυτή η δύναμη να σε τραβάει και να παρασύρει τις σκέψεις σου στην τροχιά της "κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων"(Ρίτσος).

Ίσως είμαι απο τους λίγους που ακόμα κοντοστέκονται για να δουν το φεγγάρι. Ίσως είμαι απο τους ακόμα λιγότερους που τους κάνει να ονειρεύονται, που τους ξυπνάει τον καταπιεσμένο-και κρυμμένο- ρομαντισμό τους. Το παρήγορο είναι οτι ανήκουμε στους τυχερούς. Είναι όμορφο να μπορείς να δείς πάνω απο αυτό που σου δίνουν τα μάτια σου. Είναι σα να ζείς δύο φορές. Ζεί το μέσα σου, ζεί και το έξω σου.




Η μουσική απο κάποιο γλέντι των γειτόνων δυναμώνει. Το ίδιο και η μουσική στ ακουστικά μου που με αποκόβει όλο και περισσότερο απο τους γύρω μου και υψώνει τα τείχη του δικού μου παραμυθιού. Τείχη στολισμένα με κατακόκκινα τριαντάφυλλα ποτισμένα με τη λάμψη του φεγγαριού που απο αύριο θα αρχίσει να μικραίνει και πάλι...

Ξημέρωμα Κυριακής πλέον. Κανείς δε φαίνεται να το έχει προσέξει. Έχω μια ευχή... Θέλω να συνεχίσω να βλέπω οχι μόνο να κοιτάζω. Θέλω να ακουμπάω όχι μόνο να αγγίζω. Θέλω να αγαπάω και όχι να υποκρίνομαι. Θέλω να βλέπω το φεγγάρι και όχι μια φωτεινή μπαλίτσα. Εν ολίγοις... θέλω να ζώ. Όχι απλά να υπάρχω. Καλημέρα.