Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010

Για ν ανατείλει ο ήλιος...

...πρέπει να δύσει. Και τί θυμήθηκα τώρα... Εκείνες τις λίγες ανατολές που έχω ζήσει μέσα στα λεωφορεία. Να κοιτάζω τα μικρά, λίγα πια, καφενεία που συχνάζουν οι γηραιότεροι, να ναι κλειστά και να φωτίζονται από κάτι παλιές θαμπές κι αδύναμες λάμπες που δίνουν στον χώρο μια μάλλον αδύναμη πορτοκαλί ζεστασιά. Είναι όμορφη η υγρασία στο δέρμα κάποιες φορές δεν είναι; Ο αγουροξυπνημένος κόσμος που χαζεύει κατσούφικα έξω από το παράθυρο, ο ουρανός που μοιάζει ακόμα αφιλόξενος αλλά την ίδια στιγμή και στοργικός σαν άγνωστος που δε σε ξέρει αλλά ίσως και να σε νιώθει. Τ αδέσποτα που περιμένουν και κοιτάζουν παρακλητικά τους περαστικούς μήπως και κάποιος τους δώσει σημασία περνώντας. Τουλάχιστον σκέφτομαι εκείνα δε φοβούνται να ζητήσουν κάποιον στη ζωή τους. Δειλοί που είμαστε οι άνθρωποι και φοβισμένοι...! Οι δρόμοι άδειοι και ήσυχοι. Ελάχιστα αυτοκίνητα σπάνε το σκοτάδι του ξημερώματος αλλά και πάλι μέχρι να τα συνειδητοποιήσεις εξαφανίζονται σαν φαντάσματα του παρελθόντος. Κάπως έτσι αισθάνομαι. Στο μεταίχμιο πλέον της νύχτας και της ημέρας. Στη μέση, στο ξημέρωμα.

Ε όσο να ναι δε μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Πάντα κάπου στην μέση ήμουν. Ποτέ σίγουρη για το τί θέλω, ποτέ σίγουρη για τις παρέες μου για τις σχέσεις μου, για τον εαυτό μου... Πάντα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και μία να πηγαίνω από τη μια μία απο την άλλη... Δεν έχω παράπονο. Έζησα και ζώ πολλές συγκινήσεις. Ας το δούμε θετικά...μπορεί να είμαι διχασμένη προσωπικότητα αλλα πάντα θα έχουμε ο ένας τον άλλον!

Σήμερα, μιλούσα με τον ψυχαλχημιστή μου (ναι ναι ξέρω εγω τί λέω) και σύμφωνα με εκείνον, όλο αυτό που αποκαλώ κατάντια εγώ, είναι κάποια μορφή έλλειψης συμβιβασμού. Βασικά εγώ το θεωρώ μάλλον μια κάποια ψυχολογική ανωμαλία που έχει ως αποτέλεσμα αυτή την απαράδεκτη και απροσδιόριστη ανία μετά απο κάθε συγκίνηση.

Α... να και η βροχή που χτυπάει στην τέντα... Και το φιλαράκι μου να μου στέλνει ποιήματα μέσα στη νύχτα... Και να μη λέω...Να μη του λέω πόσο τρέμει η ψυχή μου κάθε φορά που βγαίνει... Και πόσο τον χρειαζομαι στη ζωή μου. Σα τη βροχή. Βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι σα τη λύτρωση εκει έξω κι ας σε χτυπάνε κάποιες φορές όπως το νερό την πέτρα... Χρόνια σου πολλά...

Τέλος...Για να κλεισει κι αυτή η βαρετή πλήν απαραιτητη για εμένα ανάρτηση, να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ... Δε σας ξέρω κι όμως με κάποιους απο εσάς αισθάνομαι τόσο μα τόσο κοντα... Σας φιλώ γλυκά... Καλό ξημέρωμα...

Είμαι παιδί ρομαντικό... Μα ο,τι αγγίζω το καταστρέφω...
Δεν είμαι εγώ...Δεν είμαι εγώ....