Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2012

Μπουρδέλο

Γιατί ο κόσμος είναι μικρός; Το φεγγάρι λάμπει με ξένο φως.
Γιατί ο κόσμος είναι μικρός; Νιώθω σα να γράφω τιμωρία στον πίνακα.

Γιατί ο κόσμος είναι μικρός. Και όλοι καταλήγουμε κοινοί φίλοι και εχθροί.
Γιατί ο κόσμος είναι μικρός. Και ποτέ δε με ρώτησαν αν μ αρέσει ο κλοιός του.

Γιατί ο κόσμος είναι μικρός! Και μισώ κάθε άκρη που θ αντικρίζω τη ματιά σου.
Γιατί ο κόσμος είναι μικρός! Και ασφυκτικά γεμάτος από εσένα.

Γιατί, απλά όλες εκείνες οι σοφές συμβουλές που δίνω θα ξεχνιούνται μπρος στα δικά μου προβλήματα. Δε θα σκεφτώ λογικά για μένα μία φορά. Θα υποκρίνομαι τις μέρες που περνούν χαμογελαστά και θα δουλεύω στο γραφείο σαν να μην υπάρχει αύριο. Θα βρίσκω καταφύγιο σε δείκτες, στόχους, λεφτά, αυτοκίνητα, τσιγάρα... Ο ουρανός θα σκοτεινιάζει και θα φωτίζει. Ίδια ροή, ίδιες ώρες. Κόσμος θα έρχεται, θα φεύγει. Κατσούφικες φάτσες στο μετρό, χαμόγελα κρυφά στα λεωφορεία. Είναι η ανάγκη του έρωτα που τους παραμυθιάζει όλους. Κι αυτός ο μικρός φόβος... Μία αγωνία... Οι πεταλουδίτσες... Άντε γαμηθείτε πεταλουδίτσες. Γιατί;....



Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2012

Οι άχαρες οι Κυριακές

Έχουν κάτι περίεργο οι Κυριακές. Ποτέ μου δεν κατάφερα να προσδιορίσω τι. Κάθε Κυριακή έχει ένα ψήγμα συναισθήματος, άλλοτε θετικό άλλοτε αρνητικό μα ποτέ κάτι δυνατό, κάτι ολοκληρωμένο.  Σαν κάτι να θέλουν να πουν ρε γαμώτο αλλά να μη βγήκε. Έντονα βλέμματα που ρίχτηκαν στο κενό με την έξοδο από το καφέ φάση.

Η μαλακία είναι ότι δε μπορεί να μου βγει τίποτα λυρικό, λογοτεχνικό, ποιητικό σήμερα. Υποθέτω είναι η βαρεμάρα της ημέρας. Θα μου πεις κάνε κάτι γι αυτό. Θα σου πω η ανία είναι βούρκος και άμα χωθείς δε βγαίνεις. Θα μου απαντήσεις ότι λέω μαλακίες και θα σου πω είναι από την κούραση. Άραγε, αν όντως με τα νέα μέτρα καταλήξουμε να δουλεύουμε και τις Κυριακές πόσο παραγωγικοί θα είμαστε; Θα ναι θέμα των προβληματικών vibes της ημέρας ή λευκή απεργία; Και αν τελικά πέσει η παραγωγικότητα προς λύπη της Τρόικας τότε θα το ονομάσουνε εξέγερση;

Μπερδεμένες καταστάσεις. Μπερδεμένα μυαλά. Λούπα στη λούφα και ο ήχος της φόρμουλα ένα από την TV του απέναντι. Έξω οργή. Μέσα κούραση και σιωπή. Ήχοι από πλήκτρα που χτυπάνε στους τοίχους και οικογένειες καθόλα χαρούμενες και ευτυχισμένες. Τα νεύρα της βδομάδας όλης σε μία μέρα ξεκούρασης. Τη γαμωκυριακή σας.

Εδώ τελειώνει μια μικρή χαμένη ανάρτηση.

Η φίλη σας,
Estella


Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 12, 2012

Νυχτερινό μπάνιο...

Να μαι λοιπόν κι απόψε. Στην μέση ενός ωκεανού ντυμένου με λέξεις. Κάθε τόσο τα κύματα να βαράνε το ένα τ άλλο, ν ανταλλάζουν αφρούς,βρισιές και υποσχέσεις. Μου αρέσει η θάλασσα. Μου αρέσει το βράδυ γαλήνια καθώς είναι να κρύβομαι μέσα της. Μπερδεύομαι. Δεν ξέρω αν αναπνέω ή όχι. Και εκείνο το βουητό όποτε απλώνεις το κορμί σου πάνω της... Σα νανούρισμα δε μοιάζει; Αφήνεσαι αφήνεσαι αφήνεσαι....Καλή μου, πόσα μεθυσμένα χαμόγελα να χάρισες το πρωινό σου;

Η άμμος και τ άστρα... Τ άστρα γελούν στον υδάτινο καθρέφτη τους. Μοστράρονται με ξένο φως και πέφτουν πριν προλάβεις να ευχηθείς. Έτσι για να μην αφήσουν κανέναν να χαρεί με το θάνατό τους. Κι ας ήταν ήδη νεκρά. Δε τα νοιάζει, παίζουν κι αυτά στη νύχτα. Παίζουν και τα όνειρα. Κρυφτό. Και οι σκέψεις στα βράχια να περιπλανώνται ύπουλα σαν τους αχινούς. Φύγε από τα βράχια. Μείνε στην άμμο. Ζωγράφισε καρδιές και πάνω που πας να τις θαυμάσεις άσε να τις λυτρώσει το νερό με την ορμή του. Κληρονομιά μια πέτρα να κοιμάται στην παλάμη σου. Είναι κρύες οι πέτρες το βράδυ στη θάλασσα. Αγκάλιασε με.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 10, 2012

Ξέρω πώς είναι ο θάνατος

...και θα 'χω αφήσει τόσα πίσω
Ιδέες, αποφάσεις και αυτή τη συγκατοίκηση με τον Μπαχ,
που 'ταν ασφυκτική.
...και ένας ακόμα άγνωστος θα μείνει με τους αγνώστους.
Μπορεί και να θυμάμαι τα χέρια σου, τα μάτια σου, την πέτρα που έσκυψες
και μάζεψες δίπλα από την θάλασσα.
Γι αυτό σου λέω, ξέρω πως είναι ο θάνατος
Μια άλλη βραδιά όπως όλες οι άλλες...

Περικλής Κοροβέσης

Γι αυτό σου λέω... Μην κλαις. Θα γυρίσω. 

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 09, 2012

Τύχη.

Νόμιζε ο δρόμος κοβόταν και έτρεχε να τον προλάβει. Τοίχοι, δεξιά και αριστερά. Τείχη με συνθήματα για έναν άλλο κόσμο. Τύχη στα αίματα βουτηγμένη της επιτηδευμένης ανορθογραφίας και της μορφωμένης απαιδευσιάς. Οίνος ακαλλιέργητος. Φώτα εδώ, φώτα εκεί και λίγο σκοτάδι στην γωνία να παίρνει την εκδίκησή του μέσα στη βουβαμάρα. Βγάζει ένα τσιγάρο. Το τελευταίο του. Το καλεί η βαρύτητα. Βλαστημάει. Κοιτάει την ώρα. Μετά εμένα.
"Καπνίζεις;" Απότομος. Αγενής. Μόνος.
Η φωνή μου μαρμάρωσε. Κουνάω το κεφάλι αρνητικά. Ρίχνει το βλέμμα του και το κοιτάζει με απογοήτευση. Ύστερα ξανά εμένα σα να περιμένει κάτι. Τι ατυχία! 

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 02, 2012

Σου χω πει να μην πίνεις

Περιπλανήθηκα λοιπόν σ έναν κόσμο βαμμένο με τα εντονότερα make up, με ανθρώπους που λούζονται με αρώματα και όχι με νερό. Οι μουσικές αναθυμιάσεις ανακατεύονταν με τον καπνό από τσιγάρα τους ήχους των τακουνιών στην άσφαλτο, τα γέλια της κρίσης τα σφυρίγματα, τα τυχαία αγγίγματα τις φωνές του φλερτ, τις κραυγές μιας ανελέητης μοναξιάς πίσω από τα σοβατισμένα μάγουλα και τα κοκαλωμένα από το τζελ μαλλιά,
Εσύ δηλαδή ήσουν άβαφη; 
Όχι δε λέω αυτό, απλά σχολιάζω. Μπορώ να συνεχίσω; Ευχαριστώ.
Τα κερασμένα ποτά από τους κοινούς φίλους που θα αποκτήσουν στο facebook, οι άνθρωποι και τα πάθη που κρύβουν τα "μου αρέσει" και τα "σχολιάστε" ανάμεσα στις κοινοποιήσεις του εαυτού με κάθε δυνατή μέθοδο. Αντρόπιαστα, αβίαστα, αδικαιολόγητα. Και εκείνα τα φλας. Με ζαλίζουν τα φλας. Δεν μου αρέσουν οι κάμερες. Ποτέ δε συμπάθησα το φακό,
Ότι δηλαδή εσύ δεν έχεις facebook. Ότι είσαι ξεχωριστή και δε φωτογραφίζεσαι με φίλους, ότι δεν κάνεις uploading 
Ε συμβαίνει, αλλά δεν το επιδιώκω ακριβώς... Απλά συμβαίνει και... Μα θα σταματήσεις να με διακόπτεις;
Τα ισπανικά κρασιά είναι ύπουλα. Λίγο ήπια και, χρωματίστηκαν όλα τόσο έντονα. Από το Noir στο 3D από την Χέιγουορθ στην Τζολί με απόσταση λίγων ευρώ
Τίποτα άψυχο δεν είναι ύπουλο. Και ήπιες μισό μπουκάλι και βάλε...
Μια φορά στο τόσο....
Έτσι ξεκινάνε όλοι
Γιατί θέλεις να μου καταστρέψεις την ανάρτηση;
Το φεγγάρι παρέμενε δυνατό η μόνη αληθινή λάμψη, η μόνη ακατέργαστη ομορφιά κρυμμένη πίσω απο το ξασμένο μαλλί, το εκκεντρικό καπέλο, το δήθεν, το ψέμα, τη μέθη, την πρέζα, την καλοπέραση.
Όλα σάπια στη ζωή εκτός από σένα. Τι πνευματώδες, πόσο ανθρώπινο, τρυφερό, χριστιανικό. Είσαι το ίνδαλμα μου Μ. Αλήθεια. Θύμισε μου λίγο, γιατί επέλεξες να μπεις μέσα στους δήθεν αντί να κάτσεις σπίτι σου; Γιατί απορροφήθηκες στον καθρέφτη μαζί με τα καινούρια σου ρούχα, το ακριβό άρωμα, το κόκκινο κραγιόν που σε είδα να βγάζεις βαριεστημένα όταν ανακάλυψες την υπερβολή του για εξήγησε μας...
ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ ΔΕ ΤΟ ΚΑΝΑ ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΣΟΥ ΛΕΩ. ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΟΙΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ.
Φυσικά και ξέρεις. Μην συγχύζεσαι. 
 ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. Είμαι τόσο ζαλισμένη... Έχω μπερδευτεί και...
Καλά ψάξε βρες δικαιολογίες. 
Σε βαρέθηκα.
Σπάσε τον καθρέφτη. Θα χει πλάκα. Αλήθεια. 
Και που θα τον σπάσω; Το πολύ πολύ να ελευθερώσω λίγα ψέματα ακόμα... Θραύσματα μιας ψεύτικης ομορφιάς.
Ψέματα...!
Αλήθεια.