Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 30, 2009

Aurora

Τα μάτια μου τσούζουν απο το ξενύχτι. Kοιμόμουν συνέχεια και νιώθω σα να πέρασε η μέρα και να μην πρόλαβα να τη ζήσω. Το βιολογικό μου ρολόι είναι πιο τρελό απο εμένα τελικά!

Όμως για να επανέλθω στο θέμα της ανάρτησης μου, θα ήθελα να πώ οτι νιώθω τυχερή. Σήμερα μετά απο καιρό είδα ξανά την ανατολή, η οποία μάλιστα με πέτυχε στον δρόμο. Είχα ξεχάσει την ησυχία στις γειτονιές τα ξημερώματα, την υγρασία στον αέρα που μ έκανε να τρέμω, και τα κλειστά πατζούρια απ όπου δραπέτευε το αδύναμο κιτρινοπό φώς κάποιας λάμπας. Ήταν μια κρυφή ματιά σε ξεχασμένες αναμνήσεις. Με συντρόφευε ο ήχος του βήματος μου και κάθε τόσο κοιτούσα τον ουρανό μ ένα χαμόγελο. Σε λίγο θα ξημέρωνε και έβλεπα να ξεκινά η μέρα ντροπαλά τα πρώτα της βήματα.

Τελικά η ανατολή είναι λίγο αδικημένη. Όλοι τρέχουν να δούν τα ηλιοβασιλέματα και ξεχνάνε την ομορφιά της. Μήπως τελικα οι άνθρωποι κοιτώντας τον επίλογο της ημέρας αντί τον πρόλογο αποδεικνύουν οτι έχουν ένα κόλλημα με το τέλος των πραγμάτων και όχι με την αρχή;

Ο εγκέφαλος μου κάνει απεργία απόψε. Οπότε για να μην το ρίξω στις αμπελοφιλοσοφίες θα αφήσω απλά τις σκέψεις μου να τις καταπιεί το γλυκό φώς του ήλιου το πρωί.

Κάτι τέλευταίο αλλά πολύ σημαντικό για μένα. Θα ήθελα να πώ στην φίλη μου την Demi ένα τεράστιο ευχαριστώ που μου στέλνει τα στιχάκια της και μου επιτρέπει να τα δημοσιεύω στο blog... Eίναι μεγάλη τιμή για μένα κάτι τέτοιο. Αχ πόσο θα θελα να μπορούσα να γράψω και γώ ποίηση! Οσο και να μ αρέσει η πεζογραφία, το κενό είναι αισθητό. Καλημέρα!