Πέμπτη, Ιανουαρίου 12, 2012

I spy...

Τον εαυτό μου πίσω από χοντρά τζάμια.
Είναι μαγικά, εξαφανίζονται λίγο πριν συνειδητοποιήσω την εικόνα μου.
Κι ύστερα... σπρωξιά. Βγες. Βγες. Τερματικός σταθμός. Κατέβα. Αλήθεια, γιατί τόσο αυστηρό και γρήγορο βήμα στους σταθμούς; Υποθέτω θα ναι κάποιος φόβος...μια ψεύτικη βιασύνη. Κοιτάξτε με. Κάπου πάω. Κάποιος με περιμένει. Έχω αργήσει. Δεν θα προλάβω. ΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΛΕΜΕ.

Ω συγνώμη που ήμουν... Στις κυλιόμενες. Η γυναίκα δίπλα μου σιχτιρίζει. Κάποιος στέκεται αριστερά. Δε θα πρεπε. τσκ τσκ τσκ. Ξανά. Κοιτά ρολόι. Ανεβαίνω δυο σκαλιά και τρέχει. Προσπερνά τον κάποιο. Ύστερα εμένα. Μπροστά μου η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ. Κοιτάζω κοιτάζω κοιτάζω... Πόση ομορφιά αντέχει το μάτι σου; Και πόση πικρία. Γιατί τόση στριφνάδα στα χείλη οι γυναίκες του σήμερα; Βάφονται για όσους θα τις προσέξουν και όταν όντως το κάνουν στράβωμα. Επί τόπου. Μπορεί να μην υπάρχει. Ωπ τέλος σκάλας. Βήμα ταχύ κύριοι, κυρίες. Πάμε. Που; Εκεί, παραπέρα, εδώ, βροχή. Μαρμαρώνουν. Χαμογελάω. Μουρμουράω ένα μαζοχιστικό επιτέλους και χάνομαι στην παγωνιά. Νερό... Λύτρωση...

Κάποιος πέφτει πάνω μου. Δε λέει συγνώμη με στραβοκοιτάζει. Χαμογελάω. Στραβοκοιτάζει περισσότερο. Χαμογελώ πλατιά. Στροφή και μπροστά. Όλα ένας χορός, εγώ, αυτή, αυτός και εκείνος και εσύ και όσα δεν υπήρξαν ή κρύφτηκαν στην ψευδαίσθηση μιας ύπαρξης. Σας βλέπω. Βγάζω το χέρι από την τσέπη και σας βλέπω.... Σε βλέπω. ΠΙΣΩ ΣΟΥ.