Τρίτη, Ιουνίου 02, 2009

"φώς και πάλι φώς η ψυχή που μάχεται"

... έγραψε κάποτε ο Ελύτης. Υπάρχουν ομως άνθρωποι που μένουν στην φυγή. Είναι μια λύση για να μην φθείρεσαι. Η ζωή σου ωστόσο γίνεται μια περιπλάνηση. Ενα ταξίδι δίχως προορισμό, δίχως βαθιά δεσίματα. Όταν δεν μάχεσαι για κάτι δεν μπορείς να το κερδίσεις. Τίποτα στην ζωή δεν έρχεται αν δε το παλέψεις. Μένεις στο σκοτάδι.

Κάθε μάχη πονάει. Αλλα σε βγάζει δυνατότερο και κερδισμένο. Όσο πιο μακριά σπρώχνεις τους εχθρούς σου τόσο πιο πολλοι μαζεύονται βλέποντας την αδυναμία σου, έρχονται σαν τις μύγες. Όταν εξουδετερώνεις όμως κάθε έναν που βασανίζει την ψυχή σου όσο και αν κουραστείς μπορείς να χαμογελάς στην ιδέα οτι βγήκες νικητής.

Ένας απέραντος αγώνας είναι η ζωή. Αγωνίζεσαι να αποκτήσεις ανθρώπους γύρω σου. Αγωνίζεσαι να δείς στα μάτια τους την μορφή που θα θελες να έχεις. Αγωνίζεσαι να δείς ποιος είσαι, και ζείς όταν γίνεις κομμάτι στη ζωη κάποιου άλλου.

Το αν θα φύγεις ή αν θα μείνεις και θα πολεμίσεις είναι δική σου επιλογή.

Για τον φίλο μου Δημήτρη.Σ ευχαριστώ.