Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 28, 2009

Αδύναμο παραμιλητό

Δε ξερω τι είναι... Δε ξερω σου λέω άσε με. Μιλάει και δε το ακούω. Κάνει τ αυτιά μου να βουίζουν. Μου κόβει την ανάσα. Του λέω να μ αφήσει και γαντζώνεται όλο και περισσότερο. Τι θέλεις; Τι θέλεις κ απόψε στο κεφάλι μου;

Δε ξέρω αν θέλω να κλάψω γιατί καταρρέω. Δε ξέρω αν θέλω να κλάψω γιατί κάτι λείπει. Τι μαλακίες λέω, δε ξέρω καν αν θέλω να κλάψω ή να λιώσω στο γέλιο. Ή και τα δυο. Σχιζοφρένεια κ απόψε. Μαζεύω ένα σωρό κομμάτια που δε ταιριάζουν μεταξύ τους και ζώ ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη της επανασυναρμολόγησης. Δε ξέρω γιατί γράφω. Δεν ξέρω αν κοιμάμαι ή αν είμαι ξύπνια.

Υψώνονται οι σκιές. Υψώνονται ανάμεσα σε μένα και στον αληθινό κόσμο. Κόβουν την κυκλοφορία του αίματος μου, παγώνουν την ανάσα μου, νεκρώνουν τα δάχτυλά μου. Και αφου είναι τόσες σκιές εδώ μέσα η δική μου η σκιά που είναι να μου κάνει παρέα τώρα που τη χρειάζομαι; Νιώθω...νιώθω...νιώθω... την καρδιά μου να βουλιάζει σ έναν βυθό απο γκρεμισμένες σκέψεις. Θέλω απο κάπου να πιαστώ και το μόνο που καταφέρνω είναι να απλώνω το χέρι μου και να πιάνω αέρα. Γιατί...Γιατί γαμώτο; Αφού θέλω να φωνάξω γιατί ψιθυρίζω; Αφού θέλω να κλάψω γιατί δε κλαίω;

Κοιμάμαι. Κοιμάμαι και παραμιλάω αδύναμα γι αυτό. Θα ξυπνήσω...θα ξυπνήσω που θα πάει. Ξύπνα γαμώτο!Γιατί δε ξυπνάς...;