Η ζωή αν το καλοσκεφτούμε μοιάζει μ ένα παζλ. Στη μέση είμαστε εμείς και τριγύρω την εικόνα συμπληρώνουν όλοι όσοι αφήνουμε να υπάρχουν στη ζωή μας. Κάθε φορά που η εικόνα πάει να βγάλει νόημα όλο και κάποιο κομματάκι θ αλλάξει και θα επιρρεάσει τα γύρω του καταλήγοντας έτσι σε μια εντελώς διαφορετική εικόνα απο την αναμενόμενη που και πάλι όταν θα πάμε να κατανοήσουμε θα ξαναλλάξει!
Όσο το σκέφτομαι αυτή είναι η μαγεία της ζωής. Εκεί που έχει λιακάδα να σου στέλνει μια καταιγίδα για να εκτιμήσεις την ζεστασιά του ήλιου... Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει τις δυο τελευταίες μέρες δηλαδή, τουλάχιστον εδώ στην Αθήνα. Να πώ οτι δεν απολαμβάνω τη βροχούλα θα ναι ψέμα... Αν και με ταλαιπώρησε αφού και τις δύο φορές που έπιασε βρισκόμουν εν κινήση και χωρίς ομπρέλα...To καλύτερο; Το ευχαριστήθηκα. Είναι κάπως αστείο να περπατάς χαλαρά ενώ είσαι μούσκεμα και ο κόσμος τριγύρω να τρέχει πανικόβλητος καθώς εσύ γελάς μαζί του σαν παιδί...Σαν; Μήπως παραμένω παιδί τελικά μέσα μου; Χμμμ...
"Κι όλο λέω θα φύγω και ακόμα είμαι εδώ,
και όλο λέω θα ξανάρθω, αλλά δε γυρνώ
και όλο λέω θα σου γράφω μα είναι ψέμα κι αυτό γι αυτό...
κοίτα με καλά πριν αλλάξω και απ τον καιρό νικηθώ
κράτα με σφιχτά πριν πετάξω για πάντα σε ξένο ουρανό..."
Μη φοβάστε τις αλλαγές. Η στασιμότητα και η ρουτίνα είναι που σκοτώνουν τη διάθεση για ζωή. Να προσέχετε και να περνάτε καλά.