Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2012

Η Σειρά Σου

Κι όλα πήγαιναν καλά. Είχες τη ζωή που ήθελαν, δούλευες εκεί που ήθελαν, σπούδαζες εκεί που ήθελαν, ξόδευες αυτά που ήθελαν, στόχευες αυτά που ήθελαν, ήσουν αυτός που ήθελαν μέχρι που...

Ξυπνάς ξημέρωμα. Χωρίς τίποτα να προδίδει την αιτία. Ανακάθεσαι στο κρεβάτι και κρύβεις το πρόσωπο σου στις παλάμες σου. Είναι εκεί στη γωνία και σε κοιτάζει με τα χέρια σταυρωμένα. Αυτό το πράγμα που τσίριζε τις νύχτες στ αυτιά σου και που σε κάρφωνε στο στήθος καθώς πάλευες για λίγα όνειρα. Σχεδόν ακούς την βαριά του ανάσα στο δωμάτιο.

"Πλησίασε" ψιθυρίζεις. Υπακούει. Έρχεται κοντά για να διακρίνεις ότι εσύ ήσουν τελικά. Κατάφερες να πετάξεις τον εαυτό σου σε μια γωνία του δωματίου προς χάρη των θέλω που νόμιζες ότι είχες. Μα ήταν ψέμα. Κοιτάζει απογοητευμένα. Πρέπει ν αλλάξετε θέσεις.
"Δεν είναι αυτό που θέλω." γνέφει με κατανόηση ή μάλλον... Ανακούφιση στη συνειδητοποίηση σου. Πριν το καταλάβεις κοιτάς το κενό. Αυτό ήθελε να σου πει όλες αυτές τις βραδιές εφιάλτη, ουρλιαχτών και ξαφνικής ρίγης. "Κάτι δεν πάει καλά. Ξύπνα... Κάτι δεν πάει καλά... Ξύπνα... Κάτι δεν πάει καλά...."

Ήρθε η ώρα να πάει. Κι αν δεν πάει μόνο του...
Why then the world's mine oyster,
Which I with sword will open.


Όχι άλλον ύπνο...