Τρίτη, Ιουλίου 17, 2012

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν

Ήταν νέος, μοναχικός και αλλόκοτος ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Ζούσε με ένα πακέτο ιδιοτροπίες παραμάσχαλα. Πήγαινε ερχόταν μέσα σε ακριβά αρώματα και προσωπεία. Ήταν ψεύτικος ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Όποτε πάγωνε το μέσα του μαστίγωνε τα όνειρά του με ενοχές και μεθούσε στη νηφαλιότητα της δουλειάς του. Ήταν μια μάταιη δουλειά. Μάταιη και ατελείωτη. Τον κυνηγούσε σα τη λερναία ύδρα. Μόνο που εκείνον δεν τον έλεγαν Ηρακλή και κάθε άλλο παρά ήρωας ήταν. Δεν είχε σπαθί. Ένα γαμημένο στυλό είχε κι αυτό τον πρόδιδε συχνά πυκνά.

Ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν διάλεγε θέσεις πάντα κοντά στο παράθυρο για να χαμογελά στα περασμένα. Έριχνε άγριες ματιές στα φιλήδονα βλέμματα που παραβίαζαν το κορμί του και ξέρναγε κρυφά με την κατάντια και τη δυσωδία των αγγιγμάτων που ποτέ δεν ένιωσε. Κι ας υπήρξαν. Και δεν ήταν πάντα έτσι ο άνθρωπος που δεν ήθελε να τον αγγίζουν. Θυμόταν κάποτε που...

Και τα βράδια άναβε κεριά δίπλα απ το κρεβάτι του. Καλούσε την πράσινη νεράιδα, την βασίλισσα των οραμάτων. Δεν εμφανιζόταν και ας περίμενε. Μέχρι που τον είπανε τρελό. Όχι...όχι για τα αγγίγματα που σιχάθηκε. Για τα όνειρα που περίμενε ξάγρυπνος τις νύχτες.

Ξημέρωσε. Του είπαν πως είναι νεκρός. Ρώτησαν πως τον λένε και δε του επέτρεψαν να απαντήσει. Συγκέντρωσε το βλέμμα του στη λέξη προδοσία. Μα δεν έβλεπαν οι άνθρωποι τους ήχους. Δεν πειράζει. Εκείνη είχε έρθει και τον κοιτούσε. Εκείνη ήξερε πως τον έλεγαν. Και τον χαιρέτησε σα φίλη παιδική.

Ειλικρινά δική σας,
Estella

Λιωμένο Παγωτό

Αμυδρή γεύση μπύρας που πέρασε, ζάλισε και άφησε τη θέση της κομψά στο πιο γλυκό παγωτάκι του καλοκαιριού. Δε ξέρω τελικά τι είναι πιο γευστικό. Ένα παγωτό, μια γλυκιά ζάλη, ένας καλοκαιρινός έρωτας ή ένας περίπατος με την καλύτερη σου φίλη; 

Μάλλον λίγο απ όλα. Κι ύστερα εκείνο το αίσθημα ότι... δε ξέρω που πάω. Αλλά πάω σωστά. Η ζωή ξέρει. Θα μου πείτε είναι κάπως μοιρολατρικό αυτό. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να βασίζομαι στη ζωή ή σε κάποιον αόρατο οδηγό γιατί βαρέθηκα την ανελέητα στοχευμένη τροχιά που με έκανε να τρέχω. Απλά...πάω. Κι όπου με βγάλει. Ως τώρα εδώ που τα λέμε μόνο όμορφες παραλίες συνάντησα. Βράχια τέλος. Ώρα για ηλιοβασιλέματα και λιωμένα παγωτά μέσα στο πορτοκαλί τους...

Θα σας δω αύριο πάλι. Πρέπει να αλλαχθεί αυτή η Playlist. 

Ειλικρινά δική σας... 
Estella