Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2009

Τολμάς;

Μια που όλοι κάτι λένε για αρρώστιες, είπα να ακολουθήσω και γώ τη μάζα. Για αρρώστια θα μιλήσω. Αυτή την αρρώστια της κοινωνίας να μην ξέρει να αποδέχεται το διαφορετικό.

Δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί πρέπει να περιθωριοποιούμε όποιον είτε δεν έχει την ίδια ταμπελίτσα με μας είτε δεν έχει καν ταμπελίτσα γιατί αποφάσισε οτι δεν γουστάρει. Είναι τόσο εγκληματικό δηλαδή να αγαπήσουμε κάποιον απλά γιατί είναι αυτός που είναι και όχι γιατί είναι υποστηρικτής του οποιοδήποτε κόμματος ή οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας γενικότερα; Το χειρότερο της υπόθεσης δεν είναι μόνο οι "κοινωνικές κλίκες" που σχηματίζονται αλλά και το οτι ο ένας θέλει να φάει τον άλλο απλά γιατί διαφέρουν. Μα τι ωραία δημοκρατία που έχουμε! Σου λένε "εμπρός πες μου την άποψη σου" για κάτι και με του που πας δειλά δειλά να αρθρώσεις μια προτασούλα η σκιά τους διπλασιάζεται απειλητικά μπρος στη φλόγα της πόρωσης τους. Σου λένε "μίλα" και σου κρατάνε το μαχαίρι στο λαιμό. Να νιώθεις την παγωμένη λεπίδα στο δέρμα σου και να ψελλίζεις "απλά...διαφωνώ..."

Βέβαια δεν είναι πάντα μαχαίρι. Υπάρχει και ο ψυχικός εκβιασμός. "Θες να μαστε φιλαράκια; Πρέπει να παραδεχτείς οτι εγώ έχω δίκιο. Οτι ΕΓΩ κάνω το σωστό. Οτι θες να γίνεις σαν ΕΜΕΝΑ. Που ΕΓΩ έγινα σαν τον σύντροφο τάδε, ο οποίος σύντροφος τάδε, είναι ίδιος με τον παραδίπλα σύντροφο- Που κοιτάς ρε μαλάκα; Αυτός είναι της αντίπαλης πλευράς. Εδώ...αυτόν που είναι και γαμώ τα παιδιά. Που είναι και διαβασμένος. Γι αυτό σου λέω... Κάνε το σωστό...Για σένα το λέω. Αλλά ντάξει αμα δε θες δε τρέχει τίποτα. Ξέγραψε με."

Το να υποστηρίζεις ένα κόμμα και να αποδέχεσαι κάποιες απόψεις απο ένα άλλο είναι κάτι εντελώς αφύσικο. Αν είσαι Πασόκος για παράδειγμα, δε μπορείς να συμφωνήσεις με ένα σύνθημα που έγραψε κάποιος αναρχικός. Τι γιατί; Γιατί είναι αναρχικός. Δε σου αρκεί; Είσαι προβληματικός. Τη βγάλαμε τη διάγνωση. Ο διαχωρισμός είναι τόσο απόλυτος και σκληρός που αν πάς να μπείς στη μέση σε κόβουνε τα συρματοπλέγματα των ιδεών τους.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στις απόψεις μας. Υπάρχουν μονο διαφορετικές απόψεις στις οποίες πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Οχι να αφήνουμε τον άλλο να μας καβαλήσει απλά γιατί έχει διαφορετική άποψη. Απλά να ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ τη διαφορετικότητα του άλλου. Το δικαίωμα του να υποστηρίζει αυτό που πιστεύει και να αναγνωρίζει όμως και σ εμας το δικαίωμα να εκφράζουμε και να υποστηρίζουμε τα δικά μας πιστεύω. Όταν γινόμαστε προκλητικοί και βρίζουμε κάθε αντίθετη άποψη την ίδια στάση θα λάβουμε. Δε γίνεται να πας σε έναν πιστό και να του βρίσεις την θρησκεία και να περιμένεις να σου πει και "μπραβο".

Κλείνουμε τ αυτιά μας σε κάθε διαφορετική μελωδία και κερδίζουμε τείχη στο μυαλό μας. Κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στα άλλα χρώματα τόσο σφιχτά και παθιασμένα που τα πληγιάζουμε και τυφλωνόμαστε. Καίμε τα βιβλία και τα φυλλάδια των "εχθρών" για να κερδίσουμε καινούριες γυαλιστερές παρωπίδες. Ελα τσάμπα είναι πάρε και σύ! Θα γίνεις κάποιος!

"Οι τοίχοι έχουν αυτιά και τα αυτιά σας τοίχους" διάβασα σε έναν τοίχο. Δε με νοιάζει ποιός το έγραψε. Δε δίνω δεκάρα αν ήταν πράσινος,μπλε,κόκκινος,κίτρινος,μαύρος, ή οτιδήποτε. Ας μάθουμε επιτέλους να ακούμε και μια αντίθετη άποψη... "and nothing else matters..."














Τολμάς να κάνεις τη διαφορά;