Ε όσο να ναι δε μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση. Πάντα κάπου στην μέση ήμουν. Ποτέ σίγουρη για το τί θέλω, ποτέ σίγουρη για τις παρέες μου για τις σχέσεις μου, για τον εαυτό μου... Πάντα ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και μία να πηγαίνω από τη μια μία απο την άλλη... Δεν έχω παράπονο. Έζησα και ζώ πολλές συγκινήσεις. Ας το δούμε θετικά...μπορεί να είμαι διχασμένη προσωπικότητα αλλα πάντα θα έχουμε ο ένας τον άλλον!
Σήμερα, μιλούσα με τον ψυχαλχημιστή μου (ναι ναι ξέρω εγω τί λέω) και σύμφωνα με εκείνον, όλο αυτό που αποκαλώ κατάντια εγώ, είναι κάποια μορφή έλλειψης συμβιβασμού. Βασικά εγώ το θεωρώ μάλλον μια κάποια ψυχολογική ανωμαλία που έχει ως αποτέλεσμα αυτή την απαράδεκτη και απροσδιόριστη ανία μετά απο κάθε συγκίνηση.
Α... να και η βροχή που χτυπάει στην τέντα... Και το φιλαράκι μου να μου στέλνει ποιήματα μέσα στη νύχτα... Και να μη λέω...Να μη του λέω πόσο τρέμει η ψυχή μου κάθε φορά που βγαίνει... Και πόσο τον χρειαζομαι στη ζωή μου. Σα τη βροχή. Βλέπετε υπάρχουν άνθρωποι σα τη λύτρωση εκει έξω κι ας σε χτυπάνε κάποιες φορές όπως το νερό την πέτρα... Χρόνια σου πολλά...
Τέλος...Για να κλεισει κι αυτή η βαρετή πλήν απαραιτητη για εμένα ανάρτηση, να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ... Δε σας ξέρω κι όμως με κάποιους απο εσάς αισθάνομαι τόσο μα τόσο κοντα... Σας φιλώ γλυκά... Καλό ξημέρωμα...
Είμαι παιδί ρομαντικό... Μα ο,τι αγγίζω το καταστρέφω...
Δεν είμαι εγώ...Δεν είμαι εγώ....