Τετάρτη, Ιανουαρίου 06, 2010

Ένα όνειρο... παγίδα

Τι παιχνιδιάρικο ξημέρωμα πέρασε απόψε απο τον κόσμο μου... Μια ιδέα να με φέρνει όλο και πιο κοντά σου και ένας υλικός κόσμος να με απομακρύνει για λίγες ώρες με το έτσι θέλω. Τόσο απάνθρωπα και τόσο σκληρά...Δε μου αρέσει αυτό το παιχνίδι...Μισώ το χάζεμα του χρόνου. Με μισεί κι εκείνος, και όταν είμαι μαζί σου τρέχει σα δαιμονισμένος να μ εκδικηθεί για όσα του φόρτωσα.

Ανασαίνω και το οξυγόνο απλά δεν μου αρκεί. Δεν αρκεί τίποτα σου λέω πλέον. Είναι μια παγίδα ονείρου που τυλήγει το είναι μου ολόκληρο και με κάνει πιόνι των συναισθημάτων μου. Σκύβω το κεφάλι και υπακούω γιατί τα όσα νιώθω δεν μπορώ να τα δαμάσω, να τα ελένξω... Μια παγίδα τρομακτική και τόσο μα τόσο παραμυθένια όμορφη σαν τα σκίτσα της συννεφιας που φοβάσαι να παραδεχτείς οτι υπάρχουν όταν χρωματίζονται απο το ηλιοβασίλεμα. Φοβάμαι. Αλήθεια σου λέω. Εμένα, εσένα, την παγίδα...

Τις νύχτες, όταν δεν σε βλέπω η παγίδα κλείνει την καρδιά μου με τόση δύναμη μέσα που τη ματώνει. Προσπαθώ να κοιμάμαι για να μη νιώθω αλλά ποιά όνειρα να παρηγορήσουν το δρόμο μου πλέον; Εχω ανάγκη απο μια μόνο ευχή... να σε δώ. Να βρεθείς εδώ, τώρα...μα το πηγάδι των ευχών μένει μαύρο όσα νομίσματα και να του χαρίσεις. Δεν θέλουν χρήματα οι ευχές. Ούτε τα όνειρα πληρώνονται με μέταλο...

Δώσε μου μισή απο την ανάσα σου ένα πρωινό και μπορώ να περάσω μια ζωή ολόκληρη χωρίς οξυγόνο. Χαρισε μου μια μονο σκέψη σου και δεν θα έχω ανάγκη να προκαλέσω τα όνειρα ποτέ ξανά. Μείνε μαζί μου... και δε θελω τιποτ αλλο...

Η πρώτη μου ανάρτηση για το 2010.... Ευχομαι σε όλους να είστε καλά και ο καινουριος χρονος να είναι γεμάτος υγεία ευτυχία και πολλα όνειρα. Φιλιά.



Ο ουρανός ανάβει τα φώτα
τίποτα πια δεν θα 'ναι όπως πρώτα
Ξημέρωσε πάλι

Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι

Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου το δωμάτιο άδειο κι από τo όνειρό μου ακούω καθάριο
Το λυγμό της να λέει όνειρο ήτανε, όνειρο ήτανε

Θα ξαναρθείς μόλις νυχτώσει
και τ' όνειρο πάλι την αλήθεια θα σώσει
Θα 'μαι κοντά σου

Μόνο εκεί σε βλέπω καλή μου
εκεί ζυγώνεις κι ακουμπάς τη ψυχή μου
Με τα φτερά σου

Μα το πρωί χάνεσαι φεύγεις ανοίγω τα μάτια κι αμέσως πεθαίνεις
Μην ξημερώνεις ουρανέ

Άδεια η ψυχή μου...