Κυριακή, Μαΐου 16, 2010

Αίθουσα Αναμονής

*Όσοι με ξέρετε και νοιάζεστε για μένα παρακαλείσθε να σταματήσετε να διαβάζετε αυτή την ανάρτηση*

Υπάρχουν στιγμές που είναι πιο σκοτεινές ακόμα και απο παιδικούς φόβους. Είναι τότε που το στομάχι σου γίνεται ένας σφιχτός κόμπος και απλά τα πόδια σου τρέμουν. Αν δεν το ζήσεις... Δεν μπορείς να ξέρεις τί είναι.

Φανταστείτε έναν θάλαμο λευκό με γκρίζο φθαρμένο πλακάκι, δεξιά και αριστερά πόρτες. Πόρτες μονόχρωμες με μεταλικά ταμπελάκια. Ακτινολογικό, Παιδιατριακό, Επείγοντα... Επείγοντα, η χειρότερη πόρτα. Και ήμουν δίπλα. Αμέσως μετά την πρόσκαιρη χαρά ενός ταξιδιου ερχόμουν αντιμετωπη με αυτό που με φόβιζε παλαιότερα τις νύχτες. Δίπλα μου, κάποιος δεκαεξάχρονος με ένα βλέμμα παγωμένο. Ίσως σκεφτόταν αυτό που σκεφτόμουν και γώ. Ίσως άκουγε αυτό που άκουγα. Μια κραυγή "φύγε, φύγε...φύγε"

Ήθελα να τον ακουμπήσω να του πώ, "όλα θα πάνε καλά" μα κάθε φορά που άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω ένιωθα οτι ο αέρας μου είναι λίγος. Μου είναι πολύ λίγος όχι για να μιλήσω... Για ν ανασάνω. Και εκείνος έτσι μάλλον. Σηκώθηκε και τα πόδια του έτρεμαν. Σήκωσε αφηρημένα την μπλούζα του καθώς άγγιζε την πλάτη του, και με τα ακροδάχτυλα του ακούμπησε ένα μεγάλο γδάρσιμο. Φορεία, καροτσάκια, κόσμος, φωνές, ένα ουρλιαχτό να διαπερνάει τ αυτιά μου αλλά ήταν σα να μαστε μόνοι. Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή ενός ηλικιωμένου. Τ αυτιά μου βούιζαν. Διάβασα τα χείλη του και μάλλον ρώτησε τον πιτσιρικά "τί έπαθε" Εκείνος γύρισε και με τρεμάμενη φωνή ψιθύρισε μετα βίας "εγώ...καλά...ο φίλος μου...το κεφάλι του...μηχανάκι.." Αυτά ξεχώρισα... Σκέφτηκα οτι ήταν κάτι μακρινό. Και ήταν κάτι μακρινό. Τον πιτσιρικά την επόμενη μέρα τον ξέχασα. Ξέρεις μωρέ σαν εκείνες τις φάσεις που όλοι θέλωντας να τονώσουν το αίσθημα του καλού Σαμαρίτη έρχονται να σε παρηγορήσουν με όμορφα λόγια που δεν εννοούν. Ε κάτι τέτοιο φαντάσου. Τέλος πάντων, εγώ βγαίνοντας απο το νοσοκομείο, έλεγα και ξανάλεγα "Πάει πέρασε, δε θα ξαναγυρισω"

Μετά...ήταν εκείνος. Νέος ήταν κι αυτός. Νέος και έτοιμος να γίνει μπαμπας. Και σκέφτομαι...εκείνο το μωράκι...Και σκέφτομαι τον αδερφό του τον δίδυμο. Και ξέρεις τι έγινε; Εγινε πατέρας την ημέρα του θανάτου του αδερφού του του Δίδυμου. Ειρωνία; Να ισορροπείς ανάμεσα στο άκρον της θλίψης και στο άκρο της ευτυχίας. Πώς δεν τρελάθηκε αυτός ο άνθρωπος; Και πόσο τρομακτικές μπορούν να γίνουν οι ζωές μας. Ανάσα... πάει...πέρασε...

Πέρασε; Πάει; Ηλίθια είμαι. Ξαναγύρισε. Μ ένα τηλέφωνο αυτή τη φορά. Ο πατέρας μου χλώμιασε. "ερχόμαστε.." Και πήγανε. Και περίμενα πάλι...περίμενα περίμενα. Το σαλόνι μου άρχισε να στενεύει και να ασπρίζει οι καναπέδες γίνανε μαυρες άβολες πλαστικές καρέκλες. Άκουγα εκείνες τις φωνές... "Πονάω ρε παιδιά πονάω" φορεία μπροστά απο τα μάτια μου.
 ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
"Μαρία... Τελείωσε..."

Καλό ταξίδι θείε.

Και πώς να στηριξω τους γύρω μου; Τους γονείς μου...; Πώς; Να πώ τι; Και τη Δευτέρα...; Τί θα κάνω τη Δευτέρα..;

Κανένα περιστατικό δε συνδέεται με το άλλο. Όμως μέσα μου τα ένιωσα να ενώνονται και να με κλείνουν σ ένα τριγωνικό δωμάτιο που κλείνει...και κλείνει...και... Θέλω να φύγω... Πόσα ακόμα μέσα σ ένα μήνα; Πόσα;

Θέε μου... Μη μου στείλεις όσα μπορώ να αντέξω.

Υ.Γ. Η ειρωνία της υπόθεσης: το πρωί σκεφτόμουν τι όμορφη που είναι η ζωή... Εβλεπα δύο πανέμορφα γαλανά ματάκια απο ένα μωράκι που ήθελε να παίξουμε μέσα στο λεωφορείο. Όσοι με ξέρετε φαντάζεστε το περιστατικό καθώς και τι έγινε μετά...
Υ.Γ.2 Λυπάμαι όσους προσπαθούν να με βλάψουν χτυπώντας το ιντερνετικό μου προφίλ. Εαν τυχαίνει "παιδάκια" (γιατί αυτό είστε εν τέλη) να διαβαζετε την ανάρτησή μου προτείνω να συνειδητοποίησετε οτι η ζωή είναι εκεί έξω. Και οχι εδώ μέσα. Δε με βλάπτετε με το να βρίζετε ένα νικνέιμ. Αντιθέτως δείχνετε τί μίζερα πλάσματα είστε. Ειλικρινά, ζώ μια αθλια κατάσταση. Αλλά το να ζητούσα δήθεν παρηγοριά σε φόρουμς και facebook επειδή δεν έβρισκα δύναμη μέσα μου είναι πραγματικά lame.
Υ.Γ.3 Γιατί χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου...;



Heaven's gates won't open up for me
With these broken wings I'm fallin'
And all I see is you
These city walls ain't got no love for me
I'm on the ledge of the eighteenth story
And oh I scream for you
Come please I'm callin'
And all I need from you
Hurry I'm fallin', I'm fallin'