Εξήγησέ μου, πώς γίνεται κάθε τι που κοιτάζεις να ομορφαίνει; Να μην έχει πουθενά λίγο αέρα να αναπνεύσεις και όταν περνάς να νιώθω να ζαλίζομαι απο το οξυγόνο που φτάνει στον εγκέφαλό μου; Χαμογελάς και τα χείλη σου φαίνονται ακόμα πιο προκλητικά. Απο ποιόν πίνακα ξέφυγες; Ποιός τολμηρός ζωγράφος κατάφερε να σε αποτυπώσει; Αν υπήρχε ο Ντόριαν Γκρέι θα σε ζήλευε... Θα πουλούσε την ψυχή του στον διάβολο για να γίνει εσύ...
Η φωνή σου είναι μεθυστική και εθιστική, κρύβει ευαισθησία, λυρισμό...μελωδία. Την μελωδία που ποτέ δε θα βαρεθω να ακούω. Τα λόγια σου μοιάζουν με προορισμούς που το μυαλό μου βυθισμένο στη σκέψη σου αρνείται ν αναλύσει... και πώς θα σε φτάσω τώρα που δε μπορώ να βρώ το μονοπάτι...;
Μη με κοιτάς έτσι... Πέφτω σε ένα χάος δίχως γυρισμό. Σου είπα μη... Άφησε με να σε θαυμάζω απο μακριά.. Moυ αρκεί...Μη με πλησιάζεις σου λέω... όχι... Τελικά...Υπάρχεις όντως ή μήπως τρελαινομαι;