Παρασκευή, Αυγούστου 28, 2009

Blog(κ)arismeni sti (b)logiki

Η αλήθεια είναι οτι τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει και χάνω την "γραφική" και πλέον μάλλον εκνευριστικά χαρακτηριστική λυρικότητα στο λόγο μου. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν συμφέρει ή όχι.Το μόνο σίγουρο είναι οτι αυτή τη φορά θα μοιραστώ μαζί σας μάλλον σκόρπιες και αταίριαστες "με την πρώτη ματιά" σκέψεις. Ίσως έχω μπροστά μου μια νέα πλευρά του εαυτού μου και δε σας κρύβω οτι ανυπομονώ να την εξερευνήσω και να την καταλάβω όσο περισσότερο μπορώ.

Η έμπνευση μου, πάντα ήταν ο ανθρώπινος ψυχισμός. Είναι σαν παιχνίδι ακόμα και μέσα απο μία λέξη να προσπαθείς να ψυχολογήσεις τον άλλο, να τον κάνεις να σου ανοιχτεί και να τον βοηθήσεις εάν φυσικά μπορείς. Είναι ένα παιχνίδι που σου μαθαίνει πράγματα ακόμα και για τον ίδιο σου τον εαυτό ενώ την ίδια στιγμή το να είσαι καλός ακροατής μπορεί να κάνει καλό στον απέναντί σου. Βέβαια, άλλο μ αρέσει να επικοινωνώ σε βάθος με τον άλλο, να μ αφήνει να βλέπω την ψυχή του και άλλο να τον κάνω αντικείμενο μελέτης. Αυτό ποτέ μου δεν το έκανα και δεν έχω σκοπό να το κάνω. Όπως και να χει, είναι δύσκολο να αποδεχτείς οτι αυτή τη φορά δεν υπάρχει εκείνη η ορμή των συναισθημάτων που υπήρχε τις περασμένες φορές. Έτσι κάθε φορά που γράφεις νιώθεις σαν να βλέπεις τα πράγματα απο διαφορετική οπτική.




Επαναφορά στη λογική και η ζωή κυλάει πότε σε fast forward και πότε σε slow motion. Γινόμαστε κάθε μέρα αυτό που ονειρευόμασταν παιδιά. Ήρωες του σινεμά, και μιας ταινίας που βραβεύεται μόνο όταν εμείς φύγουμε. Της ζωής μας. Μπλοκάρουμε πότε πότε και προσγειωνόμαστε κάπως άτσαλα αλλά την ίδια στιγμή αυτή η αφύπνιση μας εξιτάρει γιατί νιώθουμε επαναστάτες. Έχεις για κάτι να παλέψεις και παλεύεις για να έχεις κάτι. Αυτή τη φορά αναζητώ τρόπο να ξεφύγω απο το μπλοκάρισμα αλλά την ίδια στιγμή αναζητώ περισσότερο μέσα μου μια απάντηση. Το θέλω ναι ή όχι;




Κάθε φορά που μπλοκάρω πιστεύω οτι υπάρχει κάτι που διαφεύγει της παρατηρητικότητας μου. Τότε κοιτάω στα μάτια του απέναντι το είδωλο των όσων εγώ είχα κοιτάξει προ ολίγου και βλέπω μια εντελώς νέα εικόνα. Αξίζει να κοιτάς τον άλλο στα μάτια. Βλέπεις ακόμα περισσότερα απ όσα χωράνε τα όνειρα σου. Αλλά τι γίνεται όταν αυτός ο απέναντι σου είναι μακράν διαφορετικός απο τους υπόλοιπους και ορκίζεται οτι αυτά που θα δείς σε εκείνον είναι ψέματα και δεν πρέπει να τα εμπιστευτείς; Ρισκάρεις όταν ο άλλος σου λέει "ΜΗΝ το κανεις;" Η λογική λέει όχι. Η τρέλα λέει ναι. Εγώ λέω πότε ναι και πότε όχι γνωρίζοντας οτι εάν πώ ναι, σηματοδοτείται αυτόματα η ελευθερία μου απο το μπλοκάρισμα της λογικής. Η λογική όμως προσφέρει ασφάλεια... Δεν είναι εύκολο να την αρνηθείς...ούτε και όμως να μείνεις κολλημένος εκεί για πάντα...



Πέμπτη, Αυγούστου 27, 2009

Τρελή όσο δεν πάει

Φίλτατε αναγνώστη,

Είναι φορές που αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ. Τα δάχτυλα μου τρέχουν στο πληκτρολόγιο μου και γώ απλά μένω ν αναρωτιέμαι, γιατί δεν βγαίνω έξω να κάνω κάτι τρελό ή ηλίθιο.Χμμμμ για να σκεφτώ....κάτι σαν...εμ....





Μπααα...too much...άλλο άλλο...




Ακόμα μεγαλύτερη βλακεία. Αν το κάνω αυτό πάει έμεινα εκεί... :P Έλα κόψε την πλάκα και πές μου τι να κάνω...



Οκ... εντάξει αυτό είναι επίσης λίγο κάπως... ας τσεκάρουμε τις πιθανότητες να σκοτωθώ...χμμμ 100%. Oups wait! Θυμήθηκα δεν είμαι emo! Αρα... Πρέπει να βρώ κάτι άλλο...Πιο τρελό απ όλα αυτά μαζί... Ω ναι...ΦΛΑΣΙΑ:
Θα ζήσω τη ζωή μου μακριά απο την συμβατικότητα και το "πρέπον". Μακριά απο τη λογική όσων θεωρούν τα όνειρα χάσιμο χρόνου και τους εφιάλτες απλά κανόνες για μια "υγειή και δοκιμασμένα επιτυχημένη ζωή". Ποιοί τα λένε αυτά ε;  Οι ματσό; Οι πολιτικοί; Οι καθηγητές; Η κυρα Τούλα με τα ρόλεϊ στη γωνία; Όσοι βολεύτηκαν; Οι παλιοί χίπιδες; -Όχι ρε μάνα δε τα έχω πιεί...!

Όλοι μια ζωή κοιτάμε τι θα πεί ο κόσμος, τι θα πιστέψουν για μας, πως θα γίνουμε επιτυχημένοι και τελικά ερωτώ σας ζούμε; Ζούμε σύμφωνα με τα δικά μας τα θέλω;

Θα γίνω επαναστάτρια λοιπόν! Θα σπάω τα νεύρα όσων θέλουν να μου περιορίσουν τη ζωή και να μου τη βάψουν στο χρώμα που έχουν μάθει οτι έχει η fake λογική τους. Γιατί είναι fake η σοβαρότητα σας! Δεν ειναι σοβαρότητα είναι υποταγή! Πότε χαμογελάσατε επειδή κάποιος σας κοίταξε περίεργα; Πότε η λιώσατε στο γέλιο γιατί την κάνατε τη μαλακία και δε το μετανιώσατε; Πότε γίνατε ρεζίλι κύριε και κυρία καθώς πρέπει κοκκινίσατε αλλά όαν βρεθήκατε σε ένα άδειο στενάκι γελάσατε και είπατε "Μα τι χαζό που είμαι...!" Πότε ξυπνήσατε χεβιμεταλάδες και κοιμηθήκατε τραγουδώντας "θέλω να τα πιώ;" 





Επ! Τι μουντζώνεις φίλε μεταλά; Μια πλάκα κάναμε...

Η ζωή είναι μια μεγάλη τρέλα... Αντε και καλά γέλια να έχουμε.



Τετάρτη, Αυγούστου 26, 2009

Διαθέσεις

Αν κάτι πάντα με προβλημάτιζε είναι το πόσο γρήγορα μπορεί ν αλλάξει η διάθεσή μου και ακόμα περισσότερο, πώς γίνεται οι άνθρωποι γύρω μου να με επιρρεάζουν τόσο εύκολα...

Είναι κάπως δύσκολο να πω οτι αυτό είναι καλό. Σίγουρα μπορώ να καταλάβω τον άλλο ευκολότερα, να βρεθώ στη θέση του και να τον βοηθήσω. Την ίδια στιγμή όμως δεν αφήνουν ευχάριστα συναισθήματα να κρατήσουν για πολύ. Δεν είναι και αυτό μια φθορά;




Από την άλλη αυτές οι ξαφνικές αλλαγές στη διάθεση είναι τρομακτικές. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος οτι είσαι ο εαυτός σου. Δεν μπορείς να ξέρεις εαν είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, καταθλιπτικός ή χαρούμενος, ευαίσθητος ή σκληρός. Και τί γίνεται αν τελικά είσαι όλα αυτά μαζί; Ξέρω... ο καθένας απο εμάς κρύβει μέσα του μια διχασμένη προσωπικότητα. Άραγε υπάρχουν άνθρωποι που είναι κάπως πιο διχασμένοι απο τους υπόλοιπους;

Είναι σπαστικό να ψάχνεις τον εαυτό σου και κάθε φορά που λές "ναι εγώ είμαι αυτός/ή" κάτι μέσα σου να φωνάζει "όχι". Ένα ακόμα θέμα που σε καίει είναι αν αυτοί που είναι γύρω σου σ αγαπάνε γιατί βλέπουν αυτό το κάτι που σε σένα διαφεύγει, ή γιατί ενδιαφέρονται για μια απο τις πλευρές σου που σήμερα θα έχεις και αύριο μπορεί όχι...




Υπάρχει όμως και εδώ κάτι θετικό... αυτά τα συναισθήματα που σε σκεπάζουν σαν σκιές και φέρνουν στην επιφάνεια κομμάτια σου που είτε δε σ αρέσουν είτε σε φοβίζουν, μπορούν ξανά να θολώσουν σταδιακά εάν κάποιος βρεθεί να σε κάνει να ξεχαστείς με την παρουσία του, (έστω και ηλεκτρονική), με την μουσική του ακόμα και με ένα αστείο για μια...μπλούζα...

Σ' ευχαριστώ... Εύχομαι να σε συντροφεύσουν τα πιο γλυκά όνειρα απόψε. :)



Δευτέρα, Αυγούστου 24, 2009

Πύρινος Εφιάλτης

Όταν δημιούργησα το blog είχα στο μυαλό μου να κρατήσω μακριά τους εφιάλτες και να τους κλείσω σε μια "παγίδα".

Μερικοί εφιάλτες όμως δεν διαλύονται τόσο εύκολα γιατί τελικά είμαστε εμείς οι ίδιοι που τους δημιουργούμε. Τους θέλουμε. Γι αυτό υπάρχουν. Δεν θέλω μέσα μου να δεχτώ οτι υπάρχουν άνθρωποι που εμπορεύονται ανθρώπινες ζωές, τα λίγα δεντράκια που είχαν απομείνει. Αυτή η ανατριχίλα που με διαπερνάει κάθε φορά που ακούω στις ειδήσεις "βοήθεια καιγόμαστε" είναι τελικά δική μου υπερβολή ή δική τους αναισθησία;



Ένα ακόμα ονειρεμένο κομμάτι χάνεται αυτή τη στιγμή και μετατρέπεται σε καυσόξυλα...Μπράβο μας. Μια ερώτηση, το κράτος που ήταν όταν παρακαλάγανε οι άνθρωποι για ένα μόνο αεροπλάνο; Έπρεπε να φτάσει η φωτιά τα δέκα χιλιόμετρα για να την θεωρήσουμε επικίνδυνη;

Όποιος παίζει με την φωτιά θα καεί στο τέλος λένε. Γιατί στην Ελλάδα ακόμα κ αυτό να είναι αντίστροφο; Να καίγονται όλοι οι άλλοι εκτός απο αυτόν που θέλησε να "παίξει" με την φωτιά. Αγαπητέ κύριε προθυπουργέ, κύριοι βουλευτές, εάν είστε αρκετά άχρηστοι και δεν μπορείτε να προσφέρετε τίποτα στον όμορφο τούτο τόπο το καταλαβαίνω. Αλλά εσείς πλέον εκτός απο άχρηστοι έχετε γίνει και επικίνδυνοι. Καταστρέφετε τα ήδη υπάρχοντα!  Ξεγαντζωθήτε απο τις καρέκλες σας και κάντε κάτι επιτέλους! Τι περιμένετε; Να σταματήσει η φωτιά όταν βρεί θάλασσα, και μετά να βγείτε περίλυποι στις ειδήσεις όταν όλο αυτό το μαρτύριο θα έχει τελειώσει και να πείτε "Αναδάσωση" και "Αποζημείωση στους πυρόπληκτους;"

Κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω μια έκφραση που διάβασα στο blog του troktiko "Το τελευταίο δέντρο μην το κάψετε. Κρατήστε το για να κρεμαστείτε."













Ελπίζω οι επόμενες μου αναρτήσεις να είναι γεμάτες όνειρα... Ας μην αφήσουμε κανέναν εφιάλτη να εξαπλωθεί έτσι. Είναι εγκληματικό.