Παρασκευή, Αυγούστου 13, 2010

Η επιστροφή

Αγαπημένο μου ονειρολόγιο,

Να μαι πάλι μπροστά απο το ανανεωμένο μου blogάκι. Ακολουθώντας τα χνάρια της Free Spirit αποφάσισα ν αλλάξω το url και το όνομα του ιστολογίου μου... Εξάλλου νομίζω τώρα έγινε ακόμα πιο προσωπικό...

Γιατί αυτή η αλλαγή; Εκτός από ορισμένα αντικειμενικά προβλήματα που ήθελα να αποφύγω, έχω πεισθεί  πλήρως από τα λόγια ορισμένων ανθρώπων. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Μέρα με τη μέρα. Η θερμοκρασία, το περιβάλλον, η τεχνολογία, ο τρόπος ζωής, οι σχέσεις μας, τα θέλω μας, το δέρμα μας, τα κύτταρα μας... Ετσι μόνο προχωράς. Ετσι μόνο καταφέρνεις να κάνεις ένα βήμα παραπέρα. Αν αλλάξεις. Η αλλαγή σημαίνει επιβίωση.

Ο αετός παράδειγμα. Το ξέρετε ότι μπορεί να φτάσει τα 70 χρόνια ζωής; Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να πάρει μια ιδιαίτερα επίπονη απόφαση. Στα 40 του που πλέον η φθορά στο ράμφος,στα νύχια και στα φτερά τον εμποδίζουν να κυνηγήσει, ακόμα και να πετάξει, έχει δύο επιλογές. Ή να πεθάνει, ή να σπάσει το ράμφος του, να βγάλει τα νύχια του και τα φτερά του και να περιμένει μια είδους αναγέννηση. Μια αναγέννηση που θα του προσφέρει αλλα 30 χρόνια ζωής!

Είναι επίπονο για μένα λοιπόν όπως καταλαβαίνετε ν αλλάζω όνομα στο blog. Ακόμα περισσότερο επίπονο είναι να χάσω κάποιους απο εσάς. Προσπαθώ να το ανακοινώσω όσο μπορώ... Αλλά δεν ξέρω αν τελικά θα μαθευτεί... Όπως και να χει, γνωρίζω οτι όποιος ενδιαφέρεται και με παρακολουθεί θα με ξανα-ανακαλύψει :D

Σήμερα επέστρεψα λοιπόν από το Φιόρο του Λεβάντε στην άδεια μελαγχολική Αθήνα. Βγήκα έξω και ήταν από τις λίγες φορές που άκουγα τα βήματα μου... Απίστευτη ησυχία. Αισθανόμουν κάπως αμήχανα δε σας το κρύβω...

Πώς πέρασα; Ήρεμα... Η Ζάκυνθος είναι ένα πανέμορφο νησί αν και πάντα πρώτη στην καρδιά μου θα έρχεται η Κέρκυρα. Είναι βλέπετε που παρότι θεωρητικό μυαλό, πιστεύω οτι η χημεία είναι παντού. Και δε μιλώ μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι και στους τόπους. Δεν έχω καμία σχέση απο άποψη καταγωγής με την Κέρκυρα. Κι όμως με συγκινεί πολύ ο αέρας της, τα καντούνια της και η τραγουδιστή ομιλία των παλαιότερων κατοίκων της. Όμως ας επιστρέψουμε στη Ζάκυνθο.

 Οι παραλίες ήταν καλές αν και κάπως ρηχές... Οι άνθρωποι ήταν καλοσυνάτοι και πολύ φιλικοί. Σ έκαναν να αισθάνεσαι κομμάτι τους. Με εντυπωσίασαν με το χέρι στην καρδιά σας το λέω. Το λιμάνι θύμιζε κάτι από Βενετία απο ψηλά. (Αν αποφασίσετε να το επισκεφθείτε μη χάσετε την ευκαιρία να το δείτε από την περιοχή της Μποχαλης-όσο αποθαρρυντικό κι αν είναι τ όνομα αξίζει πιστέψτε με.) Η καλύτερη παραλία για μένα, ήταν στο κερί. Το χειρότερο σημείο, ο Λαγανάς. Είναι κάτι σαν τον Κάβο της Κέρκυρας. Σκεφτείτε μια σειρά από πολύχρωμα κιτς αγγλικά μαγαζιά, strip shows, μεθυσμένους τουρίστες και τα συναφή. Μου άρεσε πολύ και η βόλτα που κάναμε απο τον Άγιο Νικόλαο, με το καραβάκι στο ναυάγιο και στις μπλε σπηλιές. Δε λέω, ταλαιπωρία και ζέστη αλλά άξιζε. Το πιο συγκινητικό σημείο για μένα ήταν το μαυσωλείο του Διονυσίου Σολωμού... Είναι ένας απο τους αγαπημένους μου ποιητές... Όταν ανεβήκαμε στο μουσείο, δε σας κρύβω ότι μπροστά από το μελανοδοχείο του αισθάνθηκα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ενώ η παλάμη μου κινήθηκε σχεδόν αυτόματα πάνω στο τζάμι της βιτρίνας ακριβώς μπροστά απο το έκθεμα. Πως κάνουν τα πιτσιρίκια μπροστά απο βιτρίνες παιχνιδάδικων; Ε κάτι τέτοιο... Πρέπει να χάζευα για αρκετή ώρα το ίδιο σημείο... Ουφ... same old me..

Περιμένω τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές για να σας ευχηθώ καλό χειμώνα... Μέχρι τότε ας απολαύσουμε όσο καλοκαίρι μας απομένει. Ακόμα και μεις που είμαστε λάτρεις του χειμώνα...

Η φίλη σας,
Estella