Τρίτη, Ιουνίου 29, 2010

Βερμπαλιστικό Μανιφέστο Volume 1: Ρατσισμός

Λοιπόν παίδες, κατάθλιψη τέλος. Οκ απλά το άλλο μου εγώ βαρέθηκε.Sorry. :P

Τί γράφω όταν δεν ασχολούμαι με τα ψυχολογικά μου; Σωστά... Βαρετές θεωρίες για να γίνει καλύτερος ο κόσμος... Ξεκινάμε λοιπόν... (Εδώ είναι που πατάτε το Χ πάνω δεξιά)

Θα πάρω αφορμή απο ένα έντυπο που έφθασε στα χέρια μου σχετικά πρόσφατα...Σύμφωνα με αυτό, η αναβάθμιση της Ομόνοιας και άλλων ανάλογων περιοχών είναι δείγμα παλιανθρωπιάς και ρατσισμού. Σας ρωτώ λοιπόν, Τί είναι τελικά ρατσισμός; Μήπως τελικά στην Ελλάδα έχουμε μερδέψει λίγο τις έννοιες μεταξύ τους;

Να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένη. Για μένα ρατσισμός, είναι η αβάσιμη θεωρία ανωτερότητας μιας ομάδας ανθρώπων έναντι κάποιας άλλης. Υπάρχουν πολλά είδη ρατσισμού. Ο ρασιαλισμός, ο σεξισμός, ο ταξικός ρατσισμός κλπ...- BULLSHIT. Ή είσαι ρατσιστής ή δεν είσαι. Ακόμα και τον ρατσισμό τον κατηγοριοποιήσαμε για έναν καλύτερο βαθμό στην έκθεση! -Το να μη δέχεσαι να συνυπάρχεις με αυτούς τους ανθρώπους, ή ακόμα και να στρέφεσαι εναντίον τους με ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο το θεωρώ κάτι ανάξιο λόγου και επειδή σαν θέμα το έχουμε κουράσει πολύ απο τους δήθεν-και μή- ανοιχτόμυαλους ανα τον κόσμο θα θελα να αναφερθώ στην άλλη πλευρά του νομίσματος.

Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείς να περπατήσεις το βράδυ σε ορισμένες περιοχές της Αθήνας όπως η Ομόνοια ή το Μεταξουργείο; Τί γίνεται όταν οι παλιές γειτονιές γκετοποιούνται και συ αισθάνεσαι ξένος στην ίδια σου τη χώρα; Τότε αν μιλήσεις θεωρείσαι ρατσιστής; Με το να ανέχεσαι αυτή την τρομοκρατία ουσιαστικά, γίνεσαι φασίστας; Δεν ξέρω ρε παιδιά αλλά δεν είναι κάπως τραβηγμένο; Στο όνομα μιας υποτιθέμενης ισότητας έχουμε γίνει πολύ ανεκτικοί σε ορισμένα πράγματα.

Αν θέλουμε να συνυπάρξουμε αρμονικά θα πρέπει να γινει ένα ξεκαθάρισμα.Και όταν λέω ξεκαθάρισμα δεν εννοώ ούτε βία, ούτε επιχειρήσεις σκούπα. Κάποιοι άνθρωποι θα πρέπει να νομιμοποιηθούν εδώ, και κάποιοι άλλοι απλά να γυρίσουν πίσω.Τόσο απλά. Για το καλό όλων. Το βασικότερο απ όλα όμως, είναι να σφραγίσουμε τα σύνορα και να μην επιτρέπουμε όλο αυτό το λαθρεμπόριο μεταναστών γιατί ουσιαστικά αυτό καταλήγει να γίνεται. Αυτοί οι άνθρωποι ξεκινάνε με όνειρα απο τις πατρίδες τους για να γίνουν θύματα του κάθε ελληνάρα που θα τους εκμεταλευτεί. Η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι εδώ. Και μέχρι ένα σημείο είναι όμορφα να υπάρχει ποικιλομορφία.Αυτό όμως απέχει μίλια απο  το να γίνονται αυτοί οι άνθρωποι προϊόντα εκμετάλευσης, να απαγάγονται, να μπλέκονται σε διακινήσεις ναρκωτικών, πορνείας και να δημιουργούν "απαγορευμένες περιοχές" ή "άβατα σημεία" ακόμα και για την αστυνομία... Ξέρω οτι μ αυτά που γράφω οι μισοί απο εσάς υπάρχει περίπτωση να σταματήσετε να με διαβάζετε... Ίσως αν δεν ξεκινούσα και γώ να εργάζομαι στο κέντρο εδώ και μισό χρόνο, να έκανα το ίδιο... Ισως με πείτε ρατσίστρια, φασίστα ή οτιδήποτε άλλο όμως πριν μου προσάψετε κάποια κατηγορία, σκεφτείτε λίγο, πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε οικογένειες να περπατάνε βράδυ στα στενά της ομόνοιας; Αισθάνεστε ασφαλείς σε όλα τα σημεία της πόλης σας;  Σας έχει τύχει ποτέ να μη σας μιλάνε ελληνικά, να μην καταλαβαίνετε και να σας στραβοκοιτάνε;

Πάμε παρακάτω. Ω εδώ κι αν με μισήσετε...Αλλά θα το πώ... Θα το πώ για ν απαντήσω σε αρκετούς απο τους "φίλους" μου που μ έκραξαν για κάτι στο facebook (ξέρουν αυτοί). Απο πότε είναι κακό να μιλάς με άτομα που δουλεύουν στην αστυνομία; Γιατί συγνώμη που θα σας το πώ, όσο ρατσισμός είναι να στρέφεσαι εναντίον  αριστερών ή αναρχικών, για μένα άλλο τόσο είναι ρατσισμός να βρίζεις ανθρώπους που απλά κάνουν μια δουλειά. Ναι ανάμεσα στους αστυνομικούς υπάρχουν και "μπάτσοι" αλλά και ανάμεσα στις άλλες ομάδες υπάρχουν και καθάρματα και μαλάκες. Γιατί πρέπει ρε γαμωτο να τα τσουβαλιάζουμε όλα σ αυτή τη χώρα; Είσαι αστυνομικός; Είσαι γουρούνι. Είσαι εργάτης; Είσαι άγιος. Οχι... Πραγματικά αδυνατώ να κρίνω ανθρώπους με βάση τη δουλειά τους ή με βάση τις πολιτικές τους απόψεις. Εχω γνωρίσει αριστερόφρονες που πραγματικά με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα όπως και έχω φίλους στην αστυνομία που είναι πολύ εντάξει παιδιά... Αντί λοιπόν να γενικολογούμε μ αυτόν τον τρόπο μήπως ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα ήταν σκόπιμο να κρίνουμε τον καθέναν σαν άνθρωπο, ανάλογα δηλαδη με τις πράξεις και τις σκέψεις του; Εκτός βέβαια αν προτιμάμε να μας αντιμετωπίζουνε και μας σαν..."μάζα".

Το φαινόμενο της ξαφνικής 'επανάστασης' είναι της μόδας. Και το βαρέθηκα. Ειδικά όταν το ακούω απο φίλους "αριστερους" που δεν έχουν δουλέψει ΠΟΤΕ στη ζωή τους ή τους τα πληρώνει όλα ο μπαμπας και η μαμά που by the way παίρνουν 10 φορές το μισθό που παίρνουν άλλοι άνθρωποι που τους βγαίνει η Παναγία στα εργοστάσια! Sorry κούκλα μου αλλά πώς μου δηλώνεις αναρχική, ή αριστερή ή οτιδήποτε και κουβαλάς την τσαντούλα την ΤΟUS και Vuitton? Εσύ στα τριάντα σου θα σαι δεξιότερη απο τους δεξιούς...! Και μιλάς για μένα επειδή δεν γουστάρω να κομματικοποιηθώ αλλά και ούτε να βάλω την ταμπέλα της αναρχίας; Επειδή η ιδέα περι δημοκρατίας και οι πολιτικές μου ιδεολογίες δεν ταιριάζουνε εν τέλει με τα κόμματα στην Ελλάδα; Επειδή είμαι απογοητευμένη;

Τέλος, και κλείνω για σήμερα... Υπάρχει ένα ακόμα είδος ρατσισμού που με ανατριχιάζει... Είναι δυνατόν να τιμωρεί η εργοδοσία τη μητρότητα; Ωωωω να σου ζήσει καλή μου... Να σου ζήσει το μωράκι. Πέρνα αύριο να πάρεις την αποζημειωσούλα σου...Μια που είσαι μανούλα πρέπει να υποφέρεις σ αυτή την κωλοχώρα!  Το οτι θεωρώ τέτοιες ενέργειες κατάπτιστες είναι φανερό... Αλλά είναι άδικο..Δεν είναι; Οταν χρειάζεσαι περισσότερο απο ποτέ τη δουλειά σου να τη χάνεις για το λόγο που τη χρειαζεσαι...!

Και μετά τι; Δηλώνουμε αντιρατσιστές, επαναστάτες και αντιφασίστες; Μήπως να κοιτάξουμε μέσα μας;Να σταματήσουμε να κατηγοριοποιουμε ακόμα και τον ρατσισμό; Τί πιστεύουμε για τους γύρω μας ως ανθρώπους; Τί πιστεύεις για τον διπλανό σου; Ω ναι οτι είναι μαλάκας... Και συ ο έξυπνος ε; Ετσι πάει.... 



VIVA LA REVOLUTION! Μπεεεεεεεεεεεεεε!!!!


Κυριακή, Ιουνίου 27, 2010

Je suis malade...


Δεν ονειρεύομαι πια,
Δεν καπνίζω πλέον,
Δεν έχω καν καθόλου παρελθόν
Είμαι ολομόναχη χωρίς εσένα,
Είμαι άσχημη όταν δεν είσαι εδώ
Είμαι σαν ορφανό, σε κοιτώνα,
Δεν έχω καμία επιθυμία πλέον
Να ζήσω τη ζωή μου
Η ζωή μου σταματά χωρίς εσένα
Δεν έχω καν άλλη ζωή.
Το κρεβάτι μου 
μεταμορφώνεται σε αποβάθρα
απο την οποία απομακρύνεσαι...
Είμαι άρρωστη...
Τόσο άρρωστη...
Όπως τα βράδια που έφευγε η μητέρα μου
Και που μ άφηνε μόνη με την απελπισία μου
Είμαι άρρωστη
Αψεγάδιαστα άρρωστη
Κανείς δεν ξέρει πότε θα φτάσει σ εσένα
Ξεκινάς και πάλι και κανείς δεν ξέρει για που
Κι αυτό θα κάνει σύντομα δυο χρόνια,
Αυτό το τρελό εγώ σου...
Όπως συμβαίνει μ έναν βράχο
Όπως συμβαίνει με μια αμαρτία
Έτσι είμαι σταθερά κολλημένη πάνω σου...
Είμαι κουρασμένη,εξαντλημένη
Με το να υποκρίνομαι την ευτυχία μου
Όταν υπάρχει κόσμος γύρω μου
Πίνω κάθε βράδυ,
Κι όλα τα ουίσκι
Μοιάζουν να έχουν την ίδια γεύση
Και όλα τα καράβια 
Κουβαλούν τη σημαία σου
Δεν ξέρω πια που να πάω...
Είσαι παντού

Είμαι άρρωστη
Εντελώς άρρωστη...
Ρίχνω το αίμα μου πάνω στο σώμα σου
Και είμαι σα νεκρό πουλί
Όταν κοιμάσαι
Είμαι άρρωστη
Αψεγάδιαστα άρρωστη
Μου στέρησες όλα μου τα τραγούδια
Μου άδειασες όλους τους στίχους
Παρότι είχα ταλέντο
Πρίν το δέρμα σου...
Αυτή η αγάπη θα με σκοτώσει
Εαν συνεχίσει
Θα ξεσπάσω μόνο σ εμένα
Σαν ηλίθιο παιδάκι 
Κοντά στο ραδιόφωνό μου
Να ακούω την φωνή μου να τραγουδάει 

Είμαι άρρωστη
Εντελώς άρρωστη
Όπως όταν έφυγε η μητέρα μου εκείνο το βράδυ
Και με άφησε ολομόναχη στην απελπισία μου
Είμαι άρρωστη
Είναι γεγονός οτι είμαι άρρωστη
Μου στέρησες όλα μου τα τραγούδια
Μου άδειασες όλους τους στίχους 
Και έχω μείνει με μια άρρωστη καρδιά
Περιτριγυρισμένη με οδοφράγματα
Σ ακούω...Ειμαι άρρωστη....

Τι μου έχεις κάνει...; Γιατί με αγγίζεις όταν βλέπεις οταν μ ανατριχιάζει τ άγγιγμά σου αλλά δεν πρέπει; Γιατί με πλησιάζεις όταν απομακρύνομαι; Γιατί δεν καταλαβαίνεις οτι η αθώα σου στάση μ αρρωσταίνει; Γιατί; Τί άλλο πρέπει να κάνω... Που να σαι...Τί να κάνεις...; Είναι άρρωστο...Το ξέρω αλλά συγχώρεσέ με...Δεν μπορώ να σε βγάλω απο τα όνειρα μου... Σε μισώ... Σε θέλω σαν αμαρτία και σε μισώ σαν μεταμέλεια...Δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν γιατί οι σκέψεις μου είναι ανεπίτρεπτες. Δεν μπορώ να χαμογελάσω γιατί θα πρέπει να σε σκεφτώ...Απλά... Μείνε μακριά μου όπως μένω εγώ....Σε παρακαλώ.... 


Τετάρτη, Ιουνίου 23, 2010

Στον ποιητή μου...

Δυο μέρες τώρα αισθάνομαι να τριγυρνάς μέσα στο κεφάλι μου. Μελαγχολικό, σκυφτό, σεμνό καθώς σε φαντάζομαι... Να κοιτάς το χώμα και να στρέφεις τα μάτια στ άστρα. Ο κόσμος σου ξέβραζε προστυχιά και σύ "ανδρείκελο στης μοίρας τα τυφλά δυο χέρια" με την πένα σου να στάζει ειρωνία και θάνατο να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Υπάρχω λές, κι ύστερα δεν υπάρχεις...

Μου είναι αδύνατο να ξεχάσω το συναίσθημα όταν συνάντησα την ποίηση σου. Εκείνη την άγρια συγκίνηση μέσα μου που θέλησα να κρύψω απ όσους ήταν γύρω μου. Ποιος να καταλάβαινε και πόσο τρομακτικό θα ήταν τελικά να εξουσιάσει ένας άδοξος ποιητής την ψυχή μου; Θυμάμαι τα βράδια που δάκρυζα στις σκέψεις των στίχων σου και της ζωής μου. Θυμάμαι τότε που οι καταστάσεις γύρω μου ήταν σκοτεινές σα το θάνατο που περιέγραφες και έβρισκα καταφύγειο σ εσένα που ποτέ μου δε γνώρισα... Μα τόσο ήθελα... Και τόσο θέλω... Αστείο ε; Με βλέπεις απο εκεί που είσαι και γελάς; Γελάς. Το ξέρω οτι γελάς.

Θα θελα να χα τη δύναμη να σου γράψω ένα ποίημα. Το μυαλό μου όμως έχει βυθιστεί στην αδράνεια. Έχω κάτι σπασμένα φτερά... και απομακρύνομαι όπως εσύ απ όλους, απ όλα. Φοβάμαι... Φοβάμαι τόσο πολύ... Ξέρω οτι κάτι μου συμβαίνει. Δεν ξέρω τι. Πλέον μ ενοχλεί να με αγκαλιάζουν τις νύχτες. Πλέον δεν αντέχω την ιδέα οτι μ έχουν ανάγκη. Οι σκιές... εμφανίζονται στο κεφάλι μου και πάλι με αρχαίους δραματικούς μονόλογους.... Τ αυτιά μου βουλώνουν... Ακούω τη Virginia Woolf να μου λέει οτι η τρέλα είναι η αλήθεια. Οτι το υποσυνείδητο κερδίζει τελικά. Κι ύστερα... Κι ύστερα η αλήθεια της εποχής σου και το ψέμα της δικής μου γίνονται ένα. Τί είναι αλήθεια Τάκη και τι δεν είναι; (Έτσι δεν σ έλεγε και μια συνονόματή μου κάποτε...; )

Ίσως όλη αυτή η καταπιεσμένη έμπνευση, η ξεχασμένη ανάγκη για διηγήματα και ποίηση να τρώει τα σωθικά μου. Ισως... ίσως...ίσως...όλα να ναι...

Ψεύτικα αισθήματα ψεύτικοι κόσμοι,
μα το παράξενο φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκοτεινού δρόμου την άκρη
με το παράπονο και με το δάκρυ....


Η ταύτιση μου μαζί σου, ο θαυμασμός μου για σένα ο κρυφός "έρωτας" για τις λέξεις σου παραξενεύει όσους με γνωρίζουν στην αρχή... Μα δε με νοιάζει. Αλήθεια δε με νοιάζει. Είσαι ο ποιητής μου.... Το χάος μου... Οι στίχοι σου...Η ψυχή μου... Το εγώ μου...το ταλέντο σου... Συνοθήλευμα...ακατανόητη. Είμαι ακατανόητη. Είσαι νεκρός. Είμαι ζωντανή. Θα πεθάνω, μα εσύ θα ζήσεις.  Θέλω να φύγω....


 Η φυγή

Αμίλητη, κυνηγημένη
φτάνει σ' ερειπωμένο τοίχο·
στηρίζεται και περιμένει
ένα κελάηδημα, ένα στίχο.
Γύρω το δάσος με τις μπόρες
φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία.
Κ' ήτανε ημέρες ανθοφόρες
-- επέρασαν -- κ' ήτανε μία...
Τώρα την άβυσσο ρωτάει
πώς βρέθηκε άξαφνα δωπέρα,
ενώ στα μάτια της κρατάει,
φως όλη, εκείνη την ημέρα.
Ψυχή, λησμόνει τα όνειρά σου.
Ήρθες, πουλί στην καταιγίδα,
κ' εχάρισες όλου του δάσου
την τελευταία μας ελπίδα.


Τ άστρα τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει

Θα σε θυμάμαι πάντα Κ.Γ.Κ....


Σάββατο, Ιουνίου 19, 2010

Aλήτης στη χώρα των θαυμάτων...

...Αλητεύω σε όνειρα και παίζω με τις λέξεις. Τα ένστικτα, τα συναισθήματα οι σκέψεις... με τραβάνε σα τους δαίμονες σε μουχλιασμένα υπόγεια αμφισβήτησης. Κάθε ανάσα μου μοιάζει εγκλωβισμένη. Αλήθεια. Αλήθεια σου λέω, αισθάνομαι το οξυγόνο να τυλίγεται στα πνευμόνια μου και να καρφώνεται εκεί σαν πρόκα. Πρόκα που θερμαίνεται και ζεματάει σα την κόλαση.

Δεν με νιώθει κανείς. Κανείς σου λέω. Φωνάζω "Ξυπνήστε" καθώς κλείνω το ξυπνητήρι και γυρίζω πλευρό στο στρώμα του βολέματος Το καλό ρομποτάκι ξεκινά τη ζωή του για άλλη μια μέρα για ν ανακαλύψει οτι όλα σ αυτή τη χώρα γαμιούνται ανάποδα. Και τί κάνω γι αυτό; Τι μπορώ να κάνω γι αυτό; Ν αρχίσω να τρέχω; Να βάλω τα κλάματα; Να φοβηθώ...; Τί; Ζούμε σ ένα καθεστώς ρουφιάνων. Τους βλέπω κάθε πρωί να μου χαμογελάνε πάνω στην ασπρόμαυρη σκακιέρα. Αναρωτιέμαι, τι κάνω εδώ. Είμαι απο τη μέσα ή την έξω πλευρά του καθρεύτη;

Μια κοπέλα σηκώνεται απο το κρεβάτι μου. Φοράει τα ρούχα μου, το άρωμα μου, τ όνομά μου. Μα δεν είμαι εγώ. Εμένα μ έχει αφήσει σέκο η όλη φάση. Μιλάει με ανθρώπους. Όλη μέρα. Κάθε μέρα. Ανθρώπους που σιχαίνεται αλλά χαμογελάει. Ανθρώπους που δεν είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι αλλά κάτι άλλο... κάτι σαν... κακάσχημα μονοκύτταρα όντα. Αμοιβάδες... Αμοιβάδες με μαστίγια που σε βαράνε πισώπλατα και βλεφαρίδες για να σου χρυσώνουν το χάπι της υποκρισίας.

Η συνείδησή μου με βασανίζει απάνθρωπα. Μα... έχουν συνείδηση οι συνειδήσεις; Να μου πείς εδώ δεν έχουν οι άνθρωποι... αισθάνομαι...Αισθάνομαι οργή. Θυμό... RanGe-AnGer ίδια γράμματα....

Δε θέλω να γίνω μέρος του κόσμου σας. Θέλω να μαι σαν εκείνα τα γκράφιτι κάτω απο τις γέφυρες. Να με κοιτάνε μόνο οι αφηρημένοι, να με σχεδιάζουν οι τρελαμένοι και να παίζω με τα χρώματα... Να κρύβω νοήματα,να είμαι αληθινό. Να μη με νοιάζει τι θα πουν οι φιλοι οι γονείς, τ αφεντικό.... Να είμαι εγώ...

 Ορατών τε πάντων και αοράτων
είμαι αποτέλεσμα δικών σας πειραμάτων
κυνηγημένος από βαλέδες και ρηγάδες
από βασίλισσες που δέρνουν βασιλιάδες.
Μα το κεφάλι μου στο δήμιο δε χαρίζω
μπαίνω ξανά μες τον καθρέφτη και γυρίζω
στον κόσμο τον δικό μου των άψυχων πραγμάτων
κουράστηκα, ο αλήτης, στη χώρα των θαυμάτων.

Αστο ρε. Άστο δε θα το παίξω ασυμβίβαστη γενιά ούτε σήμερα. Θα πάω ν αλλάξω λάδια. Όχι τίποτ άλλο. Αλλά το καημένο το ρομποτάκι υποφέρει. Του λάσκαρε η βίδα. Και χει να σηκωθεί και νωρίς αύριο. Αμαρτία...Τι σας λέω και σας νυχτιάτικα... Αυτό που μετράει είναι, οτι μας περιμένουν δύσκολες. Πολύ δύσκολες εποχές. Φροντίστε να ετοιμαστείτε για όλα....

Υ.Γ. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην συνδυάσω ξανά πρόσωπα με μουσική, γιατί θα καταλήξω κουφή.
Υ.Γ.2 Ευχαριστώ πάρα πολύ όσους μου χάρισαν βραβειάκι. Σας φιλώ παίδες. 


Δευτέρα, Ιουνίου 14, 2010

Θα μου μάθεις...

Να ξεκινήσω μ ένα ευχαριστώ για τις ευχές σας. Το αίσθημα που μου δημιουργήσατε ήταν ανεκτίμητο και ένα από τα πιο όμορφα δώρα που έλαβα... 

Γκρίζαρε η Αθήνα ή η ψυχή μου;Θα μου μάθεις να κοροϊδεύω τα χρώματα. Θα χάσω τη γνώση των πραγμάτων. Μπερδεύω τις Κυριακές με τις Δευτέρες και τις δεύτερες με τις κυρίες. Τους αλήτες με "τα γαμώ τα παιδιά" και το underground με το ρετιρέ. Κι αυτό μου το έμαθες εσύ. Εντάξει μ αρέσει η όλη φάση δε λέω, αλλά μάλλον στους γύρω μου καθόλου... Ξέρετε, αυτό που λένε "είμαστε αυτό που οι γονείς μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα" όχι μόνο ισχύει αλλά στην πραγματικότητα οι ταλαίπωροι γονείς δεν το γνωρίζουν καν! 

Θα μου μάθεις να κρύβω το βλέμμα μου και να κοσμώ τη σιωπή μου με αύρες... όμορφες,άσχημες,επιθετικές τρυφερές...ψεύτικες.Αιχμηρές... Ναι πάνω απ όλα αιχμηρές σαν τα σπαθιά που σκίζουν το υποσυνείδητο μου. Θα καθόμαστε στις αμήχανες αδρανείς στιγμές μας να διαβάζουμε τα βλέμματα των περαστικών. Να με μαλώνεις που πίνω μπύρα και να το παίζω αδιάφορη. 

Ένα όμορφο απόγευμα θα προσπαθήσεις να μου μάθεις να αναπνέω και θα γελάω. "Μα ξέρω ν αναπνέω". Θα μορφάσεις απογοητευμένος και θα γελάσω ακόμα πιο δυνατά. Μπορώ να γίνω απίστευτα σπαστική σωστά; Ναι σωστά μη χαμογελάς καθόλου. Θα το πάρεις απόφαση οτι δε μ ενδιαφέρουν τα όσα λες. WRONG. Θα σ αφήσω να το πιστέψεις. 

Θα μου μάθεις να αισθάνομαι τον αέρα... τον κόσμο. Θα σε δω να στηρίζεις τον ουρανό και να κρατάς τη γη και θα θαυμάσω την αυτοσυγκέντρωσή σου. Δεν παίζει να το καταφέρω εγώ όλο αυτό. Είναι όμορφο θέαμα βέβαια. Θα μου μάθεις τόσα πολλά ακόμα. Θα σου δείξω ότι δε με νοιάζει. Θα πιστέψεις ότι βαριέμαι. Θα νομίζω ότι σε πείθω. Θα μου μάθεις να μη λέω ψέματα... Θα γελάσουμε παρέα. 

Είναι όμορφο να έχεις έναν άνθρωπο να λές τα πάντα έτσι δεν είναι; Να γελάς. Να μαθαίνεις. Να παίζεις. Η εποχή μας μοιάζει με ζούγκλα. Οι σχέσεις μ ερήμους. Τα λόγια με οράματα. Αλλά ξέρεις... Δε φοβάμαι. Θα μου μάθεις να ξεχωρίζω μια όαση....

Κινητά γαμάτα.... Σχέσεις γάμα τα... Αλλά θα επιβιώσουμε. 





Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

It's my life

Σκέφτηκα να κάνω έναν πρόλογο... Έκανα πολλά σενάρια στο μυαλό μου αλλά τελικά... δε γαμιέται; Δεν ξέρω τι να γράψω. Σήμερα φίλοι μου το blog μου κλείνει έναν χρόνο λειτουργίας και γω με τη σειρά μου τα είκοσι...

Το blog ήταν μια από τις καλύτερες επιλογές που έκανα στη ζωή μου. Κατάφερα να γνωρίσω σκέψεις, να αγγίξω συναισθήματα ανθρώπων που ποτέ μου δεν είδα και να ενημερωθώ γιατί για να μην ξεχνιόμαστε μόνο μέσα από τα blogs πιστεύω οτί μπορείς να ψάξεις την αλήθεια. Η εποχή που ζούμε είναι σκοτεινή. Κυρίες μου και κύριοι γνωρίζετε οτι βιώνουμε μια μορφή μοντέρνας δικτατορίας συνδιασμένης με μια οικονομική υποδούλωση άνευ προηγουμένου.Κάθε blogger όμως με την δύναμη της έκφρασης που μας παρέχει η ανωνυμία είναι μια ελπίδα για το μέλλον γιατί πολύ απλά αποδεικνύει οτι υπάρχουν ακόμα σκεπτόμενοι άνθρωποι εκεί έξω.

Είναι μαγεία να αισθάνεσαι αυτή την αποδοχή. Να βλέπεις τόσους ανθρώπους να περνάνε από τον χώρο σου και να συναντάνε τα πιο απόκρυφα κομμάτια της ψυχής σου... Δεν έχετε ιδέα πόσο θα ήθελα να σας γνωρίσω καλύτερα! Όταν δημιουργούσα το blog ούτε καν μου πέρναγε απο το μυαλό οτι θα ήταν τόσο υπέροχα... Σας αγαπώ πολύ!

Η ζωή μου ως τώρα... Τι να πρωτοθυμηθώ... ανθρώπους που γνώρισα και δεν ξανάδα και ανθρώπους που βλέπω καθημερινά μα δε γνωρίζω... Ανακάλυψα οτι μ αρέσει η ζωή... Προσπάθησα αρκετά και μπορώ να πώ οτι αποδέχτηκα τον εαυτό μου. Και όχι μόνο τον αποδέχτηκα αλλά κοιτώντας με στον καθρεύτη σκέφτομαι... "χμμμ μάλλον σε συμπαθώ λιγάκι εσένα". Η Εστέλλα, είναι  μελαγχολικό προσωπείο για έναν περισσότερο χαρούμενο, αστείο, ψιλοκάφρο και ντροπαλό (ω ναι και ντροπαλό, αμα είναι να ξεφτιλιστώ θα τα πώ όλα!) άνθρωπο. Eίναι η πλευρά του όχι στο μυαλό μου...Η αντιδραστική μου φύση που παλεύει να φάει την Μαρία. Ποια θα κερδίσει στο τέλος; Χμμμ... Εγώ να σας πω εύχομαι όσο και να βασανίζομαι να μην χάσω καμία απο τις δύο πλευρές...Μαζοχισμός κι έτσι... Ήμουν και είμαι παιδάκι. Τι αλλάζει; Πλέον δεν μπορώ να τα ρίχνω στις ορμόνες. Επομένως, θα ακολουθήσω το δρόμο των σοφότερων που τα ρίχνουν στις συνθήκες. Ναι θα ωριμάσω. Αυτό είναι!

Μπα... άστο...γιατί ξέρετε τι έρχεται μετά την ωριμότητα; Η σαπίλα...! Και όσο cool και να φαίνεται ν αντικαταστήσω το ολστάρι με τη γόβα άλλο τόσο ελεεινό είναι να καταλήξω στο σανδάλι με κάλτσα... (ιουυυυυυυυυ)

Έχω κολλήσει σε κάποια παλιά δεκαετία. Ίσως να γεννήθηκα σε λάθος εποχή, σε λάθος χώρα... Μπορεί να μην έπρεπε να γεννηθώ καν αλλά το κακό έγινε, οπότε deal with it...Σωστά; :P Σε κάθε περίπτωση κατηγορήστε τους γονείς μου εγώ δεν διάλεξα ούτε την ύπαρξη μου αλλά ούτε και τον θάνατό μου. Ειδικά αυτό το τελευταίο δεν με αφορά καθόλου αφού δε θα είμαι εκεί για να το ζήσω. Οι φοβίες μου αλλάζουν μορφές αλλά το τραγελαφικό ποιο είναι; Οτι πλέον δεν έχω καν το χρόνο να τις επεξεργαστώ... Άρα; Δεν μ ενοχλούν πια...

Το νέο μου μότο είναι carpe diem...άδραξε τη μέρα...κάνε την κάθε μέρα ξεχωριστή κι όμορφη... Και ελπίζω να καταφέρω να το κρατήσω...

Υ.Γ. Τόσο καιρό σκάει ο τζίτζικας, σήμερα έχει κρύο και βροχή...τυχαίο...; ΝΑΙ :P
Υ.Γ.2 Αν θέλετε να γνωριστούμε καλύτερα μπορείτε να με βρείτε στο mail μου: mariag593@hotmail.com

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ....!!!
Σας φιλώ γλυκά,
Μια περαστική μα ελπίζω καλή σας φίλη,
Estella- Μαρία