Πέμπτη, Ιουνίου 04, 2009

Μια νύχτα πνιγμένη στη λήθη

Ψάχνοντας τα κομμάτια μου,
Ανακάλυψα πως ένα κάπου λείπει.
Κάθε καθρεύτη έψαξα,
Μήπως και εφυλακίσθη.

Ω μέθη γλυκιά της λησμονιάς!
Του πόνου της απώλειας τραγούδι!
Με συνοδεύεις και απόψε,
Σε δρόμους ξεχασμένους.

Το φώς στην άκρη της ελπίδας
Θαρρώ πως τρεμοσβήνει.
Επιθυμία για ένα μίλημα
Ψίθυρο έστω, στο σκοτάδι.

Ερωτήματα κόβουν την ανάσα
Ή μήπως η ψύχρα σου η τελευταια;
Κοίταξα τον ουρανό μα μοναχά
Ατέλειωτα τα συννεφα αντικρίζω

Σκιές τριγύρω θρηνούν μιαν απουσια
Και γώ μαζί κάπου στα παρασκήνια.
Σα να μαστε σε αντικριστά μπαλκόνια
Μα κανείς ποτε τον αλλον ν αντικρισε.

Ο άνεμος ξαγρυπνά μαζί μου.
Το κενό σου θέλει να τονίσει
Μιαν άρρωστην ανάσα αφήνω να φύγει
Και λέω καληνύχτα σε σένα που δεν είσαι εδώ.

Είσαι; Ήσουν; Θα σαι; Ερωτήματα που κόβουν την ανάσα…

Μην με ξεχνάς. Γλυκό πιοτό η λησμονιά μα κανείς δεν το αγάπησε.