Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2012

Λίγο ακόμα...

Λίγο ακόμα θέλω... Λίγο....




 
Εύχομαι ολόψυχα αυτό που πέρασα σήμερα να σου γυρίσει πίσω. Όχι από εμένα απαραίτητα. Από τον οποιοδήποτε. Δε ξέρω αν ανακαλύψανε εκείνο το γαμίδι το μόριο και έτσι δεν παίζει να υπάρχει Θεός, ξέρω ότι για τον Διάολο δε βρήκανε κάτι. Και αυτός μωρή κουφαλία ούτε ξεχνάει ούτε συγχωρεί. Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες και μην εκπλαγείς αν όλα εκείνα τα πτώματα που πατάς τα βρεις μπροστά σου μια μέρα.
Με αγάπη και εκτίμηση,  
Estella

Τρίτη, Ιουλίου 24, 2012

Το ονειροκούτι...

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Σήμερα είπα να δοκιμάσω τις μαγικές μου ικανότητες. Έτσι λοιπόν, ζήτησα από κάποια άτομα που μ ενδιέφεραν να χαμογελάσουν. Να χαμογελάσουν πλατιά λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ύστερα, ζήτησα να σκεφτούν κάτι... Κάτι που να χε κομμάτι από παραλία, φως, άμμο, αλάτι, κύμα... Μετά τους ζήτησα να βάλουν την σκέψη τους μέσα στο κουτί...

Αυτό το κουτί:


Και μετά να σκεφτούν κάτι που θέλουν πραγματικά πολύ... Ευτυχώς μάζεψα τόσες ευχές και θετική ενέργεια που πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε! Αν όχι... Λοιπόν αρκεί που χαμογελάσαμε βαθιά έτσι δεν είναι; Για να δέσουμε και τις ευχές...

Και στους στίχους μου απάνω,
Δυο φωτιές πετώ γελώντας
Λίγη θάλασσας αλμύρα
Πολύ φως σαν μια πλημμύρα.
Και όπως το κουτάκι κλείνω
Το νησί κοιτώ μεθώντας
Από άμμο φτιάχνω πιόμα 
Και από κύμα φτιάχνω ελπίδα...

Για να δούμε....... 

Κυριακή, Ιουλίου 22, 2012

Κόκκινο Κραγιόν

Κόκκινο κραγιόν ανακατεμένο με τα υπολείμματα από κόκκινο κρασί στα χείλη... Η μέθη χτίζει δίχτυα και η θάλασσα ποτίζει φαντασιώσεις... Ύστερα εκείνα τα φώτα από απέναντι που σε προκαλούν σαν τις σειρήνες μέσα στη νύχτα. Ξέχνα τα όλα, ξέχνα τα. Δώσε όρκο σιωπής με το μυαλό σου και άδειασε το σα να μην υπάρχει αύριο.  

Ακούς τη μουσική; Αφέσου και χόρεψε σα να μην σε κοιτάζει κανείς. Ντύσου με την υγρασία των δεικτών που σημαδεύουν τα μεσάνυχτα. Όταν το δέρμα κολλάει μην εκνευριστείς... Απλά δοκίμασε το κόντρα σ ένα δεύτερο... Έτσι...Γι αλλαγή... Για χάρη του ήχου από τα κύματα. Μετά γέλα λίγο με τα ψεύτικα τα φλερτ και ρίξε χώμα στην φωτιά σου πριν κοιμηθείς... Οι καιροί είναι δύσκολοι κι άμα πάρεις φωτιά...Ή μήπως να το ρισκάρεις; Έτσι για να μην πάει στράφι και το κραγιόν; 

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2012

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν

Ήταν νέος, μοναχικός και αλλόκοτος ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Ζούσε με ένα πακέτο ιδιοτροπίες παραμάσχαλα. Πήγαινε ερχόταν μέσα σε ακριβά αρώματα και προσωπεία. Ήταν ψεύτικος ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Όποτε πάγωνε το μέσα του μαστίγωνε τα όνειρά του με ενοχές και μεθούσε στη νηφαλιότητα της δουλειάς του. Ήταν μια μάταιη δουλειά. Μάταιη και ατελείωτη. Τον κυνηγούσε σα τη λερναία ύδρα. Μόνο που εκείνον δεν τον έλεγαν Ηρακλή και κάθε άλλο παρά ήρωας ήταν. Δεν είχε σπαθί. Ένα γαμημένο στυλό είχε κι αυτό τον πρόδιδε συχνά πυκνά.

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν διάλεγε θέσεις πάντα κοντά στο παράθυρο για να χαμογελά στα περασμένα. Έριχνε άγριες ματιές στα φιλήδονα βλέμματα που παραβίαζαν το κορμί του και ξέρναγε κρυφά με την κατάντια και τη δυσωδία των αγγιγμάτων που ποτέ δεν ένιωσε. Κι ας υπήρξαν. Και δεν ήταν πάντα έτσι ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Θυμόταν κάποτε που...

Και τα βράδια άναβε κεριά δίπλα απ το κρεβάτι του. Καλούσε την πράσινη νεράιδα, την βασίλισσα των οραμάτων. Δεν εμφανιζόταν και ας περίμενε. Μέχρι που τον είπανε τρελό. Όχι...όχι για τα αγγίγματα που σιχάθηκε. Για τα όνειρα που περίμενε ξάγρυπνος τις νύχτες.

Ξημέρωσε. Του είπαν πως είναι νεκρός. Ρώτησαν πως τον λένε και δε του επέτρεψαν να απαντήσει. Συγκέντρωσε το βλέμμα του στη λέξη προδοσία. Μα δεν έβλεπαν οι άνθρωποι τους ήχους. Δεν πειράζει. Εκείνη είχε έρθει και τον κοιτούσε. Εκείνη ήξερε πως τον έλεγαν. Και τον χαιρέτησε σα φίλη παιδική.

Ειλικρινά δική σας,
Estella

Λιωμένο Παγωτό

Αμυδρή γεύση μπύρας που πέρασε, ζάλισε και άφησε τη θέση της κομψά στο πιο γλυκό παγωτάκι του καλοκαιριού. Δε ξέρω τελικά τι είναι πιο γευστικό. Ένα παγωτό, μια γλυκιά ζάλη, ένας καλοκαιρινός έρωτας ή ένας περίπατος με την καλύτερη σου φίλη; 

Μάλλον λίγο απ όλα. Κι ύστερα εκείνο το αίσθημα ότι... δε ξέρω που πάω. Αλλά πάω σωστά. Η ζωή ξέρει. Θα μου πείτε είναι κάπως μοιρολατρικό αυτό. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να βασίζομαι στη ζωή ή σε κάποιον αόρατο οδηγό γιατί βαρέθηκα την ανελέητα στοχευμένη τροχιά που με έκανε να τρέχω. Απλά...πάω. Κι όπου με βγάλει. Ως τώρα εδώ που τα λέμε μόνο όμορφες παραλίες συνάντησα. Βράχια τέλος. Ώρα για ηλιοβασιλέματα και λιωμένα παγωτά μέσα στο πορτοκαλί τους...

Θα σας δω αύριο πάλι. Πρέπει να αλλαχθεί αυτή η Playlist. 

Ειλικρινά δική σας... 
Estella