Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

It's my life

Σκέφτηκα να κάνω έναν πρόλογο... Έκανα πολλά σενάρια στο μυαλό μου αλλά τελικά... δε γαμιέται; Δεν ξέρω τι να γράψω. Σήμερα φίλοι μου το blog μου κλείνει έναν χρόνο λειτουργίας και γω με τη σειρά μου τα είκοσι...

Το blog ήταν μια από τις καλύτερες επιλογές που έκανα στη ζωή μου. Κατάφερα να γνωρίσω σκέψεις, να αγγίξω συναισθήματα ανθρώπων που ποτέ μου δεν είδα και να ενημερωθώ γιατί για να μην ξεχνιόμαστε μόνο μέσα από τα blogs πιστεύω οτί μπορείς να ψάξεις την αλήθεια. Η εποχή που ζούμε είναι σκοτεινή. Κυρίες μου και κύριοι γνωρίζετε οτι βιώνουμε μια μορφή μοντέρνας δικτατορίας συνδιασμένης με μια οικονομική υποδούλωση άνευ προηγουμένου.Κάθε blogger όμως με την δύναμη της έκφρασης που μας παρέχει η ανωνυμία είναι μια ελπίδα για το μέλλον γιατί πολύ απλά αποδεικνύει οτι υπάρχουν ακόμα σκεπτόμενοι άνθρωποι εκεί έξω.

Είναι μαγεία να αισθάνεσαι αυτή την αποδοχή. Να βλέπεις τόσους ανθρώπους να περνάνε από τον χώρο σου και να συναντάνε τα πιο απόκρυφα κομμάτια της ψυχής σου... Δεν έχετε ιδέα πόσο θα ήθελα να σας γνωρίσω καλύτερα! Όταν δημιουργούσα το blog ούτε καν μου πέρναγε απο το μυαλό οτι θα ήταν τόσο υπέροχα... Σας αγαπώ πολύ!

Η ζωή μου ως τώρα... Τι να πρωτοθυμηθώ... ανθρώπους που γνώρισα και δεν ξανάδα και ανθρώπους που βλέπω καθημερινά μα δε γνωρίζω... Ανακάλυψα οτι μ αρέσει η ζωή... Προσπάθησα αρκετά και μπορώ να πώ οτι αποδέχτηκα τον εαυτό μου. Και όχι μόνο τον αποδέχτηκα αλλά κοιτώντας με στον καθρεύτη σκέφτομαι... "χμμμ μάλλον σε συμπαθώ λιγάκι εσένα". Η Εστέλλα, είναι  μελαγχολικό προσωπείο για έναν περισσότερο χαρούμενο, αστείο, ψιλοκάφρο και ντροπαλό (ω ναι και ντροπαλό, αμα είναι να ξεφτιλιστώ θα τα πώ όλα!) άνθρωπο. Eίναι η πλευρά του όχι στο μυαλό μου...Η αντιδραστική μου φύση που παλεύει να φάει την Μαρία. Ποια θα κερδίσει στο τέλος; Χμμμ... Εγώ να σας πω εύχομαι όσο και να βασανίζομαι να μην χάσω καμία απο τις δύο πλευρές...Μαζοχισμός κι έτσι... Ήμουν και είμαι παιδάκι. Τι αλλάζει; Πλέον δεν μπορώ να τα ρίχνω στις ορμόνες. Επομένως, θα ακολουθήσω το δρόμο των σοφότερων που τα ρίχνουν στις συνθήκες. Ναι θα ωριμάσω. Αυτό είναι!

Μπα... άστο...γιατί ξέρετε τι έρχεται μετά την ωριμότητα; Η σαπίλα...! Και όσο cool και να φαίνεται ν αντικαταστήσω το ολστάρι με τη γόβα άλλο τόσο ελεεινό είναι να καταλήξω στο σανδάλι με κάλτσα... (ιουυυυυυυυυ)

Έχω κολλήσει σε κάποια παλιά δεκαετία. Ίσως να γεννήθηκα σε λάθος εποχή, σε λάθος χώρα... Μπορεί να μην έπρεπε να γεννηθώ καν αλλά το κακό έγινε, οπότε deal with it...Σωστά; :P Σε κάθε περίπτωση κατηγορήστε τους γονείς μου εγώ δεν διάλεξα ούτε την ύπαρξη μου αλλά ούτε και τον θάνατό μου. Ειδικά αυτό το τελευταίο δεν με αφορά καθόλου αφού δε θα είμαι εκεί για να το ζήσω. Οι φοβίες μου αλλάζουν μορφές αλλά το τραγελαφικό ποιο είναι; Οτι πλέον δεν έχω καν το χρόνο να τις επεξεργαστώ... Άρα; Δεν μ ενοχλούν πια...

Το νέο μου μότο είναι carpe diem...άδραξε τη μέρα...κάνε την κάθε μέρα ξεχωριστή κι όμορφη... Και ελπίζω να καταφέρω να το κρατήσω...

Υ.Γ. Τόσο καιρό σκάει ο τζίτζικας, σήμερα έχει κρύο και βροχή...τυχαίο...; ΝΑΙ :P
Υ.Γ.2 Αν θέλετε να γνωριστούμε καλύτερα μπορείτε να με βρείτε στο mail μου: mariag593@hotmail.com

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ....!!!
Σας φιλώ γλυκά,
Μια περαστική μα ελπίζω καλή σας φίλη,
Estella- Μαρία