Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 30, 2009

Aurora

Τα μάτια μου τσούζουν απο το ξενύχτι. Kοιμόμουν συνέχεια και νιώθω σα να πέρασε η μέρα και να μην πρόλαβα να τη ζήσω. Το βιολογικό μου ρολόι είναι πιο τρελό απο εμένα τελικά!

Όμως για να επανέλθω στο θέμα της ανάρτησης μου, θα ήθελα να πώ οτι νιώθω τυχερή. Σήμερα μετά απο καιρό είδα ξανά την ανατολή, η οποία μάλιστα με πέτυχε στον δρόμο. Είχα ξεχάσει την ησυχία στις γειτονιές τα ξημερώματα, την υγρασία στον αέρα που μ έκανε να τρέμω, και τα κλειστά πατζούρια απ όπου δραπέτευε το αδύναμο κιτρινοπό φώς κάποιας λάμπας. Ήταν μια κρυφή ματιά σε ξεχασμένες αναμνήσεις. Με συντρόφευε ο ήχος του βήματος μου και κάθε τόσο κοιτούσα τον ουρανό μ ένα χαμόγελο. Σε λίγο θα ξημέρωνε και έβλεπα να ξεκινά η μέρα ντροπαλά τα πρώτα της βήματα.

Τελικά η ανατολή είναι λίγο αδικημένη. Όλοι τρέχουν να δούν τα ηλιοβασιλέματα και ξεχνάνε την ομορφιά της. Μήπως τελικα οι άνθρωποι κοιτώντας τον επίλογο της ημέρας αντί τον πρόλογο αποδεικνύουν οτι έχουν ένα κόλλημα με το τέλος των πραγμάτων και όχι με την αρχή;

Ο εγκέφαλος μου κάνει απεργία απόψε. Οπότε για να μην το ρίξω στις αμπελοφιλοσοφίες θα αφήσω απλά τις σκέψεις μου να τις καταπιεί το γλυκό φώς του ήλιου το πρωί.

Κάτι τέλευταίο αλλά πολύ σημαντικό για μένα. Θα ήθελα να πώ στην φίλη μου την Demi ένα τεράστιο ευχαριστώ που μου στέλνει τα στιχάκια της και μου επιτρέπει να τα δημοσιεύω στο blog... Eίναι μεγάλη τιμή για μένα κάτι τέτοιο. Αχ πόσο θα θελα να μπορούσα να γράψω και γώ ποίηση! Οσο και να μ αρέσει η πεζογραφία, το κενό είναι αισθητό. Καλημέρα!






Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 28, 2009

Αδύναμο παραμιλητό

Δε ξερω τι είναι... Δε ξερω σου λέω άσε με. Μιλάει και δε το ακούω. Κάνει τ αυτιά μου να βουίζουν. Μου κόβει την ανάσα. Του λέω να μ αφήσει και γαντζώνεται όλο και περισσότερο. Τι θέλεις; Τι θέλεις κ απόψε στο κεφάλι μου;

Δε ξέρω αν θέλω να κλάψω γιατί καταρρέω. Δε ξέρω αν θέλω να κλάψω γιατί κάτι λείπει. Τι μαλακίες λέω, δε ξέρω καν αν θέλω να κλάψω ή να λιώσω στο γέλιο. Ή και τα δυο. Σχιζοφρένεια κ απόψε. Μαζεύω ένα σωρό κομμάτια που δε ταιριάζουν μεταξύ τους και ζώ ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη της επανασυναρμολόγησης. Δε ξέρω γιατί γράφω. Δεν ξέρω αν κοιμάμαι ή αν είμαι ξύπνια.

Υψώνονται οι σκιές. Υψώνονται ανάμεσα σε μένα και στον αληθινό κόσμο. Κόβουν την κυκλοφορία του αίματος μου, παγώνουν την ανάσα μου, νεκρώνουν τα δάχτυλά μου. Και αφου είναι τόσες σκιές εδώ μέσα η δική μου η σκιά που είναι να μου κάνει παρέα τώρα που τη χρειάζομαι; Νιώθω...νιώθω...νιώθω... την καρδιά μου να βουλιάζει σ έναν βυθό απο γκρεμισμένες σκέψεις. Θέλω απο κάπου να πιαστώ και το μόνο που καταφέρνω είναι να απλώνω το χέρι μου και να πιάνω αέρα. Γιατί...Γιατί γαμώτο; Αφού θέλω να φωνάξω γιατί ψιθυρίζω; Αφού θέλω να κλάψω γιατί δε κλαίω;

Κοιμάμαι. Κοιμάμαι και παραμιλάω αδύναμα γι αυτό. Θα ξυπνήσω...θα ξυπνήσω που θα πάει. Ξύπνα γαμώτο!Γιατί δε ξυπνάς...;






Κυριακή, Σεπτεμβρίου 27, 2009

Ώπα ρε, manga!

Όχι δε θέλω να τα χώσω σε κανέναν κάγκουρα! (βασικά την όλη καλή διάθεση την έχω αλλά είπα να δώσω στην ανάρτηση μου άλλο περιεχομένο.)
Manga είναι τα Ιαπωνικά κόμιξ, και anime τα κινούμενα σχέδια. Δηλώνω περισσότερο λάτρης των anime βέβαια...Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει anime ποτέ, ίσως φανεί λίγο παιδικό (και γώ το ίδιο πίστευα), αλλά πιστέψτε με ορισμένα απο αυτά έχουν δημιουργηθεί περισσότερο για ενήλικες παρά για παιδιά...

Death Note
O Yagami Light, ένας μαθητής λυκείου βρίσκει τυχαία ένα τετράδιο με το οποίο μπορείς να σκοτώσεις όποιον θέλεις αρκεί να ξέρεις τ όνομά του και το πρόσωπό του... Αποκτά λοιπόν ένα όραμα, να σκοτώσει κάθε εγκληματία και να γίνει ο ίδιος ο Θεός σε έναν κόσμο που θα έχει ξεφύγει απο αυτό που θεωρεί "σαπίλα" δηλαδή την εγκληματικότητα. Το σενάριο του Όομπα Τσογκούμι , θέτει κατα βάσην το ερώτημα της θανατικής ποινής και καταφέρνει να σε κρατήσει σε αγωνία μέχρι το τέλος. Προσωπικά δηλώνω θαυμάστρια του L, του ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να αποκαλύψει την μυστήρια υπόθεση των ανθρωποκτονιών.




Monster 
 Βασικός ήρωας ο νευροχειρούργος Tenma ο οποίος αποφασίζει να ρισκάρει την καριέρα του, και να δείξει οτι όλες οι ζωές αξίζουν το ίδιο. Όταν έσωσε τη ζωή λοιπόν του μικρού Johan Liebert, αντί του δημάρχου της περιοχής δεν είχε ιδέα τι θα ακολουθούσε... Μια σειρά δολοφονιών σε κάποιες απο τις οποίες θεωρήθηκε βασικός ύποπτος, εννιά χρόνια μετά τον οδήγησε να ψάξει να βρεί αυτόν τον νεαρό που κάποτε είχε σώσει για να δώσει ένα τέλος. Η δύναμη του φόβου, τα σπασμένα όρια της σχιζοφρένειας, της παράνοιας, το σκοτεινό ψυχολογικό βάθος των χαρακτήρων, μυστικές συνωμοσίες νεο-ναζί (αφου η ιστορία λαμβάνει χώρα στη Γερμανία κυρίως) και το μυστήριο πίσω απο το ορφανοτροφείο 511 και ενός πειράματος για τη δημιουργία ενός νέου ράιχ θα σας καθηλώσουν! (Δια χειρός Naoki Urasawa) Είναι τελικά οι άνθρωποι ένα βήμα απο το να γίνουν τέρατα;




Vampire Knight
Kαι για να δικαιώσω τον χαρακτηρισμό "βρικόλακας" που μου έχει αποδωθεί τελευταία απο κάποιον, ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε, (ουψ Α. και συ εδώ;) θα κλείσω την ανάρτηση με το Vampire Knight. ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ TWILIGHT και επειδή η αντιπάθειά μου για το συγκεκριμένο άρλεκιν δε θα ήθελα να μπεί στη μέση συνεχίζουμε με λίγα λόγια για την πλοκή. Το σενάριο της Matsuri Hino, κρύβει ρομαντισμό, εκπλήξεις και ανατροπές που...σου παγώνουν το αίμα. Μπορούν άραγε να συνυπάρξουν βαμπίρ και άνθρωποι ειρηνικά; Πολύ πιο ανάλαφρο σε σχέση με τα προηγούμενα αλλά αξίζει να το δείτε για τις συγκινητικές στιγμές του, και για τον ξεχωριστό και λεπτό ρομαντισμό του που σε συνδιασμό με την σκοτεινή του ατμόσφραιρα δίνει την αίσθηση ενός gothic romance. Μην ξεχνάμε και τις μάχες μεταξύ των pureblood vampires και των level E...All the money people! Μυστήριο και αγωνία και τα 26 περίπου επεισόδια και των δυο κύκλων φεύγουνε γρήγορα. Αξίζει να σημειωθεί οτι η ιστορία είναι ongoing και συνεχίζεται στο manga... (αι αι αι....Kaname-senpai!!!! <3 <3 <3 )







 I ll also show you a sweet dream next night... 








Σάββατο, Σεπτεμβρίου 26, 2009

Σπασμένο Κόκκινο...

Νιώθω τα πάντα έντονα. Αρνητικά, θετικά τα πάντα! Ξέρω δεν είναι καλό. Βασικά, σε φθείρει κάποιες φορές όταν είναι οργή ή θυμός για παράδειγμα... Πραγματικά πιστεύω αν ήμουν θερμόμετρο θα είχα σπάσει στην πρώτη χρήση! Πιάνω κόκκινο αμέσως. Μα τι κατάστασις είναι αυτή;

Ο ψυχισμός μου μοιάζει με ένα μάτσο ξερόχορτα πνιγμένα στο βιτριόλι... Μια σπίθα και ΜΠΟΥΜ! Φωτιά άλλες φορές να ζεσταίνει το είναι μου ολόκληρο και άλλες φορές να το καίει και να το γκρεμίζει σαν ένα μάτσο τραπουλόχαρτα. Τότε είναι που θα πώ "Τέρμα! Δε θα αφήσω καμία σπίθα να με αγγίξει ξανά!" Και να που βρίσκομαι πάλι στο στρογγυλό τραπέζι έτοιμη για μια ακόμα παρτίδα χαρτιά! Άλλες φορές μένω στον άσσο, άλλες, απλά μαζεύω όλες τις κούπες και κοκκινίζουν τα χεριά μου, ενώ τις ακούω στο μυαλό μου να χτυπάνε ρυθμικά. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ έναν ακόμα ήχο...τουκ τουκ... τι...; τουκ...τι; τουκ τουκ...! Ναι είναι η δική μου καρδιά που κοκκινίζει και χτυπάει όλο και πιο έντονα για να τις ξεπεράσει. Μου τριβελίζει τα αυτιά, μου κόβει την ανάσα κάνει το ίδιο μου το αίμα να με ζεματάει και το μυαλό μου να θολώνει. Ψέματα! Να κοκκινίζει!

Συμβαίνει στα καλά συμβαίνει και στ άσχημα... Άτιμη ένταση πας να με παραλύσεις και πάλι... Απόψε θα σου κάνω την χάρη. Απόψε είναι όμορφο το κόκκινο που θέλει να με σπάσει γλυκά και έτσι λέω να το ρίξω στον τζόγο των συναισθημάτων. Δε ξέρω που θα με βγάλει και πώς θα καταλήξω μέχρι το τέλος της βραδιάς. Αλλά έχω ρέντα σου λέω!

Would you care to join me?














Τρίτη, Σεπτεμβρίου 22, 2009

Story of a Broken Soul (and mind)

Η ώρα που ξεκινάω να γράφω είναι δυο περίπου. Τι ώρα θα καταφέρω να τελειώσω την ανάρτηση αποτελεί αίνιγμα και για μένα... Νιώθω οτι έχω τόσα να πώ που σαν να με μπλοκάρουνε λιγάκι.

"Ένα τσιγάρο δρόμος" μέχρι να αλλάξουν οι άνθρωποι απο τη ζωή μου και να έρθουν καινούριοι. Σκέφτομαι παλιούς φίλους και γνωστούς... που να χάθηκαν κ αυτές οι ψυχές μέσα στην απέραντη Αθήνα; Μα κάθε φορά που κάνω την κίνηση να πάρω ένα τηλέφωνο νιώθω ένα κόμπο και τ αφήνω. Δε βαριέσαι, αν με ήταν θα έπαιρναν εκείνοι... Θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσω μια νέα φωνή, θα χαμογελάσω και θα σκεφτώ "έχει πάρει ο καθένας τον δρόμο του.Και ο δικός μου δεν είναι τόσο χάλια τελικά.." Χαθήκαμε στον βούρκο της καθημερινότητας και είναι βραδιές σαν και αυτή που χτυπάνε αδύναμα οι αναμνήσεις στο κεφάλι μου και μου τους φέρνουν έναν έναν μπροστά.

Οι άνθρωποι με απογοητεύουν ακόμα περισσότερο απ οτι με απογοητεύει ο εαυτός μου όταν δεν καταφέρνει να τους κρατήσει δίπλα μου. Άλλες στιγμές σκέφτομαι καλύτερα δεν άξιζε να μείνουν και ξεκινάω κάτι καινούριο. Καταλήγω να γράφω τις νύχτες πράγματα για μένα που ξέρω δε θα μάθουν ποτέ όσοι θα με δούν το επόμενο πρωί. Έτσι άγνωστοι διαβάζουν τις ιστορίες του διαταραγμένου μου μυαλού και με νιώθουν ακόμα και αν δεν με καταλαβαίνουν... Εδώ μέσα είμαι ο εαυτός μου με ψεύτικο όνομα εκει έξω είμαι ένα αληθινό όνομα με ψεύτικο εαυτό...

Όταν κάποιος γίνεται φίλος σου είναι κομμάτι στην ψυχή σου λένε. Και σύ ο ίδιος μπορεί να το πείς καμια φορά και να τον αποκαλέσεις: "ψυχή μου". Όταν ο φίλος φεύγει όμως τότε τί γίνεται; Το κομμάτι στο κρατάει ή στο επιστρέφει; Κι αν τον ξεχάσεις τι γίνεται; Και αν σε ξεχάσει εκείνος; Και αν κάνεις νέο φίλο; Σε πόσα κομμάτια μπορείς να κοπείς; Πόσο απο τον εαυτό σου μπορείς να δώσεις και να δωθείς και ολοκληρωτικά σε όλους;

ΣΚΑΣΕ φωνάζει το κεφάλι μου. Βαθιά ανάσα και συνεχίζουμε...


Αλλαγή θέματος please...3....2....1...ACTION!

Αυτό που λένε οι Άγγλοι "ignorance is bliss" ισχύει πραγματικά. Όσο λιγότερο ψάχνεσαι τόσο περισσότερο ευτυχισμένος είσαι στην άγνοια σου και ακόμα πιο ευτυχέστερες κάνεις τις κυβερνήσεις. Μικρό χαρούμενο λευκό προβατάκι που όσο μαθαίνει γκριζάρει και καταλήγει το δακτυλοδεικτούμενο μαύρο..."Μου φτάνει που δε γουστάρω να ησυχάσω" Ναι είδα και γώ το debate και όχι δε μου λύθηκαν ούτε οι απορίες ούτε οι ανασφάλιες. Κατ αρχήν να πώ οτι έδιναν πολύ λίγο χρόνο στις ερωτήσεις οπότε μερικές φορές ούτε καν προλάβαιναν να ειπωθούν και αυτό συνεπάγεται σε ευκολότερη γενικολογία των πολιτικών αρχηγών... Άντε να δούμε τι θα μας φέρουν οι ερχόμενες εκλογές. Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν έχουν μείνει και πολλά να καταστραφούν πλέον... "Κάηκαν" τα περισσότερα.

Η παρένθεση κλείνει και απιστρέφουμε στα συναισθήματα της αποψινής βραδιάς αφού το μυαλό μου σαν να έχει αρχίσει να ηρεμεί. 

Ξεκίνησα ένα σόλο hip/hop-lowbap ταξίδι και βυθίζομαι σε στίχους που μ αγγίζουν και με κάνουν να σκέφτομαι. Δυστυχώς λείπει ένας νέος αλλά σημαντικός μουσικός συνταξιδιώτης απόψε. Και εδώ είναι που κολλάει αυτό που λέγαμε πριν "Και που να ναι αυτή η ψυχή". Βέβαια εδώ η εκφραση σ αφήνει με γλυκό συναίσθημα και όχι πίκρα... Μεγάλη μαγεία οι ίδιες λέξεις να μεταφέρουν διαφορετικά πράγματα...

"Ενα τσιγάρο δρόμος" απ τα παλιά στα νέα σ αυτά που θα έρθουν σ αυτά που φεύγουν μα... δεν μου ξεφεύγουν ακόμα και αν το θέλω δηλαδή...

οπα κάτσε πάς να μιζεριαστείς και πάλι; 

Όχι ηρέμησε. Οσο το σκέφτομαι κρατάω τα καλά απ όοοολους εκείνους που άφησα να με πλησιάσουν και θα κλείσω την ανάρτηση με χαμόγελο. Ξεχνάω τον πόνο ακόμα και αν οι ουλές μένουν.

"Οξύμωρο; Μπορεί...αλλά πηγαίνω πάσο αλλιώς τη μαγεία του απρόβλεπτου θα χάσω..."






Να σαι καλά Δ. και ευχαριστώ. Καλημέρα.










 

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

Μέσα στα ζόρικα τα blues...

Δυο μέρες κλεισούρα, δυο μέρες ηρεμία. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Τελικά η απομόνωση δεν είναι απαραίτητα κάτι το κακό. Μερικές φορές βοηθάει να καθαρίσει το μυαλό και σκέφτεσαι πιο καθαρά.

Η θετική ενέργεια ξεπερνάει τα όρια της και θέλω να πιστεύω οτι δε θα αλλάξει πριν προλάβω να τη χαρώ... Είναι και αυτή η απροσδόκητα ρομαντική διάθεση απόψε που προέκυψε στο ξαφνικό και με εχει αφήσει με ένα χαμόγελο μέχρι τ αυτιά και χαλαρά κομμάτια στο media player.Γι αυτό ας μιλήσουμε για λίγο άσχετα θέματα απόψε.

Συγχαρητήρια στην εθνική μας που μας έκανε περίφανους με ένα ακόμα μετάλλιο στο μπάσκετ. Να στε καλά παιδιά πάντα επιτυχίες! 

Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι λείπει απο τη ζωή μου...Ίσως η ένταση... Όπως και να χει μέχρι να το βρώ αυτό το κάτι που χρειάζομαι δε θα κυνηγήσω τίποτα. Άσε που παίζει αμα πάω να το κυνηγήσω να φύγω και να μη με βρεί εδω... παρακμή... :P

Επίσης να πώ οτι πέρασα ένα πολύ τζαζ απόγευμα. Κυριολεκτώ. Τζαζ! Ξετρύπωσα κάτι παλιά cds και ανακάλυψα οτι τελικά αυτό το είδος ίσως και να μ αρέσει... Ακόμα άκουσα όλο το καινούριο δισκάκι της Τσάτσου, "Α γαπήσου" και μπορώ να πώ οτι βρήκα κομματάκια να μου αρέσουν αρκετά. Αν βρείτε χρόνο και διάθεση καντε ενα search στο youtube... παίζει να σας αρέσει... Ο τίτλος πάντως είναι σίγουρα παιχνιδιάρικος. Α γαπηθήτε λοιπόν! Γιατί η αγάπη στη ζωή μας παρότι ειναι απαραίτητη σπανίζει!









Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 18, 2009

Τα πάντα ρει...

...και γώ μαζί τους. Σαν το αεράκι που αλλάζει όλο φορά και με παρασύρει απο την μία σκέψη στην άλλη. Να γελώ με τα δάκρυα μου και να κλαίω με το γέλιο μου ενώ νιώθω οτι μεγαλώνω. Είναι σα να στέκεσαι στη μέση ενός δρόμου, της γειτονιάς σου, και τριγύρω να βλέπεις κτήρια να πέφτουν και να υψώνονται ύστερα, προσπαθώντας ματαιόδοξα ν αγγίξουν τον ουρανό σου... Δεν μετανιώνω για τις αλλάγες πάνω μου και γύρω μου. Είναι άλλωστε επακόλουθο της εξέλιξης μου σαν άτομο. Σίγουρα όμως είναι κάτι που αξίζει παρατήρηση. Άλλωστε όσο και να αλλάξω αυτή η ριμάδα η περιέργεια μου για τα πράγματα δε νομίζω να με εγκαταλείψει. Εκτός αν την πάθω κάποια στιγμή για τα καλά και βάλω μυαλό.

Η ζωή αν το καλοσκεφτούμε μοιάζει μ ένα παζλ. Στη μέση είμαστε εμείς και τριγύρω την εικόνα συμπληρώνουν όλοι όσοι αφήνουμε να υπάρχουν στη ζωή μας. Κάθε φορά που η εικόνα πάει να βγάλει νόημα όλο και κάποιο κομματάκι θ αλλάξει και θα επιρρεάσει τα γύρω του καταλήγοντας έτσι σε μια εντελώς διαφορετική εικόνα απο την αναμενόμενη που και πάλι όταν θα πάμε να κατανοήσουμε θα ξαναλλάξει!

Όσο το σκέφτομαι αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Εκεί που έχει λιακάδα να σου στέλνει μια καταιγίδα για να εκτιμήσεις την ζεστασιά του ήλιου... Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει τις δυο τελευταίες μέρες δηλαδή, τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα. Να πώ οτι δεν απολαμβάνω τη βροχούλα θα ναι ψέμα... Αν και με ταλαιπώρησε αφού και τις δύο φορές που έπιασε βρισκόμουν εν κινήση και χωρίς ομπρέλα...To καλύτερο; Το ευχαριστήθηκα. Είναι κάπως αστείο να περπατάς χαλαρά ενώ είσαι μούσκεμα και ο κόσμος τριγύρω να τρέχει πανικόβλητος καθώς εσύ γελάς μαζί του σαν παιδί...Σαν; Μήπως παραμένω παιδί τελικά μέσα μου; Χμμμ...
"Κι όλο λέω θα φύγω και ακόμα είμαι εδώ,
και όλο λέω θα ξανάρθω, αλλά δε γυρνώ
και όλο λέω θα σου γράφω μα είναι ψέμα κι αυτό γι αυτό...
κοίτα με καλά πριν αλλάξω και απ τον καιρό νικηθώ
κράτα με σφιχτά πριν πετάξω για πάντα σε ξένο ουρανό..."

Μη φοβάστε τις αλλαγές. Η στασιμότητα και η ρουτίνα είναι που σκοτώνουν τη διάθεση για ζωή. Να προσέχετε και να περνάτε καλά.








Κυριακή, Σεπτεμβρίου 06, 2009

Βράδυ Σαββάτου

Και η νύχτα με βρίσκει σπίτι. Η αλήθεια είναι οτι δε θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι έξω. Η βδομάδα ήταν γεμάτη εξόδους και ένιωθα πραγματικά κουρασμένη.

Τα βράδια του Σαββάτου στην Αθήνα είναι γεμάτα διασκέδαση, ποτό και μουσική. Απόψε είναι ένα βράδυ ξεχωριστό. Η Σελήνη αποφάσισε να κάνει παρέα σε όσους επιλέξαμε να μην βγούμε ή σε όσους θυμούνται καθώς περπατάνε να κοιτάξουν που και που λίγο ουρανό.



Υπάρχουν πολλοί μύθοι για την Σελήνη. Το μόνο που μπορώ να της αναγνωρίσω είναι αυτή η δύναμη να σε τραβάει και να παρασύρει τις σκέψεις σου στην τροχιά της "κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων"(Ρίτσος).

Ίσως είμαι απο τους λίγους που ακόμα κοντοστέκονται για να δουν το φεγγάρι. Ίσως είμαι απο τους ακόμα λιγότερους που τους κάνει να ονειρεύονται, που τους ξυπνάει τον καταπιεσμένο-και κρυμμένο- ρομαντισμό τους. Το παρήγορο είναι οτι ανήκουμε στους τυχερούς. Είναι όμορφο να μπορείς να δείς πάνω απο αυτό που σου δίνουν τα μάτια σου. Είναι σα να ζείς δύο φορές. Ζεί το μέσα σου, ζεί και το έξω σου.




Η μουσική απο κάποιο γλέντι των γειτόνων δυναμώνει. Το ίδιο και η μουσική στ ακουστικά μου που με αποκόβει όλο και περισσότερο απο τους γύρω μου και υψώνει τα τείχη του δικού μου παραμυθιού. Τείχη στολισμένα με κατακόκκινα τριαντάφυλλα ποτισμένα με τη λάμψη του φεγγαριού που απο αύριο θα αρχίσει να μικραίνει και πάλι...

Ξημέρωμα Κυριακής πλέον. Κανείς δε φαίνεται να το έχει προσέξει. Έχω μια ευχή... Θέλω να συνεχίσω να βλέπω οχι μόνο να κοιτάζω. Θέλω να ακουμπάω όχι μόνο να αγγίζω. Θέλω να αγαπάω και όχι να υποκρίνομαι. Θέλω να βλέπω το φεγγάρι και όχι μια φωτεινή μπαλίτσα. Εν ολίγοις... θέλω να ζώ. Όχι απλά να υπάρχω. Καλημέρα.