Σάββατο, Οκτωβρίου 23, 2010

Aϋπνία

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Απο τη ζέστη στο κρύο. Και μέσα μου παγωνιά. Ο εγκέφαλός μου, τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά μου για την ακρίβεια, αισθάνομαι θα εκραγεί. Δεν ξέρω γιατί φουντώνει έτσι. Σήμερα δε συνέβη τίποτα. Είναι απο εκείνες τις ημέρες που απλά δεν θα θυμάμαι.

Τα μάτια μου με τσούζουν. Το δέρμα μου το αισθάνομαι παγωμένο και τα γυαλιά μου σα να βάρυναν κάπως. Απο την άλλη, οι φακοί δεν ενδείκνυνται για δακρισμένα ματάκια. Σωστά; Εύχομαι ώρες ώρες να μην είχα μυωπία. Δεν εννοώ τα μάτια μου. Την καρδιά μου...το μυαλό μου... Γιατί όλα να ναι πάντα τόσο μα τόσο θολά;

Είναι άδεια σου λέω. Τα πάντα. Οι δρόμοι, οι νύχτες, οι μέρες. Το ξημέρωμα που ζω. Γεμάτο απο αυτή την εκνευριστική σαπίλα της υγρασίας. Οι τοίχοι γύρω μου. Σταμάτησαν να γράφουν συνθήματα και γκράφιτι. Το μόνο που βλέπω είναι θεριά, δράκους και βρισιές. Και άκυρους. Άκυρους και άκαιρους ανθρώπους. Τί θέλετε;

Φοβάμαι το πρόσωπο στον καθρέφτη. Πλέον το τρέμω. Δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιος είναι, γιατί φοράει τα ρούχα μου... Γιατί όλοι με θυμούνται όταν μ έχουν ανάγκη; Θες κάπου να μιλήσεις; Σου λείπει ένας φίλος; Θες να βγεις; Θες το κινητό μου;

Και συ ρε μαλάκα. Γιατί... Που ήσουν; Βρήκες γκόμενα και...; Εσύ ήσουν φίλος, αδερφός... Και... Τώρα; Μαζί της. Και... Μου λείπεις γαμώτο. Μου λείπει που προβλέπαμε τις αύρες του κόσμου. Τα ηλίθια αναρχοφιλοσοφικά σου. Μου λείπουνε. Που είσαι...

Ξέρεις, σκέφτομαι οτι μερικοί έχουν δίκιο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να μην σκέφτομαι. Μα δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια σου λέω. Μου συμβαίνει να σκέφτομαι πολύ. Όπως μου συμβαίνει ν αλλάζω διάθεση γρήγορα.

Μαυρίλα. Αλλά σήμερα ένιωσα ελεύθερη. Να κάτι όμορφο. Σκέψου, να περπατάς σ έναν δρόμο ήσυχο. Ήρεμο...και να νιώθεις τον αέρα να σου χαϊδεύει το πρόσωπο... Δεν μου αρκεί. Γαμώτο γιατί ΤΙΠΟΤΑ και ΠΟΤΕ να μην μου αρκεί; Τι λείπει...;

Η φίλη σας,
Estella

Σημείωση 1: Γιαγιά... Σ αγαπώ... Να προσέχεις.
Σημείωση 2: ... Βουβαμάρα. Κουράστηκα να πεθαίνω μόνη.