Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2010

Δελτίο Παραγγελίας

Έχετε σκεφτεί ποτέ οτι η ζωή μας μοιάζει απίστευτα με το εμπόριο; Όλη μέρα πουλάμε και αγοράζουμε...Οι σημαντικότερες παραγγελίες όμως είναι εκείνες που δε φαίνονται. Είναι εκείνες που δεν πληρώνονται αποκλειστικά με χρήμα αν και ο τρόπος πληρωμής μπορεί να μοιάζει αρκετά.

Αποκτάς τον ρόλο του καταναλωτή. Χρειάζεσαι υλικά, χρειάζεσαι ανθρώπους, χρειάζεσαι...χρειάζεσαι...και όσο πιο πολύ παίρνεις τόσο πιο μανιασμένα θέλεις κι άλλο. Είναι μια τάση που δε μπορείς να πολεμήσεις. Γίνεσαι ένα θέλω, γίνεσαι μια πιστωτική, ένα χαρτονόμισμα, ΕΙΣΑΙ αυτό που τρώς, είσαι αυτό που αγοράζεις και στήνεις την εικόνα σου αιματηρά. Κόβεσαι, λιώνεις,πονάς και χάνεσαι ολοκληρωτικά εμπρός της επιβλητικότητας του φαίνεσθαι. Του έχω, μα ταυτόχρονα του απέχω αφού κλείνεις τον εαυτό σου σ ένα κλουβάκι μακριά απο την ψυχή σου.

Για κάποιους ο κύκλος μπορεί να σταματήσει εκεί. Αγοράζουν ασταμάτητα μέχρι τα χρέη να τους διαλύσουν, και τότε δε γυρίζει τίποτα πίσω. Εχεις υπογράψει και ουδέν λάθος μετά την απομάκρυνση απο το ταμείο αναγνωρίζεται. Για κάποιους άλλους, απλά αυτός ο ρόλος είναι η αρχή. Η αρχή για την καριέρα τους στο εμπόριο. Οι άνθρωποι είναι εκπληκτικά εύκολοι στο να τους χειρίζεσαι. Οι λόγοι είναι μάλλον κάπως ασαφείς στο μυαλό μου. Ίσως θέλουν να αισθάνονται οτι υπάρχει κάποιος να τους επιρρεαζει και να τους ελέγχει. Η απόλυτη ελευθερία φοβίζει, ετσι δεν ειναι ρε Αγη; Τρόμος και πανικός στην ιδέα οτι ο μόνος υπεύθυνος για τη ζωή σου είσαι συ ο ίδιος. Κι αφού ο Θεός λείπει αυτόν τον καιρό στην εξορία του σύμπαντος, και εν έτη 2010 δε μπορείς να τα ρίξεις στη μοίρα, (θα χαλάσεις την εικόνα που λέγαμε πρίν) προτιμάς να γονατίσεις στον διπλανό σου που θα χαρεί να πατήσει πάνω σου και να σ εξουσιάσει.

Όμως στο θέμα μας, οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στην εξουσία. Έτσι το μόνο που έχει να κάνει ο έμπορος είναι να δημιουργήσει μια ανάγκη ή να φέρει στο φώς μια ανασφάλεια. Δεν έχει σημασία αν αυτό που βλέπεις το θέλεις σημασία έχει οτι το χρειάζεσαι και πρέπει να το αποκτήσεις. Είναι όλα μέσα στην πρώτη κίνηση του σχεδίου. Εμπορεύεσαι παραμύθια. Στο χερι σου είναι αν ο άλλος θα τα πιστέψει. Και θα τα πιστέψει. Και θα προχωρήσεις στο δεύτερο βήμα που είναι η προώθηση του προϊόντος. Δημιουργείς μια όμορφη εικόνα αυτού που θέλεις να πουλήσεις. Τον εαυτο σου παράδειγμα. Ακαταμάχητη συνταγή. Μπορεί να αρνηθεί κάποιος; Αυτό ακριβώς που χρειαζόταν, την σωστή στιγμή;

Υπογράφεται ο διακανονισμός και η αποπληρωμή ξεκινά άμεσα. Πληρώνεις για την αγορά σου είτε μια και καλή, είτε λίγο λίγο κάθε μήνα μέχρι να ξεχρεώσεις και να συνειδητοποιήσεις οτι αυτό που έχεις προμηθευτεί έχει φθαρεί απο τον καιρό. Κι ας ήταν μόλις χθές που τελείωσες τις δόσεις. Χρειάζεσαι κάτι καινούριο. Και ο σωστός έμπορος θα ξέρει πως να στο προωθήσει.

Ποιά ναρκωτικά μου λέτε, ποιά τσιγάρα, ποιά ποτά; Αυτός ο κόσμος είναι μέσα στη μαστούρα της αγοράς. Μεθάει με τις ψεύτικες ανάγκες του, ζαλίζεται με την κατάντια του και χάνεται σε lsd και παραισθησιογόνα. Αυτός ο κόσμος θέλει να αγοράσει κάποιον για να μη νιώθει μόνος τα βράδυα. Αυτός ο κόσμος παίρνει χάπια για να κοιμηθεί. Αυτός ο κόσμος δεν υπάρχει σου λέω. Δεν υπάρχει. Εμπόριο αέρος κοπανιστού τίγκα στο συμπληρωματικό καυσαέριο, εμπόριο σάρκας και ψυχής στο όνομα μιας εικόνας σάπιας, άθλιας και γκρίζας. Πουλάνε μονοτονία και αγοράζουμε πλήξη, πουλάνε μοναξιά και αγοράζουμε sex toys. Δεν εχει σημασία τι πουλάνε. ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ. Ας μου απαντήσει κάποιος απο πότε η νιότη χρειάζεται να πίνει μπάφους για να γελάσει; Δε μας φτάνει πουλάμε μόλυνση στα ουράνια για να ξεσπάσει τοξικό κλάμα απο τα σύννεφα...

"Εμένα ποιός θα με εξυπηρετήσει; Είναι κανείς εδώ;" ε αφού επιμένετε...
"Βεβαίως κύριε, παρακαλώ, πείτε μου..."
 






Τετάρτη, Φεβρουαρίου 17, 2010

No-thing (Greeklish Version)

Καλησπέρα... Ευχομαι να είστε όλοι καλά, και να περνάτε ακόμα καλύτερα.
Δεν εχω καποιον λόγο που κάνω ανάρτηση για να είμαι ειλικρινής οπότε όσοι ψάχνετε κάτι βαθυστόχαστο ή...ψαγμένο...well sorry, το Χ είναι πάνω δεξιά.Επρεπε ν αντιδράσω... Βαρέθηκα...honnestly....

Προβληματίζομαι απόψε για όλα τα nothings της ζωής μου. Για όσα δε σημαίνουν τίποτα αλλά επιμένουν να θέλουν να γίνουν things. Οπότε βρίσκω τον εαυτό μου στη μέση καταστάσεων τύπου: Ξερω οτι σήμαινα κάτι για σένα ONCE. Ok not anymore. Τι θες να κανω; Βρες υποκατάστατα. Ούτως ή άλλως αυξάνονται τρελά τελευταία. Όπως και εκείνη η ανεκδιήγητη επιθυμία ορισμένων να ανακατευτούν στη ζωή μου. Αν σας ήθελα θα σας είχα κάνει κομμάτια του πάζλ. Σορι poor no-things.

Εντάξει πρέπει να φανώ καλο κορίτσι. Και εννοείται οτι είμαι κατα βάθος. Απλά και αυτή η ριμάδα η υπομονή έχει τα όρια της. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Αυτό που έχουμε μέσα μας δεν υπάρχει πουθενά. Είναι όμορφο...Είναι μοναδικό...Είναι αυτό που μας κάνει να υπάρχουμε. Κάθε φορά που αναγνωρίζεις την διαφορετικότητα σου και δεν παλεύεις-λόγω ανασφάλειας, μαλακίας ή κόμπλεξ- να την πνίξεις αποδέχεσαι και την ίδια σου την ύπαρξη. Διαφορετικά είσαι ένα όν δίχως αυτοσεβασμό, δίχως επίγνωση του που πάς, γιατί πας εκει που πας και προπαντώς τί είσαι;

Σίγουρα όλοι έχουμε ανθρώπους που θαυμάζουμε. Που δεχομαστε επιρροές, που αγάπαμε, που ζηλεύουμε που μισούμε ή που τα κάνουμε όλα αυτά μαζί. Οκ ναι συμβαίνει. Αλλά το να χανόμαστε στο θαυμασμό και στη ζήλεια οδηγεί μάλλον σε μια παράκρουση άνευ προηγουμένου. ΓΙΑΤΙ; Απλά ακολουθησε τα θέλω σου. Την καρδιά σου. Τα πιστεύω σου. Δεν έχεις; Ασε τον αλλο και κοίτα να βρείς τον εαυτό σου αντί να τον χάσεις περισσότερο. 

Υπάρχει μια ακόμα πλευρά που θα θελα να σχολιάσω... Ήσουν μ έναν άνθρωπο. Χωρίσατε... Οκ συμβαίνει... Ποιά εσωτερική μνησικακία μπορεί να σε κάνει να φερθείς με έναν τόσο παιδαριώδη τρόπο; Ή μήπως είναι η προσπάθεια κάλυψης των ανασφαλειών της νέας σου συντρόφου;  Οπως και να χει...καταλαβαίνω. Κανείς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο κανέναν. Και εννοείται όσο μένετε μακριά μου μπορούμε να μαστε αγαπημένοι. Αν κάνετε πώς με πλησιάζετε ή ασχολείστε... Well... ok... I do have nails you know...And the worst of all... I know how to scratch. Even the no-things


Θα τελειώσω λίγο υπεροπτικά το ποστ μου...γιατί; Γιατί μπορώ να σας τη σπάσω. Και αν δεν φύγετε... Θα το κάνω... :)

You know you love me... (both of you...)
XXX
the one you love to hate....

Please...no more drama... so sick of it...

Υ.Γ. Δεν ειμαι το κέντρο του σύμπαντος. Είμαι το κέντρο του κόσμου μου. Του κόσμου που ΕΠΕΛΕΞΑ να έχω. Και σείς δεν έχετε θέση. Εχετε δικό σας. Και εύχομαι ο,τι καλύτερο. Αλλά αφήστε το δικό μου να γυρίζει γύρω απο τον δικό του ήλιο.... (Νικο σου είπα σημερα σ αγαπάω...; :) )


Don't turn around
I'm sick and I'm tired of your face
Don't make this worse
You've already gone and got me mad
It's too bad I'm not sad
It's casting over
It's just one of those things
You'll have to get over it

Κυριακή, Φεβρουαρίου 07, 2010

Υποκρισίας Πανήγυρις

Μια φορά και εναν καιρό, ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις... Πιο σκληρές και απαιτητικές απ οτι μοιάζουν εκ πρώτης όψεως είναι έτοιμες να κατασπαράξουν τους κακούς ηθοποιούς και να τους καταγγείλουν στην αστυνομία της υποκρίσιας ως "οι λάθος", "οι κακοί", "οι περίεργοι".

Και όπως κάθε κομπλεξικό ον σ αυτόν τον χιλιοκαμένο πλανήτη είπα να συγκεντρώσω αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω -και ναι η ηλιθιότητα δεν έχει όρια- γιατι θα πρέπει να βάζω στη ζωή μου έναν άνθρωπο που δε γουστάρω. Γιατί θα πρέπει να τον θάβω απο πίσω του και μπροστά του να το παίζω αθώα... PEOPLE THIS IS SICK! Πώς μπορείς να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια όταν μέσα σου ξέρεις οτι του σκάβεις το λάκο; Ακόμα και ο χειρότερος άνθρωπος δε το αξίζει αυτό. Αν δε σου αρέσει κάτι, απλά βγαλτο απο τη ζωή σου. Τόσο τραγικό είναι; Ή μήπως είναι προτιμότερο να τον αφήνεις να πιστεύει οτι μπορεί να σε εμπιστευθεί και εκεί που δε το περιμένει να του την κάνεις; Και έτσι να το πάρουμε τι έχεις να κερδίσεις; Είμαι απίστευτα τυχερή που αποφάσισα να σταματήσω τα πάρε δώσε με ορισμένα άτομα τελικά. No, seriously, το δάγκωμα οχιάς είναι χειρότερο όταν δε το περιμένεις. Δε λέω οτι χωνεύω αυτή που θάβετε, κάθε άλλο, αλλά είναι άδικο... Άδικο και ύπουλο... Αν αποφασίσετε να με θάψετε ποτέ, please, φροντίστε να ναι μακρύς ο λάκος. Πήρα δυο πόντους ύψος. Ασε που θέλω να απολαύσω την παρέλαση των σκουλικιών. Οχι εσάς...τα άλλα τ άκακα...

Και για να συνεχίσουμε το κράξιμο, εκτός απο την υποκρισία στις ανθρώπινες και ιδιαίτερα στις φιλικές σχέσεις υπάρχει ένα είδος υποκρισίας και στη δουλειά. Ρουφιανιά και γλύψιμο... Γλύψιμο σε διευθυντές, σε πελάτες, σε ανωτέρους, σε συναδέλφους... Που το βρίσκετε τόσο σάλιο ρε πούστη μου; Ούτε σαλαμάνδρες να ήσαστε... Σιχάματα... Και εκεί βλέπεις οτι όλοι είναι μια μεγάλη χαρούμενη παρέα, φαινομενικά όλοι συνεργάζονται αρμονικά και όμορφα και ξαφνικά όταν αρχίσει λίγο να σ εμπιστεύεται ο άλλος ερχεται να σου θάψει τον διπλανό.Και ο διπλανός τον παραδίπλα...αλλά μπροστά ποτέ...ποτέ ποτέ...ΤΖΙΙΙΙΙΙΙΙΖ. Και ξέρεις οτι όλα αυτά τα πρόσωπα που χαμογελάνε μπροστά σου, που σου μιλούν ευγενικά κρύβουν έναν αμαρτολό λόγο, βρώμικο, πασαλειμμένο με ξένο αίμα πισώπλατο μαχαίρι.

Ναι λίγο καμμένη ανάρτηση μάλλον θα με πήρε κανας κεραυνός στο κεφάλι. Η καμια τοξική χλέπα απ τα γλυφτρόνια. Τι φοβάστε και δε τα λέτε; Πώς καταφέρνουν να με αηδιάζουν οι άνθρωποι δε μπορώ να καταλάβω...Νέο-σχετικά- κομμάτι απο active member...ψιλοάσχετο αλλά μου χει κολλήσει....



Και κάπου εδώ στου καιρού μας το μεγάλο χαμό
που άλλοι διαλέγουν το ρέμα κι άλλοι βουτάν στον γκρεμό,
θηλιά στο λαιμό μόνος μου δε βάζω
παίρνω κουράγιο και στ απόμερα γιορτάζω.
Δεν έχω μία μα δε μ έχουνε και δανεισμένο
και τραγουδάω με κάθε φρεσκοαπολυμένο,
δε με νοιάζει ό,τι κι αν γίνει στου ραγιά το κλουβί
στ αρχίδια μου αν ήρθε κι εδώ το MTV.
Μακριά από μας κι ούτε αγαπημένοι
έτσι κι αλλιώς τους τρέφουν οι αποβλακωμένοι.
Την ψυχούλα μας δε στέλνουμε κέρασμα
στα λαμόγια που τρων το καταπέτασμα.
Άκου και τ άλλο, ο θείος Σαμ μου αρνήθηκε την βίζα
για να χτυπήσει το κακό λέει από τη ρίζα
πάνω που παιζόταν το στημένο μαύρο θαύμα
στ αρχίδια μας που βγήκε ο Ομπάμα.
Μα πήραμε επιτέλους τα χαμπάρια μας
και με τα χέρια μας θα βγάλουμε τα μάτια μας
όσο λιγότεροι πελάτες και καλύτερα
να ξαλαφρώσουμε μια ώρα αρχύτερα.

Κάπου εδώ θα το γλεντήσω κι άλλο δεν θα το βουλώσω
όπως θέλω θα το ζήσω, δε γουστάρω να πληρώσω
Δε με νοιάζει αν νικήσω ούτε κι αν το μετανιώσω
ας το μετανιώσω μια ώρα αρχύτερα.

Μες στα μούτρα θα τους φτύσω έτσι για να τους γειώσω
κι αν μιλήσουν θα γυρίσω με κλωτσιές να τους λαδώσω
κι αν ούτε έτσι τους φοβίσω φτάνει που θα ξαλαφρώσω
θα ξαλαφρώσω μια ώρα αρχύτερα...

Τραβάω τη φάτσα μου και την ψυχή μου από τη μόστρα,
την τηλεόραση λέω να κάνω απλώστρα
ν αφήνω πάνω τα βρεγμένα σώβρακά μου
να ξεκουράσω και λιγάκι την κυρά μου.
Δε θα βάλω πετρέλαιο κι ας με φάει το κρύο,
το κινητό μου είναι στον πάτο στο ενυδρείο
δεν θα πληρώσω τη ΔΕΗ κι ας μου κόψουν το ρεύμα
τα νύχια μου θα τρώω για γεύμα.
Θα παραδώσω στο υπουργείο τις πινακίδες
και θα σκουπίζομαι με παλιές εφημερίδες
με δικές μου συνεντεύξεις απ το αρχείο
τώρα που στο λάλημα την έκανα λαχείο.
Στα super market θα πηγαίνω χωρίς λεφτά στην τσέπη
και στο φεύγα θα γελάω στην κάμερά που με βλέπει.
Θα δίνω μόνο ακάλυπτες επιταγές
και θα περάσω απ όλες σας τις φυλακές.

Δημόσιος κίνδυνος κηρύσσομαι κι επίσημα
κι έχω ένα πρόβειο για κάθε ηχοσύστημα.
Για κάθε μπάτσο έχω δώρο ένα δερμάτινο στριγκάκι
και για κάθε βουλευτή ένα κεράκι.
Θ απέχω πάλι κι απ αυτές τις εκλογές,
θα ενεργοποιήσω όλες μου τις φραγές
κι απ το ξαλάφρωμα αυτό θα μαι καλύτερα
κι ας πάω στο διάολο μια ώρα αρχύτερα.